คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : ตอนพิเศษ 05.6 ผู้พิทักษ์
ตอนพิเศษ 05.6 ผู้พิทักษ์
ถ้าถามชื่อตอนพิเศษนี่เป็น 05.6 แทนที่จะเป็น 01 คือเนื่องมาจากเป็นตอนช่วงระหว่าง ตอนที่ 05 และ 06 เลยตั้งแบบนี้นะ เข้าใจตรงกันนะ ตอนนี้ซีโร่มีบทบาทแค่ตอนแรกเท่านั้น
ย้อนกลับไปช่วงเวลา 2 สัปดาห์ก่อน เป็นช่วงที่หลังจากให้แฟงค์ใส่ปลอกคอ
" โอ้ย~~~ " แฟงค์อุทานเบาๆออกมาก่อนค่อยๆลืมตาขึ้น
" ได้สติแล้วเหรอ..." เสียงเด็กหนุ่มที่คุ้นดังขึ้นจนทำให้เขาเปิดตากว้างเต็มที่
แล้วลุกขึ้นพร้อมที่จะชกหน้าซีโร่ใส่ทันควัน แล้วเขาก็รับได้
" นี่ขนาดยังไม่หายดี ยังซ่าได้อีกนะนายน่ะ..." ซีโร่พูดขึ้นดูจากอาการของเขาสภาพไม่ต่างอะไรกับแฟงค์นัก
" ที่นี่ไหนกันหา! " แฟงค์ตวาดใส่ทันที
" ก็พานายไปเรียนไง..." ซีโร่ตอบสีหน้านิ่ง
" หา? "
" พานายไปเรียนไง "
" แกไม่ต้องย้ำสองรอบหรอกเฟ้ย แล้วไอ้ปลอกคอนี่มันอะไรหา!! " เขาตะคอกใส่อย่างหงุดหงิด
" ปลอกคอสุนัข เข้ากับนายดีใช่ไหมล่ะ..."
" ดีกับผีสิ! แกต้องอะไรกันแน่หา!! "
" แค่ให้นายคุ้มกันผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ..." ซีโร่พูดขึ้นก่อนปัดกำปั้นของแฟงค์
" หา คุ้มกันเหรอ แล้วเรื่องอะไรชั้นต้องทำด้วยฟะ! " แฟงค์ปฎิเสธทันควัน
" ก็ว่าแล้วต้องพูดแบบนี้ล่ะนะ..." ซีโร่ถอนหายใจเบาๆก่อนพูดคำต้องห้าม " นั่งลงเดี๋ยวนี้...."
แล้วร่างกายของก็ล้มลงทันทีรู้สึกถึงความหนักอึ้งอย่างกระทันหันราวกับช้างมาทับเขาไม่มีผิด
" ปลอกคอนี่น่ะ เป็นปลอกคอชนิดพิเศษสามารถป้อนคำสั่งด้วยเสียงได้ แต่มันจะรับฟังแค่คนสร้างและคนอนุญาติป้อนคำสั่งเท่านั้นยกตัวอย่างเช่น ชั้นเป็นคนอนุญาติป้อนคำสั่งได้นั้นแหละ..."
" จะบอกว่ายัยที่ชั้นต้องคุ้มกันก็มีสิทธิ์ใยการสั่งชั้นด้วยเหรอ " แฟงค์อย่างใจเย็นเหงื่อตก
" ถูก...ส่วนที่ชั้นป้อนคำสั่งน่ะคือ ต้องอยู่กับเธอตั้งวันนี้ภายใน 1 ชั่วโมง ในระยะ 15 เมตร ไม่ทันก็เตรียมตัวไปยมโลกได้เลย..." ซีโร่พูดออกมาสีหน้านิ่ง
" หา!!! " แฟงค์อุทานเสียงดัง
" และหลังจากวันนี้ไปนายก็ต้องใช้ชีวิตร่วมกันในฐานะเจ้านายกับสุนัขล่ะนะ "
" อย่ามาล้อเล่นกันนะเฮ้ย!!!! ชั้นไม่มีวันทำแบบนั่นหรอก " แฟงค์ปฎิเสธทันที
" ตามใจนะ ชั้นให้โอกาสนายแล้ว ถ้าไม่ทำที่บอกนายก็ตาย ก็เลือกเอาน่ะ ถ้างานคุ้มกันเสร็จแล้วชั้นจะปล่อยให้เป็นอิสระ..." ซีโร่พูดแบบสบายๆไม่สนใจ ถ้าเขาไม่ทำก็ไม่ส่งผลต่องานนัก
แต่เขาน่ะถ้าปฎิเสธถือจะตายลูกเดียว จะทางไหน เขาย่อมเลือกเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด
" เฮ้อ...แล้วจบงานนี้นานไหม? " แฟงค์ถอนหานใจหันมองไปทางอื่น
" ก็จนกว่าเรื่องราวมันจะอยู่ในระดับปลอดภัยทุกอย่างล่ะนะ..."
