คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 วิวาห์
งานแต่งงานถูกจัดขึ้นในอีกไม่กี่อาทิตย์ต่อมาโดยยิ่งใหญ่สมเกียรติของตระกูลอู๋ ทุกคนต่างกล่าวขวัญว่าบ่าวสาวนั้นช่างเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยกแต่ใครจะรู้บ้างเล่าว่ากิ่งทองนั้นไม่ได้อยากได้หยกใบนี้มาประดับต้น..
อี้ชิงเดินมานั่งพักที่มุมๆหนึ่งในงานอย่างเหนื่อยอ่อนในขณะที่เจ้าบ่าวกำลังคุยกับเพื่อนอย่างออกรสชาติและทำราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน
"ยินดีด้วยนะ.."
"จื่อเทา!"
เสียง ทุ้มสำเนียงจีนรัวเร็วเอ่ยออกมาเพื่ออวยพรให้กับผู้เป็นเจ้าสาวอย่างแผ่วเบา อี้ชิงเงยหน้ามองเจ้าของเสียงยิ้มรับคำอวยพรจากเพื่อนสนิทรุ่นน้องเพียงคน เดียวที่มีอยู่
"ขอบคุณนะ อุตส่าห์มาจากเกาหลีด้วยลำบากแย่เลย"
"ไม่ลำบากอะไรหรอก วันสำคัญของนายทั้งทีนี่"
"แล้วนี่มาคนเดียวเหรอ"
"คนโสดนี่จะให้มากับใครล่ะ"
"แล้วคนที่ชื่อซูโฮที่เล่าให้ฟังล่ะ?"
"คนนั้นเพื่อน"
"ไม่พามาด้วยกันล่ะ"
"ไม่ได้สนิทอะไรมากมายแค่เรื่องบังเอิญน่ะ"
"เหรอ.. ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่มาน่ะ"
หวงจื่อเทาพยักหน้ารับคำตอบรับแล้วยิ้มตอบแต่เสียงทุ้มที่ลอยมาพร้อมกับร่างสูงสง่าในชุดสูทขาวกลับทำให้หุบยิ้มแทบไม่ทัน
"ในงานแต่งงานก็ยังไม่เว้นหรือไง? ฉันเผลอยืนคุยกับเพื่อนแปปเดียวก็ได้โอกาสเลยงั้นสิ นายควรจะไว้หน้าฉันบ้างนะจางอี้ชิง"
พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่เรียวคิ้วหนาที่ขมวดเข้าหากันนั้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจของผู้พูดได้เป็นอย่างดี
"ฝานเกอะ.."
"แต่พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ผมก็แค่มาอวยพรเลย์ก็เท่านั้น"
"งั้นเหรอ? อ้อ จะบอกอะไรนายไว้อย่างนะ ต่อไปนี้จะทำอะไรก็ระวังๆหน่อยนะแล้วก็คงจะลำบากขึ้นสักหน่อยถ้าจะลักลอบคบชู้กันเพราะฉันคงไม่ปล่อยให้เมียตัวเองสวมเขาได้ง่ายๆเหมือนเมื่อก่อนตอนที่ยังเป็นแค่คู่หมั้นน่ะมันไม่ได้ แล้วนะ"
"จะมากเกินไปแล้วนะอู๋อี้ฝาน!!"
"จื่อเทาอย่า!"
ร่างบางรีบกระชากแขนดึงรั้งเพื่อนสนิทไว้เมื่อหวงจื่อเทาง้างหมัด คริสยิ้มเยาะให้พร้อมแววตาสะใจ
"พูดแทงใจดำแค่นี้เดือดงั้นเหรอ? หึ รีบๆนัดแนะสถานที่พลอดรักกันให้เสร็จแล้วก็ออกไปจากงานแต่งงานของฉันได้ละ!"
"คุณคริส เขาเป็นแขกของผมนะครับ"
"แล้วไง? ก็นี่มันงานแต่งของตระกูลฉัน ฉันจะไล่ใครออกไปกี่คนก็ได้!"
ร่าง บางเม้มปากแน่น จื่อเทารับรู้ได้ถึงแรงบีบจากมือบางที่จับลำแขนเขาเอาไว้ สงสารอีกคนสุดใจ ถ้าเขายังดื้อที่จะมีเรื่องกับคนๆนี้คนที่ถูกชำระความคงไม่พ้นร่างบาง เขาก้มมองสบตากับร่างบางที่ส่งมาอย่างอ้อนวอนสุดท้ายก็ต้องลดมือลงอย่างเจ็บใจ
"คุณคริส คุณจะคิดอกุศลยังไงผมไม่ว่าหรอกนะแต่นี่มันงานแต่งงานของคุณกับเลย์ถ้าไม่คิดจะให้เกียรติแขกที่มางานก็ควรจะให้เกียรติเจ้าสาวตัวเองบ้าง!!"
