คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 08.2
" นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย ลูกิ! " เซล่ารีบถอนริมฝีปากออกทันทีแล้วตำหนิเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอที่ทำอะไรบ้าๆตั้งแต่เช้าชวนใหัเธอเสียหายได้ตลอดเลยให้ตายสิ
" ทัก-ทาย-ไง-ล่ะ-จ้ะ " ลูกิยิ้มยั่วยิ
" ซะ เซล่า ยัยนี่ใครเหรอ? " ชูทรที่หลุดจากภวังค์ช็อคภาพที่คิดไม่ถึงถามขึ้น
" เออ....เป็นคนรู้จักชั้นเอง...." เซล่าหูแดงจางๆแล้วเช็ดปากตัวเองเบาๆ และสะกิดคนที่พึ่งจูบเธอ
" อ้อ โคนิจิวะ ( สวัสดิ ) ค่ะ ชั้นชื่อ โอโตนาชิ ลูกิ ค่ะ " ลูกยิ้มแนะนำตัวเอง " เรียกชั้นว่า ลูกิก็ได้นะ "
" เออ ว่าแต่ทำไมเธอต้องจูบกับยัยนั่นเหรอ " แฟงค์ตัดสินใจถามขึ้นสีหน้านิ่ง
" อ้อ เรื่องนั้นน่ะ--" ลูกิที่กำลังจะอธิบายถูกมือบางมาปิดปากแล้วเซล่าพูดแทรกขึ้น " ยัยนี่เป็นแบบนี้ตลอดแหละ อย่าไปใส่ใจเลย..."
" งั้นเหรอ แต่จะไปได้ยังง่วงแล้ว " แฟงค์ยกไหล่เบาๆไม่สนใจอะไรพูดสีหน้าเบื่อหน่าย
แล้วพวกเขาก็เดินไปขึ้นเครื่องบินที่ต้องต่างประเทศ ระหว่างเดินไปนั้นก็...
" เธอรู้ได้ไงว่าชั้นอยู่นี่เนี่ย..." เซล่าถามขึ้นขณะที่เดินขึ้นเครื่องบิน
" เรื่องนั้นเธอรู้อยู่แล้วหนิน่า " ลูกิยิ้มเอียงคอทางเซล่า " ก็แฮกข้อมูลในฐานหน่วยเราน่ะ และหาข้อมูลของน้องโรลแค่นี้ก็ยืนยันตำแหน่งเธอได้ไม่ยากอะไร "
" เฮ้อ...ก็ดูสมเป็นเธอดี แล้ว..." เซล่าพูดขึ้นแล้วคิ้วกระตุกเบาๆ
ลูกิที่ยิ้มแจ่มใสจับหน้าอกของเธอทำให้ยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม " จะจับหน้าอกชั้นอีกนานไหม...."
" แหม ของจริงเลยหนิน่า สงสัยอยากลองยานั้นแล้วสิ " ลูกิยิ้มนวดหน้าอกของเซล่า
ก็อง!!!!!!! เสียงเขกหัวดังขึ้นในเครื่องบิน
" อ่าวเซล่าแล้ว ลูกิล่ะ? " นัททริดาถามขึ้นนั่งที่โดยสารกับโบรณา
แล้วเซล่านั่งเก้าอี้โดยสารข้างๆนัททริดา " ปล่อยไปเถอะ ยังไงยัยนั่นไม่ตายหรอก "
เซล่าพูดไปก็สภาพของลูกิตอนนี้หัวโนแล้วถูกมัดเชือกทั้งตัว ทั้งขาและมือและแถมยังมัดปากให้ออกเสียงด้วย
" แฮะๆ " นัททริดากับโบรณาหัวเราะยิ้มแห้ง
" ว่าแต่ลูกิเนี่ยคนเป็นยังไงเหรอ เซล่า " โบรณาถามขึ้นด้วยความสนใจ
" นั้นสิ ชั้นอยากรู้น่ะ " นัททริดาเห็นด้วย
" เฮ้อ....บอกก่อนนะ ว่ายัยนั่นไม่ใช่คนที่พวกเธอควรเข้าใกล้เลย..." เซล่าถอนหายใจแล้วตักเตือนพวกเธอไว้
" ทำไมเหรอ? " ไอรณาที่นั่งรวมกับพวกเซล่าถามขึ้น ซึ่งคนที่นั่งข้างๆก็คืออาเรียและอาเชียนั้นแหละ ส่วนพวกผู้ชายก็นอนหลับไปก่อนแล้ว ( ไวจริงๆ // ซีโร่ )