" นี่แก จะบอกว่าจัดการเรื่องที่แกว่า ชั้นตัองอยู่กับยัยนั่นเหรอ " แฟงค์พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
" ดูนายจะเกลียดยัยนั่นน่าดูเลยนะ..." ซีโร่เลิกคิ้วเล็กน้อย
" ไม่ได้เกลียดอะไรหรอก ก็แค่ไม่ชอบใจการที่โดนแกจับมาใช้งานแบบนี้นั้นแหละยิ่งน่าหงุดหงิด "
" งั้นเหรอ เอานี่ " ซีโร่พูดขึ้นแล้วยื่นรูปให้กับแฟงค์ " เป็นคนที่นายต้องคุ้มกันน่ะ "
" ยัยนี่มัน...." แฟงค์พูดขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ
" เคยเจอกันแล้วเหรอ...." ซีโร่พูดด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย
" ก็นะ...ก็ตอนกำลังหาแกนั้นแหละ..."
" หืม...เอาเถอะ เรื่องเอกสารย้ายโรงเรียนน่ะพวกเราเตรียมไว้แล้ว ที่เหลือขึ้นกับนายล่ะนะ แค่ไปรายการตัวที่ห้องวิชาการกับโฮพน่ะ..." ซีโร่ลากเสียงเล็กน้อยก่อนพูดเข้าประเด็นต่อ
" ฝากตัวด้วยล่ะ " โฮพที่ขับรถอยู่พูดขึ้น
" เชอะ..." แฟงค์จิกปากอย่างหงุดหงิดใจ
............................................................................................
แฟงค์ บรรยาย
สวัสดี ผมชื่อ แฟงค์ อาเจนโต้ คงไม่ต้องถามอะไรมากนะเป็นยังไง
ให้ตายสิแพ้หมอนี่ยังไม่หน่ำใจยังใช้ชั้นอย่างของเล่นเลยนะ คอยดูเถอะสักวันต้องเอาคืนให้ได้เลย
ผมที่เดินไปยังห้องวิชาการพร้อมกับเจ้าบ้าผมม่วงด้วยเพื่อแสดงตัวตนแล้วหมอนั่นก็กลับไปเพราะเห็นมีธุระที่ต้องไปทำต่ออีก ยังไม่ได้ถามเลยว่าต้องพักที่ไหนเลย ส่วนลูกน้องมันก็บอกว่าหาเอง ให้ตายสิไร้ความผิดชอบชะมัด ( อย่างนายมีสิทธิ์ว่าเหรอ?//ซีโร่)
ผมเดินไปยังห้องเรียนที่กำหนดไว้ต้องเรียนห้องเดียวกับ...รู้สึกว่าจะชื่อ ไอรณา ซาไบ ชื่อนามสกุลดูตลกดีแฮะ ชื่อเล่นรู้สึกว่าไอซ์สินะ จริงๆแล้วตอนที่ผมกำลังตามล่าซีโร่อยู่นั้นเผอิญได้เจอกันด้วยความบังเอิญ ตอนที่เธอกำลังเลือกซื้อของอยู่ ผมเผลอวิ่งชนเข้าเลยต้องทะเลาะเถียงกันไปมาจนเสียเวลาหมดเลย
" เด็กคนนี้ย้ายกระทันหันเพราะครอบครัวย้ายกระหันทันน่ะ เอาล่ะเชิญเลย " ครูในยิ้มอธิบายเรื่องเท็จของผมไผ
