คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 Moment
เสียงเปิดประตูขึ้นแล้วผ่านไปแปบเดียวก็มีเสียงประตูปิดลงก่อนมีร่างเงาของชายหนุ่มผมยาวสีดำโผล่มายังห้องหลบภัยโดยที่ถือถุงที่ใส่กล่องแผ่นเกมหลายอย่างมาเพียบ ได้ชายมองที่หญิงสาวกำลังเล่นเกม จากที่ดูจอโทรทัศน์เป็น เกมสไตล์ต่อสู้แบบรู้ผลเพียงสองตา
แล้วเธอปิดท้ายด้วยกดคอมโบมังกรทลายฟ้า
พอเธอรับชัยชนะมาก็หันมามองที่เขา
" ยินดีต้อนรับกลับนะ คามุคุระคุง " เธอยิ้มอ่อนให้กับชายที่กลับมาจากข้างนอก
" ครับ... " คามุคุระตอบสั้นๆก่อนที่วางถุงที่เอาเกมมา แล้วหยิบเกมที่เธออยากจะเล่น " เกมที่คุณอยากจะเล่น "
" Gala Omega! " เธอตกใจแล้วฉกเกมจากมือของเขาแทบทันควัน " นึกไม่ถึงว่ายังมีให้ขายอยู่นะ "
" ...เป็นเกมที่ไม่ดังเหรอครับ? "
นานามิส่ายหน้าเบาๆ " เปล่าหรอก เพราะมันเป็นเกมเก่าในยุค 80 เลยนี่นา จริงๆแล้วส่วนใหญ่ชอบเล่นเกมแนวคลาสสิคเยอะอยู่น่ะนะ "
ยังงี้นี่เอง แต่ว่าเกมที่ดูทันสมัยตามยุคที่เขาเอามาเนี่ย เธอก็เล่นซะหมดเลยหนิ เขาล่ะประหลาดใจจริงๆว่า เกมบางเกมที่เล่นเนื้อเรื่องจบ เธอก็เล่นภายในวันเดียวจบก็มีอยู่เหมือนกัน
แต่ว่ามันก็ทำให้เขาไม่ได้เบื่อตลอดเวลา เพราะว่าด้วยเล่นไปสักพัก บางเกมมีจุดแปรเปลี่ยนทำให้ลุ้นตามด้วยว่า จนเขาอยากเล่นให้จบ ว่าบทสรุปของแต่ละเกมเป็นยังไงและมีสเน่ห์แค่ไหน ทั้งเขาและเธอสนุกด้วยกัน
ราวกับว่ามีใครเคยบอกเธอไว้ว่า....
' การเล่นกับคนอื่นมันสนุกขึ้นมากกว่าเล่นคนเดียวอีกนะ ' ซึ่งเธอเอามาประยุกต์ใช้ได้เป็นอย่างดี แม้ว่าคนที่หาให้จะเป็นอีกฝ่ายก็ตาม
ถึงแม้คามุคุระแสดงสีหน้าไม่ค่อยมาก แต่เธอเริ่มจะจับจุดลักษณะนิสัยของเขาออกบ้างแล้ว
สิ่งที่เห็นได้คงจะเป็นออร่าของเขาละมั้ง
เพราะเวลาเล่นเกมนานๆเข้าไป บรรยากาศตัวของเขาก็ดูหดหู่ขึ้นมา แต่พอจะเล่นเกมใหม่ขึ้นมาก็ดูเปร่งประกายขึ้นมาทันตา
อย่างกับว่าเขาเป็นเด็กยังไงอย่างงั้นเลย
เด็ก?
นานามิฉุกคิดขึ้นมาได้ก่อนหันมามองที่คามุคุระที่เดินไปจัดข้าวของของกล่องแผ่นเกมตามระเบียบตามแนวประเภทของเกมด้วย
จะว่าไปแล้วการกระทำของเขาบางช่วงก็มักจะแสดงอาการแบบนั้นขึ้นมาจริงๆบ้าง อย่างเล่นเกมแนวผจญภัยแววตาของดูตื่นตาตื่นใจที่อยากจะตะลุยด้านราวกับว่าย้อนอายุของตัวเองไม่มีผิด แต่มันก็ทำให้เธออดอบยิ้มไม่ได้
เพราะเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาสักอย่าง
ทั้งๆที่มีบุคลิกคล้ายกันบ้างแต่กลับรู้สึกว่าเวลาเล่นกับเขาแล้วสนุกอย่างน่าประหลาดใจ
ต่อให้เล่นแพ้ตลอดในช่วงท้ายๆของเกมที่เล่นทุกกล่อง ราวกับว่ากำลังเรียนรู้ระบบเกม พอรู้หมดก็สามารถพิชิตอย่างง่ายดาย แต่เธอรู้สึกว่าเขาแอบสนุกบ้างแหละ ไม่มากก็น้อย
และเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่เธอรู้จักแน่ๆ ความรู้สึกของเธอมันบอกแบบนั้น ราวกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกนับจากที่เล่นเกมตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมา
ครั้งๆที่นิสัยที่ดูเงียบนิ่งและดูเย็นชา แต่กลับใจดีและเอาใจใส่ผิดคาด
" นี่...คามุคุระคุง "
" ครับ "
" พอชั้นหายดีแล้วอยากจะลองออกไปข้างนอกน่ะ " นานามิเอ่ยขึ้นมาซึ่งทำเอาคนที่จัดของอยู่ถึงกับชะงักไป
" ข้างนอกมีแต่ภัยร้ายเต็มไปหมด...อย่าดีกว่าครับ " คามุคุระปฏิเสธ
" แต่ยังไงชั้นก็ควรมีสิทธิรู้ไม่ใช่เหรอ? " เธอถามขึ้นมา
" ยังไงก็ไม่ได้ครับ..."
