The legend of littledragon

ลำดับตอนที่ #1 : บุตรมังกรกับอดีตอันขมขื่น

              ปีพุทธศักราชที่ 700  ณ ประเทศจีน  ในตำบล เจินติ้ง  มณฑลเหอเป่ย  ได้มีบ้านตระกูลเตียวตั้งอยู่  บุตรมังกรได้เกิดที่นั่น  เขามีพี่น้องด้วยกัน 3 คน  ซึ่งเขาเป็นลูกคนโต  เเละวันนี้เป็นวันเกิดอายุครบ 6 ขวบของเขา

    “บุตรมังกร ตื่นได้เเล้ว!!” เเม่ตะโกนกรอกหูบุตรมังกรที่หลับอยู่

    “จ้าก!!! ท่านเเม่ก็…ข้าจะนอนสบายๆซะหน่อยมิได้รึ” บุตรมังกรพูดพลางดึงผ้าห่มมาคลุมตัวอีกครั้ง

    “ตื่นได้เเล้ว!! เดี๋ยวน้องเเกก็ฟาดอาหารหมดหรอก” เเม่ดึงผ้าห่มออกจากตัวบุตรมังกร

    “ก็ได้ท่านเเม่” บุตรมังกรพูดเเล้วลุกจากเตียง

    “รีบล้างหน้าเเล้วเเต่งตัวให้เรียบร้อยซะด้วย  ค่อยมากินข้าว”  เเม่พูดเเล้วเดินออกจากประตูไป

     หลังจากที่บุตรมังกรร่วมโต๊ะเเล้ว ทุกคนก็เริ่มกินข้าว  ซึ่งญาติๆของบุตรมังกรพากันติในพฤติกรรมของเขา

    “นี่เธอดูเเลลูกเธอยังไงนะ  ไม่เหมาะสมเป็นลูกคนโตเลย”  ป้าของบุตรมังกรพูด

    “นั่นสิ ซนจัง”  พี่สาวว่า

    “เชอะ  ยังไงยังไงเราก็ต้องทนอยู่กับพวกนี้จนตายล่ะมั้ง”  บุตรมังกรคิดอย่างเซ็งๆ  พลางเอื้อมมือข้ามโต๊ะไปตักไก่สับ  ซึ่งญาติๆก็ไม่พอใจกับพฤติกรรมของเขานัก

    เเต่ว่าบุตรมังกรคิดผิดถนัด เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้ฉลองวันเกิดกับญาติของเขา

    “ว่าเเต่ท่านเเม่  วันนี้วันเกิดข้านะ ท่านพ่อไม่มาอีกหรือ” บุตรมังกรถาม

    “จ๊ะ  ท่านติดงานมาไม่ได้”  เเม่พูด

    ตั้งเเต่เขาจำความได้ ท่านพ่อก็ไม่อยู่บ้านตลอด  เขารู้ว่าท่านพ่อคือเเม่ทัพผู้เก่งกาจเเห่งเเคว้น  เเละเขาคิดว่า  วันหนึ่งเขาจะต้องไปหาท่านพ่อให้ได้  เเม้จะไม่รู้ว่าท่านพ่อหน้าตาเป็นยังไงก็ตาม  เเละสิ่งที่เขาใช้เเทนตัวท่านพ่อก็คือ จี้ห้อยคอที่ท่านพ่อให้เมื่อตอนเขาเกิดนั่นเอง

    “งั้นเรามากินกันเลยมั้ยท่านพี่”  น้องรองว่า

    “อื้อ” บุตรมังกรพูดอย่างยินดี

     งานเลี้ยงเริ่มไปตลองทั้งวัน  จนฟ้ามืดเเล้วพวกญาติๆก็ยังฉลองกันอยู่  ส่วนบุตรมังกรกับน้องๆก็หลับด้วยความอ่อนเพลีย  เเต่ทว่าทันใดนั้น!! ประตูก็เปิดออก  ชายร่างใหญ่ใส่หมวกเกราะเเละเสื้อเกราะปิดหน้าโผล่มาที่ช่องประตูพร้อมกับพวกอีก 7-8 คน  ด้วยความน่าสะพรึงกลัวของเขาปลุกให้บุตรมังกรตื่นจากการหลับไหลพลางจ้องไปที่คนพวกนั้น  เขาหันไปมองเเม่ซึ่งบัดนี้กลัวจนตัวสั่นอยู่ข้างๆเขา  เขาหวังว่าเเม่คงพูดอะไรสักคำ  เเต่ก่อนที่เเม่จะเอ่ยปากถาม  ชายผู้นั้นก็พุ่งทวนยาวใส่เเม่  ซึ่งเเม่ก็ร้องอย่างเจ็บปวด  บุตรมังกรกับน้องๆตกใจมากเข้าไปกอดเเม่ร้องไห้ระงม  ชายคนนั้นโบกมือเป็นสัญญาณให้พวกของเขาเข้ามาเเละฆ่าทุกคนในบ้าน  บุตรมังกรตกใจอาศัยช่วงชุลมุนหลบเข้าไปในไหใบหนึ่ง  เเละโชคดีที่เขาตัวเล็กมากจึงสามารถเข้าไปในไหนั่นได้  เขาได้ยินเสียงพวกนั้นสั่งการ

