The legend of littledragon

ลำดับตอนที่ #4 : วิถีเเห่งเพชฌฆาต

จากโศกนาฏกรรมในตอนดึกคืนนั้น ได้คร่าชีวิตชาวเมืองซินเอี๋ยไปส่วนหนึ่ง บัดนี้ดวงตะวันได้ขึ้นจากฟ้าแล้ว แสงแดดยามเช้าส่องทั่วสมรภูมิ เมื่อพระเจ้าอากลับมาที่นี่อีกครั้ง ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นทุ่งกว้างอันเป็นสถานที่ที่เกิดการปะทะกันเมื่อกลางดึกเต็มไปด้วยซากศพของทหารหน่วยโฮ้วป่านอนตายทับถมกันอยู่เกลื่อนกลาด และนั่นก็เป็นซากศพที่เกิดจากปลายทวนของชายผู้หนึ่ง.......บุตรมังกร...........แต่ทว่าตอนนี้บุตรมังกรไม่ได้อยู่ที่ทุ่งแห่งนั้นแล้ว เขากำลังควบม้าไล่ตามหวังโฮ้วหู่อย่างบ้าคลั่งทางเหนือของทุ่งนั้นเอง

  “อะไรเนี่ย!! นี่เป็นฝีมือของบุตรมังกรเพียงผู้เดียวหรือนี่ !?”  พระเจ้าอาอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นซากศพของทหารหน่วยโฮ้วป่า

  “ใช่แล้วล่ะครับ คงจะมิใช่ผู้อื่น เพราะว่าบุตรมังกรอยู่ที่นี่ตลอดทั้งคืน”  แม่ทัพหมงว่า

  “มีสักสามพันศพเห็นจะได้ ชักประมาทบุตรมังกรไม่ได้แล้วสิ”  แม่ทัพอีกคนว่า

  “แล้วตอนนี้บุตรมังกรอยู่ไหนล่ะ?”  พระเจ้าอาถามอย่างสงสัย

  “เห็นว่าจะตามหวังโฮ้วหู่คู่แค้นเก่าน่ะครับ”  แม่ทัพหมงตอบ

  “หวังโฮ้วหู่รึ? ข้าอยากเห็นทั้งสองต่อสู้กันจัง”  พระเจ้าอารำพึงเบาๆ

  ฝ่ายบุตรมังกรซึ่งกำลังไล่ล่าหวังโฮ้วหู่อยู่นั้น ได้มาเจอลานกว้งที่มีซากปรักหักพังกระจายอยู่แห่งหนึ่ง จึงลงจากม้าแล้วเดินสำรวจ

  “ภูมิประเทศแถวนี้พิลึกชอบกล ยังกับว่าเคยมีหมู่บ้านตั้งอยู่แถวนี้นะ”  บุตรมังกรคิด

  “ยังไงก็ต้องถามพระเจ้าอาให้ได้ว่าที่นี่คือที่ไหน”  บุตรมังกรคิดพลางกระโดดไปมาตามซากต่างๆ

  “หึๆ มาแล้วหรือเจ้าเด็กน้อย”  เสียงๆหนึ่งที่คุ้นหูมากดังขึ้นด้านหลัง

บุตรมังกรรีบหันไปดูก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะคนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็คือ.........

  “หวังโฮ้วหู่!!”  บุตรมังกรตะโกนขึ้นแล้วเข้าปะทะกับหวังโฮ้วหู่ทันที

  “กล้าแบบนี้ข้าชอบ”  หวังโฮ้วหู่ว่าแล้วเข้าปะทะกับบุตรมังกร

  ทั้งสองจึงปะทะกันที่หมู่บ้านร้างแห่งนั้น

  “หวังโฮ้วหู่!! รับให้ดี ดาบทลายภูผา!!”  ท่าร่างพิชิตศึกสุดยอดของบุตรมังกรมีโอกาสแค่เพียงเข้าไปใกล้ตัวของหวังโฮ้วหู่เท่านั้น เพราะว่าหวังโฮ้วหู่สกัดไว้ด้วยทวนสะท้านโลกันตร์

  “ทวนสะท้านโลกันตร์ เป็นวิชาที่ร้ายแรงเหลือเกิน!”  บุตรมังกรคิด

  “รับไปอีก!!”  หวังโฮ้วหู่ใช้ทวนสะท้านโลกันตร์เล่นงานบุตรมังกรจะไม่สามารถโต้ตอบได้ จึงได้แต่ปัดป้องกันตนเองเท่านั้น การแทงทวนครั้งหนึ่งของหวังโฮ้วหู่ถูกเข้าที่แขนของบุตรมังกร

  “อะไรกัน! วิชาที่เราร่ำเรียนมาทั้งหมดไม่มีความหมายเลยหรือ!!”  บุตรมังกรคิดขณะที่ถอยร่นลงมายืนพิงต้นไม่ข้างๆบ่อน้ำ ในขณะที่เลือดเริ่มไหลออกจากแผลมากขึ้น

  “ที่แท้เจ้ามันก็แค่ลูกไก่ในกำมือเท่านั้นเอง!!”หวังโฮ้วหู่พูดพลางหัวเราะ

  “หนอย!!”  บุตรมังกรคิดพลางเอามือกุมแผลที่แขน

  แต่เหมือนกับฟ้าบันดาลให้หวังโฮ้วหู่พลาดเปิดช่องโหว่ให้บุตรมังกรที่สู้อย่างหัวชนฝาเห็น

