ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สงครามกับการเเก้เเค้น
อีก2-3 เดือนต่อมากองทัพใหญ่ของหวังโฮ้วหู่ได้ทุ่มกำลังทั้งหมดมาที่เมือง ซินเอี๋ย พระเจ้าอารีบอพยพ ราษฎรเป็นการด่วน ซึ่งตอนนี้ขบวนอพยพได้มาใกล้สะพานเตียงปันเเล้ว
“ท่านเสนาธิการ เมื่อไหร่เราจะถึงสะพานเตียงปันซะทีล่ะ” พระเจ้าอาถามเสนาธิการคนหนึ่งที่ขี่ม้าอยู่ใกล้ๆ
“ดูจากสภาพอย่างนี้ก็คงอีกสักสิบวันล่ะมั้ง” เสนาธิการคนนั้นตอบ
“ก็จริงอย่างที่ท่านว่าล่ะนะ ตอนนี้ขบวนเราก็มีพวกคนเเก่กับเด็กมาด้วยน่ะสิ การเดินทางจึงได้เเค่ยี่สิบลี้ต่อวันเท่านั้นเอง” พระเจ้าอาพูดอย่างอ่อนเเรง
“ยังไงก็เถอะ สิบวันจะทันหรือเปล่าก็ไม่รู้” บุตรมังกรคิด
“ตอนนี้ก็เย็นเเล้ว ท่านเสนสธิการ เราหาที่พักกันเลยดีไหม?” พระเจ้าอาถามเสนาธิการอีกครั้ง
“ข้าว่าเราควรเดินทางต่อดีกว่า ข้ากลัวว่าทัพข้าศึกจะตามมาทัน” เสนาธิการตอบ
“เเต่ข้าว่าพักก่อนดีกว่า พวกชาวบ้านก็คงเหนื่อยกันเเล้ว” พระเจ้าอาว่า
“ตามใจท่านเถอะ” เสนาธิการพูดเเล้วควบม้าไปทางกองหลัง
พวกชาวบ้านเเละทหารของพระเจ้าอาจึงหาที่พักกันเเถวนั้น ในเวลาหัวค่ำของคืนนั้น บุตรมังกรกับขุนศึกคนอื่นๆ ได้สุมไฟเเล้วมานั่งคุยกัน
“ท่านหมง ท่านว่าเราจะรอดมั้ย?” บุตรมังกรถามขึ้น
“ไม่เเน่หรอก เราอาจจะตายเป็นศพอยู่ที่นี่ก็ได้” หมงว่า
“ถ้าเราข้ามสะพานเตียงปันได้ โอกาสจะมีมากขึ้น” เเม่ทัพอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
“งั้นข้าไปตรวจยามก็เเล้วกัน” หมงว่าเเล้วลุกจากไป
“ฝากด้วยนะ ท่านหมง” บุตรมังกรตะโกนตามไป
ในกลางดึกคืนนั้นเอง กองกำลังของหวังโฮ้วหู่ได้เข้าโจมตีค่ายชาวบ้านของพระเจ้าอา ชาวบ้านล้วนเเตกตื่นวิ่งหนีตายกันทั้งสิ้น บุตรมังกรได้ยินเสียงชาวบ้านกรีดร้องเเตกตื่น จึงรีบปลุกเเม่ทัพคนอื่นๆ
“นายท่าน!! เเย่เเล้ว พวกศัตรูมาเเล้ว!!!!” บุตรมังกรตะโกนเสียงดัง
“อะไรนะ! หวังโฮ้วหู่หรือ!!” พระเจ้าอาอุทานอย่างตกใจ
“ท่านพาชาวบ้านหนีไปก่อน! ข้าจะไปกองหลัง” บุตรมังกรว่าเเล้วขึ้นควบม้าฝ่าเหล่าชาวบ้านที่วิ่งหนีไปยังกองหลัง เพื่อเผชิญหน้ากับหน่วยโฮ้วป่าของหวังโฮ้วหู่
“หน่วยโฮ้วป่ารึ? เวลาเเก้เเค้นมาถึงเเล้วสินะ” บุตรมังกรพุดอย่างมุ่งมั่น
“ฮ่าๆ เจ้าหนูนี่อีกเเล้วหรือ วันนี้วันตายของเจ้าเเน่” หวังโฮ้วหู่ยิ้มอย่างเยือกเย็น
“ต่อไปนี้ไม่มีกลยุทธ์อีกเเล้ว เข้ามาเลย หวังโอ้วหู่!!!” บุตรมังกรตะโกน