" ยัยนั่นเป็นสาย เอม(M)...." เซล่าพูดสั้นๆได้ใจความมาก แต่ยังมีคนที่งุนงงกันก็คือ 4 สาวนั้นแหละ
เซล่าที่เห็นท่าทางเด็กสาวสี่คนทำหน้างุนงงกันเลยพูดให้เข้าใจ " ถ้าให้เข้าใจกันง่ายๆ ก็เป็นคนประเภทชอบทำโดนกระทำ ให้ตัวเองเจ็บตัวโดยมีความสุขที่โดนทำร้ายน่ะ... "
" อย่างงี้เอง " สี่สาวพยักหน้าพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"ยัยนั่นนอกจากสายเอม แล้วก็ยังซาดิสอีกต่างหาก..." เซล่าเท้าคางอย่างเหนื่อยใจ
แล้วสิ่งที่สี่สาวกำลังคิดอยู่คือ ขนาดเซล่าต้องเหนื่อยใจขนาดนี้ ก็ดูสงสารเธอเหมือนกันน่ะเนี่ยที่เป็นเพื่อนคนแบบนี้ได้เนี่ย
" อย่าพูดให้คนอื่นเสียๆหายๆสิ เซล่าจัง " ลูกิโผล่มาจากด้านข้างซ้ายเซล่าแล้วกอดเธออีกครั้ง ราวเธอเหมือนเป็นตุ๊กตาไม่มีผิด
เซล่าก็ดันหน้าลูกิสีหน้านิ่งแล้ว จู่ๆเธอรู้สึกง่วงนอนยังไงอย่างงั้น เธอหันมองคนที่กอดเธออยู่ " ตั้งแต่....ตอนนั้นใช่...ไหม..."
" อืม " ลูกิยิ้มยั่วยวนแล้วทำให้เซล่าหลับไปในที่สุด
" ซะ เซล่า! " นัททริดาพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
ลูกิก็ยื่นนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากตัวเอง " ชู่...เบาๆหน่อยสิจ้ะ นัทจัง "
" นี่พี่ลูกิวางยาให้รุ่นพี่หลับตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย " โรลพูดขึ้นเหงื่อออกแล้วมองคนที่หลับไปด้วยคือ ไอรณากับโบรณา
ลูกิยิ้มหวานออกมา " ตั้งแต่จูบเขานั่นแหละ "
" ร้ายจังเลยนะค่ะ " โรลทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
" หรือว่าจูบเขาตอนนี้ก็ได้นะ นี่เป็นโอกาสหายากที่ทำอะไรแบบนี้นะ " ลูกิยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้สองสาวหน้าแดงก่ำเลย
" พะ พูดอะไรนะ! "
" ฮาๆๆ แหมปฏิกิริยาเป็นอย่างที่คิดจริงๆ " ลูกิยิ้มหัวเราะชอบใจกับท่าทางของสองสาว
" ว่าแต่ลูกิ เธอน่ะไปทำยังไงมา ถึงมาอยู่หน่วยเดียวกับเซล่าได้เนี่ย " อาเรียถามขึ้นหลังจากแอบหัวเราะเบาๆกับอาเทีย
" นั้นสินะ โรลจังก็พึ่งประจำการเมื่อ 2 ปีก่อนเลยไม่รู้สินะ ส่วนนัทจังก็พึ่งมาเป็นไม่ทางการเท่าไหร่ งั้นจะเล่าให้ฟังก็ได้ " ลูกิยิ้มแล้งวางร่างเซล่ามานอนตักของเธอแล้วลูบหัวอย่างอ่อนโยน
" ถ้าให้เริ่มเล่า ก็คงเป็นตอนที่ชั้นยังไม่เป็นคนในองค์กรล่ะนะ นับว่าเป็นครั้งแรกที่เจอกับหมอนี่ด้วยน่ะ....
.............................................................................................................
