<<[Neuter Boy รักอลเวง แก๊งเด็กหน้าหวาน]>>

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

“มิโดริคาว่า~!”

 

“เอ๊ะ?”

          ปึก!

ไม่ทันได้ไหวตัวตามเสียงเรียก ก็มีลูกหนังกลมๆลอยมากระทบกลางโหงวเฮ้ง(หน้าผาก)อย่างจัง

ร่างเด็กหนุ่มเรือนผมสีเขียวรื่นตาล้มไปตามแรง หลังกระแทกพื้น

“มิโดริคาวะ!เป็นอะไรรึเปล่า?”กัปตันทีมฟุตบอลไรมง เอ็นโด มาโมรุ รีบวิ่งขึ้นมาจากประตูโกล์เพื่อดูอาการเช่นเดียวกับเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ

“ม...ไม่เป็นไรหรอก...”มิโดริคาวะค่อยๆใช้มือข้างหนึ่งพยุงลุกขึ้นนั่งเรียกสติ อีกข้างกุมหน้าผากเพื่อบรรเทาอาการเจ็บ

“ไปตรวจดูที่ห้องพยาบาลก่อนดีกว่านะ”คิโด ยูโตะ ชายที่ติด 1 ใน 5 หนุ่มหล่อแห่งไรมง กอดอกเสนอความเห็น ท่าทางเป็นห่วง(แบบนิ่งๆ)

“!?”เด็กหนุ่มถึงกับชะงักเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนรีบลุกพรวดขึ้นยืน “ไม่เป็นไร!ๆๆ”

“...?”เอ็นโด คิโด และโกเอ็นจิ มองเขาสีหน้างุนงง

“พวกเอ็นโดอุตส่าห์มาซ้อมให้ก่อนงานกีฬาโรงเรียน ถ้าพลาดก็เสียเปรียบแย่สิ”น้ำเสียงลนลานเหมือนพยายามเลี่ยงอะไรบางอย่าง พูดจบเด็กหนุ่มจึงรีบวิ่งกลับไปประจำตำแหน่ง เตรียมเล่นต่อ

ทั้ง 3 ดูไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเขา แต่เพราะใจสู้มันฉายออกมาทางสายตาแม้จะดูสับสนไปบ้าง พวกเขาจึงกลับไปประจำที่

     ...

เวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง แต่มิโดริคาว่ายังคงวิ่งอยู่ในสนามด้วยสีหน้าสนุกสนาน เบี่ยงเบนให้ทุกคนคิดว่าเขาไม่เป็นไรจริงๆ ทว่า...

“...”ที่บานหน้าต่างห้องพยาบาล ซึ่งสามารถมองเห็นสนามนั้นได้ ...ชายหนุ่มเรือนผมสีชาด(แสบตา- -) ยังคงยืนมองเขาด้วยสายตาซึ่งดูไม่ยินดียินร้ายอะไร

“คิยามะคุง ...มองอะไรอยู่เหรอจ๊ะ?”อาจารย์ห้องพยาบาลเดินเข้าไปยืนข้างฮิโรโตะ พร้อมมองไปทางสนามฟุตบอล

“...”ฮิโรโตะทองค้างเช่นนั้นอีกครู่หนึ่ง แล้วจึงหันไปยิ้มให้อาจารย์ “เปล่านิครับ^ ^”

จากนั้นชายหนุ่มเดินไปทางประตูห้อง คงหมายจะออกไปเป็นแน่

“จะไปไหนน่ะคิยามะคุง? บอกให้นอนพักไง”อาจารย์ท้วง

“ผมจะไปพาคนที่อาการหนักกว่ามาครับ”ฮิโรโตะยิ้มให้แบบไม่ได้คิดอะไร แล้วออกจากห้องไป ทิ้งอาจารย์ให้ยืนสงสัย

 

     ...

 

          ปี๊ด-------------!!

