Conan Story's Tenchirina Yaoi

ตอนที่ 21 : Story : XX ก้าวที่ได้เข้าใจ

Talk's Tenchrina

นับจากนั้นผมก็ยังคงอยู่บ้านร่วมกันกับชูซังและบนเตียงเดียวกันกับชูซัง แต่พวกเราแค่ทำข้อตกลงให้เป็นกิจจะลักษณะแทน โดยผมก็คือผม ผมที่เป็นความมืด และชูซังก็ยังคงเป็นแสงสว่าง..

...แสงสว่างของผมไม่ต่างอะไรกับอามุโร่ซังเลยแม้แต่น้อย...

พวกเราจะไม่แอบฟังซึ่งกันและกันหรือบังคับให้บอกข้อมูลเรื่องของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่หากถ้าเรามีเป้าหมายตรงข้ามกัน..

เช่นผมมีหน้าที่ต้องทำลาย ในขณะที่เขามีหน้าที่ต้องปกป้องล่ะก็.. แล้วถ้ามันเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องสู้กัน ก็คงต้องแล้วแต่ว่าใครจะสามารถชนะใครได้ล่ะมั้ง..

...ถึงแม้สำหรับผมมันจะทำใจยากจนอยากทำภารกิจล้มเหลวให้มันรู้แล้วรู้รอดก็ตาม...

"คิดอะไรอยู่หรือครับ?" อามุโร่ซังพูดขึ้นมา ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องพักของอามุโร่ซัง..และบนตักของอามุโร่ซัง

...อามุโร่ซังเองก็ตัวสูงไม่ต่างกับชูซังเลย...

"เปล่า" ผมตอบด้วยสีหน้าปรกติไม่ได้แสดงพิรุธอะไรออกไป อามุโร่ซังยังคงไม่รู้ว่าผมไปอาศัยอยู่กับชูซัง ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายกันแน่ที่ห้องเช่าของผมกับบ้านที่ชูซังอยู่ช่างอยู่ใกล้กัน.. และเพราะแบบนี้ผมจึงสามารถเดินไปยังบ้านตัวเองยามเช้าแล้วรออามุโร่ซังขับรถมารับได้ไม่ยากนัก

"ไม่กินหน่อยเหรอครับ?" อามุโร่ซังเอียงคอเพื่อให้ผมสามารถกินได้สะดวกๆ.. และมันช่างยั่วยวน..

...อามุโร่ซังเป็นคนที่มีเสน่ห์เหนือร้ายแม้กระทั่งกับผู้ชายอย่างผม... เอาจริงๆสำหรับเลือดแบบนี้ไม่ค่อยพออิ่มท้องหรอก..

ไม่สิ.. มันก็อิ่ม แต่ยังไงก็ต้องกินเนื้อมนุษย์บ้าง เพราะแบบนั้นผมถึงเป็นความมืดยังไงล่ะ..

...ไม่มีแสงสว่างที่ไหนจะบ้าคลั่งและดื่มกินเลือดเนื้อของมนุษย์เฉกเช่นผม...

"ถ้าไม่กินเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่มีแรงเอานะครับ" มือของอามุโร่ซังนั้นอุ่น.. แต่รอยยิ้มของอามุโร่ซังนั้นอบอุ่นยิ่งกว่า

...ไม่แปลกใจที่จะเป็นที่นิยม... หวงจนอยากกัด อยากแสดงความเป็นเจ้าของเลยล่ะ..

อา.. ก็เขาคือแสงสว่างของผม

"ถ้าผมกิน อามุโร่ซังจะไม่เป็นฝ่ายแย่เองหรอกหรือ?" ผมมองสบกับดวงตาสีฟ้าของอามุโร่ซัง ...น่าหวงจนไม่อยากให้ใครได้เชยชมมัน...

...ใจเย็นหน่า...

"ผมกินพวกที่ล่ามาก่อนหน้านี้ได้นะ" ผมยิ้มให้อามุโร่ซังรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง อามุโร่ซังช่างเหมาะกับแสงสว่างจริงๆนั่นแหละ ห่วงผมขนาดนี้..

"ผมไม่อยากให้เธอกินเลือดเนื้อคนอื่น.." อามุโร่ซังกระชับเอวที่กอดผมเอาไว้ "แค่ผมกับเจ้าหมอนั้นก็มากพอแล้ว.."