"ให้เกียรติงั้นเหรอ? คนๆนี้ยังมีเกียรติอะไรลงเหลืออีก หอบลูกกลับมาแต่งงาน ที่ฉันยอมแต่งยอมรับเป็นพ่อของลูกใครก็ไม่รู้ก็ต้องลดเกียรติตัวเองลงมาตั้งเท่าไหร่แล้ว!!"
น้ำตาหยดใสร่วงเผาะลงบนเสื้อสูทสีเข้ม จื่อเทาขบกรามแน่นจนเป็นสันพยายามระงับอารมณ์ที่คุกรุ่นของตนเอาไว้ไม่คิดต่อปากต่อคำเพิ่มอีกเพื่อสร้างความหนักใจ หันมาพูดบอกลาร่างบางก่อนเดินออกไปจากงานโดยที่อี้ชิงทำได้เพียงแค่ส่งแววตาขอโทษไปให้ยามบอกลาเท่านั้น
.................................................................
ภายหลังการส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ ร่างสูงเดินตรงเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่คิดรีรอซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้อี้ชิงหายใจสะดวกขึ้นเมื่อได้อยู่ตามลำพังคนเดียว
แต่งงานแล้ว.. หลังจากนี้ชีวิตจะเป็นอย่างไรอี้ชิงก็ไม่อาจจะรู้ได้ แต่งงานกับคนที่เกลียดชังตัวเองเหลือคณานับและพร้อมจะหาเรื่องกันได้ทุกวินาที นี่หรือการแต่งงานที่ใครๆก็ใฝ่ฝัน..
เจ้าบ่าวของเขาหล่อ สง่างาม เพียบพร้อมไปทุกๆอย่างนี่คงเป็นสิ่งที่เจ้าสาวหลายๆคนต้องการแต่สิ่งสำคัญเพียงอย่างเดียวที่คริสไม่มีให้กับเขาเลยสักนิดในตอนนี้
คือความรัก..
อี้ชิงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าค้นหาชุดนอนแล้วนำมาวางเอาไว้ให้สามีหมาดๆที่ปลายเตียงแล้วตัดสินใจว่าจะเดินออกไปอาบน้ำที่ห้องของตัวเอง
"จะไปไหน?"
ยังไม่ทันได้เปิดประตูออกไปเพียงแค่จับลูกบิดเท่านั้นร่างสูงที่ห่อหุ้มตัวไว้เพียงผ้าขนหนูผืนเดียวก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วยืนกอดอกมองจ้องเขม็ง
"ไปอาบน้ำครับ"
"ทำไม? อาบที่ห้องฉันจะตายหรือไง?"
"เปล่านะครับ ผมแค่คิดว่ามันจะไวกว่ากันเท่านั้นถ้าแยกออกไปอาบอีกห้องจะได้ไม่เสียเวลาครับ"
"เวลาของนายจะมีค่าอะไรนักหนาห้ะ แล้วจำไม่ได้หรือไงว่าม๊าฉันสั่งไม่ให้ออกจากห้องหอ!"
อี้ชิงเผลอเหลือกตามองร่างสูงเมื่อได้ยินประโยคท้ายที่คุณนายอู๋ย้ำเตือนไว้ว่าอย่าออกจากห้องหอในคืนแรกของการแต่งงานเพราะโบราณเขาถือว่าอาจจะต้องเลิกลากัน
คริสอยากจะตบปากตัวเองเหลือเกินเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป ร่างสูงเสมองไปทางอื่นแทนที่จะก้มสบตากับคนที่ทำหน้ามึนใส่
บ้าหรือไงอู๋อี้ฝาน แกจะไปกังวลทำไมวะว่าจะต้องเลิกกันเร็วๆน่ะ!
"นี่ฉันไม่ได้กลัวว่าจะต้องเลิกลากับนายช้าลงหรอกนะแต่ถ้าม๊าเห็นนายออกไปข้างนอก ฉันจะต้องโดนด่าหรือจริงๆแล้วนายอยากให้ฉันโดนม๊าด่าห้ะ? ต้องการแบบนั้นใช่ไหม!"
"ผมเปล่านะครับ! ทำไมถึงได้คอยหาเรื่องผมตลอด"
"ใครหาเรื่อง? พูดให้ดีๆนะ"
"ก็แล้วที่เกอะทำอยู่นี่ล่ะครับ"
"อย่ามาอวดดียอกย้อนฉันนะจางอี้ชิง!!"
