คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Goodbye Summer Chapter 7
Chapter 7
ChanBaek Part
ห้อมรม Food & Bakery …………..
“อ่า...วันนี้ยอูไม่มาโรเรียนหรอเนี่ย...ปิไม่เยาเลยนะ”....แบฮยอนบ่นับัวเอ...เพราะเาไม่มีเพื่อนนั่เรียน
“แบฮยอน็โทรไปหายอูสิ....เผื่อยอ...ไม่สบาย”....ลู่ห่านแนะนำให้แบฮยอนโทรหายอู.....ว่าแล้วแบฮยอน็ทำามทันที
ู๊......ู๊........
“ฮัลโหล.....ยอู......ทำไมไม่มาโรเรียนอ่ะ?....ไม่สบายรึเปล่า?”....แบฮยอนยิ่ำถามใส่ปลายสายทันที.......
“เอ่อ อ อ .....ันไม่่อยสบายน่ะ....ปวหัวนิหน่อย...สสัยเมื่อืนนอนึเินไปน่ะ”...
“อ๋อออออ.....แล้วเมื่อืนลับบ้านอนไหน?” แบฮยอนยัถาม่อไปอี........แ่ำถามนั้นทำให้ยอูใเล็น้อย
“เอ่อ อ อ....เมื่อืน......ัน.......ไม่ไ้ลับบ้านน่ะ”
“อ่าววว...อนนี้อยู่ที่ไหนอ่ะ???”....แบฮยอนถาม้วยวามสสัยทันที
“อยู่อนโอิน.....น่ะ”
“ห๋าาาาาาา...............” แบฮยอนร้อ้วยวามใอย่าแร
“ือ อ อ อ......เมื่อืน...อินเมามา...ัน็เลยอยู่เป็นเพื่อนเาเยๆ” ยอูรีบแ้ัวึ้นมาทันที!
“อ๋อออออ.....นึว่าโนอินปล้ำสะแล้ว......ิิ...^^!”...
“แบฮยอนอ่า.....พูไร็ไม่รู้ >//<” (แ่มัน็เรื่อรินะยอู....อิอิ)
“ถ้าั้น......ยอ...พัผ่อนเถอะ...ันไม่วนแล้วน๊า!”.......แบฮยอนพูบ็วาสายไป
“ยอ...ว่าไบ้าอ่ะ แบฮยอน”....อี๋ิ่็ถามึ้นมา
“อ๋ออออ.....ยอ..เาไม่่อยสบายน่ะฮ่ะ..็เลยไม่มาโรเรียน”
แล้วแบฮยอน็ลุึ้นาเ้าอี้.....เพื่อที่ะเรียน่วบ่าย
“พี่อี๋ิ่...พี่ลู่ห่าน....ผมไปเรียน่อนนะฮ่ะ....บ๊าย..บาย” แบฮยอนโบมือลาพี่ๆทั้สอน
ะที่แบฮยอนำลัเินไปห้อเรียน.......านยอล็เินมาทาเาพอี.......แบฮยอน็นึอะไรไ้....และำลัะถามานยอล.....แ่แล้วานยอล....็ูเหมือนมีอะไระพูับเาเหมือนัน...แล้วทั้สอน็เรียื่อพร้อมัน.....
“านย.....”
“แบฮ.....” ...แล้วทั้สอน็เินหน้าแึ้นมาทันที
“นายพู่อนสิ...แบฮยอน”.....านยอลอให้นัวเล็พู่อน
“เอ่ออ...อ อ อ...นายพู่อนสิ...านยอล >นัวเล็็โยนไปให้นัวสูพู่อน.....
“นายนั้นแหละ.....พู่อน...”.....
“ั้น็ไ้......ันะถามนายว่า....ัพเ้วันนั้นอ่ะ....อร่อยมั้ย?”.....
“อื้มมมมม....อร่อยมาเลย....ันไม่แบ่ให้ใริน้วยเลย...เพราะมันเป็นอันนเียว..ฮิฮิ!”
านยอลรีบอบแบบเอาในัวเล็...ที่ยิ้มนแ้มปริหมแล้ว.... >//<
“ริหรอ......ีใั..ที่นายอบ ^__^” แบฮยอน็ยิ้มาหยี...เพราะีใอย่ามา
“เอ่อ อ อ อ.....แบฮยอน....วันนี้...หลัเลิเรียน..นายว่ารึเปล่า?”...แล้วาน็ถามึ้นมา
“็ว่านะ........ทำไมหรอ?” นัวเล็ทำหน้า ๆ
“ไปินไอิมันมั้ย?”
.......แล้วแบฮยอน็รีบอบลับมาทันที...
