+++silver bullet+++

ลำดับตอนที่ #1 : เช้าวันจันทร์ ( หัวเสีย ) 100%

" วันนี้อากาศแย่ชะมัด ผ่านมาตั้งหลายเดือนแล้ว 
   
    เมื่อไหร่จะหยุดหนาวซะทีวะ "

   ผมคิดกะตัวเองไปพลางๆระหว่างยืนรอรถบัสไปโรงเรียน

   ระหว่างนั้นวัตถุสีเหลืองชิ้นใหญ่ก้อเคลื่อนตัวมาข้างหน้าผมและหยุดลง

   ผมก้าวขึ้นไปประจัญหน้ากลับคนขับรถที่ไม่เคยซ้ำหน้ากันในแต่ละวัน

" อรุณสวัสดิ์ " ชายหนุ่มคนขับรถกล่าวกับผมอย่างอารมณ์ดี

   ผมยิ้มให้เค้าพร้อมกับชูบัตรนักเรียน เค้าก้อพูดต่อว่า " ขอบคุณครับ "

   ผมเดินไปนั่งที่ วันนี้คนไม่ค่อยเยอะ ก้อแน่ซิ ไม่ค่อยมีใครเค้านั่งรถบัสไปโรงเรียน

   ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเท่าไรหรอก ขอโทดนะที่บ้านผมมันไกล

   จนกระทั่งถึงที่โรงเรียน บรรยากาศดูแปลกตาไปจากเดิมแ์ฮะผมคิด

   ม่ะวานสต๊อบเพื่อนสุดรักของผมก้อโทรมา บอกเกี่ยวกับว่ามีอะไรซักอย่าง

   ที่โรงเรียนวันนี้ แต่ม่ะวานผมเมามาก จำอะไรไม่ค่อยได้

    อ่านป้ายติืดประกาศตัวใหญ่ว่า " มหกรรมคนอยากทำ จะกินก้อกิน "

    มหกรรมบ้าอะไรของโรงเรียนผมครับนี้ ใครคิดชื่อลาวๆแบบนี้ขึ้นมาเนี่ยะ

    แต่ผมก้อดีใจอย่างน้อยวันนี้ สิ่งที่ผมรู้อย่างหนึ่งก้อคือ

    "วันนี้ผมไม่มีเรียน"

   ห้องเรียนของผมวันนี้ ถูกประดับไปด้วยคุ้กกี้ และเค้ก กลิ่นหอมอบอวนไปหมด

   ไม่ต้องตกใจครับ ว่าทำไมผมถึงได้กลิ่น ก้อคนประดับน่ะซิ

   เล่นเอาของจริงมาแปะ ทำซะห้องของผมเยิ้มไปหมด จะมีมดขึ้นก้อวันนี้แหละ

   ผมก้อไม่ได้ตั้งใจแต่มือมันไปเอง ก็ขอชิมขนมชิ้นนู้นชิ้นนี้ไปทั่ว

   รสชาติก็อร่อยดีแฮะโดนใครจิ้มไปแล้วบ้างก็ไม่รู้ ซกมกจริงๆผม

  "เฮ้ มาแล้วหรอวะ กะลังรออยู่พอดี" 
  
   สต๊อบทักผมด้วยหน้าตายิ้มแย้มเป็นปกติของมัน

   มันเป็นผู้หญิงครับ ไม่ต้องตกใจว่าทำไมเราถึงพูดกันไม่ค่อยเพราะ

   ก็ผมกะมันสนิทกันนี่ แล้วมันก็มีแฟนแล้วด้วย

   เป็นรุ่นพี่ที่กลับมาจากอเมริกา ชื่อ โต๊ด

    ผมไม่ชอบแฟนมันเท่าไร ก้อได้ข่าวว่ามี สต๊อบแล้วยังไปมีคนอื่นอีก

   ทำให้เพื่อนผมเสียใจ แต่ผมก็ทำไรไม่ได้เพราะ ไอ้ต๊อบมันรักของมันมาก

  "แล้วแกทำไรอยู่วะ" ผมถามด้วยความอยากรู้นิดหน่อย

  เห็นมันง่วนอยู่กับการอ่านกระดาษสีน้ำตาลอ่อน

  รู้สึกเหมือนกับว่าจะมีกลิ่นเค้กด้วย หรือผมคิืดไปเอง

  อ้าวกำ มันไม่ตอบผมครับ นั่งอ่านต่อไปหน้าตาเฉย

   ผมขยี้หัวมันไปหนึ่งทีแล้วถามใหม่

"ถามว่าทำไรอยู่จ๊ะเพื่อนรัก"  น้ำเสียงจริงใจสุดๆ

"เมิงตาบอดหรอ" 

"เห็นแล้วว่าอ่านอยู่อยากรู้ว่าอ่านอะไร เว้ย" น่าจับท่วงน้ำจริงๆ

"ใบสมัครไปกินขนมฟรีที่ เกาะหวานหยดย้อยว่ะ"

"ที่ไหนวะ ไม่เคยรู้จักมาก่อน ? แล้ววันนี้มันอะไรกันวะเนี่ยะ"

"ก้อบอกไปแล้วม่ะวานงัีย ว่าวันนี้จะมีมหกรรมอาหารที่โรงเรียนอ่ะ"

"ม่ะวานดื่มหนักไปหน่อยฟังไม่รู้เรื่องเลยว่ะ เล่าให้เคลียร์ทีดิ"

"อะไีีร คนอุตส่าห์เล่าตั้งนาน แกก็บอก เออ เออ เข้าใจแล้ว"

