คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บางทีเธอก็ชอบนั่งเหม่อเกินไปนะ
บาทีเธอ็อบนั่เหม่อเินไปนะ
ผมเป็นเพื่อนสมัยเ็อเธอ และผม็อบมอูเธออยู่แบบนี้เสมอๆ
พวเรารู้ัันเพราะว่าบ้านพวเราอยู่ในละแวเียวพ่อแม่็ุยถูอเรียน็เรียนที่เียวันมาลอนถึม.้น
ทุๆอย่าเปลี่ยนไป
ไม่ว่าะเพื่อน โรเรียนหรือสวนสาธาระที่พวเราอบไปเล่น้วยันบ่อย
อย่า่อทรายเป็นปราสาท หรือ่อนแอบ
แ่มีสิ่เียวที่ไม่เปลี่ยนไปเลยือ
เธอ
“ายะ”
เาเรียเสียัว่าอนแร แ่เ็สาวในุนัเรียน็ยันั่นิ่
วาลมอเธอมอออไปยัท้อฟ้าว้าให่เหมือนเย
“ายะ!”
ราวนี้เาเย่าแนเธอ้วย ายยะหันมาเพียเล็น้อยแลถามทาสายา ‘มีอะไรเหรอ’
ผมวระรู้สึยัไ
ลุ้มใ? เหนื่อยใ? หรือเยๆี?
ผมมั่นใว่าสีหน้าในอนนี้แสวามเหนื่อยหน่ายออไปถึที่สุเป็นแน่
และ็แน่นอนอีว่าเพื่อนสาวสมัยเ็อผมนนี้ไม่มีทาโระเืออะไรอยู่แล้วัวร์!
“ันเรียเธอมาสิบรอบไ้แล้วมั้
นับวันนี่ยิ่เรียยาทุที เป็นอะไรอเธอเนี่ย”
ายะมอรมาแล้วส่ายหน้า
เธอเป็นนไม่่อยพูและลายเป็นว่าผมพูับเธอนเียว
หาะถามว่า
อ้าวและแบบนีุ้ยันรู้เรื่อไ้ยัไ ผม้อบอออไป่ายๆและสั้นๆว่า
อ่านหน้าเอา
เรียไ้ว่าผมอ่านสีหน้าเรียบๆอเธอนมันลายเป็นวามสามารถพิเศษอผมไปแล้ว
ไม่ว่าเธอรู้สึยัไ ้อารอะไร หรืออยาะพูอะไรผม็รู้ไ้หมโยที่ายะไม่้อเอ่ย
ประมาว่าอ่านใไ้แบบในหนัแ่็ไม่เหมือนันหรอ
ผมลอใ้วิธีนี้ับนอื่นูและ็ไ้ผล ผมอ่านสีหน้านอื่นไ้ ทำให้อนแ่ีฬาหรือเล่นฟุบอลที่ผมอบผมถึเาทาทีู่่แ่ะส่บอลไ้ทันและไม่โนหลอ
ทำให้ทีมอผมนะรวๆ
้ออบุวามพูน้อย
หรือไม่พูเลยอายะริๆ
ผมรู้สึไ้ว่าแรระุที่แนเสื้อ ายะลุึ้นพร้อมับสะพายระเป๋าอผมไป้วย “ายะ? มีอะไรน่ะู่ๆ็...”
เธอไม่อบและึันลาผมออาิ้าที่สวนหย่อมในเมือ
พวเินรไปในร้านเ้ที่ำไ้ว่ามีเพื่อนผู้หิในห้อพูถึมันบ่อยๆ
หรือว่าเธออยาิน แ่ายะไม่่อยอบอหวานนี่?
ายะเ้าไปที่เ้าท์เอร์
และหยิบเ้ออมามามาย เธอนำไป่ายัโยไม่ไ้ฟัเสียอเาที่ะห้าม และล่อสีหวานล่อให่็ถูยื่นมาให้เา
ผมมอาระพริบสลับับหน้าอายะ
“ให้”
ผมรับมันมา
แ่็ยัไม่เ้าใอยู่ีว่าทำไมถึให้
ายะเินออไปแล้วผมเลย้อรีบเินามไป
ทำไมถึเินเร็วแบบนี้นะ
ทีั่วโมพละอน้อมวิ่ยัทำไ้เหมือนเ่าลานแน่ะ
“ายะ! เธอื้อมาให้ันทำไมเยอะแยะ?”
วาสีน้ำาลมอมาทาเาอย่าแปลใ “เห็นนายนั่เหม่อ”
ผมอ้าปา้า “เธอ่าหาที่อบนั่เหม่อ!
วันหนึ่รู้หรือเปล่าว่านั่เหม่อี่ั่วโม!”พอเห็นหน้าื่ออายะแล้ว
ผมึพู่อ
ายะเอียอ
มอใบหน้าร้อนรนหน่อยๆอเพื่อนสมัยเ็แล้ว็ยิ้มำ
ส่วนเา็ะัับท่าทีอายะที่เริ่มเปลี่ยนไปเล็น้อย
“ลับบ้านันเถอะ”
เธอเริ่มเินนำ “เฮ้!
เธอยัไม่อบันมาเลยนะว่านั่เหม่ออะไรไ้ทุวี่ทุวัน”
“ท้อฟ้า
ันอบ”
“ใรๆ็อบนี่
แ่นั่มอนานๆไม่เบื่อหรอ?”
“เวลานายมออที่อบมานานๆ
เบื่อไหมล่ะ?”เธอถามลับทันที เาลอิาม และ็เป็นัเพื่อนสาวว่า “ไม่เลย ไม่เบื่อ”
ายะหัวเราะ “เห็นไหม”
แ่้วยวามเป็นห่ว
ผม็ยับอถึ้อเสียในารนั่เหม่อมอท้อฟ้านานๆอายะให้ฟัอยู่ี อย่าในั่วโมเรียนหรือารทำิรรมอื่นๆ
ายะอบออมาว่า่ามันเถอะ
และ็เินรไป
เส้นทาลับบ้านอพวเรามันเรียบ่ายเหมือนทุวัน
วันนี้เราลับ้าว่าปอพระอาทิย์ึออเป็นสีส้มแแบบนี้แสอมันส่อลาทาปูนสีเทาที่มีรอยรุระอยู่ทั่วไป
ผมเินเะ้อนหินที่วาทาไประทบแผ่นไม้ที่อยู่บนพื้นนมันระอนไปในพุ่มไม้และหายไป
หมไปแล้วหนึ่วัน
วันนี้ายะพูมาว่าวันอื่น เาวรีใและยัไ้ายะเลี้ยเ้อีั้หลายิ้น
และแน่นอนว่าผมินมันทุิ้นหม
เพราะผมอบอหวานมา
ฮิๆ
ลับไปบ้านไปานั่ินเ้ับไปูาร์ูนีว่า...
ะูเรื่ออะไรีน้อ~
วันนี้ไม่มีารบ้าน้วยอสัวันละัน
ความคิดเห็น