คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MY LADY : 2
MY LADY
-บทที่ 2-
~คนแปลกหน้า~
ในยามค่ำคืนของเมืองใหญ่ ถนนคร่ำคราไปด้วยรถยนต์หลากชนิด หลายสีสันที่วิ่งสวนกันไปมาอย่างครึกครื้น ผู้คนเดินสวนกันไปอย่างไม่สนใจกัน คนในเมืองก็อย่างนี้ ไม่ค่อยสนใจคนรอบข้างกันหรอก เพราะทุกคนต่างเร่งรีบ ไม่มีเวลามาสนใจเพื่อนร่วมโลกมากนัก คุณหมอตัวขาวนั่งทอดมองออกไปนอกต่างดูบรรยากาศในเมือง ที่ใครๆก็ต้องการมาอยู่ แต่ความจริงแล้วมันทั้งวุ่นวายและไม่ได้อยู่ขนาดนั้น สำหรับคนรักสงบอย่าง ‘จุนมยอน’ คิดเช่นนั้น
“คืนนี้คุณหนูเข้าเวรจนเช้าเลยใช่มั้ยครับ?”
“คะ คุณลุงมารับมารับจุนตอนประมาณ 7 โมงเช้านะคะ” และบรรยากาศภายในรถก็เงียบสงบจนกระทั่ง......
เอี๊ยดดดดดดดดด!!!
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณลุง” คุณหนูจุนมยอนถามอย่างรีบร้อน เพราะไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ต้องเบรกรถกะทันหันเช่นนี้
“มีคนวิ่งมาและล้มลงตรงหน้ารถเราพอดี เดี๋ยวผมลงไปดูเขาเองนะครับ” ไม่รอช้าคนขับรถวัย 50 ปีรีบด่วนลงจากรถไปดูผู้ที่คาดว่าจะได้รับบาดเจ็บ
ด้วยสัญชาตญาณคนเป็นหมออย่างจุนมยอนก็ไม่นิ่งรอให้คนขับรถมาบอก ตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะวิ่งเข้าไปดูผู้เคราะห์ร้ายกับคนขับรถของตัวเอง และเป็นที่น่าตกใจของผู้มาใหม่ จุนมยอนสั่งคนขับรถให้พยุงร่างผู้บาดเจ็บที่ตามตัวโชคด้วยเลือดจากการโดนยิง ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาลที่คนตัวขาวทำงานอยู่ ก่อนจะสั่งให้คนขับรถมาช่วยพยุงร่างของคนบาดเจ็บให้เข้าไปข้างใน ขณะเดียวกันก็เรียกบุรุษพยาบาลให้นำเตียงเข็ญมารับร่างผู้บาดเจ็บเข้าไปยังห้องฉุกเฉิน
และกรณีเร่งด่วนอย่างนี้ คุณหมอคนสวยตัดสินใจที่จะลงมือผ่าตัดช่วยเหลือชายแปลกหน้าคนนี้เอง เพราะเขาเองรู้สึกผิดที่เกือบจนชนร่างคนๆนี้ไปด้วยเช่นกัน
ใช้เวลาในการผ่าตัดเอากระสุนออกรวมสองชั่วโมง ยังดีที่กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นละก็การผ่าตัดก็ต้องใช้เวลามากขึ้นและเสี่ยงอันตรายถึงชีวิตของคนเจ็บก็เป็นได้ หลังจากการผ่าตัดผ่านไปด้วยดี คุณหมอคนสวยก็อาสารับเป็นเจ้าของไข้เสียเอง เพราะไหนๆก็ช่วยแล้ว ก็อยากจะช่วยให้ถึงที่สุด
ร่างของผู้ป่วยถูกย้ายไปยังห้องพักพิเศษโดยคุณหมอเจ้าของไข้เป็นคนจัดการเองและดูจากลักษณะของบุคคลคนนี้แล้ว ไม่น่าจะใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่ เพราะการแต่งตัวและเสื้อผ้าชั้นดีที่ถูกจัดการไปแล้วบ่งบอกได้ชัด....
พยาบาลผู้ช่วยเขาในการผ่าตัดเดินเข้ามาหาจุนมยอนที่กำลังในพิจารณาคนไข้ตรงหน้า พร้อมกับยืนถุงของที่คาดว่าน่าจะเป็นของคนนี้ให้
“นี่เป็นของที่ติดตัวผู้ป่วยมาคะ คุณหมอจุน”
“ขอบคุณคะ ไปทำงานต่อเถอะคะ เดี๋ยวคืนนี้จุนเฝ้าเขาเอง”
“เอ่อ ขอโทษนะคะคุณหมอที่ดิฉันจะเสียมารยาทถามสักหน่อยว่า เขาเป็นใครคะ?”