   เอ่อ....ผมตอบมันด้วยหรอม่ะวานอ่ะ

"ก้อลูกสาวผู้ถือหุ้นรายใหญ่สุดของโรงเรียนอ่ะดิ กลับมาจากต่างประเทศ

  มาอยู่ชมรมทำอาหาร วันนี้ก็เลยกลายมาเป็นแบบนี้แหละ"

"แล้วเค้าก็เป็นคนจัดทัวร์เกาะที่ว่าด้วยนะ รวยโคตรอ่ะ"

"เหอะๆ....ยัยนั่นทำขนมหมดนี่วันเดียวเองหรอ"

"เออ อ่ะดิแถมยังทำคนเดียวด้วย ฉันไ้ด้ข่าวมาอ่ะ"

  มันพูดประโยคสุดท้ายจบ

  หน้าใสๆของมันก็แดงขึ้น ผมชักมีลางไม่ดีซะแล้วแฮะ

  ( สต๊อบเพื่อนผมอายุ ๑๘ ปี รู้จักกับผมมาตั้งแต่ ม.๔ จนบัดนี้ผมอยู่ ม.๕

  ตอนนี้ก็รู้จักกันมาแล้ว ๑ ปี เหมือนเรารู้จักกันมานานแฮะ ทำเป็นพูด )

  แล้วระหว่างที่ผมคิดเสียงที่ผมไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้น

"หวัดดีคร๊าบสต๊อบ หวัดดีคอปเปอร์"

ผมว่าแล้ว ไม่มีอะไรทำให้เพื่อนสุดแสบของผมหน้าแดงได้ นอกจากนายคนนี้

ให้ตายดิ ทำไมยัยต๊อบต้องไปหลงรักไอ้หมอนี่ด้วยน๊า

ผมไม่สนใจเสียงทีดังขึ้น พยายามยิงคำถามใส่ สต๊อบต่อ

"แล้วยัยนั่นชื่ออะไรล่ะ"

"เรียนอยู่ห้องไหน แล้วน่ารักรึป่าว"

  สต๊อบก็เอ่ยปาก ออกมาว่า

"หวัดดีค่ะ พี่โต๊ด"

  ให้ตายสิ ผมต้องจับมันเอาไปย่างก่อนถ่วงน้ำซะแล้ว

  สายตาของมันมองผ่านหลังผมไป แหงล่ะจะให้มองเห็นกันข้ามไหล่คงไม่ได้

้  ก้อพี่แกสูงแค่ ๑๗๐ เซนเองนี่ ก้อผม ๑๘๐ อ่ะครับ

  เห็นชัดๆว่าเรามันคนล่ะชั้นกัน ฮ่าฮ่าฮ่า ไ้อ้เตี้ยเอ้ย คิดว่าหน้าตาดีตายล่ะ

"เปอร์เดี๋ยวเราไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่โต๊ดก่อนนะ ไว้คุยกันใหม่ตอนเข้าแถว"

"เออ เออ เจอแฟนแล้วก็ทิ้งเพื่อนทั้งปี"

  มัีนหัวเราะครับ ให้ตายซิ ผมพูดจริงนะเนี่ยะ

"เอาน่่า เดี๋ยวก็มีเพื่อนมาเองแหละ"

"ไม่ต้องพูดมากจะไปก็ไป" ผมแอบงอนมันเล็กๆ

  พลางคิดในใจ ไปเดินดูโรงเรียนคนเดียวก็ได้วะ

  แล้วผมก็เดินออกจากห้อง บรรยากาศวันนี้้ก็หนาวเหน็บเป็นปกติ

  ผมใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาวพร้อมเน็กไทน์สีน้ำตาลมีลายตัดทะแยงเป็นเส้นเล็กๆสีแดง

  ติดเข็มกลัดสีเงิน รูปพระสรัสวดีตรงปลาย

 (ขออภัยถ้าพิมพ์ไม่ถูกมานะที่นี้ด้วย)

  พร้อมกับสวมแจ็กเก็ตสีดำอีกตัวหนึ่ง

  ผมเดินมาถึงโรงอาหาร ตอนนี้ที่นี่เหมือนสวรรค์ มีขนมทุกอย่าง

  เท่าที่โลกนี้จะสรรหามารับประทานได้ ยัยนั่นทำหมดนี่คนเดียวเลยหรอ

  ชักอยากเห็นหน้าของเทอซะแล้วซิ

  ต้องอ้วนตัวเท่าบ้านแน่ๆเลย พวกชอบทำอาหารเนี่ยะ

"คอปเปอร์"

  เสียงตะโกนดังมาจากในโรงอาหาร

  ทำเอาคนในโรงอาหารหันมามองผมกันเกือบหมด

  เสียงที่คุ้นหูนั้น ทำเอาผมอายแทบมุดดินไปในทันที

"คอปเปอร์"

  เสียงนั้นเรียกผมอีกเป็นครั้งที่สอง ดังขึ้นกว่าเดิมด้วย

"ไ้ด้ยินแล้ว จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ"

  ผมตะโกนกลับไปด้วยความบ้าพอกัน ผมนึกว่ามันจะหยุด

"นึกว่าไม่ไ้ด้ยิน"

  เสียงนั้นตะโกนกลับมาอีก และผมนึกว่ามันจะหยุด

"มาเร็วๆ น๊าา"

  ดังไม่พอแถมยังลากเสียงยาว ทำเอาน้องๆที่นั่งทานอาหารอยู่

  มองมาที่ผมและขำ วันนี้มัีนอะไรกันเนี่ยะ