"ผมเปล่า"
"ที่ทำอยู่นี่แหละเขาเรียกว่ายอกย้อน! อยากอาบน้ำนักก็รีบไปสิ!"
อี้ชิงกระพริบตาปริบๆ มองตามร่างสูงที่เดินผ่านไปอย่างตามอารมณ์ไม่ทัน ร่างบางใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนักก่อนจะเดินออกมาพบเปลนอนสำหรับเด็กวางตั้ง อยู่โดยมีร่างของลูกน้อยนอนหลับตาพริ้ม
"ม๊าให้คนยกเข้ามาให้"
ร่างสูงที่นั่งอยู่ปลายเตียงกล่าวเสียงเรียบ อี้ชิงมองหน้าลูกแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังมีลูกมานอนด้วย
"แล้วนี่อะไร?"
"ชุดนอนครับ ผมจัดไว้ให้เกอะ .. จะได้ใส่ได้เลย"
"จุ้นจ้าน"
ผิดอีกแล้ว.. อี้ชิงทำอะไรก็ผิดไปหมด
ร่าง บางไม่พูดอะไรแต่เดินผ่านหน้าอีกฝ่ายไปเปิดตู้ในส่วนของตัวเองเพื่อหาชุดนอนมาสวมใส่ เมื่อกี้ดันหยิบเข้าไปแต่ชุดคลุมอาบน้ำ ขี้ลืมจริงๆจางอี้ชิง
"ไม่รู้จะเตรียมไว้ทำไม ในเมื่อคืนนี้มันคงไม่จำเป็นต้องใช้"
สะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงทุ้มดังกระซิบอยู่ข้างหูพร้อมกับมือหนาที่รวบกอดรั้งอีกฝ่ายเข้าแนบชิด อี้ชิงตัวเกร็งเมื่อปลายจมูกคมเริ่มซุกไซร้ตามลำคอขาวนวล
"ฝะ ฝานเกอะ"
"สองปีมันนานพอที่จะลืมสัมผัสของฉันไหมล่ะ? เสียใจด้วยนะ ไม่ว่าจะหนีไปไกลสักแค่ไหนสุดท้ายนายก็หนีมันไม่พ้นแต่สงสัยจะต้องทบทวนซักหน่อยแล้วมั้ง กล้ามากนะที่ให้คนอื่นมาซ้ำรอยของฉันจนมีมารหัวขนออกมาน่ะ!"
นัยน์ตากลมสั่นระริกเมื่อได้ยินวาจาเชือดเฉือนและกล่าวพาดพิงถึงลูกน้อย มือบางปัดป่ายมือหนาออกแทบจะทันที
"อี้หวาไม่ใช่มารหัวขน!!"
"สำหรับฉันมันใช่!! ถามทีเหอะนะที่หายไปสองปีแล้วอ้างว่าไปเรียนเนี่ยเรียนอะไร เพศศีกษาเหรอ? ไปเรียนหรือไปขายตัวกันแน่!!"
ดวงตาคมวาวโรจน์เมื่อโดนฝ่ามือของอีกฝ่ายกระทบที่ใบหน้าซีกซ้ายจนเต็มแรง มือหนาเกี่ยวเอวบางเหวี่ยงลงเตียงด้วยแรงโทสะแล้วตามไปขึ้นคร่อมมือเล็กที่ยกขึ้นมาดันอกไม่อาจต้านทานแรงมหาศาลจากร่างสูงตรงหน้าได้
"ทำฉันเจ็บจะต้องเจ็บกว่าร้อยเท่าพันเท่า!!
"อยะ อย่า!!"
__________________________________________________
ถึงแม้ร่างกายจะล้าและเพลียจนหมดสติแต่เปลือกตาบางกลับพยายามฝืนปรือขึ้นแทบจะทันทีเมื่อได้ยินเสียงลูกน้อยแผดร้องขึ้น
จางอี้ชิงยันตัวลุกขึ้นด้วยเรี่ยวแรงที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดหย่อนขาลงจากเตียง สองแขนพยายามท้าวยันเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนให้ไหวแต่กลับเซล้มทับลงบนร่างของใครอีกคนแทนอย่างประคองตัวไม่อยู่ คริสขมวดคิ้วมองยึดไหล่บางแล้วจับอีกคนพลิกตัวลงกลับไปนอนที่เดิมอย่างไม่สนว่าอีกฝ่ายจะขัดขืนเพียงใด
"ค คริสเกอะ.."
"แรงไม่มีแล้วยังจะงี่เง่าฝืนลุกขึ้นยืนอยู่ได้คนจะนอนรู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ!"