“จุนก็ไม่รู้จักหรอกคะ แต่พอดีเข้าวิ่งมาแล้วล้มตัวลงตัดหน้ารถ จุนก็เลยช่วยเขาไว้”
“คนแปลกหน้าสินะคะ แต่คุณหมอมีน้ำใจๆจริงเลย สมแล้วกับเป็นคุณที่มีจรรยาบรรณดีเช่นนี้” นางพยาบาลกล่าวเอ่ยคนชมคุณหมอที่ทั้งสวยและใจดีสุดๆอย่างตรงไปตรงมา
“มันเป็นหน้าที่อยู่แล้วคะ คนเป็นหมอจะเพิกเฉยต่อคนเจ็บได้ยังไงล่ะคะ”
“คะๆ ดิฉันไม่รบกวนแล้ว ถ้าคุณหมอต้องการอะไรก็โทรเรียกได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณคะ” หลังจากหญิงสาวพยาบาลออกไป คุณหมอจุนมยอนก็ขอแอบเสียมารยาท เปิดดูกระเป๋าเงินของผู้ป่วย ส่วนมือถือก็ปล่อยไว้ดังเดิม พอเปิดดูภายในกระเป๋าก็พบบัตรดิตมากมายกับบัตรสมาชิกของสถานที่ต่างๆ รวมถึงบัตรประชาชนและนามบัตรของเจ้าตัว ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนใจและเอ่ยชื่อของผู้ป่วยออกมาอย่างแผ่วเบา
“ฮวัง จื่อเถา”
XIU-YINYANG CHINESE RESTAURANT
ภัตตาคารอาหารจีนชื่อดังในย่านกังนัมร้านใหญ่ที่ต่างเป็นที่รู้จักดีในเหล่านักธุรกิจและบรรดาไฮโซทั้งหลาย ที่มักจะนัดทำธุรกิจหรือเซ็นต์สัญญาร่วมกัน หรือแม้แต่การเลี้ยงฉลองพบปะสังสรรค์ทั่วไป และอาหารก็จัดว่าเลิศรสถูกปากคนเกาหลีเลยทีเดียวและราคาก็ไม่แพงอย่างที่คิด สมกับเป็นที่เลื่องลือจากปากผู้ที่ได้เคยลิ้มลองและสัมผัสกับอาหารของภัตตาอาหารจีนแห่งนี้แล้ว แม้จะเปลี่ยนผู้บริหารคนใหม่อย่างคุณหนู “ซิ่วหมิน” แต่การบริการชั้นยอดและเป็นมาตรฐานนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปด้วยเลย….
วันนี้เจ้าของภัตตาคารคนสวยก็มาดูแลร้านตามปกติ ตรวจเช็คความเรียบร้อยและความพร้อมก่อนจะเปิดร้านตามเวลาที่กำหนด ขณะที่ทำงานอย่างวิ่งวุ่น มือถือเครื่องสวยก็แผดเสียงร้องดังขึ้นมา ทำให้คนที่กำลังตั้งใจทำงานต้องหยุดชะงัก ก่อนจะรับสายที่โทรเข้ามา
“หนีห่าว หม่าม๊า”
“(ทำงานอยู่หรออาซิ่ว? ม๊าคิดถึงเราจังเลย)” คนเป็นเอ่ยด้วยความคิดถึง
“หนูก็คิดถึงหม่าม๊าเหมือนกัน เมื่อไหร่จะกลับมาเยี่ยมหนูบ้างสักทีละคะ หรือว่าสวีทกับป๊าสองคนจนลืมลูกสาวคนนี้แล้วรึไงคะ? มันน่าน้อยใจจริงๆเลย!”
“(โถ่ ลูกรัก ม๊ากับป๊าสวีทกันนิดหน่อยเอง เดี๋ยวอาทิตย์หน้าป๊ากับม๊าไปหาแน่นอน!)”
“จริงนะคะม๊า! ไม่ได้หลอกให้หนูดีใจเล่นใช่มั้ย?”