ย้อนไปเมื่อ 4 ก่อน เป็นช่วงที่ลูกิก่อนจะมาเป็นสมาชิกในหน่วยศูนย์
ลูกิในสมัยก่อนนั้น เป็นนักลอบสังหารที่เป็นมืออาชีพเร่ร่อน ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เธอมีพรสวรรค์ในการลอบสังหารมาอย่างดี จนทำให้เธอฆ่าคนในตระกูลของตัวเองไม่ใช่น้อย เธอจึ่งหนีออกจากบ้าน แล้วลอบสังหารคนที่เกี่ยวข้องกับคนระดับสูงของโลกมานักต่อนักแล้ว จนมีฉายาว่า อสรพิษสีส้ม เพราะการลอบสังหารของเธอนั้นเรียบเชียบโจมตีภายในครั้งเดียวแล้วทำให้เหยื่อตายอย่างทรมานราวงูพิษมากัด
" นี่เป็นงานต่อไปของเธอ อสรพิษ " ผู้ว่าจ้างของเธอนั้นยื่นรูปภาพที่เป้าหมาย
" นี่มัน..." ลูกิพูดขึ้นสีหน้าแปลกใจ ภาพที่เป็นเป้าหมายคือ เด็กผู้ชายผมยาวสีดำนัยต์ตาสีแดง อายุราวเดียวกับเธอด้วย นี่เด็กผู้ชายแน่เหรอเนี่ย
" อะไรเนี่ย คราวนี้เป็นเด็กผู้ชายเหรอเนี่ย น่ารักดีนะ " ลูกิยิ้ม เธอยิ่งชอบคนแปลกๆอยู่ด้วย
" ถึงจะเป็นเด็กอายุเดียวกับเธอก็อย่าประมาทแล้วกัน เพราะเด็กนั้นไม่ธรรมดา "
" ไม่ธรรมดาเหรอ...คิๆๆ แบบนี้ยิ่งน่าสนใจ ชักอยากฆ่าเร็วๆแล้วสิ " ลูกิยิ้มกว้างหัวเราะดีใจจนใจจนจ่อที่จะเจอคนเก่ง
แล้วมาถึวันที่เจอกับซีโร่เป็นครั้งแรก ซีโร่ที่เดินดูรายชื่อที่ซื้อของกลับไปที่บ้านพัก
" ให้ตายสิ....ยัยบ้านั่น " ซีโร่พูดด้วยสีหน้านิ่งแววตาหงุดหงิด
' ซีโร่ นายช่วยไปซื้อของหน่อยสิ ' เด็กสาวผมชมพูขึ้นขณะที่ตู้เย็น
' แล้วทำไมชั้นต้องทำด้วย... ' ซีโร่พูดขณะที่กำลังอ่านหนังสือการ์ตูนไปพล่างๆ
' ก็นายเป็นลูกน้องก็ทำตามคำสั่งของหัวหน้าอย่างชั้นไง ' เด็กสาวยิ้ม
' ถ้าชั้นไม่ทำล่ะ....'
' นายก็อดกินข้าวเย็น ' เด็กสาวยิ้มเจ้าเล่ห์ให้หนุ่มน้อย
เขาก็เลยจำใจต้องมาซื้อวัตถุดิบ ให้ตายสิเป็นผู้หญิงที่เขาหมั่นไส้จริงๆแต่ก็ไม่แสดงออกมา
ระหว่างทางกลับบ้านพัก จู่ๆมีอะไรบางอย่างพุ่งโจมตีใส่เขา
ซีโร่เบียงตัวเล็กน้อยแล้ววัตถุที่ปาใส่เขาคือมีดขนาดเล็ก เขาดึงมีดออกมาแล้วหันมองทิศทางปามาพบว่าไม่มีใครอยู่
ถึงแม้จะจางๆแต่ก็ไม่รอดสายตาชั้นหรอก...ซีโร่คิดในใจแล้วเดินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เห...ถือว่าใช้ได้หนิ ลูกิคิดในใจ
" อย่าให้ชั้นผิดหวังนะ " ลูกิพูดเบาๆก่อนสะกดรอยตามซีโร่ไปอย่างแนบเนียน
ลูกิที่สะกดรอยซีโร่ก็หยิบปืนเก็บเสียงไว้แล้วเล็งที่เขาแล้วจู่ๆเขาก็หายตัวไปทำให้เธอตกใจมาก
" ลืมของน่ะ...." เสียงหนุ่มน้อยพูดขึ้นจากด้านหลังทำให้สะดุ้งตกใจเป็นอย่างมาก แล้วล้มกับพื้น
" มะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน " ลูกิพูดด้วยสีหน้าซีดทันควัน
" แต่ดูจากฝีมือสะกดรอยตามทำได้ไม่เลวอยู่หรอก " ซีโร่พูดวิจารณ์อย่างใจเย็นสีหน้านิ่งก่อนโยนมีดให้เธอ " แต่ยังต้องฝึกอีกเยอะ "
พูดจบเขาก็เดินจากไป ทำไมเธองุนงงกับท่าทางของเขา
" บะ แบบนี้หยามกันชัดๆ " ลูกิแสยะยิ้มสยองแล้วหยิบมีดที่ใต้กระโปรง และพุ่งตัวหาเขาอย่างรวดเร็ว
ซีโร่ไม่ท่าทีว่าจะหลบแม้แต่น้อย เธอเลยชิงลงมือก่อนโดยใช้มือซ้ายถือมีดฟันใส่
ซีโร่เลยถอยหลังก้าวหนึ่งแล้วตัวเองถอนตามแล้วใช้มือซ้ายจับข้อมือซ้ายของเธอแล้วเวียงตัวให้ล้มกับพื้นอย่างจังทันที
" อ๊าก!! " ซีโร่ปล่อยข้อมือของเธอแล้วเดินต่อไปอีก
" อ๊า~~~~รู้สึกดีชะมัด " ลูกิแสยะยิ้มด้วยความดีใจภายใต้ดวงตาของเธอตอนนี้อยากจะฆ่าเขาเหลือเกินแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ซึ่งทำให้เขาหยุดเดินแล้วหันมองเด็กน้อยผมส้ม
" เฮ้อ....จนกว่าจะตายก็ไม่เลิกราสินะ " ซีโร่พูดไปเกาผมตัวเองเบาๆสีหน้านิ่ง
แล้วลูกิก็เริ่มรุกโจมตีใส่ซีโร่อย่างรวดเร็วราวสายไฟฟาดทำให้เขาหยุดข้อมือทั้งสองข้างของเธอขณะที่ยังถือถุงวัตถุดิบอยู่เลย
แล้วลูกิใช้เท้าเตะใส่ต้นคอเขาจังๆ
" อืม...แรงเตะพอใช้ได้ แต่ยังไม่แรงไม่พอนะ " เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งก่อนจะเวียงตัวให้สลัดตัวเธอหลุด แล้วของในถุงเขาก็พยักหน้าเบาๆ " โอเคยังไม่เสียของ..."
