คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : MY LADY : 4
MY LADY
-บทที่ 4-
~สัญญารักในวันวาน~
หลังจากเสร็จสิ้นงานฉลองบริษัทคริสมีเรื่องต้องสะสางอีกมากมาย แต่หลักๆตอนนี้ก็จะมีไม่กี่เรื่องนั่นก็คือ เรื่องของจาง อี้ชิงกับเรื่องฮวัง จื่อเถาน้องชายร่วมสายเลือดถึงแม้จะเป็นสายเลือดที่ห่างๆกันก็ตาม แต่คนเป็นพี่ก็ไม่คิดที่จะละเลยหน้าที่ดูแลน้อง ยิ่งมีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีก ความกังวลและความเป็นห่วงยิ่งมีมากขึ้นเป็นทวีคูณ เพราะในบรรดาพี่น้องร่วมกลุ่ม จื่อเถา ออกจะมีนิสัยที่แข็งกร้าวมากกว่าเพื่อน แต่เขาก็รู้ดีว่ามันเป็นเพราะอะไรและในตอนนี้เขาก็ควรที่จะตามหาน้องชายของเขาเสียก่อน
ในเช้าวันนี้คริสมาทำงานปกติและพยายามเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อที่จะออกไปตามหาน้องชายด้วยแต่ตัวเขาเอง แต่ทว่า.....
“คุณคริสครับ! ตอนนี้เราได้ตามหาตัวคุณจื่อเถาพบแล้วครับ” ลูกน้องของคริสเข้ามากล่าวรายงานหลังจากที่ตามสืบงานที่เจ้านายสั่งได้เสร็จสิ้นก่อนที่เจ้านายเขาจะลงพื้นที่เอง
“ตอนนี้อาเถาอยู่ที่ไหน?” คริสถามอย่างเรียบนิ่ง แต่ก็ไม่ได้เงยหน้ามาจากกองเอกสารตรงหน้าเลยสักนิด
“ทางเราได้ทราบมาว่า คุณจื่อเถา ได้รับการช่วยเหลือหลังจากถูกยิง โดยคุณหมอจุนมยอนที่พบโดยบังเอิญ ตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล KIM-J ครับ”
“อืม ฉันเคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะไปหาอาเถาที่โรงพยาบาล เตรียมตัวด้วยนะ”
“ครับ” คนเป็นลูกน้องรับคำสั่งอย่างแข็งขันก่อนจะปลีกตัวออกไปจากห้อง
หลังจากที่ได้รู้ว่าคนเป็นน้องปลอดภัยอยู่ในความดูแลของหมอแล้ว ก็สบายใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง จึงทำให้มีเวลาคิดเรื่องอื่นได้มากขึ้นโดยเฉพาะเรื่องของสาวหมวยที่อยู่ในใจเขาตลอดเวลา เพียงแค่คิดถึงหน้าหวานๆนั้น ก็อดที่จะหลุดยิ้มออกไม่ได้ คิดได้ดังนั้นจึงรีบเคลียร์งานให้เสร็จให้ทันอาหารเที่ยง ซึ่งบุคคลที่จะร่วมในมื้อในก็คงจะเป็นใครไม่ได้ นอกจาก คุณหนูอี้ชิงแห่งตระกูลจาง...
คริสตั้งใจแล้วว่าวันนี้เขาจะต้องอธิบายทุกอย่างให้อีกคนได้รับรู้และพร้อมที่จะขอโทษกับการหายไปนานนับสิบปีจนทำให้สาวน้อยในดวงใจเขา จำหน้าเขาไม่ได้และมีอีกสิ่งหนึ่งที่เขาต้องทำก็คือ คำสัญญาในอดีตที่เขาไม่เคยลืมเลือน....รถคันหรูเคลื่อนมาจอดอยู่หน้าร้านตัดสูทที่เคยมาแล้วครั้งหนึ่งและในอนาคตอันใกล้นี้ก็คงจะได้มาแวะเวียนอยู่บ่อยๆเป็นแน่
สองขายาวย่างกรายเข้าไปในร้านและถูกต้อนรับเป็นอย่างดีจากพนักงานของร้านและดีไม่น้อยเลยที่ได้รับคำทักทายจากหนึ่งในเจ้าของร้านนี้
“สวัสดีคะ เฮียฟาน มาหาอาอี้หรอ?” ลู่ฮานเอ่ยทักอย่างรู้ใจ
“อ่า ใช่ เฮียจะมาชวนอี้ชิงทานข้าวเที่ยงด้วยกันน่ะ”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง คงจะจัดการเรื่องนั้นด้วยสินะ...”