“มือขวาของข้า จักการมันให้ข้าดูทีสิ” หวังโฮ้วหู่สั่ง
“ครับท่าน” ผู้เป็นมือขวาว่าเเล้วพาทหารออกไปสู้กับบุตรมังกร ซึ่งบุตรมังกรฆ่าเขาในเพลงทวนเดียว หวังโฮ้วหู่เห็นท่าไม่ดี จึงรีบนำทัพตัดลัดป่าไล่ตามกลุ่มชาวบ้านต่อไป
“หวังโฮ้วหู่!! จะหนีไปไหน!!!!!” บุตรมังกรตะโกนลั่น
“เราไล่ตามพระเจ้าอาก่อนเถอะ ท่านหวัง” สมุนมือซ้ายพูดขึ้น
“ใช่” หวังโฮ้วหู่ตอบ
บุตรมังกรฆ่าทหารหย่วยโฮ้วป่าไปมาก เเต่ความมืดในคืนที่ไร้เเสงจันทร์ในคืนนี้ ก็ทำให้เขามองอะไรไม่ค่อยจะเห็นมากนัก เขาพยายามจะมองหาหวังโฮ้วหู่เเต่หวังโฮ้วหู่ได้หายไปเสียเเล้ว
“โธ่เว้ย!! หายไปไหนเเล้ววะ” บุตรมังกรพูดอย่างอารมณ์เสียเเล้วควบม้าฝ่าทหารหน่วยโฮ้วป่าไป
“ท่านหมง!” บุตรมังกรตะโกนขึ้นเมื่อเห็นคนอยู่ข้างหน้า
“บุตรมังกร!ปลอดภัยนะ!” หมงพูดอย่างดีใจ
“ท่านเห็นหวังโฮ้วหู่ไหม?” บุตรมังกรถาม
“ข้าเห็นมันไล่ทัพพระเจ้าอาไปเเล้วล่ะ” หมงพูดอย่างตกใจ
“ท่านช่วยคุมกันพระเจ้าอาได้ไหม?” บุตรมังกรขอร้อง
“ได้สิ เเล้วเจ้าล่ะ?” หมงรับปาก
“ข้าจะกวาดล้างที่นี่ต่อ” บุตรมังกรว่าเเล้วควบม้าจากไป
“หาเรื่องชะมัดเลยบุตรมังกรนี่น้า” หมงว่าเเล้วควบม้าไปอีกทางหนึ่ง
ทางฝ่ายพระเจ้าอาเเละพวกขุนศึกคนอื่นๆที่คุ้มกันขบวนหลังอยู่
“ชาวบ้านทุกคน ทิ้งข้าวของให้หมด รีบวิ่งหนีไปเร็ว!!!” พระเจ้าอาตะโกนลั่น
“นายท่าน ศัตรูมาเยอะเหลือเกิน” เเม่ทัพคนหนึ่งว่า
“เจ้าหมงกับบุตรมังกรจะเป็นยังไงกันบ้างนี่” เเม่ทัพอีกคนพูดอย่างเป็นห่วง
“หรือว่าทั้งสองคนจะ…………” เสนาธิการพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“ไม่หรอก…ข้ารับรู้ถึงการคงอยู่ของทั้งสองคน” พระเจ้าอารำพึงเบาๆ
“อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเช้าเเล้วนะ เราจะได้สำรวจความเสียหายกัน” เเม่ทัพคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“เฮ้! ดูนั่นสิ! เจ้าหมงกลับมาเเล้ว” เเม่ทัพอีกคนชี้มือเมื่อเห็นหมงควบม้าเข้ามาใกล้
“ทุกคน ปลอดภัยใช่มั้ย!”หมงถามขึ้น
“ก็ดีทุกคน นายท่านด้วย เเล้วบุตรมังกรล่ะ?” เเม่ทัพคนหนึ่งถาม
“บุตรมังกรขอไปกวาดล้างต่อน่ะสิ” บุตรมังกรพูดอย่างอ่อนเเรง
“ฮึ๋ย! บุตรมังกรนี่ชอบทำอะไรเสี่ยงจังเลย” เสนาธิการว่า
“อย่าห่วงเลยครับ บุตรมังกรต้องรอดกลับมาอยู่เเล้ว” หมงพูดเเล้วยิ้ม
หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้เเต่งเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับ บุคคล สถานที่ หรือประวัติศาสตร์จีนที่มีอยู่จริงเเต่อย่างใด
“ท่านเสนาธิการ เมื่อไหร่เราจะถึงสะพานเตียงปันซะทีล่ะ” พระเจ้าอาถามเสนาธิการคนหนึ่งที่ขี่ม้าอยู่ใกล้ๆ
“ดูจากสภาพอย่างนี้ก็คงอีกสักสิบวันล่ะมั้ง” เสนาธิการคนนั้นตอบ
“ก็จริงอย่างที่ท่านว่าล่ะนะ ตอนนี้ขบวนเราก็มีพวกคนเเก่กับเด็กมาด้วยน่ะสิ การเดินทางจึงได้เเค่ยี่สิบลี้ต่อวันเท่านั้นเอง” พระเจ้าอาพูดอย่างอ่อนเเรง
“ยังไงก็เถอะ สิบวันจะทันหรือเปล่าก็ไม่รู้” บุตรมังกรคิด
“ตอนนี้ก็เย็นเเล้ว ท่านเสนสธิการ เราหาที่พักกันเลยดีไหม?” พระเจ้าอาถามเสนาธิการอีกครั้ง
“ข้าว่าเราควรเดินทางต่อดีกว่า ข้ากลัวว่าทัพข้าศึกจะตามมาทัน” เสนาธิการตอบ
“เเต่ข้าว่าพักก่อนดีกว่า พวกชาวบ้านก็คงเหนื่อยกันเเล้ว” พระเจ้าอาว่า
“ตามใจท่านเถอะ” เสนาธิการพูดเเล้วควบม้าไปทางกองหลัง
พวกชาวบ้านเเละทหารของพระเจ้าอาจึงหาที่พักกันเเถวนั้น ในเวลาหัวค่ำของคืนนั้น บุตรมังกรกับขุนศึกคนอื่นๆ ได้สุมไฟเเล้วมานั่งคุยกัน
“ท่านหมง ท่านว่าเราจะรอดมั้ย?” บุตรมังกรถามขึ้น
“ไม่เเน่หรอก เราอาจจะตายเป็นศพอยู่ที่นี่ก็ได้” หมงว่า
“ถ้าเราข้ามสะพานเตียงปันได้ โอกาสจะมีมากขึ้น” เเม่ทัพอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
“งั้นข้าไปตรวจยามก็เเล้วกัน” หมงว่าเเล้วลุกจากไป
“ฝากด้วยนะ ท่านหมง” บุตรมังกรตะโกนตามไป
ในกลางดึกคืนนั้นเอง กองกำลังของหวังโฮ้วหู่ได้เข้าโจมตีค่ายชาวบ้านของพระเจ้าอา ชาวบ้านล้วนเเตกตื่นวิ่งหนีตายกันทั้งสิ้น บุตรมังกรได้ยินเสียงชาวบ้านกรีดร้องเเตกตื่น จึงรีบปลุกเเม่ทัพคนอื่นๆ
“นายท่าน!! เเย่เเล้ว พวกศัตรูมาเเล้ว!!!!” บุตรมังกรตะโกนเสียงดัง
“อะไรนะ! หวังโฮ้วหู่หรือ!!” พระเจ้าอาอุทานอย่างตกใจ
“ท่านพาชาวบ้านหนีไปก่อน! ข้าจะไปกองหลัง” บุตรมังกรว่าเเล้วขึ้นควบม้าฝ่าเหล่าชาวบ้านที่วิ่งหนีไปยังกองหลัง เพื่อเผชิญหน้ากับหน่วยโฮ้วป่าของหวังโฮ้วหู่
“หน่วยโฮ้วป่ารึ? เวลาเเก้เเค้นมาถึงเเล้วสินะ” บุตรมังกรพุดอย่างมุ่งมั่น
“ฮ่าๆ เจ้าหนูนี่อีกเเล้วหรือ วันนี้วันตายของเจ้าเเน่” หวังโฮ้วหู่ยิ้มอย่างเยือกเย็น
“ต่อไปนี้ไม่มีกลยุทธ์อีกเเล้ว เข้ามาเลย หวังโอ้วหู่!!!” บุตรมังกรตะโกน
“มือขวาของข้า จักการมันให้ข้าดูทีสิ” หวังโฮ้วหู่สั่ง
“ครับท่าน” ผู้เป็นมือขวาว่าเเล้วพาทหารออกไปสู้กับบุตรมังกร ซึ่งบุตรมังกรฆ่าเขาในเพลงทวนเดียว หวังโฮ้วหู่เห็นท่าไม่ดี จึงรีบนำทัพตัดลัดป่าไล่ตามกลุ่มชาวบ้านต่อไป