“ไปสิ....ันอบินไอิมนะ...อบมาเลย >ีใัที่นายวน”....นัวเล็ีในไม่ไ้ิว่า..ทำไมานยอลถึวนเาไปินไอิม.....
“ถ้าั้น....เย็นนี้ันะรอที่หน้าโรเรียนนะ... ^____^” านยอล็ยิ้มหน้าบานทันที...เมื่อนัวเล็อบล
“โอเเลยยย!!!....แ่เี๋ยวววว...ันยัไม่มีเบอร์นายเลยนะ...อหน่อยสิ” แบฮยอนอไว้เผื่อเาไป้าะไ้โทรหาานยอลไ้.....
านยอล็หน้าแึ้นเรื่อยๆ.......
“เอาโทรศัพท์นายมาสิ...” แบฮยอน็รีบหยิบโทรศัพท์ในระเป๋าและยื่นให้านยอลทันที
านยอล็เมมเบอร์ให้แบฮยอนทันที “ปาร์านยอล”........านยอล็ยื่นโทรศัพท์ืนให้นัวเล็
“ั้น....ันไปเรียน่อนนะ...านยอล....เอันอนเย็นนะ ^__^” แบฮยอน็ยิ้มให้านยอล่อนเินไปเรียน
“แล้วเอันนะ....” านยอล....ยัยืนอยู่ที่เิม...และยัมอแบฮยอนที่ำลัเินหันหลัให้เา...แล้วู่ๆ านยอล็พูบาอย่าึ้นมา
“ันเริ่ม...ะุหลุมรันายเ้าสิแล้วสิ....ัวเล็”
*****************************************************************
เมื่อถึเวลาเลิเรียน........านยอล็รีบไปรอแบฮยอนที่หน้าโรเรียน...เพราะไม่อยาให้นัวเล็้อรอเา....เาเป็นนวนแบฮยอน...ถ้าเาไป้า....เาลัวแบฮยอนะอน..........
านยอลำลัะวิ่ออาห้อไป.....็้อหยุะัไปั่วราว....เพราะอยู่เฮุน..็เรียเาึ้นมา
“เห้ยยยยยย !! ไอ่หยอย...มึะรีบไปไหนว่ะ?”
“ูมีนั....ู้อรีบไป่อน.....มึมีไรเปล่า” านยอลรีบอบำถาม เพื่อที่ะรีบไป.....
“นัับใรว่ะ?!.......แบฮยอนหรอว่ะ?”.....
“เออิ!......มึพูบยั...ูไปล่ะนะ...บาย”......านยอลรีบพูเพื่อที่ำไม่ให้เฮุนถามอะไรเาอี…แล้วานยอล็รีบวิ่อออไป
แล้วเฮุน็หันมาุยับนอินแทน....
“เห้ยยยย...ไอำ...มึว่า...ไอ่หยอย......มันะอบแบฮยอนริๆเปล่าว่ะ?”.....
นอิน็อบแบบทันวัน....
“ูว่าอบัวร์ !!! ล้านเปอร์เน์!! มึ็ูาที่มันโวยวายใสู่วันนั้นิ๊!!....ยัับะ่าู”
“เออว่ะ....ูไม่เยเห็นมันสนใใรมานานี้เลยว่ะ.......ั้แ่.....าริ....แฟนเ่าทิ้มันไป”
อยู่ๆเฮุน็พูถึแฟนเ่าานยอลึ้นมา
“ริว่ะ....แ่ยัยนั้น....็ทำไอ่หยอย..เ็บสาหัสเลยนะ...ไอ่หยอยแทบไม่เป็นผู้เป็นนเลยล่ะ....แล้วโรเรียนยัยนั่น็อยู่ใล้ๆเราอี....” อินรีบเสริมึ้นมาทันที
“นั่นิ...มึว่า..ไอ่หยอย..มันะลืมาริไ้ยัว่ะ.....?” เฮุน็ยัสสัย่อ
“ูว่า....ะเลิรัแล้วล่ะ...ทำมันเ็บสะนานั้น....ไม่ั้นมันะสนใแบฮยอนทำไมว่ะ”
“เออ..็ริอมึ....ูหวัว่า..แบฮยอนะเป็นนรัษาแผลที่ใมันให้หายีไ้นะ....” ู่ๆเฮุน็เิอาารเป็นห่วเพื่อนึ้นมา.......
“ู็อให้มันเป็นอย่านั้นว่ะ.....ไม่อยาให้ไอ่หยอย...มันเ็บอี”
......เมื่อานยอล....มาถึหน้าโรเรียน...็เห็นนัวเล็ยืนรออยู่....แล้วเา็รีบเินไปหาทันที....
“อ่า....แบฮยอน...อโทษที..ที่มา้า.....พอีไอ่ฮุนมันวนนิหน่อยน่ะ” านยอลรีบอธิบายเหุผลให้ฟั
“ไม่เป็นไร...ัน็พึ่มาถึเมื่อี้เอ.....”
