ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : THIs Is LOVe?:07
---------13.00---------
ณ หน้าบ้านซองมิน
(ซีวอนโทร > ซองมิน)
"ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านตุณแล้ว "
"คับๆ ผมกำลังลงไปรอแปปนะ"
"คับ^^"
--------ตู๊ด-----------
ผ่านไป 5 นาที ซองมินก็ออกมาเขาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าและกางเกงยีนถึงเข่าพร้อกับหมวกใบนึงทำให้เขายิ่งดูสดใสมากกว่าเดิม ซีวอนเห็นซองมินออกมาแล้วก็รีบเปิดประตูรถให้ทันที
"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ"
"ไม่เป็นไรต่อให้ผมรอนานมากกว่านี้ก็ได้ถ้าเป็นคุณ"
"ผมไม่ให้คุณรอนานหรอกคับ^^"
"วันนี้คุณดูสดใสมากเลยนะคับ"
"ซีวอนก็ดูเท่มากเลยนะ"
"เชิญคับ"
"คับผม~"
-----ผ่านไป 20นาที สำหรับการนั่งรถชมวิวในเมืองแล้วก็มาถึงห้างแห่งหนึ่ง----
"ถึงแล้วละ"
"ผมไม่เคยมาห้างนี้เลย? เพราะได้ยินว่ามีแต่พวกคนรวยๆ"
"ผมพาคุณมาแล้วไง^^"
"จริงด้วย---" (ใช่สิ ก็เขรวยมากๆเลยนิไม่แปลกหรอกที่เขาจะมาห้างแบบนี้ =___= )
"'งั้นเราไปทานข้าวกันก่อนมั้ย?"
"ดี! ผมหิวมากเลย"
"งั้นเดี๋ยวผมจะพาไปร้านประจำของผมแล้วกันรับรองว่าต้องถูกปากแน่"
หลังจากนั้นซีวอนก็พาซองมินไปร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ข้างนอกตกแต่งอย่างหรูหราไม่แพ้ข้างในเลยดูก็รู้ว่าต้องแพงมากๆๆแน่
" ยินดีต้องรับคะ คุณซีวอน" พนักงานสาวต้อนรับพูดขึ้นเมื่อเห็นซีวอน
" 2 ที่คับ^^"
"เชิญข้างในเลยคะ"
"เข้าไปข้างในกันเถอะ"
"คับ!" (อะไรกันแค่พนักงานเห็นซีวอนก็รีบมาต้อนรับเลยหรอเนี่ย??)
"เชิญคะ จะรับอะไรดีค่ะ"
"งผมเอาสเต็กปลาแซลมอนกับไวน์แล้วกัน"
"ได้คะ"
"แล้วซองมินจะสั่งอะไรดีคับ"
"ผม....เอาแบบคุณแล้วกัน"
"กรุณารอซักครู่นะคะ"
"ซองมินชอบที่นี้มั้ย"
"ชอบคับ แต่ว่าคงแพงน่าดู"
"ไม่ต้องเกรงใจผมเลี้ยงเอง"
"จริงนะ งั้นผมไม่เกรงใจแล้วกัน^^"
(ก็คงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วเพราะเราคงไม่มีปัญญาจ่ายหรอ คุณวอนนน~)
"ซองมินผมถามอะไรหน่อยได้มัย?"
"อะไรหรอคับ??"
"คุณกับชินดงเป็นเพื่อนสนิดกันสินะ"
"คับ เราสนิดกันมากกกกเลยละ"
"คุณกับเขารู้จักกันได้ยังไงหรอ?"
ซองมินนิ่งไปพักนึงก่อนจะตอบ
"เมื่อก่อนผมไม่ค่อยจะชอบเข้าหาคนอื่นหรอกนะเพราะผมกลัวที่จะต้องเข้ามาคนอื่น อยู่มาเจ้าบ้าชินดงก็เข้ามาตีสนิดด้วย คอยพูด คอยถามผมอยู่ตลอดถึงเรื่องต่างๆ จนน่ารำคาญมากๆเลยละ---"
ย้อนความ.................................
"ไง~ นายซองมินสินะ" หนุ่มร่างอวบรากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าซองมินพร้องกับส่งยิ้มให้
"นายคือ?"
"ฉันชินดง คนที่ทั้งเก่งและมีความสามารในทุกด้านแถมหน้าตาดีด้วย!"
"แล้วนายมีธุระอะไร?" (หลงตัวเอง)
"มาเป็นเพื่อนกันนะ!!"
"เพื่อน? ไม่อะ ทำไมฉันต้องเป็นเพื่อนกับนายด้วย"
"............."