“หวังโฮ้วหู่!! จะหนีไปไหน!!!!!” บุตรมังกรตะโกนลั่น
“เราไล่ตามพระเจ้าอาก่อนเถอะ ท่านหวัง” สมุนมือซ้ายพูดขึ้น
“ใช่” หวังโฮ้วหู่ตอบ
บุตรมังกรฆ่าทหารหย่วยโฮ้วป่าไปมาก เเต่ความมืดในคืนที่ไร้เเสงจันทร์ในคืนนี้ ก็ทำให้เขามองอะไรไม่ค่อยจะเห็นมากนัก เขาพยายามจะมองหาหวังโฮ้วหู่เเต่หวังโฮ้วหู่ได้หายไปเสียเเล้ว
“โธ่เว้ย!! หายไปไหนเเล้ววะ” บุตรมังกรพูดอย่างอารมณ์เสียเเล้วควบม้าฝ่าทหารหน่วยโฮ้วป่าไป
“ท่านหมง!” บุตรมังกรตะโกนขึ้นเมื่อเห็นคนอยู่ข้างหน้า
“บุตรมังกร!ปลอดภัยนะ!” หมงพูดอย่างดีใจ
“ท่านเห็นหวังโฮ้วหู่ไหม?” บุตรมังกรถาม
“ข้าเห็นมันไล่ทัพพระเจ้าอาไปเเล้วล่ะ” หมงพูดอย่างตกใจ
“ท่านช่วยคุมกันพระเจ้าอาได้ไหม?” บุตรมังกรขอร้อง
“ได้สิ เเล้วเจ้าล่ะ?” หมงรับปาก
“ข้าจะกวาดล้างที่นี่ต่อ” บุตรมังกรว่าเเล้วควบม้าจากไป
“หาเรื่องชะมัดเลยบุตรมังกรนี่น้า” หมงว่าเเล้วควบม้าไปอีกทางหนึ่ง
ทางฝ่ายพระเจ้าอาเเละพวกขุนศึกคนอื่นๆที่คุ้มกันขบวนหลังอยู่
“ชาวบ้านทุกคน ทิ้งข้าวของให้หมด รีบวิ่งหนีไปเร็ว!!!” พระเจ้าอาตะโกนลั่น
“นายท่าน ศัตรูมาเยอะเหลือเกิน” เเม่ทัพคนหนึ่งว่า
“เจ้าหมงกับบุตรมังกรจะเป็นยังไงกันบ้างนี่” เเม่ทัพอีกคนพูดอย่างเป็นห่วง
“หรือว่าทั้งสองคนจะ…………” เสนาธิการพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“ไม่หรอก…ข้ารับรู้ถึงการคงอยู่ของทั้งสองคน” พระเจ้าอารำพึงเบาๆ
“อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเช้าเเล้วนะ เราจะได้สำรวจความเสียหายกัน” เเม่ทัพคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“เฮ้! ดูนั่นสิ! เจ้าหมงกลับมาเเล้ว” เเม่ทัพอีกคนชี้มือเมื่อเห็นหมงควบม้าเข้ามาใกล้
“ทุกคน ปลอดภัยใช่มั้ย!”หมงถามขึ้น
“ก็ดีทุกคน นายท่านด้วย เเล้วบุตรมังกรล่ะ?” เเม่ทัพคนหนึ่งถาม
“บุตรมังกรขอไปกวาดล้างต่อน่ะสิ” บุตรมังกรพูดอย่างอ่อนเเรง
“ฮึ๋ย! บุตรมังกรนี่ชอบทำอะไรเสี่ยงจังเลย” เสนาธิการว่า
“อย่าห่วงเลยครับ บุตรมังกรต้องรอดกลับมาอยู่เเล้ว” หมงพูดเเล้วยิ้ม
หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้เเต่งเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับ บุคคล สถานที่ หรือประวัติศาสตร์จีนที่มีอยู่จริงเเต่อย่างใด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น