...หมอนั้นคงหมายถึงชูซังสินะ... ก็อามุโร่ซังรู้ว่าผมเองก็กินเขา ในขณะที่เขาก็รู้ว่าผมเองก็กินอามุโร่ซังด้วย

...อืม... แต่เหมือนลืมเล่าให้อามุโร่ซังฟังแฮะว่าก็มีกินยินไป..

"ร่างกายของผมมันกินแค่เลือดไม่พอหรอกนะ..." ผมลูบหลังอามุโร่ซังเบาๆ "หรืออามุโร่ซังจะให้ผมกินเนื้อนาย" ผมกัดคอของอามุโร่ซังที่เปิดว่างอยู่แล้วก่อนหน้านี้และฝังเขี้ยวลงไปลึกกว่าทุกที ตัวอามุโร่ซังกระตุกเกร็งเล็กน้อย มือของอามุโร่ซังมีเพียงแค่กอดผมเอาไว้ไม่ได้ผลักไสออกไป แต่พอผมจะขยับตัวออก ก็กลับโดนเขากดเอาไว้ให้กัดต่อ

...ดื้อ... ไม่ห่วงตัวเองซะบ้างเลย.. เพราะอย่างนี้ผมจะยิ่งหวงนายมากเกินไปแล้วนะอามุโร่ซัง เล่นมาใจดีกับความมืดอย่างผมแบบนี้

...ผมเป็นความมืดที่ต้องการจะครอบครองแล้วไม่เคยเลือกวิธีการ---

อา.. ก่อนหน้านี้ผมก็เพียงแค่พูดหยอกล้ออามุโร่ซังเท่านั้นเอง..

"เธอกินเนื้อของผมได้นะ.. รินะ.." ร่างกายของอามุโร่ซังบ่งบอกว่าเขาเจ็บ แต่กลับยินยอมให้ผมทำซะได้.. อามุโร่ซังไม่ควรพูดแบบนี้เลย.. ผมใช่ว่าจะห้ามสัญชาติญาณตัวเองได้ขนาดนั้น..

"ไม่เอา แค่เลือดพอแล้ว.." ผมกดจูบลงบนบริเวณที่ผมกัดไปแรงๆ อามุโร่ซังหน้าแดงขึ้นจนเห็นได้ชัดเจน

...อืม... จะว่าไปถ้าชูซังไม่ได้รักมาซามิ บางทีผมอาจจะคิดว่าเขาชอบอามุโร่ซังล่ะมั้ง ฮ่ะๆ ก็แหม่.. ชูซังชอบดื่มเบอร์เบิ้นนี่หน่า

...ฮึๆ...

"รินะ.." ผมที่ก้มหน้าลงขบเม้มลำคออีกฝ่ายเล่นซุกซนไปมาอย่างไม่รู้ตัวหน่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองอามุโร่ซัง.. ที่ผมก้มหน้าไปเพราะเขาหน้าแดงแล้วผมกลัวจะเผลอทำมากกว่านั้น..

...อา.. เพราะพวกเขาชอบให้ผมกัดบ่อยๆความอดทนผมเลยต่ำกว่าเดิม...

"จูบหน่อยสิ.." ผมตาโตขึ้นกับสิ่งที่ได้ยิน ผมคิดว่าอามุโร่ซังจะเพียงแค่พูดเล่น แต่เขากลับโน้มหน้าเอาปากของเขามาแนบกับปากของผมเอาไว้..

...ตึกตัก... เขาถอนริมฝีปากออกแล้วเลียเลือดของตัวเขาเองที่ติดมาผ่านปากของผม

"ถือว่าเป็นของตอบแทนแลกกับเลือดล่ะกัน" อามุโร่ซังยิ้ม แต่ทำไมรอยยิ้มอบอุ่นของอามุโร่ซังมันถึงดูเจ้าเล่ห์ขนาดนี้นะ!? "หื้ม.. เธอไม่ชอบเหรอ.."

อามุโร่ซังมีสีหน้าเศร้าจนผมทำอะไรไม่ค่อยถูกเท่าไหร่นัก สำหรับผมอามุโร่ซังเป็นคนที่ยิ้มแย้มแทบตลอดเวลา มีเพียงไม่กี่ครั้งจริงๆที่ผมเห็นเขาเศร้า

"เปล่า.. ชอบสิ" ผมพูดออกไปเพราะไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้..

...ไม่อยากเห็นเขาเศร้า...

