คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 Development
" นี่คามุคุระคุง " นานามิ
" ครับ "
" ทำไมไม่มานอนด้วยกันเหรอ? "
" ...ก็นอนด้วยกันหนิครับ " คามุคุระเอ่ยขึ้นมาพลางมองตัวเองที่นอนอยู่บนโซฟา
" ไม่ใช่แบบนั้นหรอก....แค่หมายถึงนอนข้างๆด้วยกันน่ะ "
" อยากจะสื่ออะไรเหรอครับ? " คามุคุระเอ่ยขึ้นมาหันมามองที่เธอด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
" คือแบบว่า ตอนนี้ชั้นเองสภาพร่างกายดีขึ้นเลย อยากจะให้คามุคุระนอนสบายๆน่ะ ถึงชั้นจะออกความเห็นไม่ค่อยจะได้ก็เถอะ "
ใช่ เพราะว่าเธอเป็นบาดเจ็บยังไงล่ะ เลยนอนเตียงนุ่มดีๆ แถมรู้อีกด้วยว่าเตียงนอนคนไข้ตัวนี้ ตัวของคามุรุคุระได้ดัดแปลงต่างๆเพื่อให้เธอนอนสบายขึ้น
วันนี้ทั้งวันคามุคุระอยู่กับเธอไม่ได้ออกไปข้างนอกแต่อย่างใด ซึ่งใช้ไปกับการเกมเล่น Gala Omega ตลอด
ส่วนผลนั้นคือไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าใครชนะ
และตอนนี้พวกเขากำลังจะนอนกันแล้ว
" ...กำลังจะบอกว่าอยากจะมีคนมานอนข้างๆเป็นเพื่อนคุณสินะครับ "
" อืม การเล่นบนเตียงนอนน่ะ สนุกไปอีกแบบนะ "
จะว่าไปแบบที่ผ่านมาพวกเขาก็เอาแต่เล่นแบบต้องนั่งตลอดเลย
" ...ดึกมากแล้วเล่นโดยไม่เปิดไฟมันเสียสายตาครับ "
" คามุคุระคุงเป็นแม่หรือไงกัน " นานามิบ่นพึมพำอุบอิบเบาๆ
" ไม่ใช่ก็ไม่เชิงครับ..."
" เดี๋ยวนี้เถียงกลับบ่อยขึ้นนะ " นานามิแอบสังเกตตัวของชายหนุ่มผมยาวมาได้สักพักแล้ว
พออยู่ด้วยกันตลอด ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จากที่เงียบๆ เขาเริ่มพูดคุยมากขึ้น แถมมีโต้เถียงกับเธอเก่งขึ้น แต่เดิมที่ไม่ค่อยอยากจะเถียง แต่คงเป็นเรื่องยากอยู่ดีที่ทำให้เขาแสดงสีหน้าอย่างอื่นนอกจากหน้านิ่ง
การกระทำส่วนใหญ่เผลอแอบคิดว่าเขาดูน่ารักยังไงไม่รู้ มีการเอาใจใส่เรื่องเล็กๆน้อยๆ แถมรู้นิสัยอย่างทะลุปุโปร่ง จนเธอแทบไม่รู้จะหาข้ออ้างที่มีมากพอ ให้เขายอมให้เธอออกจากที่นี่ นอกจากหายดีแล้ว
แน่นอนเรื่องที่เขาแอบทำเรื่องที่เธอไม่ควรรู้อยู่ บางวันเขากลับมาโดยที่มีกลิ่นฆ่าเชื้อได้มาดๆ และเสื้อผ้าชุดสูทเหมือนเดิม แต่ว่ากลับดูสะอาดเหมือนของใหม่ไม่มีผิด ตอนแรกๆเธอไม่ได้สนใจอะไร เพราะบางครั้งเขาอาบน้ำที่นี่เหมือนกัน
" ...คงเพราะได้อิทธิพลมาจากคุณยังไงครับ " คามุคุระ
" อืม...ไม่ปฏิเสธหรอกนะ แล้วว่าไง? " เธอพยักหน้าเบาๆก่อนกลับมาเข้าเรื่องประเด็นแรก
" ไม่รังเกียจผมเหรอ? "
" ...มาถามอะไรป่านนี้ล่ะ ชั้นไม่กลัวหรือรังเกียจนายหรอก ก็คามุคุระคุงเป็นคนดีหนิ "
" แต่ผมอาจจะหวังประโยชน์จากคุณก็ได้ "
