คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 7 ความเจ็บปวด
Mark Past
ผมมอใบหน้าหวานที่มีแผลพ้ำามใบหน้า
แ่แม้ะมีแผลมาแ่ไหน็ไม่อาทำให้นใ้ร่าผมะนี้ลวามน่าหลใหลไ้เลย
ผมยอมรับว่ามันหน้าหวานสวยว่าผู้หิะอี มันเป็นผู้ายนเียวที่ผมิว่ามันน่าเอามาที่สุ
ทั้ๆที่ไม่เยมีวามินี้ับผู้ายมา่อน และอนนี้มัน็นอนสลบใ้ร่าอผมในะที่แ่นายอผมเ้าออในัวมันไม่มีทีท่าว่าะหยุ
เพราะยิ่ผมทำมันเท่าไหร่วาม้อาร็มาเท่านั้น ัวมันนี่ร่านับัวผมะเหลือเิน
ผมสำรวเนื้อัวสีีที่เ็มไป้วยแผลพ้ำอย่าน่าหลใหล
่อนะสูมลิ่นายบนัวอมันแล้วฝารอยไว้บนหน้าอ ลำอ ทุสัส่วนบนร่าายอมัน
แพนายาวปิสนิทเหมือนับเ็น้อยที่ำลัหลับใหลีว่าอนที่ลืมาเป็นไหนๆ
ริมฝีปาสีแสเผยอึ้นเล็น้อยยิ่ทำให้ผมอยาเ้ารอบรอริมฝีปาอีนั้นอีรั้และอีรั้
แม้อีฝ่ายะหลับเพราะวามเหนื่อยเพลีย็าม ไม่รู้ว่านานแ่ไหนที่ผมสอใส่แ่นายเ้า่อทาอมัน
นแสวอาทิย์า้านนอส่อแสเ้ามายั้านใน ผมถึรู้ว่าเป็นเวลาเ้าแล้ว ผมถอนูบาปาสีสวยอย่าเสียาย
่อนะระแทแ่นายเ้า่อทารัอีสอถึสามรั้
น้ำรัมามายับเลือสีแานไหลออมาา่อทารัอนใ้ร่าอย่าน่าสสาร
่อนถอแ่นายลุึ้นาเียนอน
เมื่อลุึ้นผม็้อใับภาพรหน้า
เลือมามายเปรอะเปื้อนบนที่นอน ผมหน้าีลทันที
นี่ผมทำรุนแรับแบมแบมมานานี้เลยเหรอ ผมพลิัวนหลับใหลเพราะเพิ่นึไ้ว่าผมมัมันไว้
ผมแ้มัให้ร่าบารหน้า
้อมือทั้สอ้าแัึ้นมา้วยรอยอเน็ไท์ที่ผมมั่อน้าแน่น
ผมโทรเรียแม้บ้านให้ึ้นมาทำวามสะอา
แล้วอุ้มแบมแบมไปนอนที่โฟาเพื่อที่แม่บ้านะทำานไ้สะว
และัวผมเอ็เ้าห้อน้ำเพื่อทำวามสะอาำระล้าร่าายนเอ
เมื่อออมาาห้อน้ำทุอย่าูเรียบร้อยเหมือนไม่เยมีอะไรเิึ้นในห้อนี้
ผมเินออไปยัโฟา่อนะอุ้มนัวเล็ที่ัวเบาอย่าับนุ่นเ้ามานอนที่เียเิม
ผมอยาะรู้นัว่าแบมแบมินอะไรเป็นอาหารทำไมถึไ้ัวบอบบานานี้
เมื่อผมวาแบมแบมลบนที่นอน่อนะูบที่ริมฝีปาร่าเล็และทำรอยไว้ที่ออย่าหวแหน
แ่เมื่อนึถึเหุาร์เมื่อรู่ผม็อที่ะสสัยในัวอัวเอไม่ไ้
ในเมื่อแบมแบมือศัรูอผม ผมำเป็นที่ะ้อทำแบบนั้น้วยเหรอ
แล้วที่ผมทำเมื่อี้มันหมายวามว่าไ ผมทำอย่านั้นับศัรูไ้ยัไ ผมพยายามิหาำอบ
หรือว่าผมำลัรู้สึผิที่ทำมันเลือยาออนานั้น ....ใ้ผมำลัรู้สึผิับมันอย่าแน่นอน
“ัน็แ่สมเพนายเท่านั้นแหละ....แบมแบม....”ผมว่า่อนทิ้ัวลนอนถอนหายใเฮือให่