จริงๆแล้วเจ้าซีโร่มันวางแผนเรื่องราวในโรงเรียนนี้เป็นอย่างดี เพราะมันเคยเรียนที่นี้มาก่อน เลยไม่ใช่ปัญหาสำหรับมันเลย
" แฟงค์ อาเจนโต้ ฝากตัวด้วย " ผมพูดไปสีหน้านิ่งก่อนมองไปยังที่ไอรณา ที่นั่งริมขวาสุด
ยัยนั่นเปิดตากว้างด้วยความตกใจก่อนที่ผมจะเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆเธอ
" ตอนกลางวันขึ้นมาดาดฟ้าด้วย มีเรื่องจะคุย " ผมกระซิบบอกเธอ
" อะ อืม "
หลังจากนั้นเรียนตามปกติ ซึ่งผมเอาตรงๆว่าน่าเบื่อมาก อย่างวิชาคณิตศาสตร์เนี่ย เรื่องสมการง่ายๆกับเรื่องฟังกชั่นอีก บอกตามตรงว่าที่โรงเรียนเคยเรียนน่ะหินกว่านี้เยอะ ผมนั่งทำแก้โจทย์สบายๆแบบเข้าใจง่ายโดยไม่ต้องครูสอน ผมหันมองยัยนั่นข้างๆพบว่าทำหน้าอึ้งอย่างเหลือเชื่อ
" นี่นายแก้โจทย์หมดเลยเหรอ " ไอรณาพูดด้วยควาทแปลกใจแล้วหยิบสมุดของผมมาดู
" ก็เรื่องง่ายๆเอง แค่ ครึ่งชั่วโมงก็เสร็จแล้ว..." ผมพูดไปเท้าคางมองเธอสีหน้าเบื่อหน่าย
" แบบนี้เหมือนซีโร่เลยสิเนี่ย นี่ช่วยสอนชั้นหน่อยได้ไหม? " ไอรณายิ้มเป็นประกายจนทำให้หันหน้าหนี
" ทำไมชั้นต้องสอนเธอด้วย "
" ก็ชั้นเรียนไม่เข้าใจเลยหนิน่านะ " ไอรณายิ้มไหว้ขอร้อง
" ทำไมไม่ให้หมอนั่นสอนให้ล่ะ " ผมพูดขึ้นอย่างขัดใจ
" ก็เขายังไม่หายดีเลย จะให้ไปรบกวนคนป่วยได้ยังไงกันเล่า " หึ ป่วยเหรอทีตอนเช้ายังว่าไปชุดๆยังไม่สะเทือนเลย
" อีกอย่างนายก็ปฎิเสธชั้นไม่ได้ใช่ไหมล่ะ เรื่องปลอกคอน่ะ " ไอรณายิ้มเบิกกว้าง
" นี่เธออย่าบอกนะว่า....." ผมพูดก็กลืนน้ำลายเข้าไป ยัยนี่มันรู้เรื่องวิธีใช้ปลอกคอแล้วเหรอ แกนะแก ซีโร่ไม่ให้ผมทำอย่างที่หวังใช่ไหมเนี่ย ขนาดไม่อยู่ยังร้ายได้ขนาดนี้หาใครที่เปรียบเลยจริงๆ
" ใช่ งั้นนั่งลงเดี๋ยวนี้ " เธอยิ้มสั่งแล้วทำให้ร่างกายของผมล้มกับพื้นด้วยความหนักหน่วง
" โธ่....ฝากไว้ก่อนเลยยัยตัวแซบ " ผมพยายามลุกขึ้นไม่ให้คนผิดสังเกตุ
แล้วพอพักกลางวันผมรีบพายัยนี่ขึ้นมาดาดฟ้าโรงเรียน
" แฮ่ก แฮ่ก นี่นายรีบไปไหนเนี่ย " ไอรณาโวยวายปนหอบหายใจเบาๆ
" เรื่องที่จะคุยกับเธอน่ะ คือ..."
