<<[Neuter Boy รักอลเวง แก๊งเด็กหน้าหวาน]>>

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

       วันธรรมดาวันหนึ่ง ที่โรงเรียนไรมง ณ ห้องพิเศษของแก๊งหนุ่มหน้าสวย ‘Neuter boy’ เหล่าสมาชิกกลุ่มดูเหมือนจะนั่งๆยืนๆปรึกษากันเรื่องอะไรบางอย่าง

“เอาไงล่ะ?อีกเดี๋ยวก็ปิดเทอมฤดูร้อนแล้ว”ซาคุมะ จิโร่ ผู้เป็นใหญ่(?)เอ่ยถามสมาชิกอีก 3 คนเหมือนจงใจแฝงความนัยน์ (ไปเที่ยวกันเถอะ- -///)

“ของฉันไม่ได้หรอก...”ชายหน้าสวยผมฟ้า คาเสะมารุ อิจิโรตะ ที่นั่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ยกมือขึ้นตัดบทก่อนใครจะเสนออะไรแผลงๆออกมา “ช่วงปิดเทอมชมรมฟุตบอลต้องไปเข้าค่ายฝึก”

“โห~ยอดเลย...”มิโดริคาวะ ริวจิ เด็กหนุ่มเรือนผมยาวสีเขียวรื่นตามัดรวบสูงพูดขึ้นน้ำเสียงชื่นชม หน้าตายิ้มแย้มแบบไม่ได้คิดอะไร

“แล้ว...เข้าค่ายที่ไหนล่ะ คาเสะมารุคุง?”อะฟุโระ เทรุมิ หรือ อโฟรดี้ เอ่ยถามขณะมือเท้าคางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่

“ยังไม่รู้หรอก...”คาเสะมารุตอบกลับลังเล เหมือนเสียท่า “ท...ที่จะบอกคือ ถ้าจะชวนไปเที่ยวช่วงปิดเทอมฉันไปด้วยไม่ได้ ต่างหาก!”

“งั้นก็หมายความว่าจริงๆก็อยากไปสินะ^ ^”มิโดริคาวะเอ่ยแซว

“ไม่ใช่ซักหน่อย!^{นี่จริงจังนะเว้ย!!}”คาเสะมารุหันไปโวยแต่ชะงักไป เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าถอดสีเหล่มองไปทางประตู

“มิโด...”ไม่ทันเรียกจบ...

 

                    ปัง!!

 

“มิโดริคาวะ!”ใครบางคนเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมเรียกเสียงดัง ทว่า...ไม่อยู่- -เจ้าของนามหายไปซะแล้ว พร้อมหน้าต่างทางฝั่งด้านหลังของซาคุมะที่ถูกเปิดอยู่

“เห~หนีไปทางนั้นงั้นเหรอ?”ว่าแล้วใครบางคนคนนั้นจึงเดินตรงไปทางหน้าต่างแล้วโดดตามไป

     ...

ทั้ง 3 ที่เหลืออยู่ในห้อง มองไปทางที่เขาออกไป นิ่ง เงียบ ค้างไปพักใหญ่...

 

“ป...ไปแล้วเหรอ?”ผู้ถูกตามหาค่อยๆคลานออกมาจากใต้โต๊ะท่าทางหวาดระแวงเหลียวมองล่อกแล่ก กระทั่งทั้ง 3 พยักหน้าเป็นเชิงตอบคำถามของเขา

“ค่อยยังชั่ว~”มิโดริคาวะถอนหายใจยาวแล้วกลับขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ดังเดิม

“นั่นมันอะไรน่ะ มิโดริคาวะ!?”

“อ...เอ๊ะ!”ซาคุมะ และ คาเสะมารุ โพล่งถามเขากะทันหัน แบบคาใจสุดๆทำเอาฝ่ายถูกถามถึงกับผงะ

“นั่นคือ คิยามะ ฮิโรโตะ ที่ติดอันดับ 1 ใน 5 หนุ่มหล่อสินะ?”อโฟรดี้ตอบแทนและถามในเวลาเดียวกัน อีฝ่ายเพียงพยักหน้าตอบ

“ใช่ฮิโรโตะจริงๆด้วย^{มาแป๊บเดียว+มัวตกใจอยู่เลยไม่ทันมอง}”คาเสะมารุพูดเหมือนเอ่ยลอยๆพลางทำหน้าหน่ายๆ

“ฮิโรโตะ?...ที่เป็นกัปตันทีมอะไรซักอย่างของโรงเรียนเอเรียลใช่มั้ย?”ซาคุมะหันไปพูดกับคาเสะมารุ (ทีมอะไรซักอย่าง = =;)

“แล้งทำไมเขามาตามนายล่ะ?มีธุระอะไรกันรึเปล่า?”อโฟรดี้ ถามตัดบทอีกรอบ ท่าทาง <S>heยังคงรักษาความสงบนิ่งและสง่างาม

“ฉัน...”เด็กหนุ่มหน้าถอดสีสองมือกำไว้แน่นบนตัก นัยน์ตามองต่ำสีหน้าหวาดกลัว “ฉัน...ถูกก่อกวน”

          ...