"ขอตัว"
ซองมินรุกขึ้นเก็บของแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปไม่แม้แต่จะให้ชินดงได้พูดต่อ ไม่แม้แต่จะคิดที่จะหันกับมามองชินดง ส่วนชินดงก็ได้แต่มองเขาออกจากห้องไปพร้อมกับส่งยิ้มให้
(พอหลังจากนั้นผมคิดว่าเขาคงจะเลิกยุ่งกับผมแต่......ผมคิดผิดเขากลับยิ่งตามตื๊อผมมากกว่าเดิมและก็มากขึ้นเลื่อยๆ จนผมเริ่มรู้สึกแปลไป?)
"นี้ๆ มินฉันรู้ว่านายชอบเค้กก็เลยซื้อมาฝากรู้มั้ยร้านนี้นะอร่อยมากๆเลยยย~"
"หยุดเลยอย่ามาตีซี้น่าาา! แล้วก็เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ?"
" มิน ทำไมหรอ?? "
"ยังจะถามอีก กล้าดียังไงมาเรียกฉันแบบนั้นหะ!!" (มากเกินไปแล้วนะเจ้าหมูตอน)
"ทำไม? มันก็ฟังดูน่ารักดีออกไม่เป็นต้องโกรธขนาดนี้เลย"
"น่า--รัก งั้นหรอ?" (เขารู้มัยเนี่ยว่าพูดอะไรออกมาเจ้าบ้าาาา > < )
"ช่ายยยย~ พวกเราจะได้สนิดกันมากขึ้นไง^^"
"มันไม่เห็นเกี่ยวกันเลย? อีกอย่างใครเขาอยากจะสนิดกับนายกัน!"
"ใจร้ายจังเลยนะ มิน"
"หยุดเลยอย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ!!"
"ฉันรู้นะว่านายเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจ จริงๆแล้วนายก็อยากเป็นเพื่อนฉันมากใช่มะ^^"
"อย่าทำเป็นว่านายรู้จักฉันดีไปหน่อยเลย"
"แต่ว่าฉันรู้จักนายเป็นอย่างดีเลยรนะ มิน"
"นี้นาย!----"
(เจ้าบ้า! ผมหมดปัญญาที่จะเถียงกับเขาแล้วจริงๆ ก็จริงที่เขารู้อะไรมากมายเกี่ยวกับผมทั้งสิ่งที่ชอบและไม่ชอบ)
.
.
(..........แต่ที่จริงแล้วที่ผมโกรธก็เพราะผมไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับหมอนี้เลยและนั้นทำให้ผมหงุดหงิดมากๆเลย ชิ!!)
.................................................................................................................
"จนถึงตอนนี้เราก็เลยมาเป็นเพื่อนสนิดกัน"
"คุณกับเขาเป็นแค่เพื่อนกันใช่มั้ย"
".....ใช่คับ ทำไมคุณถึงถามผมแบบนั้นละ??"
"นี้ซองมินผมขออะไรอย่างนึงสิ"
"อะไรหรอคับ??"
"เรียกผมว่าวอนก็พอ ไม่ต้องเรียกชื่อเต็มหรอกได้มั้ย?"
"ได้สิ เรื่องแค่นี้เอง"
"งั้นถ้าผมจะของเรียกคุณว่ามินเฉยๆได้มั้ย? แบบที่ชินดงเรียกคุณ"
"อ--อือ"
"ขอบคุณนะ^^"
"คับ"
(มันก็รู้สึกแปลๆนะ เพราะจริงๆแล้วก็มีแต่ชินดงที่เรียกเราว่า มิน อยู่คนเดียว....)
"นี้มินพอกินเสร็จแล้วเราไปดูหนังกันนะ"
"ได้สิ~"
-------------21.00------------
ณ หน้าบ้านของซองมิน
ตอนนี้ทุกอย่างมืดไปหมดมีเพียงแสงไฟจากโคมไฟหน้าบ้านเท่านั้นที่ทำให้สว่าง ในความเงียบนั้นมีเสียงรถคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้านพร้องกับร่างของคนสองคนที่ลงมาจากรถ
"วันนี้สนุกมากเลย ขอบคุณมากนะ" ซองมินพูดพร้อมกับยิ้มให้
"ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณสำหรับวันนี้เอาไว้วันหลังเราไปเที่ยวด้วยกันอีกนะคับ"
"แน่นอน!!"
"งั้นผมส่งมินแค่นี้นะ บาย"
"บาย กลับดีๆนะ"
(หวา~ ซีวอนใจดีมากๆเลย ทั้งเท่ หล่อ รวย ใครจะมีครบถ้วนขนาดนี้นะ)
.
.
.
(เอ๋~ นั้นรถของใครกันมาจอดอยู่ในบ้านเรา ดูๆไปแล้วมันก็เหมือนรถของ.......!)
"ไอ้บ้าชินดง!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น