ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชายที่ถูกลืม
หลังจากศึกที่สะพานเตียงปันได้ไม่นาน บุตรมังกรก็ได้รับหน้าที่ไปตรวจราชการทางภาคเหนือ ซึ่งเขาเดินทางไปถึงที่นั่นเเล้ว เเละเขากำลังรอพบกับเเม่ทัพที่เก่งที่สุดในภาคเหนือซึ่งเป็นเเม่ทัพในค่ายนี้ ระหว่างที่เขานั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่
“ขอประทานโทษท่านผู้ตรวจการที่ต้องให้รอนาน” เเม่ทัพชราผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่หลังม่าน
บุตรมังกรสะดุ้งโหยงเเล้วตอบว่า
“มิได้ครับท่าน”
“ข้ามีนามว่าเตียวสี หรือก็คือแม่ทัพที่เก่งที่สุดที่หลายๆคนรู้จักนั่นเเหละ” ชายชราว่า
“ขะ….ข้าคือบุตรมังกร ผู้ตรวจการเขต 4 ครับ” บุตรมังกรตอบตะกุกตะกักด้วยความตื่นเต้น
“โฮ่ บุตรมังกรหรือ คนที่ตะลุยฆ่าหวังโฮ้วหู่ที่สะพานเตียงปันน่ะหรือ ยังเด็กอยู่เลยนี่” เตียวสีว่า
“ไม่เด็กเเล้วครับ 20 เเล้ว” บุตรมังกรพูดอย่างถ่อมตัว
“ตอนที่ข้ายังเด็กอยู่ ข้าเคยหวังว่าจะเป็นได้อย่างท่าน” บุตรมังกรว่า
“เจ้าจะได้เป็น เจ้ามีความเด็ดเดี่ยวมากเจ้าหนู เเต่ว่าข้ารู้สึกเหมือนเคยเจอเจ้ามาก่อนนะ” เตียวสีว่าพลางขมวดคิ้วหาคำตอบ
“ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน คงเป็นความผูกพันในชาติปางก่อนล่ะครับ” บุตรมังกรว่าพลางเบือนหน้าไปอีกทางอย่างเคอะเขิน
“ข้าว่าเจ้าน่ะ อย่าตื่นเต้นดีกว่าน่า” เตียวสีว่าเเล้วเอามือพาดบนไหล่บุตรมังกร
“ครับ” บุตรมังกรตอบ
จากนั้นทั้งสองก็เเยกย้ายกันกลับบ้านพักของตนเอง คืนนั้นทั้งบุตรมังกรเเละเตียวสีฝันเห็นการฆ่าล้างบ้านตระกูลเตียวเมื่อ 14 ปีก่อน จนทำให้บุตรมังกรนอนไม่หลับเเละออกมาเดินเล่น ส่วนเตียวสีก็เช่นกัน ทั้งสองจึงมาเจอกันกลางทาง
“ท่านเตียวสี!” บุตรมังกรอุทาน
“ข้านอนไม่หลับ ข้าฝันร้าย” เตียวสีว่า
“ท่านฝันว่าอะไร?” บุตรมังกรถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามปกติ
“ข้าฝันว่าเมียเเละลูกของข้าโดนฆ่าตายหมดเลย” เตียวสีเล่า
“เอ๋! ฝันเหมือนข้าเลย ข้าฝันว่าเหตุการเมื่อ 14 ปีก่อนมันกลับมาอีก” บุตรมังกรว่า
“เหตุการอะไร” เตียวสีถาม
“คนในครอบครัวของข้าถูกหวังโฮ้วหู่ฆ่าตายหมดบ้านน่ะสิ” บุตรมังกรว่า
“เฮ้อ! คนเราก็อาจฝันเหมือนกันได้นะ” เตียวสีถอนหายใจ
“ฮะ” บุตรมังกรว่า
“ว่าเเต่ พรุ่งนี้เช้าเจ้าว่างมั้ย” เตียวสีถาม
“ว่างฮะ ทำไมหรือ” บุตรมังกรถามอย่างสงสัย
“ข้าอยากจะประลองฝีมือกับเจ้าสักหน่อย” เตียวสีว่า
“ดีเหมือนกัน” บุตรมังกรตอบ
