คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : ตอนที่ 10.1
( ควรใช้การพิจารณาในการอ่านนะครับ เป็นเรื่องสมมุติที่แต่งขึ้น? ความบันเทิง? สักนิดหนึ่งนะ หวังว่าคงไม่ตายหรอกนะ ท่านผู้อ่านทุกท่าน )
วันรุ่งเช้าที่ข้ามพ้นวันที่ทรหดไปได้ที่บ้านพักของโรล
" นี่ตื่นได้ล่ะ ตัวชั้น " เซล่าที่ตื่นขึ้นมาในสภาพชุดนักเรียนเรียบร้อยเขย่าตัวจริงของเธอให้ตื่น
พอมาลองคิดดูแล้วมันแปลกจริงๆ ที่มาปลุกตัวเองแบบนี้ เซล่าคิดในใจ
" นี่! ตื่นได้ล่ะ " เซล่าขยับตัวเอามือตีหน้าเขาเบาๆ
" อืม..." ซีโร่หันไปมองทางอื่นอย่างงัวเงีย
นี่นิสัยเราตอนหลับเป็นอย่างงี้เหรอเนี่ย เซล่าบ่นในใจก่อนหันมามองเด็กสาวที่นอนข้างๆเขา
เธอยื่นมือมาแตะหน้าผากของเด็กสาว
" ยังมีไข้อยู่ แบบนี้ไปโรงเรียนไม่ไหวล่ะนะ..." เซล่าพูดขึ้นก่อนลุกขึ้นเดินไปยังประตู
" รุ่นพี่แล้วพี่นัทล่ะค่ะ " โรลที่อยู่หน้าห้องอยู่แล้วถามขึ้น
" ตอนนี้ยังมีไข้อยู่ วันนี้คงลาป่วยไปก่อนแล้วกัน..." เซล่าเล่าสถานการณ์ให้ทุกคนบ้านพักฟัง
" แล้วใครจะดูแลช่วงที่พวกเราไปเรียนเหรอ? " เบนรากันต์ถามขึ้น
" ก็มีคนหนึ่งที่นอนกับยัยนั่นด้วยไม่ใช่เหรอ? " เซล่าชี้ประตูหลังเธอ
ทุกคนถึงกับบางอ้อทันทีเลย เพราะหลังจากพวกเขากลับบ้านแล้วพบพวกเขานอนอยู่ห้องเดียวกันอย่างหมดเรียวแรงตามกันจนถูกเพื่อนหลายคนอดยิ้มไม่ได้ถึงขั้นแบล็กเมล์ตอนหลับขณะที่เจ้าตัวของร่างแยกยืนอยู่แต่กลับไม่ทำอะไร และพวกเขาเดินออกจากบ้านพักเพื่อไปเรียน
" จะดีแน่เหรอค่ะ จะปล่อยไว้แบบนั้นน่ะ " โรลยิ้มกระซิบเซล่า
" ยังไงมีชั้นร่างจริงอยู่คงไม่เป็นไรหรอก..." เซล่าตอบตามจริงไป
" ไม่ใช่อย่างงั้นค่ะ รุ่นพี่น่ะไม่เป็นไรแน่เหรอค่ะ ถึงรุ่นพี่เป็นร่างแยกก็น่าส่งผลต่อร่างจริงจากการต่อสู้เมื่อวานอยู่บ้างนะค่ะ " โรลพูดด้วยความเป็นห่วง
" ก็จริง...ที่มันส่งกับชั้นที่เป็นร่างแยกด้วยถึงจะไม่มากก็เถอะ ตอนนี้ร่างกายฟื้นฟูเรียบร้อยแล้วน่ะ..." เซล่าโชว์แผลที่เป็นการต่อสู้ไม่เหลือสักรอยแผลเลยเหมือนเด็กสาวปกติทั่วไป
" นี่แปลว่าใช้นั่นไปแล้วเหรอค่ะ "
" ก็เพราะระดับลูอิสนี่ล่ะถึงต้องใช้..." เซล่าพูดขึ้น ถ้าไม่ใช่สิ่งนั้น ป่านนี้เขาก็คงเสียท่าไปแล้ว
" แล้ววันพรุ่งนี้คงไม่เป็นไรแน่นะค่ะ " โรลถามให้ชัวร์ก่อน
" อ่า..."
