The legend of littledragon

ลำดับตอนที่ #2 : การเดินทางเเละการเรียนรู้

              วันเวลาได้ผ่านไป ณ โรงเตี๊ยมเเห่งหนึ่งในเมืองตงหยง  ซึ่งบุตรมังกรได้มาอยู่ที่นั่นนานเเล้ว ตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กอายุ 6 ขวบอีกต่อไปเเล้ว  มีเเต่ชายหนุ่มอายุ 17 คนหนึ่งซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการเช็ดกระบี่ที่เปื้อนเลือดอยู่  ซึ่งเขาคนนั้นก็คือบุตรมังกรนั่นเอง เเละเขาได้ผ่านศึกสงครามมาหลายครั้งจนสามารถตะลุยยุทธภพได้ด้วยทวนเพียงเล่มเดียว เเละตอนนี้บุตรมังกรก็ละมือจากกระบี่เปื้อนเลือดเล่มนั้นเเละล้มตัวลงนอน

    “ผ่านไป 11 ปีเเล้วสินะ ยังไม่ได้ข่าวเจ้านั่นเลย” บุตรมังกรรำพึงพลางคลำไปที่ผ้าที่ผูกที่คอ

    การเดินทางครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนี้เขาจะมุ่งไปเมืองซินเอี๋ยเพื่อเขาจะได้ไปพึ่งใบบุญของพระเจ้าอาเล่า ซึ่งตอนนี้เขาเดินทางได้เกือบถึงเมืองซินเอี๋ยเเล้ว ก่อนออกจากเสียงสานมา อาเจียงได้รับปากว่าจะสืบเรื่องพ่อของเขาให้  รุ่งขึ้นเขาได้ออกจากโรงเตี๊ยมเเห่งนั้น ขึ้นม้าขาวคู่ใจขี่มุ่งไปทางเมืองซินเอี๋ย เเละขณะนั้นกองกำลังของหวังโฮ้วหู่ก็เข้าตีเมืองตงหยง เสียงตะโกนของชาวบ้านเเละทหารรักษาการทำให้บุตรมังกรหยุดม้าอยู่ ณ เนินเขาลูกหนึ่งซึ่งสามารถมองเห็นเมืองได้ทั่วเเละคอยฟังสัญญาณกลองรบ

    “มาเเล้วสินะ…..กองกำลังของหวังโฮ้วหู่น่ะ” บุตรมังกรพูดพลางจ้องไปที่ผู้นำกองทัพนั้นซึ่งก็คือหวังโฮ้วหู่นั่นเอง

    หน่วยโฮ้วป่าของหวังโฮ้วหู่ฆ่าทหารรักษาการไปมาก กองกำลังเสริมของพระเจ้าอาได้เข้ามาทางประตูทิศใต้ เเละตอนนี้บุตรมังกรได้มองเห็นพระเจ้าอาเเล้ว

    “นะ…นั่น พระเจ้าอานี่ เราต้องไปช่วยเเล้ว” บุตรมังกรอุทานอย่างตกใจเเล้วคว้าทวนที่วางพิงต้นไม้เอาไว้ กระโดดขึ้นม้าควบลงจากเนินเขาไป

    “เราต้องไม่ให้พระเจ้าอาเป็นอะไรเป็นอันขาด” บุตรมังกรคิดพลางควบม้าฝ่ากองทัพพระเจ้าอาไปทางประตูเหนือ

    “เฮ้ย!! เจ้า……”  พระเจ้าอาพูดอย่างตกใจเมื่อเห็นบุตรมังกรควบม้าฝ่ากลางกองทัพไป

    “ผู้ใดคือหวังโฮ้วหู่!!!” บุตรมังกรตะโกนเมื่อเห็นกองทัพใหญ่

    “มันเป็นใครกัน?”  หวังโฮ้วหู่ถามสมุนมือขวาของเขา

    “ไม่รู้ ฆ่ามันเลยดีมั้ย นายท่าน”  สมุนตอบ

    “ดี”  หวังโฮ้วหู่ว่า

    “ข้าคือหวังโฮ้วหู่ ข้าจะรับคำท้าของเจ้า”  หวังโฮ้วหู่ตอบเเล้วชักม้าออกไป ทั้งสองปะทะกันด้วยเพลงทวนอันรวดเร็วจนเกิดประกายไฟทุกครั้งที่ทวนปะทะกัน พระเจ้าอามองทั้งสองอย่างพิศวงงงงวย