    “ท่านหวัง  ภารกิจท่านเรียบร้อยเเล้วครับ”  ชายคนหนึ่งพูด

    “ดี ข้าหวังโฮ้วหู่ เเห่งหน่วยโฮ้วป่า  จะไม่ปล่อยให้เจ้าพวกนี้รอดไปได้เเม้เเต่คนเดียว”  ชายคนนั้นพูดพลางพาพวกออกไปจากบ้าน  ฝ่ายบุตรมังกรเมื่อเเน่ใจว่าพวกหวังโฮ้วหู่ออกไปหมดเเล้ว จึงปีนขึ้นจากไห  เขาตกใจสุดขีดเมื่อเห็นคนในครอบครัวเขานอนตายเกลื่อนกลาด

    “ท่านเเม่! ลั้ง! ป้อ!” บุตรมังกรตะโกนสุดเสียง

    เเละเเน่นอนว่าจะไม่มีคำตอบจากทั้ง 3 คนเพราะทั้ง 3 ได้ไปสู่สวรรค์ เสียเเล้ว

    “เจ้าหวังโฮ้วหู่” บุตรมังกรพูดอย่างบ้าคลั่ง

    “คอยดูเถอะข้าจะฆ่าเเกไม่เลี้ยงเลย” บุตรมังกรว่า

    บุตรมังกรเพิ่งรู้ว่าความเสียใจคืออะไรเป็นครั้งเเรก  บุตรมังกรตัดสินใจว่าจะเเก้เเค้น  เขาจึงดึงผ้าจากชุดที่เเม่ใส่อยู่มาผูกไว้ที่คอเเละให้ สัญญาว่าจะเเก้เเค้นให้สำเร็จ  จากนั้นเขาก็กระโดดออกไปทางหน้าต่างมุ่งไปทางกระท่อมหญ้าของเด็กกำพร้า 2 คนที่เขาเเอบมาเล่นอยู่บ่อยๆ  บุตรมังกรรีบมุ่งไปที่ประตูบ้านอย่างรวดเร็วเเละทุบกำปั้นลงที่ประตู

    “ใครน่ะมาเคาะประตูดึกป่านนี้”  จิ้นเสียงเด็กกำพร้าคนหนึ่งงัวเงียตื่นขึ้น

    “เแกไปดูซิ”  อาเจียงโบ้ยให้จิ้นเสียงพลางเอาหัวซุกหมอน

    “ก็ได้  ข้าไปดูให้ก็ได้”  จิ้นเสียงว่าพลางเปิดประตู

    ทันใดนั้นบุตรมังกรก็โถมตัวเข้ามากอดจิ้นเสียงไว้ พร้อมกับร้องไห้ อย่างสุดที่จะกลั้น พอจิ้นเสียงได้สติ

    “บุตรมังกร!!”  จิ้นเสียงพูดอย่างงงงวย

    “อะไรนะ!! บุตรมังกรมาหรือ”อาเจียงพูดอย่างตกใจเเล้วถีบผ้าห่มออกจากตัว

    “ใช่สิ ไม่รู้บุตรมังกรมีอะไรน่ะ ยังร้องไห้อยู่เลย”  จิ้นเสียงหันมาพูดกับอาเจียง

    “บุตรมังกรมีอะไร”อาเจียงถาม

    “อาเจียง รู้จักหวังโฮ้วหู่มั้ย” บุตรมังกรถาม

    “ฮึ๋ย! เจ้าวายร้ายน่ะหรือ  อย่าพบเลยดีที่สุด”  อาเจียงว่า

    “เเต่ข้าพบมันเเล้ว  เจ้านั่นน่ะฆ่าล้างบ้านตระกูลเตียวเรียบร้อยเเล้ว” บุตรมังกรว่า

    “หา!!!!!!”  อาเจียงเเละจิ้นเสียงพูดพร้อมกันอย่างตกใจ

    “เเล้วนายคิดจะทำยังไงต่อไป”  จิ้นเสียงถาม

    “เเก้เเค้นให้กับญาติๆนะสิ” บุตรมังกรว่า

    “เเล้วนายจะทำยังไง”  อาเจียงถาม

    “ข้าเคยได้ยินท่านเเม่เคยพูดถึงวิชา หยุนถี่ฟงเซิน  ถ้าข้าได้วิชานี้เเล้วข้าต้องชนะมันเเน่” บุตรมังกรพูดอย่างเคียดเเค้น  เขารอคอยเวลาที่จะได้แก้แค้นให้สาสมกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับ……ซึ่งสักวันหนึ่งมันคงจะมาถึง

















  



    

หมายเหตุ

  นิยายเรื่องนี้เเต่งเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับ บุคคล สถานที่ หรือประวัติศาสตร์จีนที่มีอยู่จริงเเต่อย่างใด