[short story] ความมืด ความปรารถนา...

ข้อมูลเบื้องต้น

 

เพียงแค่คนๆนึงที่...

เนื้อเรื่อง

 
สิ่งที่เฝ้าฝันหรือปรารถนา?
ของแบบนั้นจะไปมีได้ยังไงกันล่ะ...


"นี่...ช่วย---หน่อยนะ ขอบคุณมาก"อย่ามาพูดเองเออเองแบบนั้นจะได้มั้ย พูดจบก็ถูกทิ้งไปอยู่ลำพังในห้องขนาดไม่กว้างแต่ไม่แคบนั้น
ให้ตายสิ...นี่มันอะไรกันนักกันหนานะ คนนั้นก็ให้ช่วยอันนั้น คนนี้ก็ให้ช่วยกันนี้ ฉันไม่ใช่ลูกน้อง ขี้ข้า หรือลูกกรอกพวกแกนะ แล้วเรื่องอะไรฉันต้องมาทำพวกนี้ด้วยเล่า ...
คิดได้อย่างนั้นเลยเดินออกจากที่นั่นแล้วกลับบ้าานไปหน้าตาเฉย

เวรประจำวัน... หน้าที่พวกแก พวกแกก็ทำกันเองสิ
เอาเอกสารไปให้อาจารย์... เขาใช้แกทำไมไม่ไปเองล่ะ
ไปซื้อของให้หน่อย... ใช่ว่าพวกแกจะมีงานอะไร มีแขนมีขาก็ไปซื้อกันเอาเองสิวะ

ให้ตายสิ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระกันทั้งนั้น งี่เง่าสิ้นดี บ้าบอชะมัด


สิ่งที่เฝ้าฝันหรือปรารถนา... ในโลกแบบนี้ฉันไม่มีหรอกเว้ย!


"กลับมาแล้ว..."ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องพูดแบบนี้ทุกครั้งที่มาถึงบ้าน ทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่รอรับคำทักทายแบบนี้ซักคน 
พ่อ... คนแบบนั้นไม่เคยรู้จักมาตั้งแต่เกิดแล้ว
แม่... หายหัวไปทำงานตั้งแต่ก่อนไก่โห่ กลับมาก็ก็ไม่ทันกินข้าวเย็นไม่ว่าจะรอนานซักแค่ไหน
พี่... วันๆก็เอาแต่เที่ยวเล่น เรียนก็จบไปตั้งนานแล้วแต่งานก็ไม่เคยทำ
น้อง... ตายไปแล้ว ตั้งแต่ก่อนจะได้ลืมตามาดูโลกซะอีก

แล้วในบ้านแบบนี้ มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องกลับมาทุกๆวันกันนะ? มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องเฝ้ารอเวลาจะได้ยินเสียงเปิดประตูและคำเอ่ยทักทาย
ช่วงเวลาแบบนั้นไม่มีทางมีอยู่แล้ว...
ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแท้ๆ

บัดซบสิ้นดี!

...
นอนเหม่อมองขึ้นไปบนเพดานของห้องนอน ก็ยังเป็นสีขาวๆอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง 
เสียงของกระดิ่งลมที่ผูกไว้เหนือหน้าต่าง ก็ยังส่งเสียงเบาๆคลอสายลม
เฟอนิเจอร์ในห้องนอน แม้จะมีอยู่มากมายดูอบอุ่นดี แต่ทำไมช่างหนาวเหน็บ

ไม่เอาแล้ว ไม่อยากอยู่ในที่แบบนี้!?!

แต่พอลองออกมาเดินนอกบ้าน ทำไมไม่ช่างแตกต่างกันอย่างนี้ เหมือนกำลังถูกเย้ยหยันอยู่ ไม่ว่าจะท้องฟ้าสดใสแม้อาทิตย์ใกล้ตกดิน บรรยากาศรอบด้านช่างดูสนุกสนานอะไรอย่างนี้นะ?
หรือเพราะใกล้จะถึงงานเทศกาลหมู่บ้าน?

"ไงเจ้าหนู แวะมาดูซุ้มลุงหน่อยมั้ย?"

น้ำเสียงขึงขังนั้นไม่ได้เจาะจงเพียงใครบางคน แต่นั่นเอ่ยทักทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมา คงหมายความว่าทุกๆคนนั้นจะเป็นใครก็ได้

จะเป็นใครก็ได้
แม้คนๆนั้นจะไม่ใช่ฉัน...

ฉันยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนมากมายซึ่งเดินผ่านไปมาไม่ขาดสาย 
แม้อาทิตย์เริ่มจะตกดิน แต่เพราะซุ้มกิจกรรมมากมายที่มาตั้งนั้นเปิดไฟสว่างหลากสีเรียกลูกค้า ทำให้บรรยากาศดูสดใสน่าเข้าใกล้
ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างมากับคลสำคัญ...


ในโลกแบบนี้ฉันอาจจะมีสิ่งที่เฝ้าฝันหรือปรารถนา

อาจเพียงต้องการ...ใครซักคนที่ต้องการฉัน



















ล่ะมั้ง?...