“ก็ด้วยแหละ ก่อนที่อี้ชิงจะไม่ยกโทษให้เฮีย....” คริสพูดด้วยน้ำเสียงที่จะเจื่อนลงเล็กน้อย
“แหม! ก็เฮียเล่นหายไปเป็นสิบๆปี ไม่ติดต่อกลับมา จนลู่จะเชียร์ให้น้องเลิกรอเฮียไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่า......” ลู่ฮานหยุดชะงักกลางคัน ทำเอาคนที่รอฟังแอบหงุดหงิดจนต้องถามต่อ
“ว่าอะไร? อาลู่ บอกเฮียมานะ!”
“เชอะ! ไม่บอกหรอก ไปเคลียร์กันเอาเองนะ อาอี้อยู่ในห้องนั่นแหละ ลู่ไปกินข้าวกับคุณเซฮุนดีกว่า~ เรื่องนี้ลูลู่จะไม่ยุ่ง ไปละนะ บ๊ายยย~” ลู่ฮานพูดจบก็รีบเดินออกไปจากร้าน โดยไม่รอให้คนเป็นพี่ได้พูดอะไรต่อ คริสจึงไม่เลือกที่จะสนใจอะไรอีก นอกจากพาร่างสูงๆของตัวเองเข้าไปหาคนที่เขาอยากเจอมากที่สุดตอนนี้
คริสเดินเข้าไปเงียบๆ โดยไม่ให้อีกคนรู้ตัว ซึ่งอี้ชิงก็ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างตั้งใจ แต่ประสาทสัมผัสก็รับรู้ว่ามีคนเข้ามา ก็คิดว่าคงจะพี่ลู่ฮานอาจจะลืมของไว้ โดยเอ่ยทักออกไปแบบไม่มองหน้า...
“เจ้ลู่ ไหนว่าจะไปทานข้าวกับคุณเซฮุน หรือว่าลืมของหรอคะ?”
“.............”
“เจ้ ละ........” อี้ชิงกำลังจะเอ่ยปากอีกครั้ง เมื่อคนเป็นพี่เงียบ ไม่ตอบกลับมา แต่ก็ต้องตาเบิกกว้าง เพราะบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำเอาเขาใจแทบวายเมื่อครั้งที่แล้ว
“คะ คุณคริส......” อี้ชิงรีบหลบสายตา
“อี้ชิง.....จำเฮียไม่ได้เลยหรอ?” คริสพูดอย่างน้อยใจ
“เอ่อ คุณคริสหมายถึงอะไรคะ?” อี้ชิงต้องจำใจสบตากับคนพูดอีกครั้ง และไม่เข้าใจเรื่องที่อีกฝ่ายถาม
“ขอโทษที่พึ่งโผล่หน้ามาหาตอนนี้ ขอโทษที่หายไปนานจนอาอี้ของเฮียลืมหน้าไปแล้ว....แต่ตอนนี้เฮียฟานฟานของอาอี้กลับมาแล้วนะครับ” ไม่ว่าเปล่า คริสเดินเข้ามาประชิดตัวกับอี้ชิง แต่อีกฝ่ายกับถอยผละออกไป จนคริสเริ่มใจเสีย
“คุณคริสเอาอะไรมาพูด!! อย่าเอาเฮียฟานของฉันมาล้อเล่นนะ!” อี้ชิงพูดอย่างจริงจัง โดยคริสแทบจะหลุดขำกับคำพูดที่ซื่อตรงของร่างบางไม่เคยเปลี่ยน แต่ก็ต้องเก็กขรึมไว้อีกครั้ง
“ไม่เชื่อกันสินะ......งั้นก็ต้องพิสูจน์” ว่าจบคริสก็เริ่มปลดเน็คไท อี้ชิงเห็นอย่างนั้นจึงรีบร้องถามกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำมิดีมิร้าย
“คะ คุณ จะทำอะไร ถอดเน็คไทออกทำไม?” อี้ชิงถามอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ก็เหมือนจะทำอะไรไม่ได้มาก เมื่อคนตัวโตเดินเข้ามาประชิดตัวในระยะที่เรียกว่าแนบชิดพอสมควรเลยว่าได้
“ก็อาอี้ไม่เชื่อ เฮียก็ต้องเอาอะไรมาพิสูจน์สิ....หรือเด็กน้อยของเฮียคิดไปไกลแล้วนะ”
“ปะ เปล่าสักหน่อย ก็แค่ตกใจ....” คริสได้แต่มองอี้ชิงด้วยความเอ็นดู ก่อนจะคว้านจับสร้อยทักไหมสีแดงที่มีจี้หยกรูปอักษรจีนที่อยู่ในคอออกมาให้เห็น และอี้ชิงก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง
“ทีนี้จะเชื่อได้รึยัง?”
