ตอนที่ 16 : Story : XV ก้าวพร้อมเพลง
Talk's Tenchirina
ผมเดินกลับมายังห้องเรียนพร้อมพวกรัน เมื่อมาถึงก็พบกับน้องสาวของชูซังที่มองมายังพวกผมก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วเขย่าตัวเบาๆ
"นายน่ะเป็นอะไร ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอทั้งสามคนงั้นหรือ?" เธอพูดขึ้นด้วยสีหน้าแฝงความเป็นห่วง ผมจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรู้สึกตัวแล้วพยายามเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนทำหน้าปรกติที่ไม่ได้ตายด้านเท่าก่อนหน้านี้
...อา.. ใบหน้าที่เหมือนชูซังช่วยเรียกสติผมได้ดีเลย... ผมอดหลุดยิ้มออกมาบางๆไม่ได้เมื่อคิดถึงตัวคนที่เป็นพี่ชายของคนที่เขย่าตัวเรียกผมเมื่อสักครู่
...ชูซังคงดีใจและภูมิใจในตัวเธอน่าดู...
"เปล่า.." ผมพูดกับเธอ นี่อาจเรียกว่าเป็นประโยคแรกที่ผมได้ตอบน้องสาวของชูซังเลยล่ะมั้ง
"อ่า ก็ดีแล้ว เมื่อกี้ทำหน้าซะ" แต่ก่อนจะได้พูดคุยมากกว่านี้เซนเซย์คาบต่อไปก็มาทันที พวกผมและคนอื่นๆในห้องจึงเดินไปนั่งประจำที่ตัวเอง เมื่อจบคาบนี้ไปก็พบว่าไม่มีเซนเซย์คนถัดไปมาเข้าต่อ..
...แต่จากตารางที่เบลม็อทส่งมาให้มันน่าจะเลิกเย็นกว่านี้นะ...
"อ่า.. สงสัยใช่ไหมล่ะ อาจารย์คาบนี้เขาลาน่ะ" น้องสาวของชูซังหันมาพูดและบอกผม ดูท่าคงมีนิสัยช่างสังเกตน่าดู ...สมแล้วล่ะ...
"งั้นหรือ.." ผมหันไปมองรันหน่อยๆ รันที่รับรู้ถึงสายตาของผมก็สะดุ้งหน่อยๆแล้วยิ้มแห้งๆให้
"มะ..มีอะไรงั้นหรือ" ผมมองติดดุๆใส่เล็กน้อยก่อนเท้าคางหน่อยๆ
"เพื่อนกันแล้วนะ.." ผมเม้มปากเบาๆ "..อย่ากลัวผม.. และก็.. เพื่อนกันเขาทำอะไรงั้นหรือ..." ผมหลบสายตาของรันหน่อยๆ โซโนโกะเองก็หันมามองแล้วเหมือนกัน และแทบจะหันขวับทันทีที่ได้ยินคำถามของผม
"นายไม่รู้จริงๆงั้นหรือ!?" เธอมีสีหน้าตกใจแล้วลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ก่อนจะก้าวเดินเข้ามาใกล้จนเหมือนลืมกลัวผมซะแล้ว "อ่ะ..เอ่อ.. ขอโทษ" เมื่อเธอรู้สึกตัวก็รีบพูดขอโทษผมพร้อมหลุบตาลงต่ำ
"ช่างมันเถอะ" ผมส่ายหัวเบาๆ นี่คงเป็นหนึ่งในสิ่งที่เพื่อนทำกันล่ะมั้ง..
...ไม่ได้น่าหงุดหงิดขนาดนั้น... ยินเอาปืนจ่อหัวผมยังยิ้มได้เลยด้วยซ้ำ ทำไมแค่นี้ผมจะต้องทนไม่ได้ด้วยล่ะ เธอก็แค่เผลอตัวนี่หน่า
"ก็..อย่างแรก.. วันนี้ไปคาราโอเกะกันเถอะ!" โซโนโกะพูดขึ้นพร้อมกำหมัด ฮ่ะๆ.. ก็ดูตลกดีนะ?
...รึเปล่า...
"เอ่อ.. ฉันไปด้วยสิ" น้องสาวของชูซังพูดขึ้นมาพร้อมนั่งอยู่ในท่ากอดเก้าอี้
"อื้ม!" รันขานรับด้วยน้ำเสียงเริ่มร่าเริงขึ้นหน่อยๆแต่แล้วเธอก็เหลือบมามองผมพร้อมมีสีหน้าลำบากใจหน่อยๆ ผมยักไหล่เบาๆเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรหรือไม่ถือหรอกนะ
"จะว่าไป.. ฉันรู้สึกถูกชะตากับหน้านายแปลกๆนะ" น้องสาวของชูซังพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
...คิดถึง... นายจังชูซัง..
