คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : MY LADY : 6
MY LADY
บทที่ 6
~นางฟ้า?~
MY LADY
บทที่ 6
~นางฟ้า?~
ผ่านไปเกือบสองวันแล้วที่ชายหนุ่มแปลกหน้านี่ได้คุณหมอคนสวยช่วยชีวิตเอาไว้ ยังไม่รู้สึกตัวเลย แม้สภาพบาดแผลก็ดีขึ้นมาเล็กน้อยแล้วก็ตาม อีกทั้งมีญาติเป็นนักธุรกิจชื่อดังมาติดต่อเป็นเจ้าของไข้ไปแล้วอีกด้วยและเป็นอีกครั้งที่คุณหมอจุนมยอนเข้ามาตรวจอาการและร่างกายของผู้ป่วยคนนี้เช่นเคย....
“อะอื้ออออ......”
ในขณะที่คุณหมอจุนมยอนตรวจอาการและบาดแผลนั้น เสียงครางในลำคอจากผู้ป่วยเรียกความสนใจจากคุณหมอไปทันที
“คุณจื่อเถาคะ...ได้ยินหมอมั้ย?” คุณหมอคนสวยพยายามเรียกสติคนไข้และในขณะเดียวกันนั้น เปลือกตาที่ปิดของคนป่วยก็ค่อยๆเปิดขึ้นมาช้าๆ สิ่งแรกที่จื่อเถาเห็นคือใบหน้าสวยหวานและรอบข้างเป็นสีขาวโพลนจึงคิดว่าตัวเองนั้นคงตายไปแล้วแน่ๆ
“นะ นี่ผมคงตายแล้วสินะ.....คุณเป็นนางฟ้ามารับตัวผมใช่มั้ย?”
ประโยคที่ได้รับจากผู้ป่วยที่พึ่งฟื้นทำเอาคุณหมอคนสวยแทบจะหลุดขำ ไม่น่าเชื่อว่าคนๆนี้จะคิดว่าตัวเองตายแล้วอยู่บนสวรรค์สินะ
สงสัยหลับนานจนเพี้ยน......
“คุณจื่อเถา...คุณยังไม่ตาย นี่หมอเองค่ะ”
“ห๊ะ?....คะ คุณเป็นหมอหรอ?”
“คะ.. คุณสลบไปสองวันคงจะคอแห้งดื่มน้ำหน่อยนะคะ” ไม่ว่าเปล่าคุณหมอคนสวยยกแก้วน้ำที่มีหลอดมาจ่อที่ปากคนไข้ที่พึ่งฟื้น จื่อเถาพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะค่อยดูดน้ำเข้าไป ทำให้รู้สึกชุ่มชื้นขึ้นมาหน่อย ก่อนจะเริ่มตั้งสติใหม่
“อ่า...นี่ผมคงอยู่โรงพยาบาลใช่มั้ย?”
“ใช่ค่ะ คุณถูกยิงเมื่อสองวันก่อน แล้วมาสลบที่หน้ารถของหมอพอดี” หลังจากนั้นคุณหมอคนสวยก็ได้บอกว่ามีญาติติดต่อมาแล้วและอธิบายเกี่ยวกับเรื่องแผลสักเล็กน้อย ก่อนจะถามถึงสาเหตุของการถูกยิง
“แล้วคุณถูกยิงได้ยังไงค่ะ? ”
“ผมโดนพวกคู่แข่งทางธุรกิจน่ะ พวกมันคงแค้นที่พลาดสัมปทานให้บริษัทของผมหลายครั้งแล้ว พวกหมาลอบกัด!”
“อ่า อย่างนี้นี่เอง น่ากลัวจังเลยนะค่ะ”
“วงการธุรกิจแบบนี้ มันมีความเสี่ยงทั้งนั้นแหละครับคุณหมอ”
ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าคุณหมอคนสวยได้นั่งคุยกับคนไข้เองสะงั้น เพราะรู้สึกคุยกันถูกคออย่างประหลาด ทั้งๆที่จื่อเถาเองก็เป็นคนที่จะไม่คุยกับคนแปลกหน้าง่ายๆ หรือแม้แต่คุณหมอจุนมยอนเองที่ไม่เคยมานั่งคุยกับคนไข้เป็นเวลานานๆอย่างนี้ จนกระทั่งพยาบาลคนหนึ่งเข้ามาจุนมยอน.....