ร่างบางเม้มปากแน่นหลีกเลี่ยงสายตาคู่คมแล้วหันมองไปยังเปลของลูกน้อยที่ยังคงแผดเสียงร้อง
"ล ลูก..ปล่อยผม"
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด หน้าบึ้งตึงเมื่ออีกคนไม่หยุดพยายามที่จะใช้แรงที่มีอยู่เพียงนิดดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากแรงกด
"รู้แล้ว! รออยู่นี่แหละ อย่าโง่ลุกขึ้นมาอีกล่ะ!"
อี้ชิงเม้มปากแน่นเมื่อได้ฟัง มองตามช่วงขาเรียวยาวที่ก้าวเดินไปยังเปลสีพิสุทธิ์ คริสเอื้อมลำแขนเรียวเข้าโอบอุ้มเด็กน้อยแล้วกระซิบเสียงแผ่วเบาให้เด็กน้อย ฟังคล้ายหยอกเย้ามากกว่าจะดุดัน
"จะร้องอะไรนักหนา นอนดีๆไม่ได้หรือไงหือ! แม่ของเธอเขากำลังเหนื่อย!"
คล้ายจะรู้ว่าตนทำผิด เด็กน้อยที่แสนฉลาดค่อยๆเงียบเสียงลงเหลือเพียงรอยสะอื้น อู๋อี้ฝ่านก้าวเดินกลับไปยังเตียงกว้างที่มีสายตาของอีกคนมองตามเขาอยู่ไม่กระพริบราวกับกลัวว่าจะหายไป
"จะห่วงอะไรนักหนา ไม่เอาไปฆ่าหรอก!"
ว่าแล้วปราณีตส่งเด็กน้อยเข้าสู้อ้อมกอดของผู้เป็นแม่ที่ไม่ว่าจะอ่อนแรงเพียงใดก็ยังคงสรรหาเรี่ยวแรงเพื่อมาโอบอุ้มปลอบประโลมลูกน้อยจนร่องรอยสะอื้นค่อยๆหายไป
นัยน์ตาบริสุทธิ์ปิดเปลือกลงช้าๆคล้ายอุ่นใจว่าตนไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วค่อยๆเข้าสู่นิทรารมณ์ที่แสนสงบสุขในอ้อมกอดที่เป็นดั่งเกราะป้องกันภยันอันตราย
จางอี้ชิงจูบประทับลงบนหัวทุยๆด้วยความรัก ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมรักที่อีกคนเพิ่งจะยอมหยุดหลังจากเขาหมดสติไปได้ไม่นานเท่าใดแล้วเอ่ยขอบคุณอีกคนเสียงแผ่ว
"เห๊อะ! จะมาขอบคุณทำไม ฉันแค่หนวกหูถึงได้ไปเอามาให้ คนจะนอนมันรบกวนน่ารำคาญ!"
จางอี้ชิงเหลือบตาขึ้นเงยหน้ามองสามีทั้งในทางนิตินัยและพฤตินัยก่อนหลุบเปลือกตาลงมองลูกน้อยในอ้อมแขนแล้วพึมพำเสียงเบาว่าแล้วทำไมถึงไม่ไปนอนที่อื่นเสียหากแต่คนกำลังทำท่าจะล้มตัวลงนอนก็ยังได้ยินมันชัดแจ๋ว
คริสคอแข็งขึ้นมาทันทีแล้วส่งเสียงร้องบอกอย่างคนชอบเอาแต่ใจ
"ก็ฉันจะนอนที่นี่!"
"อี้หวาร้องบ่อยเวลาตกใจหรือฝันร้ายก็สะดุ้งร้อง เวลาหิวก็ร้อง คืนๆนึงแกอาจจะร้องเป็นสิบๆครั้งก็ได้เดี๋ยวเกอะก็รำคาญอีก"
"ถ้าร้องอีกจะตีให้เงียบ"
บอกเสียงเรียบแต่ทำเอาคนที่ได้ยินเบิกตากว้างแล้วกระชับลูกน้อยไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน
"ไม่ได้นะ! อย่าตีแกนะครับ อี้หวายังเด็กแกไม่รู้เรื่อง" คริสปรายตามองแล้วกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
"แล้วใครว่าฉันจะตีลูกของเธอกันล่ะ..?" เว้นช่วงก่อนพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าฉงนปนสงสัยของอีกคน
"ถ้าเด็กนี่ร้องหนึ่งครั้งฉันจะ'ตี'เธอในแบบของฉันหนึ่งทีแล้วแบบของฉันก็มีหลายแบบซะด้วยสิ"
เฉลยบอกให้คลายสงสัยเน้นคำว่าตีเป็นพิเศษว่าพลางยักคิ้วแล้วล้มตัวนอน จางอี้ชิงนึกรู้ขึ้นมาด้วยสีหน้าพร่างพราวนั้นของอีกฝ่ายที่แสดงออกมาทันทีว่า 'ตี' ในความหมายของคริสนั้นมันจะออกมาในรูปแบบไหน
"นี่! อะไรอีกล่ะห้ะ? เด็กนั่นฉันก็เอามาให้แล้วนะ"
ร่างสูงส่งเสียงออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นว่าร่างบางยังคงพยายามที่จะยันตัวขึ้น อี้ชิงเม้มปากอ้อมแอ้มตอบ
"ผมแค่จะไปเตรียมนมเดี๋ยวเขาจะหิวกลางดึกแล้วก็อาจจะต้องเปลี่ยนแพมเพิร์สไม่งั้นเขาจะอึดอัด"
"ให้ ตายเถอะ!!! เลี้ยงเด็กคนเดียวอะไรมันจะวุ่นวายขนาดนี้วะเนี่ย!"
