【FIC EXO】 Yielding Love KrisxLay ft. TaoxHo

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 ขมขื่น (แก้ไขลิ้งค์แล้วค่ะ)

ความคิดเห็นที่ 153

ถึง ไรท์เตอร์

เราสงสัย ว่าอี้ชิงไปอังกฤษตั้ง 2 ปี

แต่ทำไมอี้หวายังเล็กอยู่เลยอ่ะ น่าจะประมาณขวบนึงเเล้วจิ

คือแบบ อ่านเเล้วมันก็ตะขิดตะขวงใจยังไงไม่รู้

Name : ngampisut< My.iD > [ IP : 110.169.243.53 ]
Email / Msn: ngampisut_raye(แอท)hotmail.com
วันที่: 25 เมษายน 2556 / 14:26

จากคอมเม้นต์นี้นะคะ เราได้แต่งเอาไว้ในตอนที่1แล้วนะคะว่าอี้หวาอายุประมาณขวบเศษค่ะ

  หนูน้อยตัวขาววัยประมาณไม่น่าจะเกินขวบเศษกำลังนั่งอยู่บนเบาะสีขาวนุ่มท่าม กลางของเล่นสามสี่ชิ้นกับตุ๊กตาหมีตัวขนาดย่อมหนึ่งตัว มือขาวอวบถือแทมเบอร์ลีนชิ้นเล็กๆสำหรับเด็กเล่นเขย่าไปมาจนเกิดเสียงดัง กังวานก่อนที่ดวงตาใสจะเงยหน้าขึ้นมามองคล้ายกับรับรู้ได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองตนอยู่

เราหวังว่าคงจะหายตะขิดตะขวงใจแล้วนะคะ ขอโทษด้วยค่ะถ้าเราแต่งไม่ละเอียดพอ

ตอนนี้คุณตาเราเสีย เพิ่งผ่านพ้นงานศพคุณตาไป ขอโทษด้วยนะคะที่ลงช้า
ยอมรับว่าตอนนี้เหนื่อยและเฟลมากกับหลายๆเรื่อง
ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ค่อยได้ตอบคอมเม้นต์เลย
ขอโทษจริงๆค่ะ
แล้วต่อไปเราจะแต่งให้ดีกว่านี้
จะอัพให้เร็วกว่านี้
ตอนนี้เราก็ทำงานไปด้วยช่วงปิดเทอม ว่างก็แต่งนิยาย เล่นทวิต
เดี๋ยวเปิดเทอมแล้วไม่รู้ว่าจะเรียนหนักหรือเปล่าแต่จะพยายามหาเวลามาอัพนะคะ
ถ้าตรงไหนที่ข้อความมันห่างๆกัน เว้นวรรคไม่ถูกที่ คือเราไม่ได้กดเว้นวรรคนะคะ
แต่เพราะเรานั่งนานๆไม่ได้เลยต้องนอนแต่งใส่โทรศัพท์แล้วส่งเข้าเมลล์
แล้วโทรศัพท์มันวรรคให้เอง เราอาจจะตรวจทานไม่ครบก็เลยทำให้คนอ่านอารมณ์ติดขัด
ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ


ขอบคุณที่ติดตามนะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกกำลังใจสำหรับคนที่ตามอ่านทั้ง War Over Lie แล้วก็เรื่องนี้
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เชื่อมต่อกันกับ War Over Lie แต่ถ้าใครไม่ได้อ่าน อ่านแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวก็โอเคจ้า
ยังไงเราก็จะเพิ่มเติมเสริมแต่งอธิบายให้เข้าใจว่าตัวละครหลายๆตัวมาเจอกันได้ยังไง
แต่ถ้าอ่านสองเรื่องก็จะเข้าใจมากกว่าเดิม โอเคน้า รักคนอ่านค่ะ

________________________________

                เดินทางกลับเกาหลีด้วยหัวใจที่แหลกลาน.. ยาวนานเหลือเกินที่ยังคงหลงรักใบหน้าสวยหวาน แววตาใสซื่อและรอยบุ๋มสองข้างแก้มนั้นที่คอยประดับรอยยิ้มให้สดใสมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว หวังทั้งๆที่ไม่มีหวัง เพียรพยายามกี่ครั้งก็มิอาจถอดถอนหัวใจรักที่มีให้อี้ชิงได้

                ไม่ว่าจะกี่ปีกี่วันผ่านไปเขาก็ไม่เคยเอาชนะคริสได้สักนิด ต่อให้พยายามหรือทำดีแค่ไหนคนที่ชนะก็คือคริสอยู่วันยังค่ำเพราะจางอี้ชิงไม่เคยคิดที่จะรักเขา ในสมอง ในหัวใจของเลย์คงมีเพียงแต่คนๆนั้นคนเดียวไม่ว่าจะถูกคริสร้ายใส่แค่ไหนก็ตาม