“อ่า คุณจื่อเถา หมอต้องไปก่อนนะคะ”
“ครับ ขอบคุณที่อยู่คุยเป็นเพื่อนนะครับ”
“ไม่เป็นไรคะ” คุณหมอคนสวยยิ้มหวานให้คนป่วย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยที่ไม่ทันได้ยินประโยคสุดท้ายของชายหนุ่ม
“ขอบคุณนะครับ นางฟ้าของผม”
50%
หลังจากที่จื่อเถาอาการดีขึ้นจนสามารถกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว และแต่ในวันนี้เป็นวันที่จื่อเถาไม่อยากจะกลับบ้านเอาเสียเลย ทั้งๆที่ไม่ชอบโรงพยาบาลอย่างกับอะไรดี
แต่ก็เพราะมีคุณหมอจินจุนเหมียนคนสวยหรือคุณหมอจุนมยอนนั่นแหละ! ที่ทำให้เขาไม่อยากออกจากโรงพยาบาล
“คุณหมอ ผมยังเจ็บแผลอยู่เลย ขออยู่ต่อสัก 2-3 วันนะครับ”
“แผลก็ไม่เห็นเป็นไรมากแล้วนี่ค่ะ หมอเช็คดูดีๆแล้วนะ”
“แต่ผมยังเจ็บนะ ผมรู้สึกได้” จื่อเถาพูดเสียงเข้ม พร้อมหับแสดงสีหน้าราวกับเจ็บปวด เพื่อ ต้องการให้คุณหมอคนสวยนั่นเชื่อว่าเขายังเจ็บอยู่จริงๆ แต่มีหรอที่คุณหมอจุนมยอนคนนี้จะดูไม่ออกว่า คนตัวโตนั้นแกล้งเจ็บ
“หมอไม่ใช่เด็ก 2 ขวบนะค่ะ คุณจื่อเถา.....” จุนมยอนหรี่ตาใส่คนแกล้งเจ็บอย่างรู้ทัน และเมื่อโดนจับได้ก็เบะปากอย่างเง้างอนเหมือนเด็กๆ
“เห้อออออ....เซ็งคนรู้ทันจริงๆ”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ คุณจื่อเถา”
คุณหมอคนสวยนั่งรอคนป่วยที่หายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ตัวเขาก็พึ่งจะรู้มาว่า จื่อเถาเป็นน้องชายของคุณคริส ซึ่งมารู้อีกทีว่าเป็นคนรักของอี้ชิงที่รอคอยกันมาหลายปีมารู้ตอนที่อีชิงมาเยี่ยมจื่อเถาพร้อมกับคุณคริส เขาเองก้แอบอิจฉาอี้ชิงอยู่เหมือนกันที่มีคนรักดีๆและสมหวังกับคนที่ตัวเองรอคอยมานาน ซึ่งความรักแบบนี้มันคงหาได้ยากแล้วจริงๆ ในโลกสมัยนี้
นั่งคิดอะไรไปเพลินๆ จนไม่รู้ตัวว่าโดนใครบางคนจ้องมองมาสักพักแล้ว กว่าจะรู้ตัวก็โดนอีกฝ่ายสะกิดเบาๆ
“คุณหมอครับ....ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว” คุณหมอคนสวยหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะขานรับและยิ้มหวานไปให้ชายหนุ่ม
“ค่ะ แล้วนี่พี่ชายคุณจะมารับหรือว่า.......” ไม่ทันได้พูดจบบานประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกโดยผู้มาใหม่
“อ่าวคุณหมอจุนก็อยู่ด้วยหรอครับ?” คริสที่พึ่งจะเข้ามา สังเกตเห็นคุณหมอตัวเล็กอยู่ในห้องกับน้องชายจึงกล่าวทักทาย
“ค่ะ”
“เฮียเดียวออกไปรอผมข้างนอกก่อน พอดีผมมีเรื่องจะคุยกับคุณหมอนิดหน่อย” จื่อเถาว่าก่อน พลางส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้พี่ชายอย่างรู้กัน คริสพยักหน้าเชิงรับรู้ก่อนจะเดินออกไปรอหน้าห้องตามคำขอ
จื่อเถาเลื่อนตัวเข้ามาใกล้คุณหมอคนสวยอย่างใกล้ชิด จุนมยอนเกิดอาการใจเต้นรัวแปลกๆในขณะที่จื่อเถาเริ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้และกุมมือเขาไว้
จื่อเถาโน้มใบหน้าลงมา ก่อนจะประทับจุมพิตที่ริมฝีปากเล็กนั้นอย่างนุ่มนวลไม่มีการรุกล้ำใดๆ และอ่อนโยน ซึ่งจื่อเถาไม่เคยทำกับใครมาก่อน คนตัวสูงค่อยๆผละตัวออกอย่างช้าๆ ผิดกับคุณหมอที่ยังคงช๊อคกับการจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาจริงๆเลยค่ะ
ตอนนี้อยู่ที่ต่างจังหวัดด้วยเลยไม่สะดวกในการอัพฟิคเลย
ขอโทษจริงนะค่ะ
ความคิดเห็น