กลับทางด้านที่บ้านพัก
" ฮาว~~~~~ " ซีโร่ที่ตื่นแล้วอ้าปากเอามือปิดปากฮาวไปหนึ่งหวาดก่อนจะหมุนคออย่างเมื่อย
เขาเห็นกระดาษวางไว้ที่โต๊ะแล้วหยิบขึ้นมา
' ถึงตัวชั้น วันนี้ชั้นกับคนอื่นจะบอกเรื่องยัยนั่นที่ป่วยให้ เพราะงั้นดูแลยัยโง่ดีๆด้วยล่ะ '
พอเขาอ่านเสร็จแล้วหันมองเด็กสาวที่นอนอยู่แล้วเถิบตัวมองใบหน้าของเธออย่างใกล้ชิด
ใบหน้าเธอที่แดงขึ้นด้วยพิษไข้ ดูทรมานขึ้นมา
" ดูท่ายังมีไข้ค้างจากเมื่อวานเหลืออยู่เหรอ..." ซีโร่พูดพึมพำเบาๆก่อนลุกขึ้นยืนอย่างรู้สถานการณ์ของเธอ
เขาเดินไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้เธอโดยสภาพชุดที่ยังใส่อยู่เมื่อวานนี้
นัททริดา บรรยาย.....?
ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ รู้สึกถึงอาการที่หัวหนักอึ้งมากๆเลย แถมตัวชั้นร้อนไปหมดทั้งตัวเลย......
รู้สึก...ทรมานจังเลย....
แล้วทันใดนั้นเองมีเสียงประตูเปิดขึ้น
" ยัยโง่ตื่นยัง..." นั้นคือซีโร่นั้นเอง...
ชั้นเองก็จำอะไรไม่ค่อยมากในเหตุการณ์เมื่อวาน เพราะชั้นถูกให้หมดสติไป...แถมยัง......ถูก...อะไรให้กินเข้าไปด้วย.....
ซีโร่เดินมาหาชั้นพบว่าชั้นตื่นแล้ว เขาก็วางชามลงตรงโต๊ะแล้วนั่งข้างๆชั้น
" อาการเป็นไงบ้าง...? " เขาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง....
" อือ......ยังมึนๆหัวอยู่น่ะ....แถม.....ยัง " ชั้นพูดขึ้นอึดอัดขึ้นมาอย่างยากลำบาก
.....นี่ชั้นเป็นอะไรไปกัน......?
" นี่ยัยโง่ไหวหรือเปล่า " ซีโร่เถิบตัวมาดูอาการของชั้นที่หายใจเร็วกว่าปกติ....
" ร้อน....." ชั้นพูดขึ้นอย่างทรมานแล้วเอือมมือที่จะปลอดกระดุมเสื้อแต่ถูกมือใหญ่ของเขาห้ามไว้
" นี่คิดจะทำอะไร..." เขาตำหนิขึ้น...มันร้อนหนิ....
" ก็ร้อนหนิ....อึดอัดจะแย่....อยู่แล้ว " ชั้นหอบหายใจเบาๆด้วยร่างกายที่อุณหภูมิที่สูงขึ้น
ซีโร่ถึงกับเบิกตากว้างก่อนเอามือมาปิดหน้าตัวเองเล็กน้อยแล้วบ่นพึมพำว่า " นี่ไปโดนวางยาอะไรมาเนี่ย...."
" ชะ ชั้น....ก็.....ไม่รู้..." ชั้นพูดด้วยหัวตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไรไปหมดแล้ว...
มะ......ไม่.....ไหว.....
ชั้นยื่นมือแล้วกดหัวของเขาแล้วยื่นหน้าของตัวเองเอาริมฝีปากของตัวเองสัมผัสกับริมฝีปากของเขา
" อุบ!! " ซีโร่ตกใจกับการกระทำของชั้นแบบกระทันหันแล้วคิดจะดิ้นร้นให้หลุด
แล้วร่างกายของชั้นขยับไปโดยสัญชาตญาณใช้แขนซ้ายล็อกคอเขาและมือข้างขวากดหัวของเขา
ริมฝีปากที่สัมผัสครั้งแรกชองชั้น.....มันหวานขึ้นจนน่าประหลาดใจ แถมร่างกายเหมือนจะยิ่งร้อนขี้นกว่าเดิมพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ....
" ฮ่า~~ " ชั้นถอนริมฝีปากอย่างหอบหานใจแววตาที่ชั้นคิดว่าไม่รู้เป็นยังไง
ทำไม...ชั้นรู้สึกต้องการเขา....?
" นะ นี่เธอ...." เขาพูดขึ้นสีหน้าตอนนี้เรียกว่า
นะ น่ารักชะมัด.......ใบหน้าที่แดงจางๆกับท่าทางบุคลิกของเขามันทำให้อดเอ็นดูไม่ได้เลย
" เฮ้อ...รู้ล่ะโดนวางยาอะไร...." ซีโร่พูดขึ้นเหมือนเขาจะรู้แล้ว
" เธอถูกวางยาปลุกอารมณ์ทางเพศน่ะ..." หะ....หา?!!
