คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Goodbye Summer Chapter 2
Chapter 2
“นี่!! ยอู เป็นไบ้า...ีึ้นรึยั?” ลู่ห่านถามนัวเล็ที่พึ่เินออาห้อพยาบาลมา
“เอ่อนี่ พวผู้ายแ็์นั้นอ่ะ เาฝามาอโทษ้วยนะ”อี๋ิ่บอรุ่นน้อัวเล็และเา็ยันิ่เียบอยู่
“ยอู ทำไมนายูเียบๆไปล่ะ? มีอะไรรึเปล่า?” แบฮยอนถามเพื่อนที่อนนี้ยัหน้านิ่และไม่อบอะไร...ที่เป็นแบบนี้...็เพราะ....โนโมยูบแรน่ะสิ
“ไม่ไ้เป็นอะไรหรอ ีึ้นแล้วล่ะ อินทายาให้แล้ว....ไปิน้าวันเถอะ หิวแล้ว”
แ็์นาฟ้า็พาันเินไปที่โรอาหาร เพื่อที่ะิน้าว......พอื้ออาหารเสร็...ะที่เินไปหาโ๊ะ ็บัเอิ๊ บัเอิ ้อเินผ่านโ๊ะอหนุ่มแบบอย
เมื่อยอูเห็นอินที่ำลัมอมาที่เา.......เา็เริ่มหน้าแอีรั้...ยอูพยายามสะิให้แบฮยอน ลู่ห่านและอี๋ิ่เินผ่านโ๊ะนั้นเร็วๆ แ่็ไม่ทันที่ะเินผ่านพ้นไป....
“ยอู...เป็นไบ้าีึ้นรึยั? เห็นไอ่อินมันบอว่า ทายาให้แล้ว...้ออโทษ้วยนะ...ที่พวันเินนเมื่อเ้า” านยอลหันไปพูับนัวเล็ที่หน้าแระเรื่ออยู่อนนี้
“อืม....ไม่เป็นหรอ พวัน็ไม่ทันระวัเหมือนัน ไม่้ออโทษหรอ...พวันไป่อนนะ” ยอูรีบพูับท ่อนที่ะเิารสนทนาที่ยาวออไป..และเินไปหาที่นั่ิน้าวทันที
“ทำไม ยอู หน้าแัว่ะ หรือว่ายัไม่หาย.......” เฮุนพูึ้นมาลอยๆ้วยวามสสัย
“เห้ย !! ไอ่อิน มึไ้ไปทำอะไรยอูรึเปล่าว่ะ?” านยอลถามึ้นมา เพราะอนนี้หน้าไอ่อินมันฟินมา ำลัเลิ้มเียวววว
“ไม่ไ้ทำอะไรหนิ...็แ่................” อินพู้วยวนโอ้ยย
“เห้ยยย!! ็แ่....อะไรว่ะ มึพูให้บิ๊!! ู้าาในะเว้ยยยยยย!!” านยอลโวยวายใส่
อินที่ำลัอบอย่าวนส้นทีนนนนนน
“มึะโวยวาย ทำไมว่ะ ไอ่หยอย!! ูไม่ไ้ทำอะไร ู็แ่ทายาให้เยๆ” แ่หน้าอไอ่มืไม่เื่อไม่ไ้เลยริๆ
“ูไม่อยาะเื่อมึเล๊ยยยยย!! ไหนมึบอะีบยอูไ...แล้ววันนี้มึ็มีโอาสอยู่ใล้เาอี...แล้วมึะพลาหรอว่ะ!!”
เฮุนพูแวอิน .......เฮุน็รู้อยู่เ็มออ่ะนะว่า้อมีอะไรมาว่าารทายา แ่็ไม่อยาะเ้าี้อะไร เพราะเี๋ยวมัน็บอเอ
…………………………………………………………………….