 

เสียงนกหวีดหมดการซ้อมดังจากอาจารย์พละตัวเล็กท่าทางบอบบางซึ่งดูต่างจากอิมเมจทั่วๆไป- -

“เอ้า!เลิกซ้อมได้ จะหมดชั่วโมงแล้ว!”แต่เสียงกลับดังเกินขนาดตัวจนน่ากลัว เหล่านักเรียนมากหน้าหลายตาทยอยออกจากสนาม เว้น 3 คนสุดแกร่ง(เอ็น,คิ,โก)ที่ยังคงซ้อมส่ง-รับลูกไม่มีเหนื่อย

“เจ้าพวกนั้นปีศาจแหงๆ”นักเรียนหลายคนพยักหน้ารับ บ้างขานรับเป็นเชิงเห็นด้วย

“อ...มิโดริคาวะ จะไปไหนน่ะ?”เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งเอ่ยถามเมื่อหันไปเห็นเด็กหนุ่มเดินแยกกลุ่มออกไปคนเดียว

“...ไปล้างหน้าซักหน่อย”เขาตอบกลับทั้งที่ไม่หันกลับไปมองและเดินต่อ ฝ่ายมนุษย์เพื่อนก็ไม่ได้คิดอะไรเหมือนถามไปงั้น พอเป็นพิธี

 

     เด็กหนุ่มมาหยุดยืนพิงต้นไม้ใกล้อ่างล้างหน้า หอบหายใจถี่ท่าทางเหนื่อยล้า ...แต่จะใช่แค่นั้นเหรอ?

ไม่ทันไรร่างเล็กของเด็กหนุ่มก็ค่อยๆทรุดลงกับพื้นโดยหลังยังคงพิงพิงต้นไม้ใหญ่นั้นอยู่

“...”ขณะหอบ เขาเลื่อนมือขวาขึ้นแตะหน้าผากเบาๆที่ถูกบอลกระแทก “เจ็บ...ชะมัด...”

“งั้นไปห้องพยาบาลกันเถอะ...”

“นั่นสินะ ...อื๋อ?”เสียงคุ้นๆที่อยู่ๆก็ดังมาจากทิศ 5 นาฬิกา(หลังต้นไม้)พร้อมร่างหน้าตาคุ้นๆหัวแดงๆโผล่มายิ้มระรื่นดูน่าหมั่นไส้ (ไอ้เรารึนึกว่าเป็นเสียงจิตใต้สำนึก- -)

“ฮ...ฮิโระ...!?”ผลีผลามขยับตัวเพราะความตกใจ+แผลที่ได้ ทำให้รู้สึกมึนๆและเวียนๆอย่างบอกไม่ถูก

“เอ้าๆแบบนั้นเดี๋ยวก็หน้ามืดหรอก”ฮิโรโตะทักท้วงขณะอีกฝ่ายกุมศีรษะเพื่อลดอาการที่ว่านั่น ชายหัวแดงเดินเข้าไปหามิโดริคาวะ

“ไปห้องพยาบาลเถอะ...ห้ามฝืนนะ”ชายหนุ่มพูดดักก่ออีกฝ่ายจะเถียงอะไรกลับมา เมื่อเห็นริวจิไม่มีทีท่าขัดอะไรแล้ว จึงเข้าไปช่วยประคองพาไปห้องพยาบาลตามที่บอก

 

          ---ระหว่างเดินไปช้าๆ---

 

“จะหันมาก็ได้น่า~”ฮิโรโตะพูดเมื่อมิโดริคาวะมองไปทางอื่นตลอก แต่เขากลับไม่ตอบอะไรกลับก้มหน้าต่ำลงเหมือนสำนึกผิด ไม่กล้าสู้หน้า เมื่อเห็นดังนั้นฮิโรโตะจึงยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

“ไม่ต้องคิดมากหรอก ใช่ว่าเป็นครั้งแรกที่ถูกนายชกนิ”พูดไปพลางหัวเราะพลาง หมายจะให้หายกังวล แม้จะรู้อยู้เต็มอกว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่ตนถูกหลบหน้า

“ตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็ต้องรับหมัดนายแทบทุกวันเลย”รำลึกความหลัง

“...แต่นาย ก็รับไว้ได้ทุกหมัด”มิโดริคาวะเริ่มต่อความยาวสาวความยืด “น่าโมโห- -*”

ฮิโรโตะหัวเราะแหะๆท่าทางลำบากใจนิดๆพร้อมมองตรงไปตามทางเดิน จึงไม่ได้สังเกตสีหน้าของคนข้างๆ