" ...ถึงจะเป็นแบบนั้น เรื่องที่ว่าคามุคุระคุงช่วยชีวิตชั้นที่รอดมาได้อยู่ดี มันคือความจริงที่ชั้นเจอมาน่ะ "
คำตอบของเธอทำให้คามุคุระเบิกตากว้างด้วยประหลาดใจก่อนที่เธอพูดต่อ
" ถ้าคามุคุระคุงจะหวังประโยชน์กับคนอย่างชั้นที่มีดีเพียงแค่เล่นเกม สำหรับชั้นแล้วถือว่าเป็นเล็กน้อยมากเลย เพราะถ้านายอยากจะฆ่าชั้นขึ้นมาจริงๆ ก็ควรให้ชั้นตายไปตั้งแต่ที่โรงเรียนแล้วล่ะ เพราะงั้นชั้นไม่โกรธอะไรตัวคามุคุระคุงหรอกนะ "
ถึงจะเป็นเรื่อยเปื่อย แต่ช่างสังเกตกว่าที่คิด และหัวไวด้วย แต่นั้นเป็นเพียงความคิดที่ดูสวยหรูไร้ซึ่งมลทินของหญิงสาวเท่านั้น
แล้วเขาก็ถอนหายใจเบาๆออกมาก่อนลุกขึ้นมาแล้วหยิบรีโมท จากนั้นก็กดปุ่ม
ในช่วงพริบตาหลังจากกดเสร็จเตียงนอนคนไข้ของเธอก็ค่อยๆขยายออกมา ซึ่งเธอยังนอนอยู่ไม่ได้ขยับเคลื่อนที่อะไร การสั่นสะเทือนของเตียงแทบแน่นิ่งมาก
" สุดยอดเลยนะ คามุคุระคุงเนี่ย ทำอะไรได้ทุกอย่างเนี่ย " เธอแอบทึ่งที่คิดไว้เล่นๆดันกลายเป็นจริงซะอย่างงั้น
" ทำทุกอย่างได้นั่นแหละครับ...ถึงได้น่าเบื่อ " คามุคุระเอ่ยขึ้นแววตาที่เบื่อหน่าย
" โอ้! ไม่ได้ยินคำพูดนั้นนานเลยนะเนี่ย " นานามิยิ้มออกมาแม้จะเห็นไม่ค่อยชัดเนื่องจากตอนนี้ปิดไฟแล้ว
" คุณเนี่ย...จำแต่เรื่องหยุมหยิมจังนะครับ "
" ก็...การเก็บรายละเอียดเป็นส่วนนึงของทักษะเกมเมอร์ยังไงล่ะ " เธอยิ้มอย่างภูมิใจ แม้ถึงจะมืดอยู่แต่ไม่ถึงกับมืดสนิทก่อนพูดขึ้นอย่างคาใจ
" คามุคุระคุงใส่เสื้อสูทไม่อึดอัดบ้างเหรอ เวลานอนน่ะ? " เธอถามขึ้นมา
เพราะว่าด้วยตลอดมาเธอเห็นเขาใส่แต่ชุดสูทตลอด จนคิดว่าเป็นชุดคาแร็คเตอร์ของเขาไปแล้ว ( จริงๆมันก็ใช่ล่ะนะ )
" ...ไม่เป็นไรครับ เพียงแค่ว่าจะหายใจไม่สะดวกตอนนอน แต่ไม่ถึงกับส่งผลเสียในชีวิตประจำวันของผมครับ "
" หัดสบายตัวบ้างสิ ถอดเนคไทและเสื้อสูทด้วย จะได้นอนสบายๆไง " จู่ๆเขาก็ถูกสาวตรงหน้าตำหนิซะอย่างงั้น
แต่เขาก็ไม่ได้คิดมากอะไรก่อนถอดเนคไทเสื้อสูทออกรวมถึงปลดกระดุมให้หายใจได้สะดวกขึ้นก่อนจะทิ้งตัวนอนข้างๆหญิงสาว โดยหยิบผ้าห่มไซน์ขนาดเท่าเตียงที่ขยายขึ้น
" เป็นไงสบายขึ้นมั้ย? " เธอถามขึ้นมาแบบใกล้ชิด
" ครับ...ก็ไม่เลว " คามุคุระตอบอย่างผ่อนคลาย
" ไว้ทำทุกวันนะ " เธอเอ่ยขึ้นมาเถิบนอนใกล้ๆเขา
" ...ทำไมเหรอครับ? "
" ว่ากันตรง...มันเหงาน่ะที่ต้องอยู่แบบนี้คนเดียวตอนที่สถานการณ์ข้างนอกอันตราย " นานามิแอบยิ้มเศร้าๆออกมา
" งั้นเหรอครับ...ถ้างั้นผมจะมานอนข้างๆทุกคืนให้ครับ " คามุคุระตอบอย่างไร้เดียงสา โดยไม่คิดมาก
แล้วเขาเริ่มสังเกตว่า เธอคงจะเริ่มเบื่อแล้วในสภาพที่อยู่แต่ในกรอบ ที่ชื่อว่า ' ที่หลบภัย ' แม้ว่าจะได้ตัวเกมช่วงให้เธอหายเบื่อ ได้แต่จะใช้ไปตลอดคงจะยาก