ลูกิหยิบปืนขึ้นมาแล้วยิงใส่ซีโร่จังๆ เขาใช้มีดที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อสูทมาฟันลูกกระสุนให้ขาดสองท่อนไปกันคนละทาง
ซีโร่ได้วางถุงไว้ตรงไม้หินอ่อนและทิ้งเสื้อสูทสีดำไว้ด้วย ก่อนจะหันมองทางลูกิ
" รู้สึกว่าเธอจะนักฆ่าที่ชื่อเสียงสินะ ดูจากการใช้อาวุธแล้วล่ะนะ..." ซีโร่พูดขึ้นอย่างวิเคราะห์สภาพของเธอ
" ใช่แล้วล่ะ~~ ชื่อของชั้นคือ โอโตนาชิ ลูกิ ยินดีที่รู้จัก " พูดจบลูกิก็เลียมีดของตัวเองอย่างยั่วยวน
" โอโตนาชิ งี้นี่เองเธอเป็นคนตระกูลนักฆ่าที่ถนัดการลอบสังหาร และเป็นคนก่อคดีฆ่าคนในตระกูลตัวเองด้วยสินะ..."
" สืบมาดีหนิ ใช่ นั่นฝีมือชั้นเอง " ลูกิแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์เวียงมีดตัวเองเบาๆ
" ตามกฎแล้ว ก็อนุญาติให้ฆ่าได้เลยล่ะนะ "
" แล้วรู้เมื่อแบบนี้แล้วจะฆ่างั้นสินะ แต่ท่าทางของนายเมื่อกี้ไม่เห็นจะฆ่าชั้นเลยหนิ สงสารเหรอ? " ลูกิพูดยั่วซีโร่
" ก็แค่ทดสอบฝีมือล่ะนะ แต่ประมาณนี้ก็พอล่ะ..." ซีโร่ยกไหล่เบาๆสีหน้านิ่ง
" แต่ชั้นยังไม่-- อุบ!!!! " ลูกิที่ยังพูดไม่จบก็สำเลือดออกมาแล้วสภาพของเธอโดนฟันหลายจุดเว้นที่คำลอของเธอ แล้วเธอก็ล้มลงกับพื้น
" ก็บอกแล้วหนิ พอแล้วไง...." ซีโร่พูดสีหน้านิ่งที่เปื้อนเลือดข้างซ้ายแล้วเช็ดเลือดออก
" ตะ ตั้งแต่...เมื่อไหร่กัน..." ลูกิขยับตัวอย่างยากลำบากมองซีโร่
" ก็ตอนที่ชั้นเวียงเธอไปไง..." ซีโร่พูดจบก็เก็บมีดของตัวเอง แล้วก็เดินจากไป
แล้วจู่ๆเขาก็ได้เสียงจากด้านหลังทำให้เขาหันมามองเธอที่สภาพเสียเลือดไปเยอะยังคงยิ้มร่าเริงได้อีก
" คิๆๆๆๆ ฮาๆๆๆๆ แหมนายนี่น่าสนใจดีจริงๆ " ลูกิหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
แล้วร่างกายของเธอค่อยๆทำการฟื้นฟูร่างกายที่เป็นแผลหายอย่างรวดเร็ว
" งี้นี่เอง....สินะฟื้นฟูเซลล์ที่ถูกเสียหายกลับเป็นปกติ ดูเป็นความสามารถที่ขี้โกงจังนะ..." ซีโร่พูดขึ้นแล้วหยิบคาตานะที่ซ่อนในเสื้อเชิตของเขา ( นี่นายใส่อะไรเขาไปบ้างเนี่ย//นัททริดา )
" เพราะงี้ไงล่ะ นี้ชั้นได้ฉายา อสรพิษสีส้ม จะฆ่าคนที่เป็นเป้าหมายจนกว่าจะตาย ชั้นก็ไม่เลิกราแน่นอน เอามาต่อกันเถอะ..." พูดจบร่างกายของลูกิขาดเป็นชิ้นส่วนถูกตัดทั้งแขนและขา โดยซีโร่ฟันไปอย่างไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย ( โหดจังนะค่ะ รุ่นพี่//โรล )
" เอาพูดต่อสิ ชั้นจะสับเธอต่อจนกว่าฟื้นฟูไม่ทันแล้วกัน....