“ั้นไปันเถอะ ^__^” านยอลรีบวนนัวเล็ออไป......แล้วเา็แอบยิ้มๆน้อยที่มุมปา
ะที่ทัู้่เินไปร้านไอิม....ใล้ๆโรเรียน.........ู่ๆ็มีเสียผู้หิ...ะโนเรียานยอลึ้นมา
“านยอล!” เมื่อานยอลไ้ยินเสียนั้น...็หันลับไปหา้นเสียทันที..........แ่เมื่อานยอลเห็นเ้าอเสียนั้น......เา็รู้สึโมโหึ้นมาทันที.......
“ไม่เอันนานเลยนะานยอล”…….ผู้หิที่ยืนอยู่รหน้าือ...าริ...แฟนเ่าอานยอลนั้นเอ!...เธอยิ้มให้ับานยอล....แ่านยอลลับไม่ไ้ยิ้มอบ
“อือ...แล้วไ.....เธอมีธุระอะไรับัน”...านยอลรีบสวนลับไป
“็แ่.....อยาทัน่ะ........เพราะันิถึนายไ”...าริพูพลายิ้มเยาะใส่านยอลอี
“เหอะ! ….เธอะมาิถึันทำไม...าริ....”......านยอลไ้ยินแบบนั้น็ยิ่โมโห
“ันิถึไม่ไ้หรอ?......เรา็เยเป็น.......” าริยัพูไม่บ...านยอล็รีบสวนลับไปอย่ารวเร็ว
“หยุพูเถอะ....าริ.....มันบไปแล้ว.......!!!!” านยอลยิ่โมโหึ้นเรื่อยๆ..เพราะาริยั่วอารม์เา
“านยอล.......” าริเรียื่อานยอลอีรั้...แ่ยัไม่ไ้พูอะไร่อ.....านยอล็ปิาสนทนาทันที
“หมธุระอเธอแล้วใ่มั๊ย??...าริ...ันไปล่ะ....!!!”……านยอลพูบ็ระา้อมือนัวเล็ที่อยู่้าๆให้เินามเาไป.....
“ าน.....ยอล.......ันเ็บ!~”......แบฮยอนเรียานยอล.....เพราะอนนี้เาเ็บ้อมือ.........เมื่อานยอลไ้ยิน.....็ไ้สิลับืนมา.....และรีบปล่อยมือออา้อมืออแบฮยอนและหันหน้าไปทัน......
“แบฮยอน...ันอโทษนะ....ันไม่ไ้ั้ใ” านยอลรีบอโทษนัวเล็ที่อนนี้น้ำาำลัลอเบ้าอยู่หน่อยๆ..........เมื่อานยอลเห็นแบฮยอนำลัะร้อไห้...็รีบเ็น้ำาให้ทันที......
“อื้ออออ......ไม่เป็นไรหรอ” านยอลรู้ว่าทำให้แบฮยอนเ็บัว..และเา็รู้ว่าแบฮยอนพูให้เาสบายใเท่านั้น!.........
“เ้าไปในร้านันเถอะ.....วันนี้นายอยาินอะไร...สั่เ็มที่เลยนะ..ันเลี้ยเอ!” านยอล็รีบวนนัวเล็เ้าไปในร้านไอิม..เพราะหวัว่านัวเล็ะีึ้น....แล้วานยอล็ูมือนัวเล็เ้าไป
“สวัสี่ะ....^__^” เสียเ้าอร้านไอิมล่าวทัทายทัู้่อย่ายิ้มแย้ม
“รับอะไรี่ะ?” เ้าอร้านเอ่ยถามทั้สอน....
“ไอิมรสสอเบอร์รี่....ับวิปรีมรับ” แบฮยอนเอ่ยสั่ทันที....ูเหมือนว่าอนนี้เาะีึ้นแล้วสินะ....านยอลเห็นอย่านั้น็อยิ้มไม่ไ้......
“ผมอ.....ไอิมรสมินท์ฮ่ะ” เมื่อทั้สอนสั่เสร็็ไปนั่รอที่โ๊ะ..........ระหว่าที่รอ...ทั้สอน็ุยันไปเรื่อยๆ.....นระทั่ไอิมที่สั่...มาถึที่โ๊ะแล้ว.....แล้วู่ๆแบฮยอน็ถามอะไรบาอย่าับานยอล......
“านยอล.....ันอถามอะไรหน่อยสิ”
“อื้มมมมม....ไ้สิ”......แ่านยอล็ไม่ไ้เยหน้าึ้น...เพราะเาำลัินไอิมอยู่.....