 

          ---ห้องพยาบาล---

 

“โอ๊ย!เจ็บ!”มิโดริคาวะแหกปากร้องครวญ ทั้งน้ำตาซึมขณะอาจารย์กำลังทำแผลที่หน้าผากซึ่งเริ่มเขียวช้ำแล้ว

“เฮ้อ~ดันทุรังไม่เข้าท่าเลยนะ เป็น Neuter boy ไม่ใช่เหรอ?ต้องดูแลใบหน้าดีๆสิ”อาจารย์ถอนใจ สีหน้าไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่ ก่อนหยิบผ้าก๊อตมาแปะ (อีกฝ่ายชักสีหน้าจนปากเป็นเลข3)

“อีกคาบเดียวก็เลิกเรียนแล้ว นอนพักซะนะ”อาจารย์ชี้นิ้วสั่งท่าทางเผด็จการ แล้วเดินไปหยับสมุดบนโต๊ะ “คาบนี้ครูมีสอน อย่าฝืนเข้าใจ๊”

พูดจบก็เปิดประตูออกไป ทิ้งให้ทั้งคู่ยืนมองนั่งมองตามไปค้างๆแบบไม่ทักท้วงอะไร

“...คงต้องนอนพักนะ มิโดริคาวะ”ฮิโรโตะหันไปยิ้ม ทำเอาอีกฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ

“อ...อื้อ”มิโดริคาวะหันไปตอบท่าทีหวาดระแวง

“ไม่ต้องห่วง...ฉันไม่ทำอะไรหรอก”เขาเอ่ยก่อนเดินไปที่ประตู

“...แล้วนาย จะไปไหน?”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็กลับไปเรียนสิ^ ^”แต่เมื่อเลื่อนมือไปเปิดประตูกลับถูกรั้งไว้

เพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง นัยน์ตาสีนิลของมิโดริคาวะมองเขาท่าทางเกรงใจ ก่อนเอ่ย...

 

“ขอบใจนะ...”

ทั้งคู่เงียบไปท่าทางเกร็งๆ

“...อืม ไม่เป็นไร”พูดจบฮิโรโตะจึงเดินออกไป

 

     .....

 

ภายในห้องพยาบาลซึ่งถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศเงียบงัน เด็กชายผมสีเขียวรื่นตามองไปรอบห้องอย่างสำรวจและใช้ความคิด

แล้วจึงลุกจากเก้าอี้ทำแผล เดินไปที่เตียงริมสุดติดหน้าต่าง

 

          ...และนอนหลับไปอย่างง่ายดาย...

 

 

 

.....

 

....

 

....

 

....

 

                ----เวลาผ่านไป ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ มีเพียงร่างเล็กของเด็กหนุ่มเรือนผมสีเขียวที่ยังคงนอนหลับบนเตียงอย่างสงบ

 

ครืน~

 

ประตูห้องถูกเลื่อนเปิดอย่างแผ่วเบา นำเอาลมพัดพาม่านบางพลิ้วไหวไปตามแรงเอื้อยๆ

ผู้ที่เปิดประตูเดินเข้าไปใกล้เตียงของมิโดริคาว่าช้าๆ เรือนผมสีแดงแสบตาโบกไหวไปตามสายลม ใช่...หมอนั่นแหละฮิโรโตะ

แต่ว่า นัยน์ตาที่เขาจ้องมองร่างบนเตียงกลับดูไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ แววตาแบบนั้นราวกับ....

 

 

.......

 

....

 

..

 

...

 

..

 

.

 

 

                ~อื๋อ~

นัยน์ตาบางค่อยๆเลื่อนเปิดขึ้น

“มิโดริคาว่าคู~ง”ฮิโระคุงยิ้มแป้นใบหน้าสดใส ระยะแทบประชิด (อะไรๆๆ ลักหลับเรอะ=[]=;;///)

“!?O____O”ช็อก นิ่ง อึ้ง ค้าง และ...

 

                                โป๊ก!!!