30 นาทีผ่านไป
" ตายยากตายเย็นจริง..." ซีโร่พูดจบเก็บดาบคาตานะสีหน้านิ่งในสภาพของเขาเต็มไปด้วยเลือดของลูกิทั้งนั้น
ลูกิอยู่สภาพร่างกายครบ 32 ก็จริงแต่เสียเลือดมากเกินไปจนตอนนี้หมดสติไปเรียบร้อยแล้ว
ซีโร่มองลูกิสีหน้านิ่งแล้วหยิบเชือกในเสื้อของลูกิ ไม่รู้ว่ายัยนี้จะเก็บอะไรซ่อนไว้อีก พอหลังจากผูกเชือกมัดเธอเสร็จพา(ลาก)กลับบ้าน
" กลับมาแล้ว..." ซีโร่พูดขึ้นเปิดเข้าบ้านพัก
" โธ่...มาช้าจั--ว้าย! ทำไมนายเป็นสภาพนี้เนี่ย " เด็กสาวโวยวายก่อนตกใจสภาพของเด็กน้อยที่เปื้อนเลือดกลับมาเนี่ย
" โดนลอบสังหารน่ะ...เอานี่ ไปทำให้ไวด้วย หิวแล้ว..." ซีโร่พูดแล้วยื่นถุงให้เด็กสาว
" พูดแบบนี้หายห่วงหน่อย ว่าแต่เด็กนั้นล่ะ " เด็กสาวชี้ไปทางลูกิหมดสติอยู่
" ปล่อยไว้งี้ล่ะ...ขอไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน " ซีโร่พูดมองลูกิก่อนจะเดินไปอาบน้ำ
.............................................................................................................
" เอาล่ะพอแค่นี้ดีกว่า~ " ลูกิพูดพักเบรคก่อน
" เอ๋ ทำไมล่ะค่ะ ยังไม่จบเลยหนิ " โรลพูดอย่างขัดใจ เพราะเธอยังไม่ทันจบเลย แล้วสรุปว่าเป็นไงกีนแน่
" อ้อคือว่า แอ๊ก!!! " ลูกิกำลังพูดอยู่ดีๆก็ร้องเสียงหลงออกมาจนทำให้สลบไป
" ละ ลูกิ! " นัททริดาตกใจที่เธอสลบไป แล้วบุคคลที่โดนวางยาคนหนึ่งก็ลุกขึ้นจากนอนตักของเธอ
" เฮ้อ...ยัยนี่ประมาทไม่ได้เลยจริงๆสิน่า...หาว~~~ " เซล่าพูดเสียงงัวเงียขยี้ตาเบาๆ
" ตื่นเร็วดีนะค่ะ " โรลยิ้มเท้าคางมองเซล่า
" ดีนะ ที่ชั้นเป็นคนที่มีภูมิต้านทานยาทุกประเภทมีหวังได้หลับ 1 วันเต็มๆแน่..." เซล่าพูดไปหยิกแก้มคนที่หมดสติไปเพราะตัวเขาเองเป็นคนทำแท้ๆ
" แล้วโบกับไอซ์จะไม่เป็นไรเหรอ? " นัททริดาถามขึ้น
" ไม่เป็นไรหรอก เพราะยาที่สองคนนี้ดื่มไปแค่ 5 ชั่วโมงก็ตื่นแล้วล่ะ " เซล่าดมกาแฟที่สองคนนี้ดื่มไปพบว่ามีกลิ่นที่เป็นยานอนหลับไว้อยู่
" งั้นรุ่นพี่ช่วยเล่าเรื่องที่ได้เจอกับพี่ลูกิได้หรือเปล่าค่ะ " โรลเริ่มเข้าประเด็นในเมื่อลูกิสลบไปแล้วก็เหลือแค่เซล่าคนเดียวที่รู้
" ไม่ใช่ว่ายัยนี่เล่าไปแล้วหรอกเหรอ? " เซล่าเลิกคิ้วเบาๆด้วยความแปลกใจ
" เล่าแค่ถึงตอนนี้รุ่นพี่พาเข้าบ้านพักนั้นแหละค่ะ "
" ก็ดีเหมือนกัน คนที่ไม่เกี่ยวข้องก็หลับกันหมด ล่ะนะ..." เซล่ายกไหล่เบาๆก่อนกอดอกมองสี่สาวที่ตั้งใจฟังเรื่องราวในครั้งที่เจอกันครั้งแรกของลูกิ
" ก็เริ่มจาก...."