                ถึงแม้ว่าการแต่งงานนั้นจะเกิดขึ้นเพราะพันธะสัญญาของบรรพบุรุษหากแต่หัวใจ รักทีอี้ชิงมีให้อี้ฝานนั้นมันไม่ใช่เพียงแค่มองเขาก็ดูออกว่าที่ร่างบางนั้นอดทนต่อสิ่งต่างๆมากมายนั่นเป็นเพราะ'รัก'ไม่ใช่เพราะ'ยอม'

                จางอี้ชิงหลงรักอู๋อี้ฝานตั้งแต่ยังเด็ก..
                เทิดทูนพี่ชายตัวสูงที่แสนดีสุดหัวใจ..
                ถึงแม้พี่ชายที่แสนดีกลับกลายเป็นมารร้ายแต่ดวงใจรักก็หาได้เสื่อมคลายไม่..
                กระต่ายสีขาวยินยอมตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของมังกรสูงเกียรติ..


                จื่อเทารู้สึกเหนื่อยล้าที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่ากี่ปีแล้วที่เฝ้ารอรักเลย์เพียงคนเดียวมาตลอด รอทั้งๆที่รู้ว่าแทบจะไร้ความหมายแต่ก็ยังแอบหวังว่าความดีที่ทำจะทำให้เลย์หันมามองเขาบ้าง..

                คิดแล้วก็เจ็บหน่วงไปทั้งใจ ปลายเท้าเหยียบคันเร่งหนักขึ้นโดยมีจุดมุ่งหมายปลายทางคือสถานที่ที่หมู่นี้ตนมักจะไปอยู่บ่อยๆ..

                ผับของเพื่อนใหม่ที่เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆจากความไม่ตั้งใจ..

                การที่เขาจงใจเดินเข้าไปชนกับซูโฮหลังจากสะกดรอยตามไปสืบหาเรื่องบางอย่างเพื่อให้งานที่เขารับจ้างมาจากคนๆหนึ่งสำเร็จและซูโฮบังเอิญเป็นแหล่งข่าวชิ้นสำคัญที่ทำให้งานชิ้นนั้นลุล่วง ถ้าไม่มีซูโฮป่านนี้งานชิ้นนั้นคงจะยังไม่สำเร็จ..

                เขาถูกคนๆนึงว่าจ้างให้ตามหาคนรักที่หายไปและคนรักคนนั้นคือ'แบคฮยอน'ลูกพี่ลูกน้องของซูโฮ

                ต้องขอบคุณลึกๆในใจด้วยล่ะมั้งที่ทำให้เขาตามสืบเรื่องที่ถูกว่าจ้างจนสำเร็จแต่เพราะการชนกันในครั้งนั้นทำให้ซูโฮขาเจ็บและเขาไม่ใจร้ายพอที่จะปล่อยให้ใครอีกคนขับรถกลับมาทั้งๆที่ขาเจ็บแบบนั้น สุดท้ายก็ได้ทำความรู้จักกันและเริ่มสนิทขึ้นเมื่อเขาเริ่มมาเที่ยวที่ผับบ่อยๆยามว่าง


                รถจอดสนิทลงในลานจอดรถวีไอพีก่อนที่ขายาวเรียวจะก้าวเข้าไปด้านในคลับแล้วเดินตรงไปยังมุมๆเดิมมุมที่ถูกล็อคเอาไว้ให้เขาเพียงคนเดียว



                "เทา? ไหนบอกว่าจะไปทำธุระที่จีนไงล่ะ"

                'ซูโฮ'หรือ'คิมจุนมยอน' เป็นคนที่รับหน้าที่เข้ามาดูแลผับนี้ต่อแทน'แบคฮยอน'ลูกพี่ลูกน้องที่ตัดสินใจจะไปเรียนต่อที่ประเทศจีนและถึงแม้ว่าตอนนี้แบคฮยอนจะกลับมาแล้วแต่เพราะความผูกพันตลอดสองปีที่อยู่ที่นี่ทำให้ซูโฮตัดสินใจจะดูแลผับนี้ต่อไป


                "กลับมาแล้วไง"
                "ทำไมกลับไวขนาดนี้ล่ะ"
                "ก็ไม่มีธุระอะไรให้ทำ เสร็จงานแต่งของเพื่อน.. ก็รีบกลับมาเลยน่ะ"
                "ไปไวมาไวจริงๆเลย ตั้งใจไปงานแต่งอย่างเดียวเลยเหรอ ต้องเป็นคนที่สำคัญมากแน่ๆเลยใช่ไหม"