 

ด้วยสัญชาติญาณปกป้องตัวเอาทำให้ร่างท่อนบนของริวจิแทบกระเด้งขึ้นจากเตียง(ก็เด้งขึ้นแล้วน่ะนะ- -) จนหัวชนหัวกันจังเบ่อ

หนูชาเขียวนอนขดกุมหน้าผากตัวสั่น ซ้ำรอยเดิมช้ำ นูน บวม เขียว ม่วง และอื่นๆอีกมากมาย แต่ไม่รู้ทำไมเจ้าหัวแดงถึงยังยิ้มหน้าระรื่น (คนเหล็กแหงๆ= =|||)หรืออาจจะมาโซ (ห๊ะ={}=!!)

 

“อ้าว...ตื่นแล้วเหรอมิโดริคาว่า?”เพื่อนร่วมกลุ่มอีกคน ผู้ได้ชื่อว่างามที่สุดใน 3 โลก เอ๊ย!ในไรมง คาเสะมารุ อิจิโรตะ เดินเข้ามาพร้อมเอ่ยทักหน้าโล่งอก

 

กรี๊ด~!! เจ้าหญิงของฉัน\\\>O<

ผัวะ!

(ของแกตั้งแต่เมื่อไหร่- -*)

อ๊อก! //นอนตาย- -

 

 

“ไง คาเสะมารุ...”ฮิโรโตะหันไปทัก ขณะที่น้องชาเขียวกำลังอดกลั้นประคับประคองร่างกายตัวเองขึ้นจากเตียง

“ฮิโรโตะ ...ไม่ได้ไปซ้อมฟุตบอลกับพวกเอ็นโดหรอกเหรอ?”คาเสะมารุถามทีท่าสงสัยเคลือบแคลง ทำหน้าระแวงเหมือนมองพวกโรคจิต

 

หึ หึ หึ

 

ฝ่ายถูกถามกลับหัวเราะร่วน ทำเอายิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่

“คาเสะมารุ...มีอะไรเหรอ??”มิโดริคาว่าเบี่ยงประเด็น เอ่ยถามอย่างที่ตนต้องการ

“อ้อ!ใช่ๆ อโฟรดี้ให้มาเรียกไปรวมตัวกันน่ะ neuter boy…”คาเสะตอบ

“เอ๋? เรื่องอะไร??”

“...”อีกฝ่ายเบนหน้าหนี พร้อมหน้าซีดเหมือนกินนมหมดอายุ (หา?- -)จะบอกว่าหน้าตาเหมือนคนปวดท้อง อึ๊ไม่ออกไงล่ะ รับมุกฉันหน่อยดิ (ออ...- -)

“เรื่องปิดเทอมฤดูร้อน = =;;”

 

 

“....”ภายในห้องเงียบไปชั่วขณะ

 

 

“ตกลงหมอนั่นกะจะพาไปที่ไหนซักแห่งให้ได้เลยใช่มั้ยเนี้ย...- -"

“อืม...”ใบหน้าของผู้ได้ชื่อว่าเทพธิดา อโฟรดี้ ผุดขึ้นมาเป็นแบล็กกราวประกอบการอธิบาย (ราชินีรึเปล่าฟะหมอ(ยัย)นั่น- -??)

 

......

 

*_***_*_*_*_*_*_*_****__*___**_**_*_*_*_****_*_*_*_*_*_*_*__***

 

โผล่มาต้อนรับสอบเสร็จนิดเดียว - -หุๆๆ

อีกไม่นานเรามีโปรเจ็คจะทำอะไรบางอย่าง ขอความร่วมมือจากคุณผู้อ่านด้วยนะครับผม ^O^ 

(โผล่มานิดเดียว ยังกล้าขอความร่วมมืออะไรอีกฟะ ไอ้นี่= =*)

เอาน่า~ เรารู้เราเห็น ทุกคนใจดีกันทั้งนั้น>O<

(อย่าคิดเองเออเองดิวะ- -)

นี่แก....

แก...

แก...

(?- -)

ทุกคน~!! ไอ้วงเล็บมันบอกว่าทุกคนใจดำแหละ >{ }<^{ยอมไม่ด้า~ย}

 

ผู้อ่าน : ก็ถูกนะ- -

 

ช็อก!={ }=|||