" จะ....จริงเหรอ...." ชั้นพูดขึ้นด้วยความอึ้งที่ยังมีสติอยู่บ้าง
" แถมโชคร้ายที่ยาสลบดันหมดอีกด้วย..." เขากัดฟันเหมือนตัดสินใจอย่างหนัก
รู้สึก....เห็นใจเขาเหมือนกันนะ
" ขอโทษ....ทีต้องจูบนายน่ะ..." ชั้นพูดขึ้นอย่างคาดโทษ
" ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก...." เขาบ่นพึมพำเบาๆทำให้ชั้นไม่ได้ยิน
" เอ๋?...."
" ....รออยู่ตรงนี้ อย่าไปไหนเข้าใจไหม? " เขาลุกขึ้นพูดเสียงหนักแน่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
" อะ อืม...." ชั้นพยักหน้าเบาๆ
หลังจากนั้นซีโร่ก็เดินจากห้องไป
ชั้นถึงกับหยิบหมอนมากอดจิกทันทีเลย
กริ๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! น่าอายชะมัด ไม่รู้เอาความรู้สึกนี้ยังไงดีเนี่ย
คะ คือความจริงชั้นก็ไม่ได้รังเกียจเขาหรอกนะ.......
ตะ แต่การที่ชั้นจูบไปนั้นกะ ก็เป็นทั้งแรกสำหรับชั้นเหมือนกันด้วย
พะ พอมีความรู้สึกที่มีต่อเขาแล้วร่างกายของชั้นก็เริ่มขึ้นเลื่อยๆ
" ซีโร่..." ชั้นร้องออกเสียงสั่น
มือของชั้นเผลอจับสัมผัสท่อนล่างพอนึกภาพของเขาออกมา
" อ่ะ~~~" ชั้นร้องออกมาเสียงสั่นออกมา
" เผลอแปบเดียวทำอะไรไม่ทราบ..." จู่ๆเสียงซีโร่ดังขึ้นทำให้ชั้นถึงกับสะดุ้งทันที
" ซะ ซีโร่..." ชั้นพูดด้วยสีหน้าที่แดงแจ๋จวนจะเป็นพระอาทิตย์แล้วเนี่ย
น่าอายชะมัด....
" เฮ้อ...." ซีโร่ถอนหายใจเบาๆก่อนนั่งข้างๆชั้นแล้วชิงจุมพิตริมฝีปากไปซะแล้ว
" อือ! " ชั้นพยายามขัดขืนแต่ร่างกายของชั้นมันไม่ยอมทำตามที่สั่งเลย
แล้วเขาก็กดตัวชั้นให้นอนลงกับเตียงนุ่มนวลขณะยังจูบอยู่
แล้วเขาก็ถอนริมฝีปากออกมาเชื่องช้าสีหน้านิ่ง
" ขอบอกอะไรไว้ก่อนนะ..." ซีโร่พูดขึ้นสีหน้าที่เรียกว่าผ่อนคลายเอามากๆเลย
" เธอแค่บอกว่ายอมหรือไม่ยอมเท่านั้น....ถ้ายอมก็ทำให้เธอหายจากอาการนี้ หรือไม่ยอมก็ทนอาการนั้นต่อไปจนกว่าจะหายเอง " เขาถามด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังผิดไปจากทุกที
" คือว่า....." ชั้นถึงกับไปไม่ออกเลยทีนี่ ก็เล่นถามแบบนี้ตรงๆแบบนี้เขินมากเลยนะเนี่ย
" เอาไง....ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะเก็บอาการนี้ไว้แค่ด้วย...เพราะฉะนั้นไวๆหน่อย " ชั้นเริ่มได้ยินเสียงหอบหายใจของเขาอย่างแผ่วเบา ดูแล้วเขาตื่นเต้นไม่แพ้กันเลย
" คือ..........." ชั้นที่กำลังพูดออกมานั้นหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเอามากๆเลย
แล้วซีโร่ก็ลุ้นกับท่าทางของชั้นโดยไม่น้อยเหมือนกัน
ชั้นพยักหน้าเบาๆเชิงเป็นคำตอบให้เขา
จู่ๆมือของเขาก็รวบแขนของชั้นทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว
" เธอขอเองนะ...." เขาพูดหลุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แล้วเขาก็บรรจงจุมพิตปากที่ต้นคอของชั้นให้ร้องเสียงหวานแบบแปลกๆ
" อย่าร้องเสียงแบบนั้นได้ไหม...ใจจะสั่นอยู่แล้ว " เขาหอบหายใจเก็บอาการมือสั่นไม่ได้เลยเนี่ยแม้จะเล็กน้อยก็เถอะ
" บะ บ้า..." ชั้นพูดเขินอาย
" จะว่าไปแล้ว..." จู่ๆซีโร่ก็พูดขึ้น " มาทำกลับชุดเดรชแบบนี้มันให้ความรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆนะ..."
