ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ >o< รักร้ายๆของยัยคอเรสเตอรอล >o< ]

    ลำดับตอนที่ #1 : อาจารย์อำมหิตโรนันนิโย่

    • อัปเดตล่าสุด 10 ส.ค. 49



                     ฉันชื่อแยมโลเด็กสาววัยแรกแย้มที่อีกไม่กี่อาทิตย์วันเกิดก็จะมาบรรจบครบอีกปีแล้ว และเทพธิดาที่แสนใจดีมีนามว่าแม่นั้นก็ให้สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะจัดปาร์ตี้งานวันเกิดให้ฉันด้วย ฮี่ ฮี่  - ., - และนี่ก็เป็นโอกาสดีที่จะทำให้ฉันได้มีโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่สุดหล่อลากกระชากใจสาวอย่างพี่พาสต้า กรี๊ด
    >O< ฉันขอสาบานไว้เลยจูบแรกของพี่พาสต้าต้องเป็นของฉ๊านนนน

    "นี่แยม แกเป็นไรไป" ครีมเพื่อนของฉันโพล่งขึ้นมา

    "นึกถึงของกินหรือไง นั่งน้ำลายไหล่เยื้อมเชียว"ส้มโอเพื่อนของฉันอีกคนพูดขึ้น

    เพื่อนของฉันมีด้วยกันทั้งหมด 8 คน พวกเราคบกันมาตั้งแต่ม.1 ตอนนี้ก็ม.5 แล้วพวกเรายังเลิฟลี่กันเหมือนเดิม  นอกจากครีมกับส้มโอแล้ว ก็ยังมี มะเหมี่ยว  แฮม หมูหวาน น้ำตาล  แล้วก็เค้ก ชื่อทุกคนน่ากินหมด โดนเฉพาะเค้ก ( -., - แผล็บ แผล็บ)

    "ป่าวนะ ฉันกำลังคิดว่า...." ฉันหยุดพูดนิดนึงก่อนหยิบมะม่วงเติมพลังเข้าปาก

    "แกกำลังอยากกินไอติมใช่ไหมละ" เค้กพูด

    "เออ ใช่...เฮ้ยพวกแกอย่ามาแซวสิ"

    ฉันฟุบหัวลงกับโต๊ะม้าหินอ่อนพลางใช้สมองทั้งซีกซ้ายและขวาคิดหาวิธีชวนเทพบุตรไปงาน เฮ้อถ้าพี่ต้าเหมือนคนอื่นๆก็ดีสินะ ฉันเคยได้ยินพี่ต้าพูดว่า ไม่ชอบผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายก่อน  เลยจะบุ่มบามไปชวนก็ไม่ได้ด้วยสิ งืมๆ เอาไงดี ถ้าไปชวนแล้วเค้าไม่ยอมไปละจะฉุดดีไหม แต่แค่ไปงานวันเกิดรุ่นน้องที่โรงเรียนคงไม่ปติเสท หรอก มั้ง   - -

    "หลับหรือไงยัยอ้วน" เสียงกวนประสาทที่คุ้นเคยดังขึ้น ฉันเงยหน้าจ้องเจ้าของเสียงที่ทำหน้าทะเล้นอย่างเอาจริงเอาจัง

                    "ไม่ได้หลับ ตางั่ง"

                ฉันตอกกลับไป  เจ้าเสียงกวนประสาทนี่ชื่อ เทสโต้ เพื่อนร่วมห้องสุดแสนจะกวนพระบาทาของฉันไม่รู้ว่าฉันกับโต้ไปทำบุญร่วมกันมาตั้งแต่ชาติปางไหนถึงทำให้ฉันต้องมาอยู่ห้องเดียวกับอีตานี่ตั้งแต่ ม.1แล้วก็ไม่รู้ทำไมหรืออาจเป็นเพราะตางั่งนี่อาจเป็นโรคจิตอ่อนๆถึงชอบมาแกล้งฉันทุกวีทุกวัน จนฉันอยากจะไปหาหมอโรคประสาทวันละหลายๆรอบ

                    "เธอว่าใคร งั่ง ฉันมีชื่อที่สุดแสนจะไพเราะเพาะพริ้งนะ แล้วทำไมเธอทำผมแบบนี้เนี่ย" โต้พูพลางจับผมที่ถูกมัดรวบเป็นแกะขึ้นมาแกว่งเล่น อีตาบ้าฉันอุตส่าห์ทำตั้งนานนะ TT-TT   " เธอรู้ไหมมันจะทำให้เธอกลายเป็นหมูมีเขา ฮ่าๆ"

                 "ช่างฉันเหอะน่า" ฉันพูดแล้วปัดมือโต้ที่จับผมฉันออก คนอะไรหน้าตาดีชะมัด ดวงตาสีดำขลับ จมูกโด่งสันได้รูป ริมฝีปากบางสวย ดูแล้วน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนซะอีกแล้วไหนยังจะหน้าขาวๆนั่นอีกอะไรมันจะช่างแตกต่างกับฉันนักนะ แล้วถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบขี้หน้าอีตานี่เท่าไหร่ก็เถอะแต่ก็อดยอมรับไม่ได้จริงๆว่านายนี่มัน หล่อ จริงๆ - -

    "พรุ่งนี้ฉันแข่งบาสกับพี่ม.6 อย่าลืมมาดูด้วยละ" โต้พูดพลางเอาหนังสือภาษาไทยน่ารู้มาตบหัวฉันอีกที อ๊าก!! เจ็บเป็นบ้าเลย

    "แยม แกนี่ดีจริงๆเลยนะ" ส้มโอพูดในตาเลื่อนลอย

    "ดีตรงไหนกัน ถ้าแกลองมาโดนหนังสือภาษไทย หนา 456 หน้าโขลกหัวดูบ้างสิแกว่ายังจะดีอยู่ไหม" ฉันพูดอย่างหัวเสียพลางเอามือคลำหัว

    "ฉันว่านายโต้หล่อกว่าพี่พาสต้าของแกอีกนะ ถ้าไงเเกลอง...."หมูหวานหยุดพูดเมื่อรังสีอำมหิตของฉันแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ

    "ยัยหมูเน่าแกต๊ายยยยยย!!!!!"

