THIs Is LOVe?? [SJ] [ShinDong x Sung Min] [Yaoi]

ตอนที่ 14 : THIs Is LOVe?:12

"คุณชินดง  ผม....ชอบคุณนะคับ"

"จริงๆแล้ว ฉันก็ชอบนายเหมือนกันนะฮยอก"

 

"ทำไมกัน.....ทำไม"

"มิน!  มิน"

ซีวอนเขย่าตัวซองมินให้ตื่นเพราะเสียงของซีวอนจึงทำให้ซองมินค่อยๆลืมตาขึ้น

"วอน..."

"มินเป็นยังไงบ้าง?"

"เริ่มดีขึ้นแล้วละ"

"แต่ผมว่าคุณควรพักอีกหน่อยนะยังมีไข้อยู่เลย"

"แล้ววอนมาได้ยังไง?"

"ผม---ผมโทรหาคุณแต่ไม่รับสายเลย ผมก็เลยเป็นห่วง"

"แล้วรู้ได้ไงว่าผมอยู่บ้าน?"

"ผมก็แค่เดานะ"

"งั้นหรอ...แล้วคุณเห็นชินดงรึป่าว?"

"ไม่เห็นนะ---เขามาด้วยหรอ?แล้วอยู่ไหนละ"

"อือ  คงกลับไปแล้ว"

"พักอีกหน่อยนะ  เดี๋ยวผมไปทำอะไรมาให้กิน"

"ขอบใจ...."

เมื่อเห็นซีวอนออกไปแล้วซองมินก็ค่อยๆหลับตาเพราะไข้ทำให้เขาหมดแรงไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหนแล้วพอรู้ตัวอีกทีซีวอนก็อยู่ข้างๆ

 

"ผมทำให้คุณตื่นรึป่าว?"

"ไม่..."

"ผมทำซุปเห็ดมาให้แล้วก็มีพุดดิ้งด้วยนะ"

"ผมไม่สบายอยู่ทำไมถึงเอาของหวานมาให้กินละ? ^ ^ "

"---เออจริงด้วย  แต่ว่านี้ไม่ใช่พุดดิ้งธรรมดา"

"ไม่ธรรมดาหรอ?  ยังไง"

"ท่ามินกินไปแล้วมันจะทำให้มินมีแรงขึ้นไง"

"จริงรึป่าว??"

"งั้นต้องรองกินดูนะ^^"

"ก็ได้---" (อ่ำ)

"เป็นไงบ้าง?"

"อือ~   ผมไม่คิดเลยว่าวอนจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้"

"ถ้ามินชอบผมจะทำให้กินทุกวันเลย^^"

.......................................................................

"ถ้านายอยากกินฉันมาทำให้นายกินได้เสมอนะ^^"

"ที่ฉันไม่ค่อยทำอาหารให้ใครกินก็เพราะ----ฉันทำให้นายคนเดียวไง"

......................................................................

"ไม่เป็นไรผมเกรงใจแค่นี้ก็พอแล้วละ^^"  (ทำไมอยู่ดีๆ ก็นึกถึงคำพูดของเจ้านั่นขึ้นมานะทั้งที่คนที่เราคุยด้วยตอนนี้ก็คือซีวอนและคนที่ทำอาหารก็คือซีวอน...)

"มินป็นอะไรรึป่าว?"

"ป่าวไม่มีอะไร--"

"แล้วพุดดิ้งของผมเป็นไงบ้าง?"

"อือ  ดีอย่างที่ว่าจริงด้วยผมเริ่มมีแรงแล้วละ"

"รู้มัยว่าของหวานนะ  ช่วยให้คนมีแรงเสมอ^^"

"แต่ผมว่ารสชาติมันแปลกๆนะ??"

"จริงหรอ--คุณคิดมากไปเองรึป่าว =__= "

"อาจเพราะผมไม่สบายอยู่ก็ได้"

"ใช่คุณต้องพักผ่อนเยอะๆนะ แล้วก็วันนี้ผมจะค้างที่นี้ด้วย"

"ค้างหรอ?? ไม่ต้องก็ได้"

"ไม่ได้!  คุณยังเป็นไข้อยู่ผมค้างอยู่ที่นี้จะได้ดูแลได้สดวก"

"แต่ว่า...."

"ไม่มีแต่ทั้งนั้น! ผมจะดูแลมินจนกว่าจะหายดีเข้าใจมัย?"

"ผมต้องรบกวนวอนอีกแล้ว--"

"ไม่เป็นไร^^  งั้นมินพักผ่อนเถอะผมไม่กวนแล้ว"

นับตั้งแต่ตอนนั้นซีวอนก็ค่อยดูแลซองมินมาโดนตลอดจนอาการของเขาค่อยๆดีขึ้นและในที่สุดเขาก็หายจากไข้....

"หลายวันมานี้ต้องขอบคุณวอนมากๆเลยนะ"

"เรื่องเล็กน้อยเองแค่มินหายก็ดีแล้ว^^ "

"อือ^^"

"ว่าแต่มินหายแล้วจริงนะ??"

"ผมหายแล้วจริงๆ"

"งั้นก็ดี  ผมก็แค่กลัวว่าคุณอาจจะกลับมาเป็นได้อีกนะ"

"หรอ--"

"มินผมถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไร?"

"คุณกับชินดงมีเรื่องอะไรกันรึป่าว?"

"ทำไมถึงถามแบบนั้น"

"ผมแค่สงสัย  คุณเป็นไข้ขนาดนี้แท้ๆแต่ผมยังไม่เห็นเขามาหาคุณเลย?"

"ไม่มีอะไรหรอก....."

"จริงหรอ?  ผมว่าถ้าพวกคุณมีปัญหากันก็ควรคุยกัน ดีกว่าต่างคนต่างเงียบแบบนี้นะ"

"........."

"เอาละ  ผมจะไม่พูดเรื่องนี้แล้วกันทานอะไรก่อนสิ"

"อือ~"

"งั้นก็รีบกินนะ  ผมไม่กวนแล้ว"

"... วอน"  ขณะที่ซีวอนกำลังจะลุกออกไปอยู่ๆซองมินก็เรียกให้เขาหยุดก่อน

"มีอะไรหรอ?"

"เรามาเป็นแฟนกันนะ----"

"แฟนหรอ??"

"ใช่  หรือว่าวอนไม่ชอบผมหรือ?"

"ป่าวนะ  ผมชอบมินชอบมากๆเลย"

"จริงนะ..."

"ว่าแต่มินแน่ใจจริงๆหรอ สำหรับเรื่องนี้?"

"---แน่สิ"

"ถ้ามินว่าแบบนั้นงั้นเรามาเป็นแฟนกัน"

B
E
R
L
I
N
❀