ลอระยะเวลาหนึ่อาทิย์ อิน็อยไปแอบูยอูอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าะที่ห้อเรียน ห้อมรม บลาๆๆๆๆ มันทำให้เามีวามสุ.....แ่อินหารู้ไม่ว่า ยอูนั้นรู้ัวลอเวลาที่อินอยแอบามเา
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
**าน แบ**
ะที่านยอลเินมาที่ห้อน้ำ....เา็ไ้ยินเสียนร้อโวยวาย
“อย่านะ! อย่าทำอะไรันเลยนะ อร้อล่ะ!! ฮืออออออ T________T “ เสียหวานที่ำลัร้ออ้อนวอนอย่าน่าสสาร
“ะปล่อยไปไ้ไล่ะ ็นายน่ารัสะนานี้ พวัน็แ่อใไม่ไหว” เสียผู้ายปริศนาเอ่ยึ้นในห้อ
านยอลเียบฟัอยู่รู่หนึ่ เาำลัะเินาไป เพราะไม่อยาเ้าไปยุ่....แ่ไม่ทันที่เาะ้าวเินออไป...เา็ไ้ยินเสียหวานร้อึ้นมาอี
“่วย้วย!! ใร็ไ้่วยันที ฮืออออออออออออ..ันลัว...” เสียหวานร้ออวาม่วยเหลืออีรั้
ราวนี้านยอลรู้สึว่า นๆนั้น้อารวาม่วยเหลือและเา็อที่ะสสารไม่ไ้
านยอลวิ่เ้าไปที่ห้อน้ำเพื่อ่วยเ้าอเสียหวานนั้นออมา
ปั่ !! เสียประูห้อถูพลัอออย่าแร
“พวมึะทำอะไรว่ะ รัแนที่ไม่มีทาสู้สินะ! ไอ่พวเลวเอ๊ยยยย!!”
านยอลวิ่เ้าไป่อยลุ่ม นร.าย 3 นที่พยายามะปล้ำนัวเล็ เสียหวานที่นั่ร้อไห้อยู่มุมห้อน้ำ.....แล้วพว นร.เหล่านั้น็วิ่หนีออไป
นัวเล็นั่้มหน้าและร้อไห้ออมาอย่าหนั้วยวามลัว
“ฮือออออออออออออออออออออออ ฮืออออออออออออ”
นัวเล็ร้อไห้อย่าหนั..แล้วานยอล็นั่ย่อัวลไปและ้มลไปถามนที่นั่อยู่รหน้า พราเอามือไปลูบผมเพื่อปลอบวันัวเล็
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่้อร้อไห้แล้ว ันไล่พวนั้นไปล่ะ”
านยอลพูปลอบเพื่อให้นัวเล็หายลัว.....นัวเล็เยหน้าึ้นมา พร้อมสภาพเสื้อผ้าที่หลุลุ่ย และรอยแบนใบหน้าอันาวสวย......(่อนโนบอ่ะนะ)...านยอลถึอึ้ับสภาพที่เห็น...และนรหน้าเา็ือ “แบฮยอน” แ็์นาฟ้า .......นัวเล็โผลเ้า
อานยอลและานยอล็อนัวเล็ไว้แน่น........
“ฮืออออออ านยอล ันลัว.....ฮือออออ...ันลัว!!” แบฮยอนอานยอลไว้แน่นว่าเิม
“ไม่้อลัวนะ ไม่้อลัว......” านยอลพูปลอบแบฮยอนที่พึ่เือบะโนปล้ำในห้อน้ำ......
านั้นานยอล็ยืนรอ แบฮยอนที่ำลัแ่ัวให้เรียบร้อยเหมือนเิมอยู่
“ป่ะ เี๋ยวันะพานายไปทำแผลที่ห้อพยาบาล” านยอลพูบ็ับมือแบฮยอน...และแบฮยอน็ับมือานยอลไว้แน่น เพราะวามลัว....และทัู้่็เินออมาาห้อน้ำและมุ่หน้าไปห้อพยาบาลทันที.....
เมื่อมาถึห้อพยาบาล ายยอล็ให้แบฮยอนนอนพัที่เีย แล้วเา็เินไปหยิบอุปร์ทำแผล
“ันอาะมือหนัหน่อยนะ....ัน็ไม่เยทำแผลให้ใร...นอาัวันเอ”
านยอลพูไปพราหยิบอุปร์ทำแผล มาทำแผลให้แบฮยอน.....แบฮยอนมอหน้าานยอลพร้อมทั้น้ำาลอ.....พอานยอลเห็นน้ำาแบฮยอนำลัไหล ็หยุทำแผลทันที!....