                หวงจื่อเทาเงยหน้ามองเจ้าของร่างเพรียวบางแล้วยิ้มให้บางๆ

                "อืม.. สำคัญมากๆ"

                ซูโฮพยักหน้ารับก่อนนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันข้างๆร่างสูง ขมวดคิ้วหันมอง

                "นายดูซึมๆนะ ไปงานแต่งเพื่อนมาไม่ดีใจกับเขาเหรอ? "
                "ต้องดีใจสิ เพื่อนรักของฉันทั้งคน เพื่อนที่ฉันรักสุดหัวใจ"

                ซูโฮนึกทะแม่งๆในประโยคนั้นกอปรกับนัยน์ตาสะท้อนเงาเศร้าในขณะที่น้ำเสียงย้ำชัดในคำว่าเพื่อน เทายกแก้ววิสกี้จรดปากหยักแล้วกระดกเข้าไปมากกว่าค่อน



                "นาย.. รักเขาเหรอ? เพื่อนคนที่แต่งงานน่ะ"

                กลั้นใจถามออกไปในขณะที่หัวใจเต้นช้าลงเรื่อยๆอย่างกังวลกับคำตอบ ใช่.. เขาไม่อยากให้สิ่งที่เขาถามเป็นจริง
ไม่มีคำตอบออกจากปากร่างสูงแต่แววตาคมกลับอ่อนแสงและหลุบลง มันชัดเจน..ริมฝีปากบางเม้มรวมกันจนเป็นเส้นตรง ความรู้สึกเจ็บหน่วงๆทะลุขึ้นมาที่กลางอก อกหักตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่ม..

                "ทำไมกันนะซูโฮยา.. ทั้งๆที่ฉันรักเขามากขนาดนี้ทำไมเลย์ไม่เคยมองหรือเปิดใจยอมรับความรักของฉันเลย อึก.. ฉันรักเขามากมากจนคิดว่าฉันคงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วในชีวิตนี้ อึก"

                ยิ่งดื่มเข้าไปมากเท่าไหร่จื่อเทาก็ยิ่งระบายความในใจออกมามากเท่านั้นเรือนผมดำวางซบลงบนไหล่บาง

                "เมามากแล้วนะเทา พอเถอะผับจะปิดแล้วนะ"
                "ฉันเจ็บ ฉันเจ็บมากเลย อึก นายรู้ไหมว่ามันเจ็บมากๆ อึก ไม่เคยหันมามองเลย ทำไมเลย์.."

                ซูโฮกัดปากตัวเองแน่นก่อนยกมือขึ้นกอดตอบอีกคนที่ซบหน้าลงมาบนไหล่ของตัวเอง ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าคนตรงหน้าเจ็บแค่ไหน ทำไมเขาจะไม่เข้าใจในเมื่อความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันก็ไม่ต่างกัน ความรู้สึกของการรักใครสักคนข้างเดียวโดยที่คนๆนั้นไม่เคยคิดจะหันมามองสักนิด ไม่คิดจะใช้ใจมองในความรักของเขาเล เหมือนดั่งกับ.. เศษฝุ่น
 

                "พอเถอะจื่อเทานายดื่มเยอะเกินไปแล้วนะ จะขับรถกลับไหวได้ยังไง"
                "อึก.. เลย์ ทำไม"
                ".."

                เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะปล่อยอีกคนให้นอนอยู่ในโซนวีไอพีก็ใช่ที่ จะให้ขับรถกลับไปก็คงอันตราย ซูโฮไม่มีทางเลือกสุดท้ายก็ต้องลากคนที่เมาเละเข้ามานอนในห้องนอนส่วนตัวชั้นบนของเขาที่เอาไว้พักเวลาไม่อยากกลับดึกๆ

                "นี่จื่อเทาอย่าอ้วกนะ!!"