“ฮะ เฮียฟานฟานจริงๆใช่มั้ย? ไม่ได้แกล้งอี้นะ...ฮึก” อี้ชิงโผลเข้ากอดคนตัวสูงด้วยความดีใจพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกจากตา
“ครับ เฮียฟานฟานของอี้ชิงกลับมาหาแล้ว อย่าร้องไห้นะคะคนดีของเฮีย” คริสโอบกอดตอบคนที่อยู่ในอ้อมอกด้วยความคิดถึงและความรู้สึกที่หลากหลายที่มันเยอะจนบรรยายไม่ถูก
“ฮึก.... คนบ้า!! หายไปไหนมา รู้มั้ยว่าเค้ารอเฮีย...รอเฮียกลับมาหาเค้า”
“เฮียขอโทษ ไว้เฮียจะเล่าให้ฟังวันหลังนะครับ...ว่าแต่ยังเก็บสร้อยที่ให้ไว้รึเปล่า?” คริสค่อยๆผละตัวออกพลางจ้องใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา นิ้วเรียวยกขึ้นเกลื่อเช็ดน้ำตาเหล่านั้นออกจนหมดเกลี้ยง
“เก็บไว้สิ อี้ใส่ไว้ตลอดเลย เผื่อวันหนึ่งเราจะได้เจอกันโดยบังเอิญ เฮียจะได้จำเค้าได้ไง” คริสอดที่จะยิ้มกับพูดน่ารักของอี้ชิงไม่ได้ เลยดึงอีกฝ่ายเข้ากอดอีกครั้ง
“ขอบคุณที่ยังรอเฮียนะครับ แล้วเฮียก็กลับมาทวงสัญญากับเราด้วย ยังจำได้รึเปล่า?”
“สะ สัญญาอะไรคะ อี้จำไม่ได้.....” อี้ชิงเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เพราะเขาจำไม่ได้จริงๆ ว่าสัญญานั้นคืออะไร
“ไม่เป็นไร แต่เฮียจำได้ทุกคำ แล้วอาอี้ก็ต้องทำตามสัญญาด้วยนะ”
“ถ้าอี้ยอมทำ เฮียจะไม่โกรธไม่ใช่มั้ย?” อี้ชิงรีบตกปากรับคำ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธ
“เฮียไม่มีทางโกรธอาอี้หรอก...และสัญญาที่อี้เคยบอกเฮียก็คือ....”
“...........”
“อาอี้บอกเฮียว่า ถ้าโตมาแล้วเราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง อาอี้จะยอมมาเป็น LADY ของเฮีย...”
“ฮะ เฮียฟาน.......ฮึก!!” และอีกครั้งที่อี้ชิงโผลเข้ากอดกับร่างสูงพร้อมกับปล่อยสะอื้นอย่างหนัก เพราะไม่เคยนึกฝัน ว่าผู้ชายคนนึงจะเก็บคำพูดของเด็กน้อยสิบขวบในตอนนั้น เอาไปคิดเป็นจริงเป็นจังจนมาถึงทุกวันนี้
“Yixing…. Only one my lady is you…” (อี้ชิง..ผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวของผม คือคุณนะ)
หลังจากผ่านศึกหนักแปลสไลด์ภาษาอังกฤษอันโหดเหี้ยม
กลับมาแบบ 100% เบยยยย
คอมเมนท์ให้เค้าด้วยน๊าาาาา จุ๊บบบบ
ความคิดเห็น