+++silver bullet+++

ลำดับตอนที่ #4 : เย็นวันจันทร์ ( ไม่จบสิ้น ) 100%

"แล้วมันแปลว่าอะไรวะ "

  ออยถามพร้อมกับนับตังค์ในกระเป๋า มันไม่แน่ใจว่าจะซื้อน้ำดีรึป่าว

  เราเพิ่งไปกินกลางวันกันมา แถมด้วยขนมฟรีที่มีอยู่เต็มโรงเรียนวันนี้

"ไม่รู้ว่ะ ต้องไปเปิดดิก แล้วจะมาบอกละักัน"

  ผมตอบ บ่ายวันนั้นเรานั่งกินขนมกันจนพุงกางที่โรงอาหาร

  ผมลืมเรื่องเทอคนนั้นไปซะสนิท ( คนที่ทำให้มีขนมวันนี้ )

  และแล้ว.....( จะและแล้วเพื่อ )
 
"ไม่มีไรทำแล้วว่ะ อิ่มจะตายอยู่แล้ว"

"ขึ้นห้องกันป่ะล่ะ แม่งไม่มีใครหล่อให้มองเลย" กรีนขอโวยวาย

"ขึ้นก็ขึ้นวะ แล้วไอ้ต๊อบมันหายไปไหนแล้ววะเนี่ยะ"

  พวกผมก็เดินคุยกัน ไปจนถึงห้องสี่ ห้องสุดที่ร๊ากของผม

  ระหว่างทางก้อชิมนู่น ชิมนี่ไปตลอดทาง ( อ้วนแล้วครับผม )

  แล้วพวกเราก็เดินมาจนถึงห้อง

  มีคนอยู่ในห้องประมาณ เจ็ดถึงแปดคน ( นับทำไม )

  ประมาณห้าคนกะลังรุมอยู่ที่โต๊ะๆหนึ่ง

"อ้าวเปอร์ ที่นั่งแกไม่ใช่หรอวะ เพื่อนมุงไรกันอยู่วะ"

"เฮ้ยทำไรกันน่ะ" ผมตะโกนถามออกไป

  ทุกคนแหวกทางออกให้ผมเห็นโต๊ะหลังห้องที่ผมสิงสถิตอยู่

  เพื่อนก้าวออกทีละคนอย่างช้าๆ เหมือนในละครฉากสโลโมชั่น

  เผยให้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะผม

  เทออยู่ในชุดนักเรียนของโรงเรียน เสื้อเชิ้ตสีขาว พร้อมเน็กไทน์ที่เหมือนกับผม

  แตกต่างกันที่เทอไม่ได้ใส่กางเกง

  แต่เป็นกระโปรงสีดำยาวเลยเข่ามาประมาณหนึ่งคืบ

  เทอมีผมดำยาวถึงกลางหลัีงเห็นจะไ้ด้ ใบหน้าขาวใส คิ้วโก่งดำได้รูป

  ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ฉาบด้วยแววตาที่สดใส

  สรุปง่ายๆคือ เทอน่ารักโคตร

  และที่ทำให้ผมตกตะลึงไปมากกว่านั้น

  โต๊ะ และ เก้าอี้ของผม กลายเป็นสีชมพู ให้ตายซิแล้วใครจะกล้านั่งเนี่ยะ

"เทอทำไรกับโต๊ะของฉันน่ะ" ผมตะโกนถามด้วยความตกใจ

"ทาสี" น้ำเสียงน่ารัก ปนความไร้เดียงสา ไม่มีผิดมีภัย

  ผ่านออกมาจากปากอันน่าจูบของเทอ

"เทอเป็นใคร แล้วทาเพื่อ....." ผมลากเสียงยาว

"นายอย่าดุนักสิ ฉันอุตส่าห์ทาสีโต๊ะให้นาย ขอบใจซักคำก็ไม่มี"

  ผมขอให้หล่อนทาหรอครับท่านผู้อ่าน

"นายโกรธฉันหรอ" เทอถามด้วยน้ำเสียงที่ผู้ชายทุกคนบนโลกต้องใจอ่อน

"ป่าว...." ผมพูดพลางเดินไปใกล้ๆ ( อยากมองหน้าเทอชัดๆ )

  ออยกะกรีนเดินตามผมเข้ามาติดๆ ทุกคนในห้องมุงดู ( เพื่อ..... )

"เอ่อ...ชื่ออะไรหรอครับ" กำ...ทำไมต้องพูดเพราะกะยัยนี่ด้วยวะ

"กะม๊องค์ ค่ะ" ชื่อแปลกจังแฮะ....