มอูน้าๆที่นอนหลับหายใเ้าอออย่าสม่ำเสมอ ่อนะหันหน้าหนี้วยวามรู้สึที่หลาหลายอีทั้วาม่วบวับอาารเหนื่อยเพลีย็ทำให้ผมหลับลไปในที่สุ
“ฮึ......เ็บ.....แบมเ็บ........”ผมื่นึ้นมาเมื่อไ้ยินเสียหวานอนที่นอน้าน้าพูเสียแผ่วออมา
ผมหันไปมอร่าบารหน้า ็พบว่าเานอนละเมออยู่ แพนายาวุ่ม่ำ้วยหยาน้ำา
สีหน้าแห่วามเศร้าเสียใ วามเ็บปวแสออมาแม้ะไม่ไ้ลืมา
ผมไม่ิว่าผมะไ้เห็นสีหน้าอนที่หยิ่ อวี ไม่เยลัวใร และีแ่พูาแันนอื่นในสภาพแบบนี้
แ่อย่าิว่าผมะสสารศัรู แบมแบมมันยั้อไ้เรียนรู้อะไรอีเยอะาผม
“ฮึ...แม่...แบมเ็บแล้ว....ฮึ..พอแล้ว..”แบมแบมนอนอัวเอแน่น
น้ำานออาบแ้มทั้สอ้า้วยวามเ็บปว
“ไม่!ไม่!...พอแล้ว..เ็บ.....ฮึ.....”แบมแบมละเมอออมาเสียัอย่าน่าสสาร ผมไม่รู้หรอว่าที่เาละเมอมันเรื่ออะไรแ่ะเ็บปวมาเลยสินะ
“ทำับผมแบบนี้ทำไม.....ฮึ....ฮือ...นใร้าย....เลียผมมานัเหรอ....ฮึ.....”ผมมอนรหน้าที่นอนไม่รู้เรื่อรู้ราว
เหมือนสิ่ที่นัวเล็ละเมอออมาเมื่อรู่ำลัว่าผมอยู่
“...บอมบี้...บอมบี้ใ่ไหม....นายลับมาหาันแล้วใ่ไหม....นายไม่ไปไหนแล้วใ่ไหม....”ผมำหมัแน่น่มอารม์ัวเอเมื่อไ้ยินอีนพร่ำเพ้อพูื่อผู้ายอีนึ้นมา
ะรัผู้ายนนี้มาละสิถึนาเพ้อถึนานี้ ผมระานัวเล็ึ้นมา
แ่วาทั้สออแบมแบมยัปิสนิท และไม่มีทีท่าว่าะื่น่ายๆ
“ไม่!....อย่าไป....อย่าไป..ฮึ..อย่า....ไ้โปร...ฮึ....”แบมแบมร้อไห้ัวโยน่อนะโผเ้าอผมเ็มรั
ผมยับัวหนีเพราะใแ่็ไม่ทันเสียแล้ว มือเรียวเล็อผมแน่นนผมยับไปไหนไม่ไ้
“ไ้โปร....อยู่ับแบม...ฮึ....”เสียนัวเล็ยัเพ้อไม่หยุ
เสียหัวใที่หน้าอ้าน้ายอผมทำานอย่าหนัเมื่อผมไ้ยินเสียเล็ๆเพ้อบอ
ถึแม้ผมอาะไม่ใ่นนนั้นอเา แ่ผม็อรู้สึีไม่ไ้
แถมเ้าัวยัอผมแน่นไม่ปล่อยไปไหน ผมปล่อยให้แบมแบมออยู่อย่านั้น แ่เมื่อไ้สิสมอ็สั่ารผลััวเล็ออห่าในทันที
“ไม่!....อย่าทิ้แบมไป....อย่า...ฮึ....ฮึ...ฮือ”แบมแบมร้อไห้อีรั้เมื่อผมผลัเาออ
เานอนลอัวเอร้อไห้ไม่มีทีท่าว่าะหยุ
“ฮึ..ฮือ...ฮี...ฮือ...”นัวเล็ร้อไห้หนัึ้นเรื่อยๆเหมือนะาใายอนนี้เสียให้ไ้
สีหน้าบ่บอถึวามเ็บปว วามทรมาน วามเสียใ
เมื่อเห็นันั้นหัวใอผมมันหนัอึ้เหมือนใรเอา้อนหิน้อนให่มาถ่วไว้
ทำไมนะแบมแบมผู้อวีเมื่อ่อนหน้านั้นถึไ้แ่าาแบมแบมผู้อ่อนแออนนี้อย่าสิ้นเิ
“ูสสารมึหรอนะ”ผมว่า่อนะล้มัวลนอนอแบมแบมอีรั้