"พิสูจน์สิ.." เขาพูดขึ้น ผมจึงขยับเอาปากไปสัมผัสกับปากอีกฝ่ายอีกครั้งเบาๆแล้วรีบผละออก เขาตาโตขึ้นอย่างคาดไม่ถึง ผมเริ่มรู้สึกว่าอากาศมันร้อนขึ้นมาก.. ให้ตายสิ...

"อ่า.. อย่าเอาไปทำกับคนอื่นนะ.." อามุโร่ซังที่เหมือนเริ่มได้สติพูดขึ้นมาหลังจากถูกผมทำอย่างนั้นไป ก็เขาคงคิดว่าผมไม่ชอบ.. ไม่แปลกที่เขาคิดไม่ถึง..

"ทำไมล่ะ?" ผมขมวดคิ้ว เอาจริงๆมันก็ไม่ควรเอาไปทำกับคนอื่นสักเท่าไหร่ก็เถอะ.. ถึงจะไม่ค่อยรู้

"ก็.. มันทำได้เฉพาะกับคนในครอบครัวน่ะ" อามุโร่ซังทำสีหน้าคิดหนักในขณะที่ตอบผมมา ผมพยักหน้ารับเบาๆ

...พี่ชายงั้นสินะ...

ก็เคยโหยหาความอบอุ่นแบบนี้อยู่หรอก.. แต่ไม่พอใจลึกๆกับความพี่น้องแฮะ..

ถ้าอามุโร่ซังเปรียบเสมือนพี่ชายคนรอง.. ชูซังก็คงเป็นพี่ชายคนโต.. เพราะงั้น.. ผมคงต้องขอบคุณเขาบ้างแล้วมั้ง.. ก็เล่นกินทั้งเช้าทั้งดึกบางทีก็แถมช่วงเย็น..

...ไม่แปลกใจที่ความอดทนผมจะต่ำลงจริงๆ...

---------------------------------------------

Talk's Amuro

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนของรินะ ผมก็มักจะรีบไปรับเขาทันทีหากไม่ติดธุระอะไร ในส่วนเรื่องงานของผมอย่างที่ร้านปัวโรต์ ผมได้ขออนุญาตเจ้าของร้านไว้แล้วว่าจะไม่สะดวกทำในช่วงนั้น

เมื่อผมไปรับเขาแล้วโดยส่วนมากก็แล้วแต่รินะว่าอยากจะกลับบ้านของเขาหรือจะไปบ้านของผม ซึ่งบางทีก็ไปคุยธุระบางทีรินะก็เพียงอยากเที่ยวเล่นเฉยๆ.. และก็มีบางวันที่เขานอนค้าง

ผมปลดกระดุมเสื้อที่ตัวเองใส่อยู่จนแทบจะหมดแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงดีๆก่อนจะดึงรินะมานั่งบนตักตัวผมเองเพื่อให้เขาได้กินอย่างถนัดๆ

"คิดอะไรอยู่หรือครับ?" ผมพูดขึ้นมาพลางมองคนบนตัก ...ตัวเล็กจริงๆ...

"เปล่า" รินะตอบกลับที่ผมถามไป.. รินะจัดเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวสูง.. มีช่วงไหล่ไม่ถึงกับเล็ก แต่เขามีตัวที่บางและใบหน้าที่สวยมากจนทำให้หลายคนทักผิดได้..

...ผมอธิบายไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่นัก... แต่เอกลักษณ์ของรินะก็คงเป็นรอยสักใต้ตาขวากับดวงตาสีแดงที่มักแวววาวยามลงมือสังหารใครสักคน..

...แต่ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น... ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกอยากปกป้องที่ผมมีต่อเขาลดลงได้เลย นานวันกลับเพิ่มขึ้นจนถ้าเขาไม่ใช่ผู้ชาย ผมคงคิดว่าผมคงชอบเขาอย่างที่เบลม็อทชอบหยอกล้อผมเป็นแน่

"ไม่กินหน่อยเหรอครับ?" ผมพูดพร้อมกับเอียงคอหน่อยๆให้คนร่างเล็กกว่าได้กิน ยิ่งตัวเล็กๆแบบนี้ควรกินเยอะๆ

...มันดูน่าทะนุถนอมสำหรับผม... ไม่ถึงกับบอบบางเพราะตัวของอีกฝ่ายเองก็มีกล้ามเนื้อ.. แต่กลับดูตัวบางมากๆถือว่าเป็นคนซ่อนรูปคนหนึ่งเลยทีเดียว

"ถ้าไม่กินเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่มีแรงเอานะครับ" วันพรุ่งนี้เป็นวันที่พวกเราจะไปออกล่าเชอร์รี่.. คนที่หนีออกจากองค์กร ผมคิดว่าจะพาเธอกลับมาก็พอ ไม่จำเป็นต้องฆ่าทิ้ง..