"คอปเปอร์ ครับ"

"รู้แล้วค่ะ"

"เค้าบอกว่าเค้าเป็นคู่หมั้นแกอ่ะ กูจะจีบซะหน่อย"

  ไอ้ติ๊ก ชายร่างสูงโปร่ง น่าตาข้มเข้มตะโกนบอกผม

  บั้ก บั้ก "โอ้ย เจ็บนะ" ไม่ต้องบอกก็รู้ แก้วแฟนสุดโหดของมันทุบหลังไปสองที

ผมอึ้งไป ห้า วินาที ระหว่างที่อึ้ง

+++คนนี้นี่เองที่ทำให้โรงเรียนปั่นป่วนไปทั้งวัน ( ยังไง ) คนนี้ทาสีโต๊ะของผม และจะเข้ามาเรีัยนห้องนี้+++

+++ผมตาฟาด หรือ เทอเป็นนางฟ้าเดินออกมาจากฝันของใคร++++

ผมกระชากวิญญาณตัวเองกลับมา

"ล้อเล่นหรอวะ" ผมหันไปถามไอ้ติ๊ก ( พลางคิดว่าขอให้จิงเหอะ )

"ป่าว เค้าบอกกูเงี้ยะ"

ผมหันไปมองหน้าผู้หญิงที่ชื่อ กะม๊องค์ เทอสบตาผมพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้

"จุ๊บ (-///-) ดีใจที่ได้รู้จักค่ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้" (^^,)

  ผม......ผม.........หน้าแดงขั้นสุดยอด (-///-)

  กว่าจะกลับมารู้สึกตัว เทอก้อเดินจากไปแล้ว

"เฮ้ย....เค้าไปแล้ว เปอร์ เปอร์เว้ย"

ออยกะกรีันเขย่าตัวผม ใบหน้าร้อนผ่าวผมรู้สึกได้ดี ริมฝีปากที่บางเบาของเทอ

ยังคงติดตรึงอยู่ที่แก้มของผม ให้ตายซิวันนี้ช่างโชคดีเสียจริงๆ

กรีน และ ออย ต่างยิงคำถามใส่ติ้ก

ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมไม่ไ้ด้สนใจ ได้แต่จ้องมองโต๊ะและเก้าอี้สีชมพู

และตั้งตารอว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น

"กลับก่อนนะแล้วเจอกัน"

"เออ...เจอกันพรุ่งนี้" ผมตอบพลางเดินไปรอรถบัสที่หน้าโรงเรียน

ชายชุดดำสองคนเดินลงมาจากรถตู้คันใหญ่มาหาผม

"คุณคอปเปอร์ใช่รึป่าวครับ"

"เอ่อ...ใช่ครับ" ผมตอบแบบเสียววืบๆ แบบแปลกๆ

"ขึ้นรถครับเดี๋ยวพวกผมจะไปส่งที่บ้าน"

"แม่บอกไม่ให้ไปกับคนแปลกหน้าครับ" แถมพวกนายยังหน้าตาแปลกด้วย

"คุณหนูกะม๊องค์ สั่งมาครับ"

"ขอบคุณมากครับ แต่ไว้วันหลัีงดีกว่า ฝากบอกคุณหนูด้วย"

ชายชุดดำสองคนมองหน้ากัน แล้วพยักหน้าพร้อมกัน ตลกดีแฮะผมคิด

"ครับ" ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน แล้วก็ขึ้นรถจากไป

ผมนั่งรถบัสกลับบ้านอย่างเคย แล้วพรุ่งนี้ผมจะเป็นอย่างไงเนี่ยะ