แบมแบมเอ็อผมอบแรบีบรัาแรออนรหน้าเหมือนไม่อยาให้ผมหายไปไหน
ทำเอาหัวใที่เ้นแรเมื่อ่อนหน้านั้นยิ่เ้นแรเ้าไปอี ผมมอใบหน้าหวานที่อนนี้ยันอนร้อไห้ไม่หยุ
แ่สีหน้ายัีว่า่อนหน้านั้นที่เหมือนะายเสียให้ไ้
“โอ้ๆๆ...ไม่ร้อนะ....มะ....”ผมพูปลอบร่าบารหน้าแ่็้อสะอึเมื่อะพูื่อัวเอออไป
“อย่า...ไปาแบม..ฮือ..อยู่ับแบม...ฮึ”นในอ้อมอยัร้อไห้ไม่ยอมหยุ
ผมมอใบหน้าอันหลใหลอแบมแบมอีรั้่อนะุมพิษที่ริมฝีปาอวบอิ่ม แ่ยิ่สัมผัสผมยิ่้อารมาว่าุมพิษเยๆ
ผมูบริมฝีปาอวบอิ่ม่อนใ้ลิ้นเ้ารอบรอปาหวาน และแบมแบมเอ็ยอมแ่โยี
ผมวัเี่ยวิมปาสีหวานอย่าไม่รู้เบื่อ
โพลปานุ่มรับลิ้นผมเ้ามาโลมเลียทุอทุมุมลิ้นเล็แบมแบมเอ็อยวัเี่ยวลิ้นอผมอย่าำนา
ลิ้นทั้สอ่าวัพันนัวเนียันอย่าไม่ยอมแพ้
ลมหายใอแบมแบมเริ่มแผ่วเบาทำให้ผมผละออาริมฝีปาหวานอย่านึเสียาย
“ฮึ...ฮือ....”ร่าเล็ที่เมื่อหลุออาารูบ็ลับมาร้อไห้อีรั้ผมระับอแบมแบมเ้าแนบอ
“โอ้ๆๆๆ.....ไม่ร้อนะ....เ็ี...ไม่ร้อ....พี่อยู่นี่แล้ว.....ไม่ไปไหนแล้ว...”ผมพูปลอบนในอ้อมออนเออย่าไม่เ้าใว่าทำไมผม้อมาทำอะไรอย่านี้้วย
ทั้ที่ผมวระปล่อยแบมแบมให้ร้อไห้ให้ทรมานอยาให้แบมแบมเ็บทรมานเียนายอย่าที่ผมิไว้ แ่ยิ่ผมเห็นอย่านั้นแล้วผมลับใอ่อน
ทำในสิ่ที่ไม่ิว่าะทำให้ใรไ้
ผมปลอบไปไ้สัพัแบมแบม็เริ่มสบล
แ่ยัไม่ลายอ้อมอไปาผมยันอนอผมอยู่แบบเิม ผมผละออมาเล็น้อยมอใบหน้าที่เ็มไป้วยราบน้ำาทำให้ใผมหล่นวูบผมใ้มือับน้ำใสที่ลอบนแพนาอย่าแผ่วเบา
ผมไม่รู้หรอว่าผมเป็นอะไร แ่ที่รู้ือผมอยาะอยู่อย่านี้นานๆ
แ่วันนี้เท่านั้นที่มาร์นนี้ะยอมให้แบมแบมไ้ทำอย่านี้ และผม็ะยอมทำแบบนี้ับแบมแบมแ่รั้เียว
พอพ้นาวันนี้ไปแล้วผมะลับไปเป็นนเิม
แบมแบมับมาร์็ะลายเป็นศัรูันเหมือนเิม
Bambam Past
ผม่อยๆลืมาึ้นมาอย่ายาลำบา
ผมยัอยู่สถานที่เิมนั้น็ือห้อไอ้มาร์ ผมำไ้ีว่ามันทำระยำอะไรไว้ับผมบ้า
ผมำมือิเ้าที่ผมปูที่นอนแน่น้วยวามโรธ เลียมัน และเ็บใที่ัวเอสู้มันไม่ไ้และไม่สามารถ่วยัวเอให้พ้นาารระทำอัน่ำทรามอมันไ้
ผม่อยๆพยุัวเอลุึ้น
ร่าายเ็บปวไปทุสัส่วนโยเพาะ่อทานั้นเป็นพิเศษเลือและน้ำสีาวุ่นไหลลมาามเรียวานผมไม่อยาะมอ
ผมไม่รู้ว่ามันทำผมนานแ่ไหนและผมสลบไปนานเท่าไหร่
อนนี้ผมรับรู้ว่าัวเอเริ่มมีไ้เพราะพิษาวามเ็บปวบนร่าาย
แม้ว่าผมะรู้ว่าร่าายผมไม่ไ้อ่อนแอถึนาะเป็นไ้ไ้่าย็าม
ุบ!!