" คือ? "
" อย่างที่เธออยู่แล้วว่า ชั้นมาเป็นคนคุ้มกันให้เธอน่ะ " ผมพูดไปสีหน้าจริงจัง
" คนคุ้มกันเหรอ? "
" ก็แค่มาคุ้มกันเพื่อกรณีที่คาดไม่ถึงเท่านั้นแหละ เลยชั้นขออยู่บ้านเธอสักระยะได้หรือเปล่า " ผมพูดเข้าเรื่อง โดยไม่พ้นเรื่องของซีโร่ แต่มันสั่งมาว่าอย่าเล่าเรื่องตอนสู้กัน แค่บอกว่าเป็นคนรู้จักก็พอ
" งั้นเหรอ พอเข้าใจล่ะ เดี๋ยวชั้นต้องบอกครอบครัวชั้นก่อนน่ะ " ไอรณาพยักหน้าเข้าใจก่อนหยิบโทรศัพท์
" เรื่องนั้นไม่ต้องหรอก " ผมพูดห้ามก่อนจะอธิบายเหตุผล " เมื่อตอนเช้าเจ้าซีโร่มันพาชั้นไปบ้านของเธอแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปบอกให้เสียเวลาหรอก "
" แล้วพวกเขาว่าไง? "
" พวกเขาบอกว่าไม่มีปัญหาอะไรหรอก ที่จะพูดมีแค่นี้แหละ " ผมพูดจบแล้วเดินไปที่ประตูก่อนพึ่งนึกขึ้นได้
เปรี้ยง!!! เสียงไฟฟ้าช็อคที่ปลอกคอผม
" อ๊าก!!! " ผมร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะล้มกับพื้น
ละ ลืมไปซะสนิทเลย...ว่าห้ามออกห่างจากเธอ 15 เมตร...โธ่เว้ยไม่น่าลืมเลยให้ตายสิ
" รู้สึกว่าจะติดตามชั้นไม่เกิน 15 เมตรสินะ " ไอรณาพูดขึ้นหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน
" นะ นี่เธอรู้อยู่แล้ว...เหรอ " ผมพูดออกยังคงชาไม่หายเลย
" ก็ซีโร่ให้กระดาษมาน่ะ " ไอรณายิ้มแห้ง
ผมลุกขึ้นแล้วเดินหยิบกระดาษโน๊ตที่ซีโร่เขียนไว้ขึ้นมาอ่าน
วิธีรับมือของสุนัขเฝ้าบ้านแฟงค์คุง
1.ห้ามให้มันอยู่ห่างจากเธอ 15 เมตร ไม่งั้นมันจะโดนไฟฟ้าช็อคถึงตาย ในชีวิตประจำวัน
2.ถ้ากรณีมันคิดจะทำอะไรไม่ดีกับเธอหรือไม่ยอมทำตาม เธอให้สั่งว่า ' นั่งลงเดี๋ยวนี้ ' มันจะหยุดทำทันที
3.ถ้ากรณีที่เลวร้ายอย่างโดนลักพาตัวไป มันจะสามารถไปไหนก็ได้ภายใน 3 ชั่วโมง ถ้าหมดเวลาที่กำหนดเตรียมตัวเฝ้ายมบาลได้เลย
ปล.คงอ่านอยู่แล้วทำตามด้วยล่ะ ไม่งั้นตายไม่รู้ตัวด้วย
จากซีโร่
" ....แกนะแก....เจ้าซีโร่ " ผมพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดจนเกือบขีดสุดล่ะ มันคงรู้อยู่แล้วผมต้องอ่านกระดาษโน๊ตแน่
" ดูท่าหมอนั่นจะดูนายออกหมดเลยล่ะนะ "
ไรท์เตอร์ บรรยาย
" เฮ้อ ช่างมันเถอะ " แฟงค์ถอนหายใจอย่างหัวเสีย
แล้วพวกเขาเดินเข้าเรียนปกติจนถึงเลิกเรียน
" เธอคนเดียวกลับได้แน่นะ " พรรณกรที่เป็นเพื่อนสนิทถามด้วยความเป็นห่วง
" อืม ไม่เป็นไรน่า นายเนี่ยชอบเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะกร " ไอรณายิ้มบางกับท่าทางของเพื่อนสนิท
" ท่างั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ "
" อืม แล้วเจอกันนะ " ไอรณาโบกมือลาก่อนเดินจากไป
แล้วหลังจากโรงเรียนไม่นานไอรณารู้สึกแปลกๆว่าทำไมแฟงค์ไม่มาซะทีเลยหยิบโทรศัพท์ ทันใดนั้นเองมีกลุ่มคนแปลกหน้าเดินมาหาเธออย่างไม่เป็นมิตร
" ว่าไงน้องสาวสนใจมากับพวกพี่หน่อยไหม? " ชายหนุ่มในกลุ่มพูดอย่างยั่วยวน
" เออ ไม่ดีกว่าขอตัวค่ะ " ไอรณาดูท่าไม่ดีรีบขอตัวออกห่างทันที แต่ถูกร่างใหญ่บังทางไว้ไม่ให้ไปไหน
" ยอมมาพวกพี่ซะโดยดีนะน้องหนู " ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะจับข้อมือของเด็กสาว
" ปะ ปล่อยนะ!! " ไอรณาพยายามดิ้นจากกลุ่มไม่น่าไว้ใจ " ใครก็ได้ช่วยด้วย!!