" นี่นายเป็นคน-- อ๊ะ~~~ " ชั้นที่กำลังจะเถียงกลับถูกจมูกเรียวซุกไซเนินอกของชั้น
ริมฝีปากของเขาก็ซุกไซ้เนินอกของชั้นจนตอนนี้สมองของชั้นเริ่มเลืองลางเต็มทีแล้ว
แล้วหลังจากนั้นชั้นก็จำไม่ได้อีกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ชั้นรู้คือ....ความอบอุ่นของเขา
__________________________________________________________________________________
ซีโร่ บรรยาย
" เฮ้อ......" ผมถอนหายใจยาวๆหลังจากมีอะไรกันกับยัยโง่
ซึ่งตอนนี้เธอหลับอย่างหมดแรง สงสัยจะทำเกินไปหน่อยแฮะ...
ให้ตายสิกลิ่นของยัยนี่ยังติดในจมูกอยู่เลย
นับว่าโชคดีมากที่มีถุงยางที่เก็บซ่อนอยู่ในกระเป๋าของผม แต่ปัญหาคือมันมาอยู่ได้ไงต่างหาก?!!
คือจำได้ว่าตอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลจัดการทิ้งไปแล้วนะ
สิ่งที่ผมคิดได้เลยนะ เป็นฝีมือของคุณแม่แน่นอน ให้ตายสิ ท่านนี่ประมาทไม่ได้เอาซะเลย ส่วนคนที่เก็บใส่ในกระเป๋าคงจะมีแค่อาเทียเท่านั้นแหละ
เพราะเธอทำหน้าที่ความสะอาดในบ้านพักซี่งคนที่มีโอกาสแค่คนเดียวที่สามารถใส่กระเป๋าผมได้
พอเห็นใบหน้าของยัยโง่ในตอนนั้นแล้ว.....
ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนเผลอคิดเรื่องที่พึ่งจะทำไปหมาดๆอย่างหัวเสีย ถึงแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับผมก็เถอะ ( อ่าวแบบนี้แปลว่าเคยทำแล้วสิ//เจบี )
ผมเลิกสนคิดเรื่องที่ทำไปแล้วยื่นมือแตะหน้าผากของเธอวัดอุณหภูมิร่างกาย
" 35 องศา หายแล้วสินะ..." ผมพูดอย่างหายห่วงเล็กน้อย
ถ้าฝืนยังเป็นอีกมีหวังผมจะเป็นไปตามเธอแน่...
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาบนเตียง เที่ยวแล้วเหรอเนี่ยไวจัง แต่คงว่าไม่ได้หรอกก็กินเวลาไปนานการทำเรื่องนั้นน่ะ
ติ้งต้อง! เสียงกรีงหน้าบ้านดังขึ้น
ผมก็ลุกขึ้นยืนเดินห่มผ้าให้ยัยโง่ สภาพตอนนี้ผมไม่อยากใครเห็นล่ะนะ ก่อนออกจากห้องแล้วไปยังหน้าบ้านว่าใครมา
พอผมเปิดประตูหน้าบ้านต้องถึงกับแปลกใจ เพราะหายากนะเนี่ยที่คนระดับอย่างเขาจะมาที่นี่ในเวลาแบบนี้น่ะ
ชายหนุ่มผมสั้นสีทอง นัยต์ตาสีฟ้าใส่แว่นกันแดดและหมวกสีดำ ใส่เสื้อเจ็ตเกตสีฟ้าเสื้อเชิตสีขาวกางเกงยีนต์สีดำรองเท้าผ้าใบสีดำ ใบหน้าที่เด็กโกงอายุจริงๆของเขามาก
เขามีชื่อว่า เจมส์ เวลเทเซีย เป็นหัวหน้าในองค์กรลับที่ผมอยู่ในสังกัต อายุ 40 ปีแล้วครับ
คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ เขาอายุ 40 จริงๆครับ แล้วด้วยเขดูแลสุขภาพเป็นอย่างดีเลยรักษาใบหน้าเด็กๆของเขาไว้ได้ ส่วนหนึ่งก็เป็นผลยาลดอายุของด็อกเตอร์สโมคด้วยหนิน่ะ
" ไง ไม่ได้เจอกันนานนะ ซีโร่ " เจมยิ้มทักทาย
ความคิดเห็น