คริสยกมือเสยผมอย่างยุ่มย่ามใจแต่จะให้อีกฝ่ายลุกไปทำเองก็กระไรอยู่ขนาดจะเดินยังจะไม่ไหวเลยตอนนี้น่ะ ไม่ใช่ว่าเพราะห่วงอะไรหรอกนะแต่เดี๋ยวม๊ารู้แล้วจะมาดุเขาเอา!
"นมกี่ช้อนนะ?!"
"สี่ช้อนครับ"
สุดท้ายแล้วคนตัวโตก็ต้องลุกขึ้นมาวิ่งวุ่นชงนมให้หนูน้อยนั่นแทนร่างบาง คริสผลุบหายออกไปจากประตูห้องก่อนโผล่เข้ามาถามอีกครั้งพร้อมขวดนมขนาดสี่ออนซ์ที่บรรจุนมผงไว้
"นี่! ใส่น้ำเท่าไหร่?!"
คนที่นอนตาปรือกอดลูกน้อยจะหลับแหล่มิหลับแหล่ด้วยความเหนื่อยล้าผงกหัวขึ้นมามอง
"น้ำสี่ออนซ์เหมือนกันครับ"
เมื่อรู้ปริมาณคริสก็แวบหายลงไปอีกครั้งก่อนกลับขึ้นมาพร้อมกับขวดนมที่บรรจุนมไว้เต็มขวดหมายจะยื่นส่งให้แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าใครบางคนนอนหลับปุ๋ยไปพร้อมกับลูกน้อยข้างกายเสียแล้ว
มาลงช้าใช่ป่ะ? NCก็เบาๆ ซอฟท์ๆ พอให้รู้ว่ามี
ไม่อยากจะใส่ลงไปมาก ตอนนี้ลงไป 9 หน้ากระดาษเลยนะ
ตอนหน้าเทาโฮนะคะ ใครรอเตรียมตัวได้เลย
อย่ากดแบนอีกเลยนะ เราก็อุตส่าห์ไม่ลงในนี้แล้ว
กว่าจะแต่งออกมาได้ก็ลำบาก NC ก็เป็นส่วนหนึ่งของนิยาย
คิดซะว่ามันคือเรียงความติดเรทแทนไม่ได้เหรอ คนแต่งมันท้อนะฮรืออ
ถ้าเม้นเยอะจะมาลงไว แต่ถ้าไม่ก็จะรอจนกว่าปริมาณเม้นจะพอใจแหละ อิ้อิ้
ฝากด้วยครับ สั่งจองหนังสือของเรื่อง war over lie สงครามร้ายหลอกหัวใจให้พลิกรัก
กรอกแบบฟอร์มการสั่งจองหนังสือได้ที่
https://docs.google.com/forms/d/1HLjuseeCED5z4g4-rAmDz5_prwYN5e3WYxNlGwug_lc/viewform
อ่านข้อตกลงในการสั่งจองด้วยน้า
ขอร้องว่าสั่งแล้วห้ามยกเลิก
เพราะไรท์ต้องการนับยอดของคนที่ต้องการจริงๆ
ราคายังไม่ทราบ ต้องรอยอดก่อนนะคะ
ย้ำอีกครั้งว่าถ้ายอดไม่ถึง 25 เล่มขออนุญาติไม่พิมพ์นะครับ
ในเล่มจะมีสเปเชี่ยลพิเศษที่อาจจะลงเรียกน้ำย่อยในนี้แค่บางส่วน
แต่นิยายจะลงให้จนจบแน่นอน
Fly
ความคิดเห็น