เช้าวันรุ่งขึ้นบุตรมังกรเเละเตียวสีไปพร้อมกันที่เนินเขาเตี้ยๆลูกหนึ่ง การต่อสู้ก็เริ่มขึ้น เเละมันคล้ายกับการต่อสู้กับหวังโฮ้วหู่ที่เมืองเเห้ฝือ ความเร็วของทั้งสองเร็วมาก เตียวสีทึ่งต่อฝีมือของเด็กหนุ่มอย่างบุตรมังกรมาก เเต่การต่อสู้ต้องจบลงเพราะมีคณะทูตจากเสียงสานมาหาเตียวสี การต่อสู้จึงต้องยุติไปก่อน เตียวสีรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วออกไปพบฑูตคนนั้นซึ่งมาเพื่อเเจ้งข่าวร้ายก็คือ อาเจียงเเละจิ้นเสียงนั่นเอง
“มีอะไรหรือ?” เตียวสีถาม
“เรามาเเจ้งข่าวร้ายเเก่ท่าน” อาเจียงว่า
“ข่าวร้าย?” เตียวสีถามอย่างงงงวย
“คือว่าหวังโฮ้วหู่ได้บุกบ้านตระกูลเตียวเเละฆ่าทุกคนตายหมดเเล้วครับ” จิ้นเสียงว่า
“โอ้ เหมย อาลั้ง อาหยุน อาป้อ” เตียวสีอุทานอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“อะไรกันนี่ ข่าวนี้ใช้เวลาเดินทางตั้ง 14 ปีเชียวหรือ” เสียงๆหนึ่งทำให้อาเจียงเเละจิ้นเสียงตกใจเป็นอันมาก เจ้าของเสียงนั้นคือบุตรมังกรนั่นเอง
“พวกนายตั้งใจปิดข่าวใช่ไหม” บุตรมังกรพูดพลางจ้องทั้งสองด้วยดวงตาอันเเน่วเเน่ของเขา
“บอกมาซิ ว่าหาศพใครไม่เจอ” บุตรมังกรถามอีก
“พวกเราต้องปิดข่าวเพราะว่าถ้าหวังโฮ้วหู่รู้ว่ามีคนยังรอดไปได้ พวกนั้นจะกลับมาฆ่าอีกครั้ง ส่วนตอนที่เราเข้าไปค้นบ้านเเละนำศพไปฝัง คนที่เราหาศพไม่เจอก็คือ อาหยุน บุตรมังกร ขอรับ” อาเจียงพูด
ทุกคนมัวเเต่ตะลึงกับเหตุการจนไม่ได้สังเกตบุตรมังกรที่ยืนหน้าซีดอยู่ใกล้ๆ พอเขาได้สติ
“อ้ายบ้า!!!! ใครบอกให้บอกชื่อที่ใช้ในกองทัพไปด้วยฟะ” บุตรมังกรพูดอย่างโกรธจัด
“ฮึ่ย!!!!” อาเจียงเเละจิ้นเสียงกระโดดหลบไปข้างหลัง เผื่อว่าบุตรมังกรจะชกโต้ตอบ
“เเต่ทำไมต้องมาบอกกับท่านเเม่ทัพเตียวสีด้วยล่ะ” บุตรมังกรถามอย่างสงสัย
“เพราะเตียวสีเป็นหวัหน้าบ้านน่ะสิ ก็คือพ่อของนายนั่นเเหละ บุตรมังกร” อาเจียงพูด
“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ!!!!!!!!!!” บุตรมังกรเเละเตียวสีตะโกนพร้อมกันทำให้อาเจียงเเละจิ้นเสียงสะดุ้งโหยง
“เอ่อ…..ทำไมกันหรือ?” จิ้นเสียงซึ่งหายจากอาการตกใจเเล้วถามขึ้น
“ก็ข้าเพิ่งประลองกับบุตรมังกรเมื่อตะกี้นี้เอง” เตียวสีว่า
“ในที่สุดบุตรมังกรก็ได้เจอพ่อของเขาจนได้นะ” อาเจียงยิ้มอย่างมีความสุข
“เมื่อกี้ว่าไงนะ” บุตรมังกรถามอาเจียง
“เปล่า” อาเจียงว่าเเล้วทั้งหมงก็หัวเราะกันอย่างมีความสุข
ในที่สุดบุตรมังกรก็ได้พบกับคนที่เขาอยากพบที่สุดในชีวิต….ต่อไปเรื่องต้องสนุกกว่านี้เเน่
หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้เเต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง มิได้เกี่ยวข้องกับ บุคคล สถานที่ หรือประวัติศสาตร์จีนที่มีอยู่จริงเเต่อย่างใด
“ขอประทานโทษท่านผู้ตรวจการที่ต้องให้รอนาน” เเม่ทัพชราผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่หลังม่าน
บุตรมังกรสะดุ้งโหยงเเล้วตอบว่า
“มิได้ครับท่าน”
“ข้ามีนามว่าเตียวสี หรือก็คือแม่ทัพที่เก่งที่สุดที่หลายๆคนรู้จักนั่นเเหละ” ชายชราว่า
“ขะ….ข้าคือบุตรมังกร ผู้ตรวจการเขต 4 ครับ” บุตรมังกรตอบตะกุกตะกักด้วยความตื่นเต้น
“โฮ่ บุตรมังกรหรือ คนที่ตะลุยฆ่าหวังโฮ้วหู่ที่สะพานเตียงปันน่ะหรือ ยังเด็กอยู่เลยนี่” เตียวสีว่า
“ไม่เด็กเเล้วครับ 20 เเล้ว” บุตรมังกรพูดอย่างถ่อมตัว
“ตอนที่ข้ายังเด็กอยู่ ข้าเคยหวังว่าจะเป็นได้อย่างท่าน” บุตรมังกรว่า
“เจ้าจะได้เป็น เจ้ามีความเด็ดเดี่ยวมากเจ้าหนู เเต่ว่าข้ารู้สึกเหมือนเคยเจอเจ้ามาก่อนนะ” เตียวสีว่าพลางขมวดคิ้วหาคำตอบ
“ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน คงเป็นความผูกพันในชาติปางก่อนล่ะครับ” บุตรมังกรว่าพลางเบือนหน้าไปอีกทางอย่างเคอะเขิน
“ข้าว่าเจ้าน่ะ อย่าตื่นเต้นดีกว่าน่า” เตียวสีว่าเเล้วเอามือพาดบนไหล่บุตรมังกร
“ครับ” บุตรมังกรตอบ
จากนั้นทั้งสองก็เเยกย้ายกันกลับบ้านพักของตนเอง คืนนั้นทั้งบุตรมังกรเเละเตียวสีฝันเห็นการฆ่าล้างบ้านตระกูลเตียวเมื่อ 14 ปีก่อน จนทำให้บุตรมังกรนอนไม่หลับเเละออกมาเดินเล่น ส่วนเตียวสีก็เช่นกัน ทั้งสองจึงมาเจอกันกลางทาง
“ท่านเตียวสี!” บุตรมังกรอุทาน
“ข้านอนไม่หลับ ข้าฝันร้าย” เตียวสีว่า
“ท่านฝันว่าอะไร?” บุตรมังกรถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามปกติ
“ข้าฝันว่าเมียเเละลูกของข้าโดนฆ่าตายหมดเลย” เตียวสีเล่า
“เอ๋! ฝันเหมือนข้าเลย ข้าฝันว่าเหตุการเมื่อ 14 ปีก่อนมันกลับมาอีก” บุตรมังกรว่า
“เหตุการอะไร” เตียวสีถาม
“คนในครอบครัวของข้าถูกหวังโฮ้วหู่ฆ่าตายหมดบ้านน่ะสิ” บุตรมังกรว่า
“เฮ้อ! คนเราก็อาจฝันเหมือนกันได้นะ” เตียวสีถอนหายใจ
“ฮะ” บุตรมังกรว่า
“ว่าเเต่ พรุ่งนี้เช้าเจ้าว่างมั้ย” เตียวสีถาม
“ว่างฮะ ทำไมหรือ” บุตรมังกรถามอย่างสงสัย
“ข้าอยากจะประลองฝีมือกับเจ้าสักหน่อย” เตียวสีว่า
“ดีเหมือนกัน” บุตรมังกรตอบ
เช้าวันรุ่งขึ้นบุตรมังกรเเละเตียวสีไปพร้อมกันที่เนินเขาเตี้ยๆลูกหนึ่ง การต่อสู้ก็เริ่มขึ้น เเละมันคล้ายกับการต่อสู้กับหวังโฮ้วหู่ที่เมืองเเห้ฝือ ความเร็วของทั้งสองเร็วมาก เตียวสีทึ่งต่อฝีมือของเด็กหนุ่มอย่างบุตรมังกรมาก เเต่การต่อสู้ต้องจบลงเพราะมีคณะทูตจากเสียงสานมาหาเตียวสี การต่อสู้จึงต้องยุติไปก่อน เตียวสีรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วออกไปพบฑูตคนนั้นซึ่งมาเพื่อเเจ้งข่าวร้ายก็คือ อาเจียงเเละจิ้นเสียงนั่นเอง