ผม้าวเท้าออาเียอย่ายาลำบา
เพียแ่แะเท้าลน้ำหนัเพื่อยืนึ้นัวผม็ล้มลสู่พื้นทันที
ผมมอร่าายที่เปลือยเปล่าอัวเออย่าน่าสมเพ
วามเ็บปวา่อทา้านหลัทำให้ผมไม่อยาะยับไปไหนอีทั้เลือมามายที่ิแห้ามเรียวา
และ่อทาที่ผมเ็บร้าวระบมไปหมนไม่อยาที่ะลุ้าวไปไหน
ผมำมือแน่นและพยายามพยุัวเอเ้าห้อน้ำ
เมื่อเ้ามาในห้อน้ำ
ผม็้อใับภาพบนระที่เห็นร่อรอย่าๆปราอย่าัเน เพราะนอารอยพ้ำามัวแล้ว
ยัมีรอยิสมาร์เ็มไปหมไม่ว่าะเป็นบนร่าายหรือแม้แ่ลำอ
“ไอ้มาร์......”ผมพูับัวเอเสียเบาสายา้อที่ที่ส่วน่าๆที่มีรอยิสมาร์้วยวามโรธ
ผมพยายามำระล้าร่าาย้วยวามลำบาโยเพาะส่วนนั้น
มันเ็บระบมไปหม นผมไม่อยาที่ะหายใ เลือและน้ำสีาวุ่นไหลออมามามาย
นผมิว่าัวผมายเพราะเลือออมามามายนานี้
“ไมึ....ยัไม่ายอีเหรอ”ำทัทายแรอไอ้มาร์ระหว่าที่ผมเินออมาาห้อน้ำ
มันออยืนพิำแพใล้ับประูห้อน้ำ
ผม้าวออมาอย่าไม่แร์สายา่อนมันะเ้ามาประิัวผม
้วยวามที่มันสูมาว่าผมทำให้อนนี้ลมหายใมันเป่าร้นอผมอยู่ ผมัฟันแน่น
“หึ.....ู็รอให้มึาย่อนไ....”ผมว่าพลายยิ้มสะใ
แม้ปาะเ่แ่ร่าายที่เป็นอยู่อนนี้ผมรู้ว่าผมสู้มันไม่ไหวแน่ แ่็ไม่อยาให้มันูถูโยที่ผมไม่อบโ้อะไรเลย
“ปาีนันะมึ.....ูสิถ้าูเอาอีสัรอบมึะปาีอยู่อย่านี้อีไหม....”มันว่าพลาระาผมออมาาหน้าห้อน้ำ
แล้วลาให้ผมเินามมันไปที่เียอย่ายาลำบา่อนมันะทุ่มผมลที่เียนอนอย่าแร
แม้ะเ็บผม็ไม่อยาที่ะพู
ผมหันหน้าหนีมันอย่าอสู อนนี้ผมทำอะไรไ้บ้าแ่นี้ยัไม่สาแ่ใมันหรือไ
ผมไม่อยาร้อไห้ ผมไม่อย่าอ่อนแอไปมาว่านี้
ริมฝีปาร้อนโลมเลียออผมอย่า้ำอ่อนะไล่ลไปที่หน้าอพลาไล้เลียอย่าอิ่มอร่อย
ผมอยาะสู้ อยาะัืนแ่อนนี้ผมไม่มีแรแม้เลยแม้แ่น้อย
“หึ....ทำไมไม่ัืนูละ”ไอ้มาร์ผละาหน้าอแล้วสบาับผมะที่มันร่อมผมอยู่ผมเียบไม่อบำถามมันสายามอไอ้มาร์อย่าโรธแ้น
“หึ....เอารั้เียว็่ายะแล้ว..”มันว่าพลาบูบลบนริมฝีปาอผม
อนนี้ผมเหนื่อยเหลือเิน เหนื่อยนไม่อยาะัืน เพราะยิ่ทำผม็มีแ่ะเ็บัว
อนนี้ผมแ่ยอม ยอมให้มันทำระยำับผมอีรั้ ผมเลีย เลียที่ัวเอเป็นอย่านี้เหลือเิน
มีหนทาไหนบ้าที่ผมะหลุออาารระทำเหล่านี้ ผม้อทนรับวามเ็บปวที่มันมอบให้โยไร้ทาหลีหนี้