    แล้วฉันกับหมูหวานก็วิ่งไล่จับกันจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้น แฮ่ก แฮ่ก สังขารไม่เอื้ออำนวยเลยจริงๆ - -

                                       

           ลมเย็นๆบนดาดฟ้า แสงพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินที่สาดส่องไปทั่ว บริเวณ เหลือเพียงฉันและพี่ต้า ที่กำลังมองหน้ากันอย่างเขินอาย

     "พี่ต้าพรุ่งนี้วันเกิดแยมพี่ต้าไปบ้านแยมได้ไหมค่ะ" ฉันถามออกไป

    "ได้สิถ้าน้องแยมต้องการ"

    "จริงหรอค่ะ"

    "พี่รักน้องแยมมาตั้งนานแล้วไม่รู้หรอ"พี่ต้าพูดพลางเอาแขนมาโอบรอบตัวฉันแล้ว....และแล้ว...ฝันที่กำลังจะเป็นจริง ..ฮึ ฮึและแล้ว...

    "พัสราวดี !!!!"

    ตึง!!

    เก้าอี้ล้มตึงดังลั่นห้อง เสียงอาจารย์จอมโหดโรนันนิโย่ดังทะลุเข้าไปในโสดประสาทของสมองฉัน ฉันลืมตาขึ้นโพล่ง อาจารย์โรนันนิโย่ยืนจังก้าอยู่หน้าโต๊ะเรียนของฉันพร้อมถือไม้เรียวคู่ใจ  ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นตุ้บตับ เร็วกว่าที่เคยเป็นมาในชีวิต เหงื่อไหลทั่วตัวยิ่งกว่าน้ำตกสาหาร่า ซะอีก - -

    "เธอกล้าดียังไงถึงมาหลับในวิชาของฉัน"  อาจารย์พูดพลางชูไม้เรียวยาวเฟื้อยประจำตัวของอาจารย์ขึ้น

    ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นพลางหลับตาปี้อย่างรู้ชะตากรรมตัวเอง

    "ออกไปพบฉันข้างนอก"

    T T

    ฉันเดินหน้าบูดเข้ามาในห้องเรียนหลังจากที่เดินตามยัยอาจารย์อำมหิตออกไปนอกห้องสักพักนึงพลางเอามือลูบก้นที่ตอนนี้บวมเป่งอย่างกับลูกส้มโอ

    "โดนไรมั้งว่ะแก" ยัยมะเหมี่ยวถามอย่างเป็นห่วง

    "ก็โดนตีนะสิถามได้"ฉันบอกอย่างอารมณ์เสีย  "แค่นั้นยังไม่พอนะตอนเย็นยังสั่งให้ฉันไปล้างห้องน้ำตั้งแต่ชั้น 1ยันชั้น 5เลยเนี่ยสิ"

    "คงเหนื่อยน่าดูเลยเนอะ" เค้กพูดพลางหัวเราะคิกคัก

    "เงียบไปเลยเค้ก...แล้วอีตาบ้าโต้ไปไหนแล้วล่ะ"

    ฉันถามพลางกวาดตามองไปทั่วห้องแต่ก็ไม่มีวีแววของนายนั่นเลยสักนิด

    "ไม่รู้ไม่เห็นตั้งนานแล้ว"

     "หรอ"

    ฉันพูดพลางลูบก้นตัวเองไปมา ยัยอาจารย์นั่นมือหนักชะมัดเลย   ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันแยมโลขอสาบานว่าจะไม่ยอมให้ยัยอาจารย์อำมหิตโรนันนิโย่ข่มเหงรังแกอีกเป็นอันขาด




                  "พัสราวดี เธอมาขัดตรงนี้ให้สะอาดแล้วอีก 15 นาทีฉันจะมาตรวจ ห้ามอู้เด็ดขาด"

    "ค๊า T T"

    ถึงแม้ว่าจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะ แต่ไอ้เรามันก็ถานะต่ำต้อยกว่าจะไปทำอะไรได้ ให้ตายเหอะ- -ใครมาเข้าเอาไว้เนี่ยเหม็นเป็นบ้าเลยทำไมสาวน้อยอย่างฉันต้องมาทำงานที่เหม็นสุดๆแบบนี้ด้วยนะ ระหว่างที่ฉันกำลังเมามันกับการขัดขี้ตะไคร้ บนพื้นข้างประก็รู้สึกถึงแรงมหาศาลที่มาทำให้หัวฉันเจ็บแป๊ป T T

    ประตูห้องน้ำโขลกเข้ากับหัวของฉันเข้าอย่างจังฉันล้มลงไปนั่งกับพื้นน้ำตาคลอเป้า พลางเงยหน้ามองไอ้คนที่มันเปิดประตูมาโขลกหัวช๊านนน

     

      
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×