  “สวรรค์โปรด!”  บุตรมังกรคิดขณะที่มีความหวังมากขึ้น

  “เจ้าลูกไก่ เจ้าต้องตายแน่”  หวังโฮ้วหู่แทงทวนออกไปที่ตำแหน่งซอกคอของบุตรมังกร บุตรมังกรหลบด้วยความว่องไวแล้วใช้มือขวาจับทวนที่หวังโฮ้วหู่แทงมามือซ้ายชักกระบี่รวบรวมกำลังใช้ดาบทลายภูผา หวังโฮ้วหู่ไม่สามารถหลบดาบทลายภูผาได้อีกแล้ว จึงโดนดาบทลายภูผาตัดขาดเป็นสองซีกตกลงไปในบ่อน้ำ

  “ตายแล้วหรือ?”  บุตรมังกรรำพึงอย่างเหน็ดเหนื่อย

  “ไม่หรอก.....ข้ายังรับรู้ได้ถึงความคงอยู่ของหวังโฮ้วหู่”  บุตรมังกรคิดในใจ

  “ช่างเถอะ.....วันนี้พอแค่นี้ก่อน...รีบไปสมทบกับพระเจ้าอาดีกว่า”  บุตรมังกรคิดแล้วกระโดดขึ้นม้าควบออกจากป่าไป

  “นายท่าน!”  บุตรมังกรตะโกนขึ้นเมื่อเห็นพระเจ้าอายืนรออยู่หน้าค่าย

  “โอ้ บุตรมังกร”  พระเจ้าอายิ้มอย่างยินดี

  “ปลอดภัยใช่มั้ย” แม่ทัพหมงถามขึ้น

  “อือ”บุตรมังกรรีบตอบ

  “หวังโฮ้วหู่เป็นอย่างไรบ้าง”พระเจ้าอาถาม

  “ข้าฟันมันตกบ่อไปแล้ว แต่ข้าคิดว่ามันยังมีชีวิตอยู่”  บุตรมังกรว่า

  “มันเป็นปีศาจจริงๆสินะ”  พระเจ้าอาพูดขึ้น

  “เราเสียชาวบ้านกับทหารไปมากแค่ไหน?”  บุตรมังกรถาม

  “มากพอดูล่ะ....พวกหน่วยโฮ้วป่าฆ่าแม้กระทั่งเด็กกับคนแก่เลยล่ะ”  พระเจ้าอาพูดอย่างเคียดแค้น

  “หน่วยโฮ้วป่าไม่ปราณีต่อใครทั้งนั้น ข้าเคยได้ยินมาว่าพวกหน่วยโฮ้วป่าน่ะ...เป็นผีดิบ…”  บุตรมังกรว่า

  “อื๋อ!”  แม่ทัพทุกคนหน้าซีด

  “แต่สามพันกว่าศพแสดงว่าห่วยสิ”  แม่ทัพหมงพูดอย่างอารมณ์ดี

  “หินจะตาย”  บุตรมังกรว่า

  “เราเข้าไปด้านในก่อนเถอะ”  พระเจ้าอาชักชวน

  ทั้งหมดจึงเข้าไปด้านในที่บัญชาการ

  “เห็นทีเราจะต้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นแล้วล่ะ”  เสนาธิการว่า

  “แล้วท่านจะไปพึ่งใคร?”  บุตรมังกรถาม

  “พวกเมืองกังตั๋ง”  เสนาธิการตอบ

  “งั้นข้าพเจ้าจะให้ท่านไปผูกมิตรที่กังตั๋ง”  พระเจ้าอาว่า

  “ข้าจะไปวันนี้เลย”  เสนาธิการพูดแล้วเดินออกจากห้องไป

  “ตอนนี้ข้าได้ข่าวว่าหัวเมืองทางเหนือถูกรุกรานจากพวกโจร ข้าเลยอยากให้ท่านพิจารณา ส่งคนไปตรวจราชการสักครั้ง”  ขุนนางผู้ใหญ่คนหนึ่งเสนอความคิด

  “พวกโจรรึ?.......แต่ที่นั่นมีท่านเตียวสีอยู่แล้วนี่......โจรกระจอกแค่นั้นไม่ครนามือเขาหรอก”  พระเจ้าอาแย้ง

  “แต่ท่านก็ไม่ได้ตรวจราชการที่นั่นนานแล้วนี่”  ขุนนางผู้ใหญ่พูดขึ้น

  “งั้นข้าจะส่งคนไปตรวจราชการหัวเมืองทางเหนือ”  พระเจ้าอาว่า

  “แต่ข้าอยากได้คนที่เก่ง มีฝีมือ เพราะระหว่างทางมีพวกโจรตั้งค่ายอยู่ ข้าเกรงว่าจะโดนฆ่าตายซะก่อนที่จะถึงน่ะสิ”  ขุนนางผู้ใหญ่เสนอความคิด

  “งั้นข้าให้บุตรมังกรไป”  พระเจ้าอาว่า

  “ข้าน่ะเหรอ?”  บุตรมังกรถามอย่างสงสัย

  “เจ้าน่ะดีแล้ว ตอนนี้หวังโฮ้วหู่ไม่มาหรอก”  พระเจ้าอาตอบ

  เมื่อหวังโฮ้วหู่ทหารปีศาจที่ทุกคนคิดว่าตายแล้วนั้น ยังคงอยู่ที่ใดที่หนึ่งในแผ่นดินนี้ และสักวันหนึ่งเขาจะต้องกลับมาคิดบัญชีกับบุตรมังกรอีกเช่นเคย



  





หมายเหตุ

  นิยายเรื่องนี้เเต่งเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับ บุคคล สถานที่ หรือประวัติศาสตร์จีนที่มีอยู่จริงเเต่อย่างใด