.............................................................................................................
ซีโร่ บรรยาย
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็แต่งตัวชุดธรรมดาเสื้อสีขาวกางเกงวอล์มสีดำและมัดผมเพราะพึ่งจะอาบน้ำเสร็จหมาดๆ
ผมเดินไปยังห้องครัวพบว่าลูกิยังคงนอนอยู่กับพื้น ผมเลยใช้เท้าสะกิดเบาๆ
" นี่ตายยัง..." ผมตัดสินใจย่อตัวแล้วหยิบกางดาบสะกิดตัวลูกิเบาๆ
แล้วสิ่งที่ผมเห็นคือรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขที่อดใจไม่อยู่ของเธอแถมน้ำลายอีกต่างหาก
ตอนที่ผมฟันที่ขาและแขนไป คนส่วนมากก็ร้องด้วยความเจ็บปวด โกรธแค้น โศกเศร้า แต่นี่มีความสุขออกหน้าออกตาเรียกว่าเป็นคนที่พิลึกมาก แต่ด้านความสามารถกับกลยุทธ์ที่สังหารผมก็นับว่าเก่งจนน่าแปลกใจ ดูท่าจะฆ่าคนนี้ไปก็ยังไงอยู่แฮะ
" นี่ซีโร่ถ้ายังไงแล้ว นายก็พาเด็กคนนั้นไปอาบน้ำหน่อยสิ " หัวหน้าของผมพึ่งทำอาหารเสร็จแล้ววางไว้ที่โต๊ะ
" แล้วไง ชั้นต้องทำด้วย...ชั้นเป็นผู้ชายนะ..." ผมพูดแก้การไปเพราะยังไงยัยนี่เป็นผู้หญิง ผมเป็นผู้ชายนะ
" ก็ใช้กำไรนี่สิ " หัวหน้าพูดแล้วก็โยนกำไรสีดำให้ผม
" นี่มัน...เอามาตอนไหน? " ผมขึ้นด้วยความแปลกใจ นี่มันของในองค์กรในหน่วยที่ 10 ไม่ใช่เหรอ
" ตอนไหนไม่สำคัญหรอก แต่ชั้นขี้เกียจน่ะ " เป็นหัวหน้าที่ไม่ได้ความเลยสิน่า
" ครับๆ..." ผมตอบแบบเซ็งๆในสีหน้านิ่งแล้วแก้เชือกแล้วใส่กำไรข้อมือสองข้างของลูกิแล้วพา(ลาก)ไปยังห้องน้ำ ดีที่ผมนั้นได้เปิดน้ำไว้ก่อนแล้วเพื่อหัวหน้าจะมาอาบน้ำ เพราะถูกสั่งว่าหลังจากตัวเองอาบน้ำเสร็จ ถ้าเจ้าตัวไม่บอกล่ะก็เตรียมสน้ำในอ่างไว้
ด้วยความที่ว่าผมไม่ถอดเสื้อผ้าของเธอ ผมเลยโยนเธอให้ลงอ่างน้ำทันที
" ฮ่า~~~ สดชื่นจังเลย~~~" ลูกิเบิกยิ้มกว้างด้วยความผ่อนคลาย ผิดกับตอนหมดสภาพลิบลับ
" งั้นชั้นไปหยิบเชื้อของเธอมา..." ผมที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำมือเล็กๆก็ดึงเสื้อผมจากด้านหลัง
" นายช่วยอยู่ก่อนได้ไหม เออ...สระผมและถูหลังไม่ได้ถูกล็อกมือแบบนี้น่ะ..." เธอพูดด้วยรอยยิ้มขัดเขินแก้มแดงจางๆ
แต่ก็จริงยัยนี่คงสระไม่ทั่วถึงล่ะนะ " งั้นถอดเสื้อผ้าอาบน้ำแช่ไปก่อนเถอะ...ชั้นไปหยิบเสื้อผ้าและผ้าขุนหนูเท่านั้น..."