ซิ่วหมินแทบจะน้ำตาไหลเมื่อคนเป็นแม่กับพ่อจะมาหาเขาที่เกาหลี เพราะตั้งแต่เขารับช่วงต่อจากกิจการร้านนี้มา พ่อแม่เขาก็กลับไปอยู่จีนและออกเดินทางไปเที่ยวรอบโลกกันสองคน นานทีๆถึงกลับมาเยี่ยมเขาเป็นครั้งคราว แต่นี้ก็เกือบ 3 ปีที่ไม่ได้เจอหน้ากัน มันก็อดที่จะดีใจมากไม่ได้ที่จะได้เจอกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา 3 คน พ่อแม่ลูก อย่างที่ซิ่วหมินโหยหามาตลอดสามปี
“(ม๊าพูดจริงๆ แล้วอีกอย่างป๊ากับม๊าก็มีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับเรา แต่เอาไว้คุยกันตอนที่ถึงเกาหลีก่อนก็แล้วนะลูก)”
“เรื่องสำคญอะไรคะ บอกตอนนี้เลยไม่ได้หรอคะ?” ซิ่วหมินถามอย่างสงสัย
“(เอ่อ คือ แต่หนูอย่าโกรธม๊ากับป๊านะลูก สัญญากับม๊าก่อน)”
“ก็ได้คะ หนูสัญญาว่าจะไม่โกรธแน่นอน”
“(คืออย่างนี้นะลูก ป๊ากับม๊าก็เห็นหนูโตมากแล้ว อยากจะให้มีครอบมีครัวเป็นฝั่งเป็นฝา อยากมีหลานตัวน้อยๆได้ชื่นใจบ้าง ตอนแรกป๊ากับม๊าจะให้หนูหมั้นเลย แต่ก็ไม่อยากบังคับจิตใจลูกเท่าไหร่ ก็เลยอยากให้หนูดูตัวว่าที่คู่หมั้นก่อน ลูกจะโอ....” คนเป็นแม่ทันได้พูดจบ ฝ่ายลูกสาวก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“โอเคคะม๊า แค่ดูตัวก่อนก็ได้ ตอนนี้หนูก็ยังไม่มีใคร ลองดูๆก่อนก็ได้ เพราะหนูเชื่อว่ายังไงคนที่ม๊ากับป๊าเลือกให้ก็ต้องดีแน่นอนใช่มั้ยคะ?”
ซิ่วหมินแอบถอนหายใจเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าพ่อกับแม่เขาจะไม่เคยเปรยเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว ก็เลยตัดสินใจจะทำตามความต้องการของพ่อแม่และคงไม่เสียหายอะไรในเมื่อตัวเขาเองก็โสด แม้จะมีคนเข้ามาคุยบ้างประปรายแต่ก็ไม่รู้สึกน่าสนใจเลยสักนิด ก็แอบคิดเล่นๆว่า คนที่พ่อแม่จะให้ดูตัวอาจจะใช่ก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ จริงมั้ย?
หลังจากวางสายผู้เป็นแม่ซิ่วหมินก็กลับไปทำงานต่อ ขณะเดินกลับไปยังห้องทำงานก็ไม่ทันระวัง ร่างเล็กเดินชนเข้ากับบางคนอย่างจัง!
ตุบ!
“อ๊ะ! ขอโทษคะ / ขอโทษครับ”
จังหวะเดียวกันที่ชานหนุ่มปริศนาช่วยพยุงตัวคนร่างเล็กขึ้นมา ทำให้สองสายตาประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจและราวกับโลกหยุดหมุนไปในทันที
“น้องซิ่ว.....” ชายหนุ่มเอ่ยปากเรียกชื่อของคนตรงหน้าอย่างเบาๆ แต่อีกคนก็เหมือนสติจะไม่อยู่กับเนื้อตัวจึงไม่ได้ได้ฟังคำพูดของชายหนุ่ม
“เอ่อ คุณเจ็บตรงไหนเปล่าครับ?”
“ไม่คะ แล้วคุณล่ะคะเป็นอะไรมั้ย? ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ไม่ทันระวัง”
“คะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” ชายหนุ่มแปลกหน้าพยักหน้ารับเป็นการตอบตกลง คล้อยหลังจากคนตัวเล็กเดินไป ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังเล็กนั้นอย่างไม่อาจละสายตาได้ สายตาที่ใช้มองกับแค่คนๆนี้ เพียงคนเดียว
อีกคนพบกันโดยเหตุบังเอิญ...แต่อีกคนกลับมาพบกันราวกับตั้งใจ
สิ่งเหล่านี้อาจจะเรียกว่าพรหมลิขิตก็เป็นได้.....
รอเปิดตัวของแต่ละคู่ครบก่อนละกันน๊า
เดี๋ยวเนื้อหามันจะเริ่มหวานๆขึ้นกว่านี้
ฝากฟิคนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
เม้นท์ให้กำลังใจกันเยอะๆน๊า
#ficmylady #ฟิคคผญ
ความคิดเห็น