“หา?”ทั้ง 3 นิ่งไปพักหนึ่งก่อนอุทานพร้อมกันสีหน้าไม่ค่อยจะเข้าใจ (ไม่ใช่ ไม่ค่อย หรอกมั้ง ไม่เข้าใจเลย ต่างหาก)

“มันเป็นมายังไง?”ซาคุมะถามขึ้นเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะเล่าอะไรต่อ

มิโดริคาวะ เงยหน้ามองพวกเขาที่มีสีหน้าอยากรู้อยากเห็นกันทุกคน เขาทำท่าลังเลเล็กน้อยก่อนปลงใจได้ ...ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเริ่มเล่า

“โดนมาซักพักแล้ว ตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ก่อนมั้ง...”

 

                    ------ 1 อาทิตย์ ที่แล้ว ------

 

ตอนนั้นฉันกำลังเดินอยู่ที่ระเบียงในตัวตึกไปที่โรงอาหารกะจะไปซื้อขนมปังกินเป็นมื้อเที่ยง

 

“ไง มิโดริคาวะ”ชายผมสั้นสีแดงเอ่ยทักจากด้านหลัง แน่นอนว่าเจ้าของนามหันกลับไปมอง (ใครโดนเรียกแบบนี้ก็หันกันทุกคนนั่นแหละครับ)

“เอ๋?อ๊ะ! ฮ...ฮิโรโตะ!”เด็กหนุ่มผมสีเขียวรื่นตาชี้หน้าอีกฝ่ายท่าทางตกใจ “นี่นาย...เรียนที่นี่เหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ก็เมื่อ 3 วันก่อน แต่ไม่เห็นนายอยู่ชมรมฟุตบอล แถมหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ”

“อ๋อ~คือ...ฉัน...”เด็กหนุ่มเกาแก้ม กรอกตาไปมาทำท่าใช้ความคิด

“อยู่กลุ่ม ‘Neuter boy’ ...ฉันรู้”นัยน์ตาสีมรกตจ้องมาที่มิโดริคาวะอย่างอ่อนโยน ...ไม่มีแกรนแห่งเจเนซิส ...อีกต่อไปแล้ว

“พอเป็นแบบนี้แล้ว นึกถึงตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเลยแฮะ”มิโดริคาวะยิ้มพร้อมเกาหัวไปพลางเพื่อแก้เขิน

“นั่นสินะ^ ^”

     ตอนนั้นก็แค่คุยกันตามปกติ กินข้าวด้วยกัน กลับบ้านพร้อมกัน เดี๋ยวเล่นฟุตบอล เดี๋ยวแวะร้านนั่นนี่...

แล้วจู่ๆพักหลังเขาก็เริ่มทำตัวแปลกๆ เดี๋ยวจับมือ เดี๋ยวกอด ซักพักก็พูดหยอกแบบแปลกๆ แถมยังแกล้งสารพัด

 

                    ------ ปัจจุบัน ------

 

“บอกตามตรงตอนนี้ฉันกลัวหมอนั่นสุดๆ ...ยิ่งกว่าตอนเป็นแกรนซะอีก”เด็กหนุ่มทำหน้าเหมือนจะระเบิด พูดมาฉอดๆคล่องปากไม่มีติดขัด SOKEN DVD เล่นแผ่นไม่มีสะดุด (อา...- -ไม่น่าใช่)

ทันใดนั้น...มีมือข้างหนึ่งเลื่อนมาแตะบ่ามิโดริคาวะพร้อมเสียง...

“รี~ว จี่~คู~ง”

 

               เฮือก~!

 

ถึงกับสะดุ้งเฮือก แล้วค่อยๆหันกลับไปเสียวๆ

“ฮ...ฮิ...โรโตะ”หันไปจ๊ะเอ๋ใบหน้ายิ้มแย้มของชายเรือนผมสีแดง(แสบตา) นัยน์ตาสีมรกต ซึ่งคุ้นหน้ากันดี

“อีกเดี๋ยวก็ออดเข้าเรียนแล้วนะ ไปกันเถอะ”ใบหน้ายิ้มแย้มเป็นกันเอง แต่สำหรับมิโดริคาวะ ริวจิ คงรู้สึกสยองไม่น้อย

“ฉ...ฉันไปเองได้ ไม่เป็นไร ...ไม่เป็นไรอย่างยิ่ง”เขาพยายามหาเรื่องปฏิเสธสุดชีพ แต่คิดรึว่าอีกฝ่ายที่ยอมกระโดดออกทางหน้าต่าง และกลับมาภายใน 2 หน้า จะยอมง่ายๆ

เขาเลื่อนมือที่แตะบ่าไปจับมือมิโดริคาวะก่อนดึง(ฉุด)ขึ้นจากเก้าอี้แล้วลากตามตนไป

“ฮิโรโต่~~~~!!”ไม่สนแม้เสียงร้องค้านที่เรียกชื่อตนอย่างสุดชีวิต

     ...