"คงเพราะนายนี้หน้าสวยล่ะมั้ง" โซโนโกะพูดขึ้นก่อนจะเอามือตะครุบปากซึ่งผมไม่ถือสาอะไรหรอก มันแล้วแต่มุมมองความคิดของแต่ละคนซะหน่อย
"เอ่อ.. แต่ก็หน้าสวยจริงๆ.. แล้ว..เอ่อ.." ผมเอียงคอมอง รันเป็นอะไรอีกงั้นหรือ..? "อะ..พวกเราสี่คนยังไม่เคยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลย.."
"ฉันโมริ รันนะ.." รันพูดพร้อมรอยยิ้ม อืม.. นางเอกของนายก็สวยไม่เลวแฮะชินอิจิ
"อ่า! ฉันเซระ มาสึมิ" น้องสาวของชูซังหรือเซระพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มไม่ต่างกับรัน
"ฉันซึซึกิ โซโนโกะ" โซโนโกะพูดขึ้นมาบ้าง "แล้วนายล่ะ พ่อหนุ่มหน้าสวย"
"อย่าเรียกอย่างนั้นสิ.. อ่า.. ผมชื่อเทนชิ รินะครับ" ผมยกยิ้มให้หน่อยๆ ถึงจะไม่ใช่รอยยิ้มที่ดีนักแต่ก็ไม่เหมือนรอยยิ้มของยินหรอก!
...อา.. นิดหนึ่งหน่า ฮ่ะๆ...
"เอ่อ..จริงด้วย ฉันขอเรียกเธอว่ารินะนะ" รันพูดขึ้น อืม.. เพื่อนสินะ ยังไงไม่ว่าจะเทนชิหรือรินะก็ย่อมเป็นชื่อเล่นผมทั้งคู่อยู่แล้ว ผมจึงพยักหน้าอนุญาตอย่างว่าง่าย
"ฉันเรียกด้วยคนสิได้ไหม" เซระพูดแล้วผมก็ส่งเสียงอ่าตอบกลับไป
"ให้ตายสิพวกเธอนี่ ฉันเรียกด้วยคนสิ" ผมพยักหน้ารับเบาๆ "จะว่าไปเธอก็เรียกชื่อเล่นของพวกเราได้เหมือนกันนะ" เธอยิ้มให้ผม
"อ่า.. มาสึมิ.. รัน โซโนโกะ" ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ดังนักออกไปทางเบาๆซะด้วยซ้ำ โซโนโกะยิ้มออกมาอย่างพอใจหน่อยๆ
"เอ้าๆ รีบเก็บของเร็ว" โซโนโกะเท้าเอวและถือกระเป๋าไว้บนบ่า "จะได้รีบไปคาราโอเกะกันไง"
"อ่า! รอแปปนะรอแปป" เซระพูดขึ้นพร้อมรีบหันไปเก็บของส่วนรันเองก็เก็บของแปปเดียวก็ปิดกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว
...ส่วนผมน่ะเหรอ? ไม่ได้หยิบเอาของอะไรขึ้นมาแต่แรกแล้ว... ก็แทบมัวแต่เหม่อนี่หน่า
"จะว่าไปอาจารย์สอนภาษาอังกฤษสอนดีไหมน่ะรินะ" รันหันมาถามผม เห็นรันบอกว่าอาจารย์คนนี้เป็นอาจารย์คนใหม่ที่พึ่งเข้ามาสอนได้สักพัก
"อ่า.. ผมไม่ได้ตั้งใจฟังเขาน่ะ" ผมยิ้มแห้งๆให้ โซโนโกะคุยกับพนักงานร้านคาราโอเกะว่าจะมาร้องเกะสักหนึ่งชั่วโมง เมื่อตกลงคุยราคาเรียบร้อยเธอก็ออกเงินจ่ายไป..
เมื่อเดินออกจากหน้าเคาท์เตอร์ได้ไม่ไกลนัก รันก็เอ่ยปากขึ้นมาเรื่องเงินที่โซโนโกะจ่ายไป.. แต่
"ไม่เห็นเป็นไรเลย อีกอย่างก็ถือซะว่าฉันเลี้ยงเพื่อนใหม่ยังไงล่ะ" เธอว่างั้นก่อนจะเดินนำเข้าห้องไป "อ้าว รีบเข้ามาเร็วเข้าสิ รัน ยัยทอมบอย รินะ!"
"อื้มๆ!" รันขานรับก่อนจะรีบเดินตามเข้าไป ในขณะที่ผมกำลังจะเดินตามเข้าไปอีกคนนั้นเอง
"เอ่อ.. เดี๋ยวก่อนสิ.." มาสึมิพูดขึ้นมา ผมหันไปมองทางเธอหน่อยๆ "คือว่า.. นายรู้จักพี่ชูหรือเปล่า..."
"คือว่าลักษณะของนายคล้ายคนที่พี่ชูเคยเล่าให้ฟังมากๆเลยน่ะ...." ผมที่ได้ยินดังนั้นก็เผลอยิ้มขึ้นมา ชูซังเล่าเรื่องผมให้น้องสาวฟังด้วยเหรอ
...อา.. ดีจังแฮะ...