" อืม..." เธอพยักหน้าก่อนที่ผมออกจากห้องน้ำไปหยิบเสื้อผ้าของเธอมาเปลี่ยน
" ดูท่าเด็กคนนั้นจะปิ้งนายเข้าแล้วสิ " หัวหน้าที่ยืนรอดักหน้าห้องพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
" ไร้สาระ...." ผมส่ายหน้าไปทางอื่นก่อนจะหยุดเดินที่หัวหน้ายืนอยู่
" นี่จะเป็นอะไรไหม ถ้าให้ยัยนั่นมาเข้าหน่วยพวกเราน่ะ..." ผมพูดออกไปเงยหน้ามองหัวหน้า
" เห...ชวนมาเข้าองค์กรเลยเหรอ แบบนี้มันช่วยให้นึกถึงตอนที่เจอนายครั้งแรกเลยนะ "
" คงงั้น แล้วจะตกลงหรือเปล่า? " ผมพูดไปโดยไม่ปฎิเสธอะไรเพราะมันจริงของเธอ
" อืม ไม่มีปัญหา ชั้นยิ่งชอบๆให้เด็กมาอยู่ในหน่วยด้วย " หัวหน้ายิ้มแล้วชูนิ้วกู๊ดจ็อบมาให้ผม
" คือว่าเป็นตกลงนะ..." พูดจบผมก็เดินไปยังห้องของหัวหน้า เพราะน่าจะมีเสื้อผ้าขนาดเท่าของลูกิอยู่ เพราะหัวหน้ามีน้องสาวเลยมีเสื้ออยู่บ้าง
หลังจากผมได้หยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนของลูกิแล้ว ผมวางเสื้อไว้ที่หน้าห้องตรงตะกร้าก่อนเคาะประตู
ก็อก! ก็อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น
" เชิญเลย!! " เสียงลูกิพูดขึ้นเข้าไปพบว่าเธอก็นั่งแช่อ่างน้ำชุดที่ถอดออกมานั้นก็อยู่หน้าอ่าง
ผมจึงเดินหยิบแล้วไปไว้เครื่องซักผ้าก่อนกลับมาที่ห้องอีกที
" หันหลัง...." ผมพูดขึ้นโดยหยิบยาสระผมและหยิบเก้าอี้มานั่งเพื่อได้ถนัดมือหน่อย
" อืม! " ลูกิยิ้มออกมาแล้วหันหลังว่าง่ายสอนง่ายเกินไปไหมเนี่ย
ผมก็บีบยาสระผมพอเหมาะและค่อยๆบรรจงสระผมให้เธออย่างเบามือ
" เห...ทะนุถทะนอมกว่าที่คิดหนิ หรือว่า..."
" ชั้นก็ผมยาวเหมือนเธอนั้นแหละเลย รู้วิธีสระอยู่แล้ว..." ผมตอบรวดเร็วเลย นี่น่าเป็นครั้งละมั้งที่มีคนถามแบบนี้เนี่ย
" งั้นเหรอ " ลูกิยิ้มหลับตา ผมก็หยิบฝักบัวมารดน้ำเพื่อล้างยาสระผม
" นี่ ให้ชั้นเข้าร่วมหน่วยนายหน่อยได้ไหม? " ทันใดนั้นเองมือของผมที่กำลังหยิบผ้าขุนหนูหยุดชะงัก
" ทำไม..."
" ก็นายดูน่าสนใจดีหนิ แถมนายกับหัวหน้าของนายก็อยากจะให้ชั้นเป็นพรรคพวกด้วยหนิ " แอบฟังด้วยเหรอเนี่ย
" ก็จริง...แต่ชั้นยังไม่รับเธอจนกว่าให้ทำอย่างหนึ่ง " ผมได้ยื่นเงื่อนไขในการเข้าในองค์กรให้เธอ
ผมทำเงื่อนไขว่า ลูกิจะต้องลากคนว่าจ้างเธอมาหาผมโดยตรง และห้ามเล่นตุกติกแม้แต่น้อย ตอนที่พาผู้ว่าจ้างมาอนุญาติให้ทำร้ายได้ แต่อย่าถึงตายก็พอ ไม่งั้นก็สูญเปล่าพอดี
แล้วลูกิก็ได้ลากผู้ว่าจ้างเธอมาจริงๆในสภาพไม่ถึงตาย และไม่สามารถไปไหนเลยแม้แต่น้อย ผมได้ข้อมูลได้เยอะหลังสอบปากคำแล้วใช้คนในหน่วยพาไปขังในคุกก่อน
ซึ่งตอนนี้เหลือแค่ผมกับลูกิสองคนที่สงนสาธารณะที่ไม้หินอ่อน
" เรื่องที่เธอจะเข้าร่วมหน่วยพวกชั้นก็เป็นตกลง..." ผมพูดไปดื่มน้ำปั่นแอปเปิ้ลไป
" ฝากตัวด้วยนะ " ลูกิยิ้มยั่วยวยตามสไตย์ของเธอ
" ชั้นมีคำถามขอหนึ่ง....ทำไมเธอถึงอยากตามชั้นนัก..." ผมได้ตัดสินใจถามเรื่องที่คาใจไป
ลูกิยิ้มหวานก่อนดื่มน้ำสตอเบอรี่ " นายน่ะเป็นคนแรกที่ชั้นแพ้ให้ และนายเป็นคนแรกที่สร้างแผลได้เยอะขนาดนี้น่ะ..."
