คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บ่ายวันจันทร์ ( ตกใจ ) 100%
เช้าแปลกๆของผมดำเนินต่อไป
ผมเดิืนทางไปหาเจ้าของเสียงเรียกที่โหยหวนนั้น
ด้วยความอับอายปนความอยากรู้
ไอ้กรีนนั่นเอง
มันเป็นผู้หญิงตัวเล็ก หน้าตาพอดูไ้ด้
ด้วยผมซอยประบ่า มันสูงประมาณ ๑๕๖ ถ้าผมจำไม่ผิด
เวลาเดินกับผมเหมือนเวลาพ่อเดินกะลูกยังงัียยังงั้นเลย
แต่ผมก้อรักมันครับ แต่แบบเพื่อนนะ
"เอ้ามีอะไรก็ว่ามา เรียกซะเค้าไ้ด้ยินกันทั้งโรงเรียนเชียวนะเมิง"
"ก็วันนี้อะดิ นักเรียนใหม่คนดังที่ทำมหกรรมวันนี้อะ" มันกำลังจะพูดต่อ
"เออ เออ รู้แล้วไม่ต้องบรรยายมาก เค้าทำไมอ่ะ"
"เค้าจะย้ายเข้ามาอยู่ห้องเดียวกะเราอ่ะดิ"
"อ้าว ไหนบอกว่ามาจากนอก ทำไม ไม่ไปอยู่ห้องสามล่ะ มาห้องสี่ทำไม"
( *เรียงลำดับความเก่งของห้องจากเก่งสุด 3 4 5 6 1 2 )
"ก้อคุณเทอบอกว่าจะมาอยู่กะคู่หมั้นอ่ะดิ"
"หาาา แล้วใครเป็นคู่หมั้นใยนั่นล่ะเนี่ยะ
มีหวังอ้วนตายแหงๆ ได้กินขนมทั้งวัน"
"กำ เทอก็ไปว่าเค้า เคยเห็นหน้าเค้าแล้วหรือยัง"
"ยัง แล้วไง"
"ไม่คิดจะตกใจมากไปกว่านี้หน่อยหรอ
ฉันล่ะอยากรู้ว่าใครจะเป็นคู่หมั้นเทอคนนั้นจิงๆ"
"แล้วยัยนั่นชื่ออะไร เรียก เทอ อยู่นั่นแหละ ไม่มีหรอชื่อน่ะ"
กรีนกำลังจะตอบผม ปัง ปัง....... เกิดเสียงดังขึ้นภายในใจกลางโรงอาหาร
นักเรียนหญิงและชาย ต่างกรี๊ดกร๊าด แตกตื่นตกใจกันอย่ีางมาก
เป็นภาพที่ผมเห็นแล้วขำ
บางคนข้าวพุ่งออกจากปาก บางคนถึงกับกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะ
กรีนเอง ก็กรี๊ดใส่หูผมเต็มๆ ผมจะหูหนวกมั๊ยเนี่ยะ
"ว๊ายย...เสียงอะไรน่ะ เค้าตกใจหมดเลย" ผมพูดทำหน้าตายใส่กรีน
"นายมันบ้า โรคจิต เกิดเป็นเสียงปงเสียงปืนขึ้นมาล่ะ"
"ก็ดีน่ะสิ ฉันจะได้ออกโรงล่ะงานเนี้ยะ"
"พูดไรของนาย บ้าการ์ตูนมากเกินไปละ"
"ไปกัน ไปกัน"
ผมพูดพร้อมกระชากแขนใยกรีนแล้วพามันเดินไปทางใจกลางโรงอาหาร
"เห้ยๆ ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรแล้วล่ะมั๊ง" มันพยายามรั้งผม
แต่ด้วยแรงผมที่มากกว่า มันก็เลยต้องทำใจ
ระหว่างที่เดินไปนั้น
"กรีน เปอร์จะไปไหนกันวะรอด้วย รอด้วย" เสียงดังมาจากข้างหลังผมกลับกรีน
"พอดีไปด้วยกันเลย"
ผมตอบพลางลากผู้ชายร่างค่อนข้างท้วม ผมทรงนักเรียนไปด้วยอีกคน
"หวัดดีตอนเช้าออย มาเช้าจังนะ"
กรีนพูดพลางมองนาฬิกา นี่มันแปดโมงครึ่งแล้ว
"ก้อเป็นปรกติว่ะ" ออยตอบ พร้อมหัวเราะแหะๆ ทำให้ตาที่ตี่อยู่แล้วตี่ลงไปอีก
"เราไม่ไปเข้าแุุุถวหรอวันนี้อ่ะ" ผมถาม
"ก้อมีงานนี่หว่า ไม่มีใครไปเข้าหรอก" กรีนบอก
"เออ ดี แล้วไอ้เสียงดังปัง ปัง มันอยู่แถวไหนวะ"
ผมถามเพื่อนพร้อมกับมองหาไปรอบๆ
"อ๋อ เสียงนั่นอ่ะนะ......เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันตัวเอง"
ออยตอบทำหน้ากวนตีน หน้าซัดซักหมัดจิงๆ
"ขอบคุณที่ตอบนะ ช่วยได้เยอะมาก" กรีนหันไปตอบแทนผม
"แต่กูว่าเสียงมาจากแถวๆนี้นะ ถ้าฟังไม่ผิด"
เฟี้ยว.......กร๊อง แกร๊ง โคร้ง คะโร้ง โคร้ง เคร้ง........
วัตถุบางอย่างตกลงที่พื้น
เฉียดหัวไหล่ของผมไปแค่ ห้า ซม. เท่านั้น ( ใครมันวัด วะนั่น )
ผมและเพื่อนมองลงไปที่พื้นตามเจ้าของเสียงแปลกๆนั้น
วัตถุชิ้นเล็ก ขนาดยาวประมาณ สี่ เซนติเมตร
รูปทรงเป็นแท่งมีปลายแหลมเป็นกรวย มีสีเงิน
ผมคิดว่าคงไม่มีพิษมีภัยจึงหยิบขึ้นมาดู
"อะไรวะเนี่ยะ"
"มีตัวอักษรสลักอยู่ด้วยว่ะ" ผมบอกเพื่อนๆด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"เอามาดูมั่งดิ" กรีนพูดพร้อมกับพยายามจะแย่งจากมือผม
แต่ขอบคุณสวรรค์ มันเตี้ย
"เดี๋ยวขอดูให้ชัดๆ อีกแป็บดิ" ผมพูด
ฟึ้บ....ออย คว้าวัตถุชิ้นนั้นออกไปจากมือผม ( ไอ้เพื่อนบ้าเอ๊ย )
พยายามอ่านอักษรที่จารึกอยู่
และแล้ว........
"อ่ะ อ่านไม่ออกว่ะ มองไม่ชัดเลย" ( มันหลอกตัวเองว่าสายตามันไม่สั้น )
แล้วผมก็หยิบออกมาจากมือมันอีกที
"บอกว่าเดี๋ยวๆ ..... เฮ้ย มันเป็นภาษาอังกฤษว่ะ.....เขียนว่า Z E S T"
ความคิดเห็น