“มีอะไรหรือ?” เตียวสีถาม
“เรามาเเจ้งข่าวร้ายเเก่ท่าน” อาเจียงว่า
“ข่าวร้าย?” เตียวสีถามอย่างงงงวย
“คือว่าหวังโฮ้วหู่ได้บุกบ้านตระกูลเตียวเเละฆ่าทุกคนตายหมดเเล้วครับ” จิ้นเสียงว่า
“โอ้ เหมย อาลั้ง อาหยุน อาป้อ” เตียวสีอุทานอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“อะไรกันนี่ ข่าวนี้ใช้เวลาเดินทางตั้ง 14 ปีเชียวหรือ” เสียงๆหนึ่งทำให้อาเจียงเเละจิ้นเสียงตกใจเป็นอันมาก เจ้าของเสียงนั้นคือบุตรมังกรนั่นเอง
“พวกนายตั้งใจปิดข่าวใช่ไหม” บุตรมังกรพูดพลางจ้องทั้งสองด้วยดวงตาอันเเน่วเเน่ของเขา
“บอกมาซิ ว่าหาศพใครไม่เจอ” บุตรมังกรถามอีก
“พวกเราต้องปิดข่าวเพราะว่าถ้าหวังโฮ้วหู่รู้ว่ามีคนยังรอดไปได้ พวกนั้นจะกลับมาฆ่าอีกครั้ง ส่วนตอนที่เราเข้าไปค้นบ้านเเละนำศพไปฝัง คนที่เราหาศพไม่เจอก็คือ อาหยุน บุตรมังกร ขอรับ” อาเจียงพูด
ทุกคนมัวเเต่ตะลึงกับเหตุการจนไม่ได้สังเกตบุตรมังกรที่ยืนหน้าซีดอยู่ใกล้ๆ พอเขาได้สติ
“อ้ายบ้า!!!! ใครบอกให้บอกชื่อที่ใช้ในกองทัพไปด้วยฟะ” บุตรมังกรพูดอย่างโกรธจัด
“ฮึ่ย!!!!” อาเจียงเเละจิ้นเสียงกระโดดหลบไปข้างหลัง เผื่อว่าบุตรมังกรจะชกโต้ตอบ
“เเต่ทำไมต้องมาบอกกับท่านเเม่ทัพเตียวสีด้วยล่ะ” บุตรมังกรถามอย่างสงสัย
“เพราะเตียวสีเป็นหวัหน้าบ้านน่ะสิ ก็คือพ่อของนายนั่นเเหละ บุตรมังกร” อาเจียงพูด
“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ!!!!!!!!!!” บุตรมังกรเเละเตียวสีตะโกนพร้อมกันทำให้อาเจียงเเละจิ้นเสียงสะดุ้งโหยง
“เอ่อ…..ทำไมกันหรือ?” จิ้นเสียงซึ่งหายจากอาการตกใจเเล้วถามขึ้น
“ก็ข้าเพิ่งประลองกับบุตรมังกรเมื่อตะกี้นี้เอง” เตียวสีว่า
“ในที่สุดบุตรมังกรก็ได้เจอพ่อของเขาจนได้นะ” อาเจียงยิ้มอย่างมีความสุข
“เมื่อกี้ว่าไงนะ” บุตรมังกรถามอาเจียง
“เปล่า” อาเจียงว่าเเล้วทั้งหมงก็หัวเราะกันอย่างมีความสุข
ในที่สุดบุตรมังกรก็ได้พบกับคนที่เขาอยากพบที่สุดในชีวิต….ต่อไปเรื่องต้องสนุกกว่านี้เเน่
หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้เเต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง มิได้เกี่ยวข้องกับ บุคคล สถานที่ หรือประวัติศสาตร์จีนที่มีอยู่จริงเเต่อย่างใด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น