คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue - เด็กน้อยจากผืนทราย
New Fantasy – Zero adventure
บทนำ - เด็กน้อยจากผืนทราย
ที่นี่เป็นที่เดียว ที่ไม่ว่ามองไปทางไหน ก็เห็นเพียงแค่เส้นขอบฟ้า
ไม่ว่าจะเหลียวมองอย่างไร สีฟ้าก็ยังตัดกับสีน้ำตาลอ่อนของทรายอยู่ดี
ผืนทรายที่ปราศจากร่มเงาไดๆ ให้หลบแดด อันร้อนระอุ ของทะเลทราย
น่าขำนะ....
ทั้งๆที่มนุษย์พากันยกย่องแสงสว่าง ประหนึ่งกับว่ามันเป็นพระเจ้า
แต่ในทะเลทรายนี้ กลับแสวงหา “ เงามืด ” ให้กับตัวเอง แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
น่าทุเรศสิ้นดี
ยกย่องว่างสีขาวนั้น เป็นสีที่แสนบริสุทธิ์ แล้วกล่าวหาสีดำว่าเป็นสีแห่งความชั่วร้าย
แต่เอาเข้าจริงๆ สีขาวนั้นกลับเปราะเปื้อนได้ง่ายกว่าสีดำเสียอีก
คุณธรรม มันคืออะไรกันแน่
มันคือสีขาวอันแสนบริสุทธิ์ มันคือ เส้นที่มนุษย์ขีดขึ้นมาด้วยตัวเอง ว่านี้คือสิ่งที่ดี
พยายามจะแยก ทุกอย่างให้เป็นสีขาว และสีดำ ให้อย่างเด็ดขาด
ถ้าอย่างนั้น “สีแดง” เป็นสีดำหรือสีขาวหละ ????
สีแดงก็ต้องเป็นสีแดงสิ............... ไม่ใช่ทั้งขาว และก็ ไม่ใช่ทั้งดำ
และในทะเลทรายแห่งนี้....... ไม่มีทั้งสีขาวและสีดำทั้งนั้น
----------------------------
ทุกอย่างล้วนมอดไหม้ ไอระอุที่ลอยขึ้นมาจากผืนทราย และเปลวไฟ
สีแดงที่ไหลรินไปรวมกับเม็ดทราย บ้างก็ระเหยจนกลายเป็นไอ เหลือเพียงแต่สีแดงที่แห้งกรัง
ธงสีดำที่มีปีกสีขาวเป็นสัญลักษ์ ปลิวไสวอย่างอ่อนล้า
นี้ไม่น่าเชื่อ ว่าจะเป็นการรบระหว่าง ทหารพันนาย กับ โจรเพียงแค่ไม่ถึงสิบคน
สำหรับทหารเหล่านั้น นี้คือความพ่ายแพ้ โดยสิ้นเชิง
แต่ว่าสำหรับเหล่าโจรเพียงสิบคนนั้น ก็ไม่อาจเรียกได้ว่านี้คือ “ ชัยชนะ ”
เด็กน้อยเดินผ่าน ศพที่เรียงรายอยู่สองข้างทาง ราวกับจะเป็นทางเดินให้เขาผ่านไป
ที่สุดปลายสายตาของเด็กน้อยผู้นั้น มีร่างที่เขาคุ้นเคยดียืนอยู่
“ หัวหน้า!! ” เด็กน้อยรีบวิ่งไป โดยไม่สนใจถึงบาดแผลของตัวเอง แม้จะสะดุดหกล้มไปบ้างแต่เขาก็ไม่ยอมหยุดวิ่ง
แต่เมื่อเขาเข้ามาใกล้ ก็เห็นภาพที่น่าหวาดหวั่น ชายร่างยักษ์ ที่ทั้งกายมีทั้งธนู และดาบนับร้อยเล่มปักอยู่บนตัว
ลมหายใจของชายร่างใหญ่นั้น ริบหรี่เต็มที่ ที่เขายังยืนอยู่ได้เพราะมี ขวานอันใหญ่ที่สูงกว่าส่วนสูงของเขาค้ำยันอยู่
“ หัวหน้า.... ” เด็กน้อยเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นอย่างหวาดหวั่น ดวงตาของเด็กน้อยสั่นคลอน
“ ข้าจำไม่ได้ ว่ามีลูกน้องเป็นเด็กขี้แยนะ... ” ชายผู้นั้นกล่าวพลางทรุดตัวลง เด็กน้อยพยายามวิ่งเข้าไปพยุงตัว
แต่เขาสูงเพียงแค่หัวเข่าของชายผู้นั้นเพียงเท่านั้น
“ อย่าตายนะ!! ขอร้องหละ!! ผมยังไม่เคยชนะหัวหน้าเลยนะ!! ” เด็กน้อยพูดน้ำตาของเขาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ หนวกหูจริง.... อย่างแกหน่ะ
ไม่มีทางชนะฉันไปตลอดนั้นหละ ” ชายผู้นั้นพูดแม้คำพูดเหล่านั้นจะฟังดูหยาบกร้านแต่สำหรับเด็กน้อยแล้วมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น
“ ไม่นะ พี่เอลเฟ่ กับมีไอด้า ก็ไปแล้ว หัวหน้า!! ” เด็กน้อยพยายามเขย่าตัวชายร่างใหญ่นั้น
“ งั้นเหรอ.... ” มือที่ทั้งแข็งและหยาบกระด้างในยามนี้นั้นมันช่างแสนจะอบอุ่นและอ่อนโยน
“ …..หัวหน้าจะต้องได้ไปสวรรค์ แน่ครับ ” มือเล็กๆ ของเขาเอื้อมไปสัมผัสกับมือที่แสนหยาบกระด้างนั้น
“ ไม่หรอก..... คนอย่างข้ามีแต่ต้องตรงไปยังนรกอเวจีเท่านี่นหละ ”
“ ถ้างั้น นรกก็ไม่อยากรับคนอย่างหัวหน้าไว้หรอก.... ”
เด็กน้อยพยายามกลั้นน้ำตา แต่ยิ่งกลั้นเสียเท่าไหร มันก็ยิงพรั่งพรูออกมาจนไม่อาจหยุดได้
“ นั้นสินะ..... ”
ดวงตาของชายผู้นั้นค่อยๆปิดลง ร่างของเขาไม่ยอมล้มลงสู่พื้น เขายังคงยืนกึ่งนั่งแม้ยามลมหายใจของเขาดับวูบลง
เด็กน้อยโอบกอดร่างนั้นไว้ แล้วร้องไห้ให้เสียงดังเท่าที่ใจอยาก
“ แล้วเจอกันเจ้าหนู ”
ธงสีดำที่ปักสัญลักษณ์ รูปปีกนำสีขาวยังคงปลิวไสว ณ ที่เดิม….
เด็กน้อยเดินโซเซไปยังธงผืนนั้น เขามีผมสีน้ำตาลจนออกส้ม มีดวงตาสีน้ำตาลใส
ที่หน้าผากของเขานั้น มีรอยแผล เป็นแผลรูปเส้นตรงใหญ่ๆ
“ ข้าขอสาบาน ณ ตรงนี้.... ” เด็กน้อยกุมเสาที่ผูกธงนั้นไว้ในมือ
“ ปีกปักษาอสูร จะไม่มีวันตาย!! มันจะฟื้นมาจากนรก และตามราวีผู้ที่สังหารพี่น้องข้า!!! ”
ดวงตาของเด็กน้อยมีเพียงอย่างเดียวที่หลงเหลืออยู่ นั้นคือ
ความแค้น.......
ความคิดเห็น