" ฮาๆๆ ไม่มีใครมาช่วยหรอก เตรียมตัวซะเถอะน--- " ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์จับเท้าคางใกล้เด็กสาว
ทันใดนั้นเองมีลูกเตะมาฟาดคอใส่ชายหนุ่มที่ชายค้างของเด็กสาวกระเด็นจนกำแพงพัง
ไอรณาค่อยๆลืมตาขึ้นมา คนที่มาช่วยเธอคือเด็กหนุ่มผมสั้นนัยต์ตาสีน้ำเงินที่เธอรู้จักได้ไม่นานแต่จำได้ดี มาพร้อมทั้งถือถุงพลาสติก
" ให้ตายสิ เธอเนี่ยชอบสร้างปัญหาให้ชั้นตั้งแต่วันแรกเลยนะ ยัยเซ่อ " แฟงค์พูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายที่ต้องเจอแบบนี้วันแรกเลยเนี่ยนะ
" แฟงค์ " ไอรณาพูดออกมาด้วยความดีใจจนน้ำตารินออกมา
" อะไรกันเนี่ย แกน--" ชายหนุ่มที่จับข้อมือไอรณาพูดไม่ทันจบก็โดนถีบหน้าจังจนกระเด็น
แฟงค์หันมองเธอที่ร้องไห้ออกมาทำให้หงุดหงิดแปลกๆ ถึงจะเถียงกันชวนน่าหงุดหงิด แต่นี้มันชวนหงุดหงิดที่น่าโมโหซะจริง
" ฝากถือหน่อย " แฟงค์พูดขึ้นแล้วยื่นถุงให้เธอถือแทน
" อะ อืม! " ไอรณาพยักหน้าก่อนที่เช็ดตาไปพร้อมถือถุงให้
" ถ้าเทียบกับหมอนั่นแล้ว พวกแกก็แค่ปลาซิว..." พูดจบแฟงค์พุ่งโจมตีใส่พวกชายแปลกหน้าทั้งหมดในพริบตาเดียว มันเร็วจนไอรณามองไม่ทันเลย
" เฮ้อ..." แฟงค์ถอนหายใจเบาๆด้วยสายตาผิดหวังก่อนหันมองเธอที่อึ้งทึ่งอยู่เลยถามขึ้นให้ความชัวค์ " ไม่เป็นไรใช่ไหม "
" อะ อืม " ไอรณาพยักหน้าเบาๆก่อนหลุดจากภวังค์
" งั้นกลับได้ล่ะ ยิ่งอยู่นานๆเดี๋ยวจะเจออะไรไม่รู้ " แฟงค์พูดแบบเซ็งๆแล้วเดินนำเธอโดยที่ไม่ห่างสิบห้าเมตร
แล้วหลังจากที่พวกเขาได้กลับมาถึงบ้านของไอรณา พ่อแม่ของเธอต้อนรับแฟงค์เป็นอย่างดี โดยที่ซีโร่เล่าเรื่องราวให้พวกเขาฟังก็เลยไม่ใช่ปัญหาอะไร ให้อาศัยพักได้ แถมยังชมแฟงค์ที่สามารถทำอาหารก็เก่ง ผลการเรียนก็ดี กีฬาก็เด่นแถมเป็นคนต่างชาติด้วย แม้จะแอบมีแซวแหยลูกสาวตัวเองเล่นจนหน้าแดงอยู่ไม่น้อยแถมแม้แต่เด็กหนุ่มผมน้ำตาลเข้มก็เป็นไปกับเขาด้วย
และตอนนี้พวกเขากำลังจะนอน ซึ่งแฟงค์นอนห้องของ.......