“ผู้หินเมื่อี้.....ใรหรอ?”.......เมื่อานยอลไ้ยินำถามนั้น็้อหยุิน...และ่อยๆเยหน้าึ้นมาสบาับแบฮยอน
“อยารู้ริๆหรอ?.......” านยอลถามอีรั้เพื่อวามแน่ใ...
“อื้ออออออ.....อยารู้สิ....เพราะเธอทำให้นายโมโหไ้มามายนานี้...”.....นัวเล็็ยืนำอบเิม....
“นนั้น.....เาเป็นแฟนเ่าันน่ะ......เราเลิันเมื่อประมาน 2 ปี่อน..”
และำอบอานยอล็ทำให้แบฮยอน....นิ่ไปั่วะ......แล้วแบฮยอน็ถามอีรั้.....
“แล้วทำไมถึเลิันล่ะ?...”......
“เธอทิ้ันไป....ไปรัับผู้ายนอื่น.....แล้วผู้ายนนั้น็เป็นเพื่อนสนิทสมัยมัธยม้นอันเอ!!!!!......ันน่าสมเพใ่มั้ยล่ะ...แบฮยอน...?” านยอลพูึ้นมา้วยสีหน้าที่เรียบเย....แ่น้ำเสียแฝไป้วยวามเศร้า.....
“ไม่หรอ....านยอล....ยัมีนีๆรอนายอีั้เยอะ....ิสะว่า...นายับาริไม่ไ้เิมาู่ัน”....แบฮยอนพูปลอบใานยอลที่อนนี้...เาูน่าสสารเหลือเิน.....
“ันรู้นะ...ที่าริพูแบบนั้น...เพราะเา้อารลับมา......แ่ันะไม่ยอมลับไปเ็บแบบเิมอีแล้ว!!!”………..ว่าแล้วานยอล็้อหน้าและสบบับแบฮยอน....ทำให้เาสะุ้เล็น้อย....
“เพราะอนนี้ัน.....มีนายอยู่้าๆแล้ว..แบฮยอน....”
เมื่อแบฮยอนไ้ยินแบบนั้น็อาย หน้าแึ้นมาทันที!!......แบฮยอน...ทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น..และวนานยอลลับบ้าน.......
“านยอล......ลับันเถอะ....” ......านยอลไ้ยิน็รีบลุึ้นทันที.....เพราะเาเอ็รู้สึว่า..........แบฮยอนเอ็รู้สึอึอัับสิ่ที่เาพูไปเมื่อี้
“อืมมม.....เี๋ยวันไป่ายเิน่อนนะ....ไปรอที่หน้าร้านเลย....”....แบฮยอน็เินไปรอที่หน้าร้านทันที.........แล้วาน็เินออมา...
“ันะเินไปส่ที่บ้านนะ...”านยอลหันมาบอับนัวเล็ที่ยืนอยู่้าๆ...นัวเล็็พยัหน้ารับ
ะที่ทัู้่เินไป......ฝน็เริ่ม..........านยอลเห็นว่าฝน...็รีบถอเสื้อสูทนัเรียนออมาลุมหัวให้แบฮยอน.....และทัู้่็วิ่ท่ามลาสายฝน......พอมาถึบ้านอแบฮยอน...ฝน็เริ่มหยุ.......
“านยอล...นายัวเปียหมเลย....เ้าไปในบ้านัน่อนมั้ย..เี๋ยวหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยน” แบฮยอนพูไปพลาเอาเสื้อสูทนัเรียนลุมัวให้านยอล....เพราะลัวานยอลไม่สบาย
“ไม่เป็นไรหรอ....แ่นายไม่โนฝน็พอ” านยอลพูไป..ยิ้มไป...พลาลูบหัวผมอนัวเล็
“แน่ในะ...ว่าะไม่เ้าไป....” แบฮยอนถามย้ำอีที...
“นายเ้าบ้านเถอะ...รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...แล้ว็นอนห่มผ้าหนาๆ้วยนะ..”
“นาย็เหมือนันนะ...านยอล...ินยา้วย...ันไว้เผื่อไม่สบาย......”
“ันเ้าบ้าน่อนนะ...”...แบฮยอนพูบ็เินหันหลัเ้าบ้านไป...แ่ไม่ทันที่เาะเินไปถึประู.....มือหนาให่ๆ็วิ่เ้ามาว้าัวเา..เ้าไปอ....แล้วแบฮยอน็หันหน้ามา....
“ าน.....ยอล”........นัวเล็ยัพูไม่บ.....ริมฝีปาออีน็ประบเ้าที่ริมฝีปาบาๆอเา......แบฮยอนร้อนผ่าวไปทั้หน้า..........
านยอล่อยๆผละปาออาแบฮยอน........
“Good Night…Kiss…..นะ....ัวเล็อผม ^___^”
ความคิดเห็น