ผมเ็บ เ็บนเินะทนอยู่แล้ว ไ้โปรใร็ไ้่วยผมที
ฮึ...ผมเ็บ...ผมไม่อยาเป็นอย่านี้เลย
ผมไม่รู้ว่าอนนี้เวลาี่โมแ่เมื่อมอออไป้านนอ็พบว่ามัน่ำเสียแล้ว
ผมำมือแน่นเมื่อนึถึเหุาร์เมื่อบ่ายโมมันเลวร้ายับผมมา มานไม่อยาะำผมลุึ้นอย่าทุลัทุเล
ารเินแ่ละ้าวมัน่ายาเย็น
เลือมามามายับน้ำสีาวุ่นรินไหลออมาไม่หยุหย่อน
ผมหยิบเสื้อผ้าอไอ้มาร์ในู้มาใส่โยไม่รอให้มันอนุา
เพราะเสื้อผ้าผมอนนี้อยู่ไหนไม่รู้.. ถ้าผมมีแรมาว่านี้มันไ้าย้วยมือผมแน่นอน
ื
ื ื
เสียโทรศัพท์สั่นัึ้น
มันน่าะเป็นอผมเพราะโทรศัพท์ไอ้มาร์ยัวาอยู่บนโ๊ะ ผมเินไปามเสียที่ัึ้น
เมื่อเินมาเรื่อยๆนถึะร้าใบหนึ่ที่ใสุ่นัศึษาอผมไว้ ผมรีบหามือถือัวเอแล้วรับสายในทันที
“หายหัวเลยนะมึ....วะ”เมื่อรับโทรศัพท์บีไอ็พูึ้นเพราะผมไม่ไ้เ้าเรียนแ่ผม็้อัมัน่อนมันะพูบ
“บะ...บีไอ..มารับู้วย...”ผมพูอย่าอ่อนแร
อนนี้ผมรู้สึว่าปวหัวเหมือนมันะระเบิออมาเพราะพิษไ้เ้ารุมเร้า
ถ้าะให้ผมออไปาที่นี่มันไม่่ายเพราะแ่เินมายัประูห้อมันยัยาเลย
“แบม!!มึเป็นไร....แล้วอนนี้มึอยู่ไหน...”ปลายสายพูอย่าร้อนรน้วยวามเป็นห่วเมื่อไ้ยินเสียผมที่ไม่่อยมีแรแม้แ่ะพูเท่าไหร่
“...เี๋ยวูโทรบออีที...”ผมบอบีไอ่อนะลุึ้นอีรั้
แล้วพยายามพาัวเอออไปาห้อนี้ให้เร็วที่สุ่อนที่เ้าอห้อะื่นึ้นมาเสีย่อน
ผมออมาาห้อมาร์อย่ายาลำบา่อนะึ้นลิฟ์
ผมรู้สึว่าัวเอแย่มาอาารเวียนหัวเ้ามารุมเร้าเหมือนมันะระเบิทุะนผม้อเอามือุมหัวเผื่อมันสามารถลายวามเ็บปวไ้บ้า
อีทั้ยัปวไปทุส่วนบนร่าาย นไม่มีแระยืนผมทรุลนั่อับพื้นในลิฟ์
ะเียวันประูลิฟ์็เปิออพร้อมับายนหนึ่ เารีบเ้ามาูอาารเมื่อเห็นสภาพที่แย่อผม
“ุ...เป็นอะไรมาหรือเปล่ารับ”เาว่าพลาเินเ้ามาพยุผมลุึ้น
“ไม่้อมายุ่..”ผมปัมือเอออย่าไม่แยแสและพยายามลุึ้น้วยัวเอ นที่เพิ่เ้ามามอผมอย่าไม่พอใ่อนะพูึ้นมา
“อะไรัน...เ้ามา่วยแท้ๆ....ลับพูแย่ๆอย่านี้ๆไ้ยัไ”
“ูไม่ไ้อให้มึ่วย...”ผมว่าะเียวันประูลิฟ์็เปิออในทันทีผมรที่เาน์เอร์่อนะถามว่าที่นี่ือที่ไหนะัารโทรให้บีไอมารับผมทันที
ความคิดเห็น