    “ยอดสมิงเเท้ๆ”  พระเจ้าอาเผลออุทานออกมา

    ฝ่ายบุตรมังกรที่กำลังต่อสู้กับหวังโฮ้วหู่อย่างดุเดือด ซึ่งบัดนี้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดเเล้ว การรบล่วงเข้าเพลงที่ 125 หวังโฮ้วหู่เเละบุตรมังกรได้พักเปลี่ยนม้า ซึ่งพระเจ้าอาได้เห็นบุตรมังกรชัดๆเเละพระเจ้าอาก็ต้องพิศวงอีกครั้งเมื่อได้เห็นหน้าอันหนุ่มอ่อนของบุตรมังกร เเต่เมื่อมองเข้าไปในตาของเขาเเววตานั้นช่างกล้าหาญเด็ดเดี่ยวเหมือนกับว่าจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน พระเจ้าอาจะเอ่ยปากถามชื่อของเขา เเต่ว่าบุตรมังกรรีบเเต่งตัวให้ทะมัดทะแมงตามเดิมเเล้วควบม้าไปทางหน้าค่าย  พระเจ้าอาจึงรีบตามเขาไป

    “เจ้าจะไปไหน”  พระเจ้าอาถาม

    “อะไรเป็นสิ่งที่รบกวนใจท่านหรือ?” บุตรมังกรถามต่อ

    “ข้าอยากรู้ว่าเจ้าเป็นใคร”  พระเจ้าอาถามอีก

    “ข้าไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เเค่ทหารปลายเเถวเท่านั้น” บุตรมังกรตอบอย่างถ่อมตัว

    “ข้าไม่เชื่อหรอก เจ้าเก่งออกอย่างนั้น”  พระเจ้าอาเเย้ง

    “ข้าก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่าท่านรบไม่เป็น” บุตรมังกรว่า

    “นั่นสิ เจ้ามันคนฉลาดนี่”  พระเจ้าอาพูด เเล้วทั้งสองก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

    “นี่เจ้าหนุ่ม เจ้าจะเข้าประชุมเเม่ทัพด้วยหรือไม่”  พระเจ้าอาถาม

    “ถ้าท่านอนุญาต ข้าก็ไปได้” บุตรมังกรตอบ

    ณ ที่ประชุมเเม่ทัพวันนั้น เหล่าเเม่ทัพของพระเจ้าอาต่างพูดคุยกันถึงฝีมือของหวังโฮ้วหู่เเละความเก่งของเด็กหนุ่มคนนั้นซึ่งก็คือบุตรมังกร พอพระเจ้าอาเเละบุตรมังกรเข้ามา ทุกสายตาต่างจ้องมาที่บุตรมังกร

    “เจ้า!……”  เเม่ทัพคนหนึ่งอุทานขึ้น

    “ใช่เเล้วล่ะ เด็กหนุ่มคนนี้คือคนที่ต่อสู้กับหวังโฮ้วหู่เมื่อตอนเช้าไงล่ะ”  พระเจ้าอาว่า

    “คนนี้น่ะหรือ”  เเม่ทัพอีกคนว่า

    “โอ้…ไม่น่าเชื่อ”  เเม่ทัพอีกคนหนึ่งพูด

    “พวกเจ้าไม่เชื่อกันหรือ!”  พระเจ้าอาถาม

    “ใช่สิ!!!ข้าหมงไม่มีวันเชื่ออย่างเเน่นอนว่าเด็กเเค่นี้จะสู้กับหวังโฮ้วหู่ได้”  เเม่ทัพที่ชื่อหมงว่าเเล้วชักดาบออกมาปะทะกับบุตรมังกร  

    “หยุดนะ!หมง!!!”  พระเจ้าอาตะโกนอย่างตกใจ

    “เจ้าหมงมันสติเเตกไปเเล้ว!”  เเม่ทัพคนหนึ่งว่า

    “หลบเร็วเจ้าหนุ่ม”  เเม่ทัพอีกคนเตือนบุตรมังกร

    เเต่บุตรมังกรไม่ได้หลบหรือขอความช่วยเหลือจากใครทั้งสิ้น เขาเบี่ยงตัวหลบดาบที่แทงเข้ามาแล้วทุ่ม        เเม่ทัพหมงลงกับพื้น

    “โอ้…..เจ้าหมงเเพ้ราบคาบเลย”  เเม่ทัพคนหนึ่งพูด

    “มันต้องอย่างนี้สิ เจ้าหมงคงเข็ดไปอีกนาน”  อีกคนหนึ่งสนับสนุน

    “เจ้าชื่ออะไรเจ้าหนุ่ม”  พระเจ้าอาถาม

    บุตรมังกรทำความเคารพแล้วตอบว่า

    “ข้ามีนามว่า….บุตรมังกร….”

















หมายเหตุ

  นิยายเรื่องนี้เเต่งเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับ บุคคล สถานที่ หรือประวัติศาสตร์จีนที่มีอยู่จริงเเต่อย่างใด