ก็จริงผมก็ยั้งมืออยู่บ้าง เพราะเธอนั้นก็เป็นคนที่สามารถฟื้นฟูร่างกายได้ ( ขนาดนั้นเรียกว่ายัง ถ้าเอาจริงขนาดไหนเนี่ย//นัททริดา )
" และก็ชั้นจะไปฆ่านายอย่างตลอดเวลาไงล่ะ " พูดจบเธอถือช้อนชี้หน้าใส่ผม
" ว่าแล้วเป็นแบบนั่น...." ผมเท้าคางมองอีกฝ่ายสีหน้านิ่ง
หลังจากผมก็ได้ถูกให้ลูกิมาเป็นคู่หูบัดดี้ในหน่วย ซึ่งเป็นเวลา 2 ปี และหลังจากนั้นเธอก็ถูกเรียกให้ทำภารกิจอย่างอื่นแทน ผมเลยต้องทำภารกิจเดียว จนถึงได้โรลมาเป็นบัดดี้ต่อมา
.............................................................................................................
กลับมาปัจจุบัน
" ก็อย่างที่ว่านั้นแหละ ตอนนี้ทั้งสองคนเลยไม่มีบัดดี้น่ะ..." ผมที่อยู่ร่างของผู้หญิงพูดจบก็รินกาแฟ
" งั้นตอนนี้คู่หูของเธอก็คือ...ชั้นเหรอ? " ยัยโง่พูดขึ้นด้วยความเข้าใจ
" จะใครได้อีกล่ะ..." ผมเท้าคางมองยัยโง่สีหน้านิ่ง
" ว่าแต่เถอะนะ เซล่าจัง " ลูกิที่ได้สติก็พูดขึ้นโดยบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนพูดต่อ " ตอนนี้คู่หูของชั้นคือใครเหรอ? "
ผมจิบถ้วยกาแฟอยู่ " ก็เจ้านั้นไง..." ผมใช้นิ้วชี้ไปยังเบนรากันต์ที่หลับปุ๋ยสนิท
นั้นทำให้พวกยัยโง่ตกใจอยู่ไม่น้อย
" หา!! " ยัยโง่กับโรลอุทานเสียงหลงออกมา
" นี่ เซล่าการที่ให้เบนมาเสี่ยงแบบนี้มันทำให้น้องของเขาต้องเป็นห่วงน่ะสิ " ยัยโง่พูดด้วยความร้อนใจที่เพื่อนของเธอมายุ่งเรื่องแบบนี้
" ชั้นไม่ได้ชักชวนหมอนั่นเข้ามาร่วมหรอก..." ผมพูดจบก็รินกาแฟ
" งั้นหมายความว่า เขามาขอให้คุณหนูจ้างเขาเหรอค่ะ? " อาเทียพูดด้วยจากที่ผมพูดไป
" อ่า...หมอนั่นน่ะยืนยันที่ว่าอยากจะตอบแทนให้ได้น่ะ...ชั้นเลยยื่นข้อเสนอไปว่า รับจ้างหมอนั่นต้องมายอมเป็นคนองค์กรน่ะ...แต่ด้วยที่เพิ่มสมาชิกอย่างกะทันหัน ทางองค์กรตัดสินว่า ทั้งยัยโง่และเบนรากันต์ให้ไปรายงานตัว สถานที่ประชุมนั้นแหละ..." ผมพูดเรื่องของเบนรากันต์และเหมาเรื่องของยัยโง่มาด้วย เพราะยังไง ทั้งคู่ก็เข้ามาโดยไม่ทางการเลยจำเป็นต้องมากับพวกผมด้วย
" จะว่าไปแล้วชั้นต้องทำยังไงบ้างเหรอ? " ยัยโง่ถามขึ้นด้วยความสงสัย ก็ว่าแล้วต้องถาม
" เอานี่..." ผมได้ลุกขึ้นยืนเพื่อหยิบกระเป๋าเป้สำหรับยัยโง่แล้วยื่นส่งให้ใกล้ๆ
" นี่มัน...." ยัยโง่เปิดกระเป๋าเพื่อดูว่าข้างในคืออะไร
" ส่วนชื่อที่ต้องใช้ก็อยู่สมุดคู่มือนะ..." ผมพูดไปแล้วยิ้มบางพอใจกับการเลือกอุปกรณ์อยู่ล่ะนะ
" ไว้วันนั้นมาถึงค่อยใส่ ไปจำให้ขึ้นใจด้วย อย่างน้อยๆก็จำชื่อได้ก็พอล่ะ..."
ความคิดเห็น