“เ็บหรอ?! อโทษนะ......” านยอลไม่ทันะพูบ....แบฮยอน็ส่ายหัว
“ไม่เ็บหรอ...ันแ่รู้สึลัว...อบุนายมาที่มา่วยันไว้...”
ทันทีที่แบฮยอนพูบเา็อานยอลอีรั้...านยอลสะุ้เล็น้อย เมื่อนัวเล็อเาอีรั้.......แบฮยอน็ผละัวลไปนอนเหมือนเิม เพื่อให้านยอลทำแผลให้นเสร็
“อ่ะ ทำแผลเสร็แล้ว....นายนอนพั่อนนะ...เี๋ยวันไปบอพี่ลู่ห่าน พี่อี๋ิ่แล้ว็ยอู ว่านายอยู่ที่นี้...โอเมั้ย??”
พอานยอลพูบ แบฮยอน็พยัหน้ารับ.....่อนที่านยอละลุออไป...มือเล็ๆ นิ้วเรียวาว็ว้ามืออเาเอาไว้..และเา็หันลับมามอเ้าอมือ.......
“เอ่อ อ อ ! มีอะไรหรอ?” านยอลถามแบ้วยอาารเินเล็น้อย...
“านยอล......อนเย็นไปส่ันหน่อยไ้มั้ย? ันลัว” แบฮยอนทำหน้าปริบๆ อย่าอ้ออ้วน..แ่เพราะเาลัวริๆนั้นแหละ ถึทำแบบนั้น....เมื่อานยอลไ้ยินแบบนั้น ็ใเ้นรัวึ้นมาทันที......
“ไ้สิ......เี๋ยวันรอที่หน้าโรเรียนนะ” านยอลอบรับำอนัวเล็.....ะไม่อบรับไ้ไล่ะ....็ไอ่หน้าอ้ออ้อนแบบนั้น....ทำให้เายอม.....
“แบฮยอน นายะน่ารัเินไปแล้วนะ > (านยอลิในใ ะที่เินออาห้อพยาบาล
.
.
.
พอถึอนเย็น านยอล็ยืนรอแบฮยอนอยู่หน้าโรเรียน...อิน เฮุนและพี่ริส ำลัับผ่านมาพอี..็อถามานยอล
“เห้ยยยย! ไอ่หยอย แไม่ลับบ้านพร้อมพวเราหรอว่ะ” พี่ริสะโนถามผ่านหน้า่า
“ไม่ล่ะรับพี่....ผมมีนัับใรบานน่ะรับ..พี่ลับเถอะ..โีนะรับ” านยอลเอ่ยลาและโบมือ บ๊าย บาย
“๊ะเอ๋!! รอนานมั้ย??” เสียหวานถามนัวสูี่ยืนรออยู่หน้าโรเรียน
“ไม่นานหรอ....ลับันเลยมั้ย?” านยอลถามแบฮยอนที่พึ่ะมาถึ
“อื้ออออ....” นัวเล็อบรับทันที.....แ่เา็ยัไม่้าวเินออไป....านยอลที่ำลัเินออไป็้อหยุ เพราะรู้สึว่านัวเล็ไม่ไ้เินามเามา....และเา็หันลับไป ็เห็นว่าแบฮยอนนั้นยั่ยืนนิ่อยู่ที่เิม เาเินลับไปหาแบฮยอนที่ยืนนิ่อยู่....
“นี่...เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมไม่เินล่ะ” าน้มหน้าลไปถามนัวเล็
“านยอล......”
“หืมมมมมม....มีอะไรหรอ?”
“ับมือันเินไป้วยไ้มั้ย??” นัวเล็เอ่ยอนัวสูที่ยืนอยู่รหน้า.....านยอล็อึ้ไปเล็น้อยับำออนัวเล็....แ่แล้วานยอล็ยิ้ม.....
“ไ้สิ....ันะเินับมือไปพร้อมับนายนะ” เมื่อแบฮยอนไ้ยินแบบนั้น ็ยิ้มหน้าบานึ้นมาทันที!...(อ่อยสินะ หนูแบ 5555)
และแล้ว....ทั้สอน็เินับมือไป้วยันลอทา....
ความคิดเห็น