                หลังจากพักเหนื่อยได้ไม่ทันไรเพราะกว่าจะร่างคนตัวสูงเข้ามาได้ก็ลำบากไม่ใช่น้อย คนที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงก็ทำท่าพะอืดพะอม

                ร่างเพรียวรีบผุดลุกขึ้นไปกุลีกุจอหยิบถังขยะที่โต๊ะทำงานมารองรับของเสียของอีกคนเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะเปรอะไปทั้งเตียง มีบางส่วนที่อาจจะเลอะเสื้อเชิ้ตที่อีกคนสวมใส่อยู่ไปบ้าง

                ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเศษอาหารลงไปอยู่ในที่ที่มันควรจะอยู่แล้วจัดการมัดปากถุงที่ใส่รองไว้นำไปทิ้งอีกทีก่อนที่กลิ่นของมันจะตลบอบอวลมากไปกว่านี้

                กะละมังแก้วใบใหญ่ที่ใส่น้ำเอาไว้เกินครึ่งถูกยกมาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงพร้อมกับผ้าขนหนูผืนขนาดย่อม มือเล็กนำผ้าขนหนูแช่น้ำจนชุ่มก่อนบิดหมาดๆแล้วซับตามใบหน้าอีกคน

                มือเรียวตัดสินใจปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอีกคนออกเพื่อที่จะนำไปส่งซักซึ่งกว่าจะถอดมันออกมาจากตัวคนขี้เมาได้นั้นมันก็ลำบากอยู่เอาการ

                ผ้าขนหนูชื้นๆถูกไล่เช็ดไปตามร่างกายที่สมส่วนอย่างช้าๆรวมถึงท่อนแขนทั้งสองข้าง คนถูกบริการส่งเสียงพอใจในลำคอเมื่อรู้สึกสบายตัวขึ้น ใบหน้าหล่อคมที่กำลังหลับสนิทนั้นเปรียบเสมือนรูปหล่อของเทพเจ้าที่แสนงดงามในความคิดของคิมจุนมยอน

                ยิ่งจ้องมองยิ่งหลงไหล.. ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นจนถึงวันนี้เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้ตกหลุมรักคนๆนี้ เทามีเสน่ห์..  เรียวนิ้วสวยไล้ไปตามโครงหน้าเรียวได้รูปไล้ละเลียดพิจารณาทีละส่วนอย่างช้าๆเมื่อมีโอกาสได้มองหน้าอีกคนชัดๆ นิ้วเรียวไล่ไล้ไปตามดวงตารียาวที่ยามเปิดขึ้นนั้นเปรียบเสมือนดวงตาของพญาเหยี่ยวที่แหลมคม..ลากผ่านลงมาถึงจมูกโด่งๆที่คมสันมากกว่าใครๆ มันอาจจะดูโด่งไปหากแต่จุนมยอนคิดว่ามันกลับรับกันได้ดีกับรูปหน้าคมๆนี้..

                จวบจนถึงริมฝีปากหยักสวยเป็นกระจับที่แนบสนิทได้รูปโดยไม่ต้องพึ่งพาวิทยาการทางแพทย์ใดๆที่พาให้ใครๆหลายคนต้องพากันอิจฉา สมบูรณ์แบบ ทุกส่วนบนใบหน้าหล่อคมนี้มันสมบูรณ์แบบจนสามารถหลอกล่อหัวใจของหงส์ขาวให้ติดกับดักเผลอรักพญาเหยี่ยวนี้ไปอย่างไม่รู้ตัว

 

                "น้ำ.. หิวน้ำ" คนที่ยังคงเมามายส่งเสียงแหบพร่าออกมาด้วยความกระหายและเป็นหน้าที่ของร่างขาวบางอีกเช่นกันที่ต้องลุกออกไปหาน้ำมาให้อีกฝ่ายดื่ม
 

                น้ำในเหยือกถูกรินใส่แก้วใบใส่พอประมาณก่อนถูกยกขึ้นจรดริมฝีปาก มือเรียวช่วยประคองแผ่นหลังแกร่งพยุงไว้ให้ผงกขึ้นมาดื่มน้ำกันไม่ให้มันไหลออกไปเสียหมดตามแรงโน้มถ่วงโลก

                หวงจื่อเทาหยีตาขึ้นมองเมื่อได้น้ำเย็นๆมาชโลมกระเพาะ ปากหยักแย้มยิ้มรับเมื่อเห็นว่าคนที่คอยป้อนน้ำตัวเองอยู่นั้นคือใคร

                "เลย์.."

                รอยยิ้มบนใบหน้าของจุนมยอนค่อยๆเลือนหายไปช้าๆเมื่อรับรู้ว่ารอยยิ้มนั่นไม่ได้มีให้กับเขาหลุบตาลงละแก้วออกห่างหากแต่มือหนากลับกุมกระชับข้อมือนวลนั้นเอาไว้มั่น
             

____________ไม่สามารถลงฉากนี้ได้ขอโทษด้วยค่ะ ทางเราได้รับการตักเตือนจากเว็บมา___________
(ถ้านิยายเราโดนกดแบน เราจะลบและไม่แต่งต่ออีกทันทีนะคะ)

                เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้าๆ คิ้วเรียวขมวดน้อยๆเมื่อเพียงขยับตัวก็เจ็บแปลบไปทั่วบริเวณสะโพก นึกทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับตนเอง

                น้ำตาหยดน้อยรินไหลเมื่อรำลึกได้ถึงเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น ซูโฮพยายามยันตัวลุกขึ้นเพื่อที่จะลงจากเตียงแต่มือหนาที่กอดกระชับเอาไว้รอบเอวคอดทำให้ลุกได้เพียงครึ่งตัวเท่านั้น

                มือบางพยายามแกะมือหนาออกจากเอวแต่คนหลับกลับไม่ให้ความร่วมมือ ยิ่งแกะยิ่งกอดกระชับแนบแน่นเข้าหาลำตัว ซูโฮลอบถอนหายใจน้อยๆก่อนล้มตัวลงนอนดังเดิม ตาคูสวยจับจ้องไปที่ใบหน้าคมซึ่งกำลังหลับสนิท ยิ่งมองยิ่งหลงใหลแต่ก็เจ็บปวดหัวใจไปในคราวเดียวกัน..

                ตลอดเวลาที่ต้องร่วมรักกันเขาถูกกระทำในชื่อของคนอื่น..

                ความเมื่อยล้าและความเหนื่อยจากกิจกรรมรักเมื่อคืนพรากสติไปจากร่างบางอีกครั้งเมื่อซูโฮหลับตาลง ปลดล่อยความเสียใจไปกับน้ำตาและนิทราไปพร้อมกับความเจ็บปวดอีกครั้ง

                เทาลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบากด้วยเพราะอาการปวดตุ้บๆในสมองเนื่องจากการดื่มแอลกอฮอล์มากกว่าปกติ กวาดสายตามองไปรอบๆห้องอย่างไม่คุ้นชินก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่ข้างกาย ใบหน้าหวานซึ้งที่อยู่ห่างเพียงไม่ถึงคืบ

                “ซูโฮ?!” เปล่งเสียงเรียกอีกคนอย่างตกใจเมื่อไม่รู้ว่าคนข้างกายมานอนอยู่ได้อย่างไร แล้วผุดลุกขึ้นพรวดก่อนต้องผงะอีกครั้งเมื่อพบว่าที่ร่างกายของตนนั้นไม่หลงเหลือเสื้อผ้าติดตัวอยู่เลยสักชิ้น

                เพราะห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน เมื่อคนหนึ่งขยับตัวลุกขึ้นพรวดพราดทำให้ผ้าอีกด้านที่ห่อหุ้มตัวเองอีกคนก็ร่นถอยลงด้วยเช่นกัน จื่อเทาเบิกตากว้างเมื่อพบว่าร่างกายขาวนวลตรงหน้าที่ปรากฏแก่สายตาก็ไม่ได้ใส่อะไรเลยเช่นเดียวกัน รอยนิ้วมือช้ำแดงเป็นจ้ำตามลำตัวรวมถึงรอยแดงทั่วบริเวณลำคอและแผ่นอก

                ซูโฮลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงเรียกชื่อ สิ่งแรกที่เห็นคือหน้าตาที่ดูมึนงงและตะลึงของหวงจื่อเทา ร่างกายรู้สึกหนาวเย็นเพราะไร้สิ่งใดปกปิด หน้าแดงก่ำเมื่อพบว่าอีกคนกำลังนั่งเปลือยอยู่ตรงหน้า มือเล็กดึงกระชากผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้ไม่เหลือชายผ้าใดๆให้อีกคนแล้วหันหลังให้ทันที

                “เฮ้ย!”

——————————————————————————————————

ฝากด้วยครับ สั่งจองหนังสือของเรื่อง war over lie สงครามร้ายหลอกหัวใจให้พลิกรัก

กรอกแบบฟอร์มการสั่งจองหนังสือได้ที่

https://docs.google.com/forms/d/1HLjuseeCED5z4g4-rAmDz5_prwYN5e3WYxNlGwug_lc/viewform

อ่านข้อตกลงในการสั่งจองด้วยน้า
ขอร้องว่าสั่งแล้วห้ามยกเลิก
เพราะไรท์ต้องการนับยอดของคนที่ต้องการจริงๆ
ราคายังไม่ทราบ ต้องรอยอดก่อนนะคะ


ย้ำอีกครั้งว่าถ้ายอดไม่ถึง 25 เล่มขออนุญาติไม่พิมพ์นะครับ

ในเล่มจะมีสเปเชี่ยลพิเศษที่อาจจะลงเรียกน้ำย่อยในนี้แค่บางส่วน
แต่นิยายจะลงให้จนจบแน่นอน



 

 

Duck- Fly