...ผมไม่อยากให้คนตรงหน้าไปเลย... ถึงจะรู้ว่ารินะเป็นคนมีความสามารถสูงก็ตาม.. จริงอยู่ที่บาดแผลของรินะอาจหายได้อย่างรวดเร็ว..

...แต่ผมก็เคยเห็น... แม้เพียงครู่หนึ่ง ผมก็เคยเห็นว่ารินะรู้สึกเจ็บกับแผลเหล่านั้น แม้เพียงครั้งเดียวผมก็ไม่เคยลืมมันเลย..

ไม่อยากเห็นเด็กคนนี้เจ็บ.. และไม่อยากให้เด็กคนนี้ต้องมีบาดแผล.. ทุกครั้งที่เด็กคนนี้มีบาดแผล ผมก็รู้สึกเจ็บแทนแล้วด้วยซ้ำ

"ถ้าผมกิน อามุโร่ซังจะไม่เป็นฝ่ายแย่เองหรอกหรือ?" นัยน์ตาสีแดงของรินะมันเหมือนกับเลือด..

เพราะมันคล้ายกับเลือด ทำให้หลายคนที่สบตากับรินะมักจะหวาดกลัวและบางคนถึงขั้นกับเข่าทรุดลงไป..แต่สำหรับผม.. เมื่อผมจ้องมองมันแล้วมันกลับน่าหลงใหลและราวกับมีเวทมนตร์สะกดให้บางคราร่างกายก็เหมือนหยุดนิ่งลงไปง่ายๆหรือไม่สามารถละสายตาไปได้เลย..

"ผมกินพวกที่ล่ามาก่อนหน้านี้ได้นะ" ผมค่อนข้างเป็นห่วงคนอื่นโดยเฉพาะคนที่อยู่บนตักผมเป็นพิเศษเอาซะมากๆ..

...มากๆ... รินะที่พูดกับผมแบบนั้นยกยิ้มขึ้นมาเหมือนต้องการให้ผมยิ้มหรือมีความสุข ไม่หรอก.. ไม่สามารถรู้เรื่องราวผ่านรอยยิ้มได้ขนาดนั้นหรอก แต่เหตุผลที่ผมคิดแบบนั้นเป็นเพราะแววตาคู่นั้นต่างหาก

"ผมไม่อยากให้เธอกินเลือดเนื้อคนอื่น.." แต่ผมที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้นในตอนแรกกลับมีความรู้สึกไม่พอใจอยู่ลึกๆ ผมกระชับมือที่กอดเอวคนบนตักไว้แน่น "แค่ผมกับเจ้าหมอนั้นก็มากพอแล้ว.." ผมพยายามไม่ใส่ความแค้นลงไปเพราะไม่อยากให้เด็กน้อยที่ผมอยากให้คงความบริสุทธิ์เหมือนเด็กทั่วไปได้รับมัน ถึงแม้มือรินะจะเปื้อนเลือดไปมากแล้วก็ตาม.. แต่ผมจะไม่เอาความแค้นของผมไปทำให้เขาแปดเปื้อน

"ร่างกายของผมมันกินแค่เลือดไม่พอหรอกนะ..." รินะลูบหลังผมเบาๆ "หรืออามุโร่ซังจะให้ผมกินเนื้อนาย" เมื่อรินะพูดจบ เขาก็กัดลงบนลำคอของผม รอบนี้เขากัดผมเข้าไปลึกกว่าทุกที ผมเผลอเกร็งเล็กน้อยตามสัญชาติญาณความตกใจ มือของผมยังคงโอบกอดเอวเล็กๆนี่เอาไว้ ผมทำเพียงแค่โอบเอาไว้เบาๆเพราะกลัวจะเผลอทำอีกฝ่ายแรงเพราะความเจ็บที่ถูกกัด พอรินะจะขยับตัวออกไป แต่ผมก็เลือกจะกระชับเอวบางๆนั่นเอาไว้เพื่อให้อีกฝ่ายกินต่อ

...ผมยังไหว... ผมไม่อยากให้เขาไปกินคนอื่น.. และไม่อยากให้เขาเป็นอะไรเพราะไม่ได้กินมัน..