เพราะนอกจากแนวร่วมมือกันแล้ว นอกนั้นเขาก็ชนะเธออยู่ตลอดเลย ถ้าเป็นคนทั่วไปจะยอมแพ้และตัดใจ ถึงขั้นที่เลิกได้เลย แต่สำหรับเธอนั้นไม่ใช่แบบนั้น
เธอสนุกที่เล่นกับเขาทุกเกมที่เล่น เหมือนกับว่าผลแพ้ชนะไม่ได้สำคัญอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย เหมือนเธอหวังแค่ว่าเล่นเกมสนุกเท่านั้น
เขาคงต้องเร่งมือสร้างสิ่งนั้นให้เสร็จแล้วล่ะนะ
แล้วจากนั้นพวกเขาก็ได้หลับนิทราไปโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนหลับก่อน โดยที่บรรยากาศนั้นชวนปฏิเสธไม่ได้ว่าเพียงแค่นอนก็อยากจะหลับแล้วนั่นเอง
_______________________________________________________________________________________
ณ ศูนย์วิจัยทดลองมนุษย์ ที่คิโบกามิเนะ ในความทรงจำของใครสักคน...
เขานั้นรู้สึกโดดเดี่ยว ไร้อิสรภาพ ร่างกายของเขาเริ่มไม่ใช่ตัวของตัวเองไปทุกวัน โดยที่จะคำนึงถึงสองคนที่ทำให้เขาอยู่สภาพเช่นนี้
' คนธรรมดาน่ะ หาได้ทั่วไปเลย จะมาเทียบกับคนที่มีพรสวรรค์อย่างพวกเราได้ยังไงกันเล่า คนธรรมดาน่ะหัดควรอยู่ที่ต่ำที่สูงบ้าง เจ้าเด็กธรรมดาไม่เจียมตัว ' ชายหนุ่มผมเขียวแก่นัยน์ตาสีม่วงพูดจาดูถูกดูแคลนที่เข้ามาทำร้ายเขา ที่พยายามจะเข้าโรงเรียนหลัก
โดยที่เนื้อหาสาเหตุในการมาไม่อาจรู้ว่า มาทำไมกัน
และถัดมาคือภาพของความทรงสุดท้ายที่เขาจะจากหญิงสาวที่ไม่อาจเห็นใบหน้าได้ว่าคือใคร
' ถ้างั้นแล้วเจอกันนะ '
' อื้ม! แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ '
คำลาจากของเพื่อนซึ่งนั้นเป็นการลาจากครั้งสุดท้ายที่จะไม่มีวันเกิดขึ้นได้อีก
เพื่อที่จะสามารถเท่าเทียมกับเธอคนนั้น เพื่อที่จะได้คู่ควรอยู่เคียงข้างเธอ เขาจึงอุทิศตัวเองยอมเป็นหนูทดลองให้มีพรสวรรค์ เพื่อที่ให้ตัวเองนั้นพิเศษ
แล้วจากนั้นเขาก็ไม่สามารถจำอะไรได้อีก....และรวมถึงตัวตนของเขาด้วยเช่นกัน แล้วได้พบกับเธออีกครั้งในเหตุการณ์ยิ่งทำให้ดูเลวร้ายกว่าเดิม
คามุคุระได้ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ปรับนัยน์ตาโฟกัสให้มองเห็นชัดก่อนนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเห็นในฝัน
นับวันเขาจะเห็นความทรงจำของตัวตนในอดีตมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆที่ไม่ได้สนใจแท้ๆ
เขาหันมามองข้างๆที่ตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวที่หลับปุ๋ยอย่างไร้เดียงสา แต่ไม่เห็นชัด เขาถึงใช้มือข้างนึงเอือมมือแล้วเสยให้เห็นใบหน้าชัดๆของเธอ
อดีตจะเป็นยังไง ก็แค่อดีต...ถึงจะกลับไปมีความทรงจำก่อนที่จะถูกลบตัวตนไป....