"อ่า.." ผมขานรับขึ้นมาเป็นคำตอบว่าเธอไม่ได้คิดผิด
"เอ่อ.. แล้วนายเจอพี่ชูบ้างไหม.. เขา.." ผมส่ายหัวเบาๆ ผมตอบไม่ได้จริงๆว่าชูซังยังอยู่.. ก็มันเป็นความต้องการของชูซังเขานี่หน่า
"เฮ้ พวกเธอน่ะเมื่อไหร่จะเข้ามา..หา!" โซโนโกะเดินออกมาตามด้วยทำให้บทสนทนาระหว่างเราเป็นการจบลงที่ตรงนั้น
หลังจากนั้นมามาสึมิก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรผมขึ้นมาอีก จริงด้วย.. จะว่าไป
"อ่า.. ขอโทษทีนะ..." ผมพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ลืมบอกอามุโร่ซังซะสนิทเลย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่โกรธเลยแถมดีใจซะด้วยที่ผมได้มีเพื่อนกับเขา
"อ่า.. ไม่เป็นไรหรอก วันนี้มีนัดกับยินน่ะ.." ผมพูดขึ้นเมื่ออามุโร่ซังบอกจะมารับ "โอเค.. ขอบคุณล่วงหน้านะครับอามุโร่ซัง" ผมยิ้มออกมาแม้อีกฝ่ายคงไม่เห็น ซึ่งตอนนี้ผมออกมาคุยหน้าห้อง
...ใกล้เย็นแล้วแฮะ...
"ออกมาทำอะไรน่ะรินะ" โซโนโกะเปิดประตูออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นผมหายไปนาน
"เข้าห้องน้ำกับคุยโทรศัพท์น่ะ" ผมตอบตามความจริง
"จะว่าไปเธอยังไม่ได้ร้องเพลงเลยนี่ ร้องสักหน่อยเถอะนะ" รันพูดขึ้นและมีโซโนโกะที่ส่งเสียงสนับสนุนอยู่ข้างๆ
"อะ..เอ่อ.. ไม่ดีมั้ง.." ผมพูดพร้อมเหงื่อตกหน่อยๆ อา... ผมกับการร้องเพลงนี่มันไม่เข้ากันยิ่งกว่าอะไรซะอีกนะ...
"อ่า... ก็ได้.." แต่สุดท้ายผมก็ใจอ่อน เพราะดูเหมือนพวกรันจะจับไต๋ผมได้ว่าดูสนใจมาสึมิเป็นพิเศษ
...พวกเธออาจคิดว่าผมชอบมาสึมิล่ะมั้ง...
และวิธีการที่พวกเธอใช้ก็คือการให้มาสึมิทำหน้าอ้อนผมร้องเพลง ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ยอมทำง่ายๆ แต่พอโซโนโกะกระซิบกระซาบอะไรนิดหน่อยก็พยักหน้ายอม
...ให้ตายเถอะ.. เอาหน้าที่เหมือนชูซังแบบนี้มาทำ... ผมยิ่งไม่ค่อยมีภูมิต้านทานสักเท่าไหร่ด้วย หน้าร้อนชะมัดเลย..
"ร้องเร็วรินะ" โซโนโกะพูดขึ้นพร้อมตบมือหน่อยๆ ผมเม้มปากพลางนึกถึงรายชื่อเพลงในหัวที่แทบไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว..
...ให้ตายสิ...
"Itsumo kimi no migi no tenohira wo" ผมร้องเพลงที่เหมือนเคยได้ยินมาบ้างและมันขึ้นอยู่ในรายชื่อแนะนำ.. อืม มันชื่อキセキ
"Tada boku no hidari no tenohira ga" ส่วนเหตุผลที่ผมเลือกเพลงนี้น่ะเหรอ.. เพราะเคยได้ยิน..และเนื้อหาของมัน..
...มือขวาของเธอที่กุมมือซ้ายของฉันเอาไว้... ช่างบังเอิญที่อามุโร่ซังเป็นคนถนัดขวา ส่วนตัวผมนั้นเป็นคนถนัดซ้ายอย่างพอดิบพอดีเลยนะ...
---------------------------------------------
มุมพูดคุยกับไรท์หน่อย
จำตอนที่แนะนำให้ฟังเพลงเศร้าได้ไหมคะ?
ตอนนั้นเค้าตั้งใจไปหาเพลงเศร้ามา แต่กลับเจอเพลงนี้
ซึ่งตอนเค้าหาข้อมูลของอามุโร่นั้นพบว่าอามุโร่เป็นคนที่ถนัดขวา
ส่วนเทนชิตอนเขียนข้อมูลไว้เป็นคาร์แรคเตอร์ก็กำหนดให้ถนัดซ้าย
---------------------------------------------
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เดี๋๋ยวนะ งั่นน้องก็ไม่ได้ทานข้าวเที่ยงสิ....... สุภาพน้องงงงง
ปล.ขอบคุนที่มาอัปเร็วๆน้าค้าา
คิดถึงคุณชูจังเลยค่ะ ._.