"เธอกินเนื้อของผมได้นะ.. รินะ.." ผมพูดในขณะที่สองมือของผมก็ยังโอบเอวอีกฝ่ายไว้ไม่ยอมปล่อย.. ถึงแม้เวลาโดนกัดมันจะเจ็บมากก็ตาม แต่ผมก็พยายามแสดงออกว่าไม่ได้รู้สึกอะไร

"ไม่เอา แค่เลือดพอแล้ว.." จู่ๆเขาก็เอาปากของเขาแนบลงกับลำคอผมอีกครั้ง เป็นเพียงแค่การเอาปากแตะลงบนรอยที่เขากัดเอาไว้ก็เท่านั้น..

...ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงอีกแล้วล่ะสิ...

...ผมชอบที่เขาทำแบบนั้น...

...แบบนี้แปลว่าผมชอบเขาใช่ไหมนะ?... ดูท่า.. ผมคงจะชอบเขาแบบคนรัก ไม่ใช่แบบพี่ชายที่มีต่อน้องชายซะแล้วสิ..

"รินะ.." ก็เพราะถ้าผมไม่ชอบ.. ผมคงไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้กับผมหรอก.. แถมความรู้สึกที่อยากปกป้องเขา ทั้งความรู้สึกเจ็บยามที่เขามีบาดแผลแม้เพียงเล็กน้อย ความรู้สึกเป็นห่วงเวลาอีกฝ่ายอาจมีอันตรายหรือความรู้สึกคิดถึงยามอีกฝ่ายต้องไปทำภารกิจไกลๆ..

...ทั้งหมดมันก็บอกว่าผมชอบเขาไม่ใช่หรือ?... รินะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผมตามเสียงเรียก

...น่ารัก...

ผมแทบไม่เคยคิดกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน.. และความรู้สึกที่มากขนาดนี้ผมไม่เคยมีกับใคร ยกเว้นกับเขา

"จูบหน่อยสิ.." รินะตาโตขึ้นแทบทันที..

...จะว่าผมฉวยโอกาสก็ได้... เพราะทันทีที่เขามัวแต่ตกใจนั่นเอง.. ผมก็ขยับริมฝีปากตัวเองไปแนบกับริมฝีปากคนบนตักทันที มันเป็นแค่เพียงการปากแตะปากธรรมดา.. ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น..

...ตึกตัก... แต่กลับทำให้หัวใจของผมเต้นแรงและรู้สึกอยากทำซ้ำอย่างไม่รู้เบื่อ

...นุ่ม... ผมค่อยๆถอนริมฝีปากออกแล้วเลียเลือดของผมที่ติดมาจากริมฝีปากของรินะ รสชาติของเลือดที่ผมว่ามันก็คาว.. แต่คราวนี้มันกลับหวาน

...คงเป็นเพราะไปแย่งชิงมาจากริมฝีปากของใครบางคน...

"ถือว่าเป็นของตอบแทนแลกกับเลือดล่ะกัน" ผมยกยิ้มขึ้นมา..

...ยิ่งหัวใจที่เต้นแรงของผมแล้ว... มันก็ยิ่งเป็นคำตอบไม่ใช่หรือ?

"หื้ม.. เธอไม่ชอบเหรอ.." ผมแกล้งตีหน้าเศร้าอย่างแนบเนียนตามประสาคนที่ทำงานสายลับหรือแฝงตัวบ่อย

...อยากทำอีกจัง... แต่เอาเถอะ แค่ครั้งเดียวก็คุ้มแล้วนี่

เดี๋ยวกระต่ายน้อยตาแดงจะตื่นซะก่อน.. ไว้ทำอีกคราวหน้าก็ได้.. ถ้ากระต่ายน้อยตื่นผมจะอดกินเอาอีกน่ะสิ

"เปล่า.. ชอบสิ" รินะตอบผมด้วยสีหน้าติดทำอะไรไม่ถูก.. ถึงมือของเด็กน้อยจะแปดเปื้อนเลือดของผู้คนมาเยอะแล้ว แต่สีหน้าของรินะที่หลายครั้งมักแสดงความรู้สึกออกมาง่ายๆอย่างซื่อตรงกลับทำให้เขายังดูเหมือนเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง..

...เด็กน้อยบริสุทธิ์ที่เปรียบเสมือนผ้าขาวแต่กลับโดนแต่งแต้มด้วยสีสันต่างๆ... ผมไม่ใช่คนดีขนาดนั้น ไม่ใช่สีขาวที่สามารถย้อมเขากลับมาเป็นดั่งเดิมได้..