" ทำไมนายต้องมานอนห้องชั้นด้วยเนี่ย! " ไอรณาโวยวายทันทีที่แฟงค์นั่งเก้าอี้ในโต๊ะทำงานของเธอ
" ทำไงได้ล่ะ ก็กฎมันบอกว่า ชั้นห้ามห่างเธอ 15 เมตร หนิเลยจำใจต้องมานอนเนี่ย " แฟงค์พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะเขาเองก็ใช่ว่าอยากจะนอนกับผู้หญิงหรอกนะ
" ละ แล้วนายจะทำแบบนี้ประจำเหรอ " ไอรณาถามขึ้นโดยไม่หวังคำตอบอย่างใด
" ก็จนกว่าจะเสร็จเรื่องที่หมอนั่นว่านั้นแหละ " แฟงค์พูดไปลุกขึ้นหยิบผ้าปูมาพร้อมนอนข้างๆเตียงเธอก่อนวางหมอนแล้วนอนทันที
" ดะ เดี๋ยวสิชั้นยังไม่ทำใจเลยนะ " ไอรณาพูดด้วยความเขินอาย
แล้วเสียงกรนของแฟงค์ขึ้นทำให้เธอรู้เลยว่าเขาหลับไปแล้ว
" หลับเร็วไปแล้ว! " ไอรณาตวาดใส่ทันที
" ให้ตายสิ..." ไอรณาเริ่มเหนื่อยใจขึ้นมาทุกที
ซึ่งที่เขาค่อยดูแลเธอไปนั้นแปลว่าต้องใช้ชีวิตร่วมกับเขาตลอดงานจนกว่าซีโร่บอกว่าไม่จำเป็นต้องคุ้มกันแล้ว ซึ่งแฟงค์นั้นแตกต่างกับซีโร่มาก เพราะซีโร่เป็นคนอะไรว่าง่ายทำตามใจ ผิดกับแฟงค์ที่ทำอะไรไม่ยอมฟังต้องบังคับบ้างล่ะเหมือนเด็กไม่มีผิดเลย
" เฮ้อ...ซีโร่ ชั้นไม่เข้าใจความคิดนายเลยนะ " ไอรณายิ้มอย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่เดินไปปิดไฟแล้วเข้านอน
ระหว่างที่พวกเขาหลับไปนั้นก็มีคนจับตาดูพวกเขาสักระยะแล้วล่ะ
[ เป็นไงบ้างโฮพ...] ซีโร่พูดขึ้นหลังจากที่เขารับสาย
" เรียกได้ว่าไปได้สวยล่ะนะ สหาย " โฮพยิ้มส่องมองพวกเขาที่ห้องนอนก่อนจะเก็บกล่องส่องการไกล
[ เหรอ จนกว่าจะเชืองก็ทำความรู้จักไป เป็นพื้นฐานของเจ้านายกับสัตว์เลี้ยงล่ะนะ...]
" ฮาๆ นายเนี่ยเห็นเจ้านั้นเป็นหมาหรือไงเนี่ย " โฮพหัวเราะที่เขาพูดซะตรงเลย
[ ก็พูดตามความจริง....แค่นั้นไม่มีปัญหาแล้วล่ะ...นายกลับไปทำงานปกติได้ ]
" รับทราบรองหัวหน้า "
[ อ้อถ้าไปเมดคาเฟ่ล่ะก็เตรียมตัวได้เลยนะ เพราะชั้นอยู่กับคุณวีลูชอยู่นะ ] ซีโร่พูดขึ้นติดตลกแต่มันไม่ตลกสำหรับโฮพแม้แต่น้อยเลย
[ นี่โฮพ...ถ้าไปล่ะก็...คิๆๆๆ คงรู้ดีนะ ] วีลูชพูดในสายทำให้เขาเหงื่อออกมาทันทีเลย
" มะ มะ ไม่ไปนะ ผมรักคนเดียวนะ " โฮพพยายามเกลี้ยวกล่อมแฟนตัวเอง
แล้วการใช้ชีวิตของพวกเขาสองก็มีชีวิตสีสันที่มาแต่งเติมหลังจากซีโร่ไม่ค่อยเข้ามาชีวิตของเธอ
จบ ตอนพิเศษ 05.6 ผู้พิทักษ์
ความคิดเห็น