สุดท้ายเขาก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย เขาก็ยังเป็นเขาอยู่ ไม่ใช่ตัวตนในอดีต
ตัวตนชายที่ชื่อว่า ฮินาตะ ฮาจิเมะ ได้ตายหลังจากการตื่นของคามุคุระ อิซุรุไปแล้ว
เขาเลิกสนใจสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ก่อนเหลือบมองมือของตัวเองข้างที่นอนข้างๆหญิงสาว ซึ่งตอนนี้ถูกจับมือเอาไว้อยู่ ราวกับว่าไม่ยอมให้ไปไหนได้เด็ดขาด
ทำไมเขาถึงฝันเหตุผลการมีตัวตนของตัวเองกันนะ
แล้วเขาก็เริ่มคิดได้ว่า สาเหตุปัจจัยคงไม่หลุดจากของหญิงสาวตรงหน้าได้
ขืนเป็นแบบนี้บ่อยๆเข้า อาจจะส่งผลระยะยาวแน่นอน
ดูเหมือนว่าสิ่งนั้นที่ทำไว้ให้เธอนั้น สงสัยเขาคงจะใช้ด้วย
แม้ว่าจะไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับอดีต แต่ถ้าทิ้งค้างคาไว้ เขาคงต้องไปดูด้วยตาของตัวเองแล้วว่า...
อดีตของชายที่เป็นตัวตนก่อนเขา เป็นยังไง อะไรที่ทำให้กลายเป็นเขาที่เป็นตอนนี้ได้ แล้วสำคัญต่อเธอคนนี้ยังไงกันแน่
ก็อยากจะบอกแบบนั้น ติดเพียงแค่ว่า.....
มือบางที่กุมมือของเขาเอาไว้อยู่ ไม่ยอมแกะออกเลย เธอจับมือเขาซะแน่นเลย แต่ไม่แน่นเกินไป พอเขาจะทำท่าทีว่าจะสะบัดมือ มือบางก็กุมแน่นขึ้น
จริงๆจะใช้กำลังก็ได้อยู่ แต่ว่าถ้าหากเขาใช้แรงล่ะก็ มือบางได้หักแน่ เขาก็ไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายเกินไป
สงสัยต้องเป็นแบบนี้จนกว่าเธอจะฟื้น ใจนึงก็จะปลุกเธอแต่คิดไปคิดมา ไม่ทำดีกว่า
เพราะเธอไม่ใช่คนประเภทที่ว่าจะตื่นขึ้นง่ายๆซะด้วย
" อื้ม~~~ " เธอร้องเสียงในลำคอก่อนใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือไว้รวบเอวเขาแล้วสวมกอดซะดื้อๆเลย
หนึ่งสิ่งที่เขารู้จากเธอ นั่นก็คือ...
นานามิ จิอากิ เป็นคนหลับลึก ขนาดที่ว่าต่อให้ขยับตัวยังไงก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย
ซึ่งเธอพึ่งทำกับเขาแบบนี้ถึงกับตกใจเลยทีเดียว เพราะคาดไม่ถึงว่าเธอจะเข้ามากอดเขาแบบนี้
" ...ระดับการนอนละเมอของคุณเนี่ย สงสัยจะติดอันดับสุดยอดนักเรียนแล้วล่ะนะ " คามุคุระพูดออกมาเบาๆนอกจาก
คนตัวเล็กแล้วสวมกอดเขาอยู่ หน้าอกก้อนใหญ่ของหญิงสาวสัมผัสแทบจะทั้งตัวเสียดสีกันอยู่แล้ว
จากตอนแรกที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไร ตอนนี้เขาจะเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคนธรรมดาได้บ้างแล้ว....
แต่ที่ไม่เข้าใจที่สุดเลยคือ.....
...ทำไมหัวใจของเขาถึงเต้นเร็วกว่าปกติ พออยู่ใกล้ๆกับเธออีกล่ะ?
_______________________________________________________________________________________
นั่นสิทำไมกันนะ ถามตัวหัวใจตัวเองสิ 55555555555 ก็สำหรับแฟนฟิคเรื่องนี้คงจะไม่ต้องบอกมั้งว่า คือสิ่งไหนกัน เป็นสิ่งที่แฟนฟิคเรื่องนี้จะรู้ๆกันอยู่ แล้วบอกไว้ก่อนนะว่าจะยืดคงยาก ว่าด้วยสถานการณ์ที่ชวนตีอยู่ในกรอบน่ะนะ แต่ไม่ต้องกังวลไป จะเฉลยในตอนหน้าช่วงท้ายบท
ความคิดเห็น