เปรียบแล้วผมก็เป็นเพียงคนๆหนึ่งที่จะคอยดูแลผ้าผืนนั้นให้ดีที่สุด.. ดูแลให้ผ้าผืนนั้นยังอยู่กับผมไปได้ตราบนานเท่านาน

"พิสูจน์สิ.." ผมพูดขึ้นอย่างอยากรู้ว่าเด็กน้อยบนตักจะทำยังไง?

...อ่า... เขาเอาปากมาแนบกับปากของผม แม้มันจะเป็นแค่เสี้ยววินาทีหรือเพียงสัมผัสเบาๆก็ตาม

...สัมผัสอุ่นๆที่เมื่อกี้มาแตะที่ปากผมยังคงอยู่... รินะหน้าแดงขึ้นมาก ในขณะที่ผมเองก็เริ่มหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งแต่ได้สีผิวที่ค่อนข้างเข้มของตัวเองปกปิดเอาไว้ในขณะที่ใบหน้าของรินะกลับปกปิดได้ยากด้วยความเป็นคนผิวขาวมาก

...ตอนนี้รู้สึกผมจะเป็นคนทำเด็กคนนี้แปดเปื้อนซะเองแล้วสิ...

เป็นตำรวจ.. แต่ตอนนี้ผมรู้สึกใกล้จะเป็นคนที่ทำผิดกฎหมายซะเอง.. อ่า.. เรื่องนอกกฎหมายคืองานถนัดผมสินะ..

...พรากผู้เยาว์ได้ไหม...

แต่ก่อนที่สติผมจะหลุดมากไปกว่านั้นก็โดนดึงสติกลับมาด้วยศีลธรรมและความคิดที่ว่าไม่อยากทำทั้งๆที่เด็กน้อยเขาไม่ยินยอม..

แค่คิดว่าเด็กน้อยจะเกลียดผม ผมก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะถูกกรีดแล้ว

"อ่า.. อย่าเอาไปทำกับคนอื่นนะ.." ผมพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกในใจผมที่เต็มไปด้วยความหวงคนบนตัก

...สำหรับผม... รินะเป็นเด็กบริสุทธิ์ อย่างน้อยก็ในเรื่องนี้ ผมกลัวว่าเขาจะเผลอเอาไปทำกับคนอื่นด้วยความไม่รู้..

...แค่คิดว่าคนบนตักไปทำแบบนี้ใส่ใครผมก็อยากซัดคนที่รินะไปทำด้วยให้ตายซะแล้ว...

"ทำไมล่ะ?" รินะถามขึ้นมาจนทำให้ผมต้องคิดหนักว่าควรบอกเหตุผลหรือสถานะอะไรที่ผมพอจะเป็นมันและคนอื่นไม่เป็น

"ก็.. มันทำได้เฉพาะกับคนในครอบครัวน่ะ" ตอนนี้ถือว่าทำในฐานะพี่ชายก็คงได้ล่ะมั้ง..

...ใครบัญญัติคำว่าพี่น้องนะ...

เอาเถอะ.. อย่างน้อยมันก็เป็นคำที่ทำให้ผมสามารถฉวยโอกาสกับคนบนตักในสิ่งที่เพื่อนหรือเพียงแค่คนรู้จักไม่สามารถทำได้

...ถ้าเป็นไปได้สักวันหนึ่งผมอยากเป็นมากกว่าพี่น้อง...

...คนรัก...

ไม่ต้องเอาใจช่วยผม.. ผมก็ต้องทำให้สำเร็จให้ได้.. ไม่สิ.. ถ้าไม่ได้จริงๆผมก็จะไม่บังคับเขาหรอกนะ.. อย่างน้อยที่สุด

...ก็ขอที่จะอยู่ใกล้ๆและปกป้องคนตัวเล็กแบบนี้ไปตลอด...

--------------------------------------------

Story's Amuro

ในชีวิตนี้ผมเคยสูญเสียสิ่งสำคัญไปมากมาย

และผมจะไม่ยอมสูญเสียไปอีกโดยเฉพาะเขา

--------------------------------------------

มุมน้ำชาเงียบๆกับไรท์

ตอนที่21ไม่น่ามี..

เพราะไรท์น่าจะเลือดหมดตัวตายตั้งแต่ตอนที่อ่านทวนแก้คำผิดตอนที่20..