ทั้ง 3 (เจ้าเก่า)ที่ยังเหลือมองตามทั้งคู่ไปสีหน้าเฉย คล้ายเหนื่อยหน่าย...

“เฮ้...หรือว่าหมอนั่นจะ...”คาเสะมารุเอ่ยสีหน้าเยี่ยงเดิม

“อืม....”ซาคุมะ พยักหน้ารับ เป็นเชิงเข้าใจในสิ่งที่หนุ่มหน้าสวยผมสีฟ้า คาเสะมารุคนนี้จะพูด

“คงใช่(แหง)”อโฟรดี้ เอ่ยตอบเช่นกับ

 

                    -------------------

 

“ฮิโรโตะ! โธ่เอ๊ย!ฟังฉันแซ้!!”เด็กหนุ่มตะโกนเสียงดังระหว่างโดนฉุด(?)ไปตามระเบียง กระทั่งตะโกนครั้งสุดท้าย เขาจึงหยุดแล้วหันกลับมามองสีหน้าพร้อมรับฟัง

“คาบนี้ฉันเรียนพละ ไม่ต้องกลับห้องหรอก”มิโดริคาวะ บอกทั้งท่าทางผงะออกห่างจากเขา ที่ใกล้(ชิด ติด)มีเพียงมือที่ถูกจับอยู่เท่านั้น

“เหรอ...”ฮิโรโตะหันหน้าเอียงไป 90 องศา ทำท่าใช้ความคิด ก่อนหันกลับมายิ้มแป้นใส่ “งั้นฉันช่วยเปลี่ย-“

 

                    ผัวะ!

 

ปล่อยหมัดตรงใส่หน้าเข้าอย่างลืมตัว ทั้งที่มืออีกข้างถูกจับอยู่แท้ๆ ก่อนได้สติชักมือออกแล้วหน้าขึ้นสีแดงเล็กน้อย

“ข...ขอโทษ...”เขาเอ่ยเสียงแผ่วและสั่น พร้อมหน้าซีดและแดง(เอ๊ะ?ยังไง??)

“อืม...ไม่เป็นไร”

“อ...”สีหน้าฮิโรโตะดูเศร้าลงนิดหน่อย “ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ!!”

เด็กหนุ่มพูดซ้ำไปซ้ำมาท่าทางลุกลน พลางยกมือที่ใช้ชกเมื่อกี๊มาขยับใกล้ๆหน้าของฮิโรโตะ จะแตะก็ไม่กล้า กลัวเจ็บ- -

ฮิโรโตะมองทีท่าของเขาพักหนึ่งแล้วหลุดขำอย่างอดไม่อยู่

“ฉันไม่เป็นไรหรอก...”ฮิโรโตะสังเกตเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าสีหน้าซีดเผือก “มิโดริคาวะ??”

เขาเรียกชื่อเด็กหนุ่มน้ำเสียงสงสัย เพราะสีหน้าซีดกว่าเก่า (เลือดหายไปหมดแล้วมั้งนั่น- -)

“ฮิโรโตะ...”มิโดริคาวะยกมือขึ้นชี้หน้าฮิโรโตะสั่นๆ เขาจึงลองแตะๆหน้าตัวเองดู

 

          ติ๋ง...

 

“เอ๋?”ชายหนุ่มแตะบริเวณใต้จมูก พบเลือดไหลและหยดไปถึงพื้น “อ๋อ!แค่เลือดกำเดา...”

“ห้องพยาบาล~~~~!!”พูดไม่ทันจบก็ถูกร่างเล็กกว่าดึงตัวปลิวไป ทางชั้นล่าง go to ห้องพยาบาล

          ...

“เอาล่ะ ค้างไว้อย่างนี้ซักพักก็คงหยุดไหลแล้วล่ะจ่ะ”อาจารย์ห้องพยาบาลบอกฮิโรโตะที่นั่งเงยหน้ามีผ้าเย็นประคบจมูก แล้วอาจารย์จึงหันไปทางมิโดริคาวะที่ยืนพิงข้างประตูท่าทางเป็นห่วง “ไม่เป็นไรมากหรอกนะ ไม่ต้องห่วง”

“...ครับ”เด็กหนุ่มตอบ พลางงุดหน้าต่ำท่าทางสำนึกผิด

“คิยามะคุงถ้าเลือดหยุดไหลแล้ว ให้นอนพักนะ มิโดริคาวะคุงจะอยู่เฝ้ามั้ยจ๊ะ?”อาจารย์สั่ง & ถามเสียงนิ่มไม่กดดัน

“...ผม...ไปเรียนดีกว่าครับ”มิโดริคาวะตอบแล้วเดินออกไปเงียบๆ ฝ่ายฮิโรโตะมองตามไปไม่พูดอะไร


--------------------------------To Be Continue

ตอนแรกจบไปแล้วคร้า~บ
เชื่อผมสิ ตอนแรกๆน่ะจะแต่งมันส์ แต่ซักพักจะเริ่มดอง- -

(ไงๆก็จะพยายามไม่ดองนะครับ!)