" แต่ว่า..."
" คุณน่ะอาจจะไม่ได้โชคดีเหมือนคราวนี้ก็ได้นะครับ " คามุคุระเอ่ยขึ้นมาเพื่อย้ำเตือนอีกฝ่าย ถ้าไม่มีเขาอยู่ ป่านนี้เธอได้ตายไปนานแล้ว
" แต่ถ้าไปพร้อมกับคามุคุระคุงก็ได้หนิ? " นานามิ
" ...ตัวตนของผมนั้นไม่ใช่คนที่สามารถไปไหนมากับคนอื่นแบบสบายใจได้หรอกนะครับ " คามุคุระเอ่ยหันมามองหญิงสาวที่แก้มป่องอย่างไม่พอใจ
ว่าแล้วเขาจิ้มแก้มป่องๆของหญิงสาวตรงหน้าแบบไม่สะท้านอะไร
" ...ถ้าอยากจะรู้รายละเอียดข้างนอก ก็ไว้จนกว่าคุณจะได้ความทรงจำกลับมาก่อนนะครับ "
เพราะยังไงนี่เป็นสิ่งที่เขาจะตั้งเป้าหมายไว้แต่แรกอยู่แล้ว
" ว่าแต่จะทำยังไงถึงเอาความทรงจำกลับมาได้เหรอ? " นานามิถามด้วยความสนใจ
" มันมีหลายวิธีครับ...อย่างเช่น ผ่าตัดสมองและซ่อมแซมส่วนที่เสียหาย ไม่ก็ใช้ทักษะสะกดจิตใจครับ "
" ...เออ ขออย่างอื่นดีกว่า มีมั้ย? " นานามิฟังแล้วถึงกับเปลี่ยนสีหน้าทันทีเลย
" มีครับ...คาดว่าคุณต้องสนใจอยู่ไม่น้อยแน่นอนครับ " คามุคุระเอ่ยขึ้นมาอย่างมีรับประกันความสนใจของเธอได้ " ตอนนี้ยังไม่ทำการติดตั้งไม่เสร็จครับ "
" อืมมมม นอกจากเกมแล้วมีอะไรให้ชั้นสนใจได้อีกเหรอ? "
" ...ครับ ถ้าคุณเป็นสุดยอดนักเรียนด้านเกมเมอร์ล่ะก็....นะ "
" พูดแบบนี้แล้ว จะตั้งตารอแล้วกันนะ " นานามิ
" ครับ " จากนั้นพวกเขาก็เริ่มกันต่ออีกสักพักนึง
__________________________________________________________
เวลาผ่านพ้นมาสักพัก คามุคุระมองเวลาจากนาฬิกาในห้องโดยหญิงสาวข้างๆเขานั้นยังเล่นเกมอยู่
" นานามิ จิอากิ "
" เราก็รู้จักมาสักพักแล้วนะ คามุคุระคุง อย่าเรียกเต็มยศสิ "
" งั้น...นานามิ ถึงเวลาแล้วครับ "
" เวลาอะไรเหรอ? " นานามิเอ่ยพลางโดยไม่สนใจสิ่งที่ตัวเขากำลังจะเตรียมตัวอยู่
" เปลี่ยนผ้าพันแผลครับ "
พอสิ้นสุดคำพูดของเขาทำให้มือบางถึงกับสะงักลงทันทีก่อนจะหน้าแดงออกมา
" ไม่เปลี่ยน...ได้มั้ย? " เธอเอ่ยปฎิเสธออกมาท่าทีขัดเขิน
แน่นอนว่าคำตอบของชายตรงหน้าข้างๆเธอนั้นจะตอบออกมาอย่างไร้เยื่อใยเลยว่า…
" ถ้าไม่ทำจะไม่หายครับ " คามุคุระเอ่ยขึ้นมาเตรียมผ้าพันแผล ผ้าเช็คตัว พร้อมเสื้อผ้าตัวใหม่มาใส่ด้วย
สำหรับเขาแล้วอาจจะกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วก็ได้ แต่สำหรับเธอที่ถูกลวนลามทางสายตาแบบนิ่งเงียบ และถูกให้ทำแบบสีหน้าตายออกมาแบบไม่อายเลยแต่น้อย จะให้เธอทำตัวให้ชินน่ะ...
ไม่ไหวหรอก...
" ขอแค่เสื้อผ้ามาปิดได้มั้ย..." นานามิเอ่ยออกมา ว่าถ้าขัดขืนมีหวังให้อาการทรุดหนักขึ้นมาด้วย
คามุคุระที่ชินกับการกระทำของเธอทุกครั้งที่ให้เปลี่ยนผ้าพันแผลเลยพยักหน้าเบาๆ อย่างไม่คิดมากอะไร
ว่าด้วยที่เธอต้องถอดทั้งเสื้อและชุดชั้นในด้วยนั้นเอง
ระหว่างเธอถอดเสื้อนั้น ก็สั่งให้เขาหันไปทางอื่นอย่างขัดเขินออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ไม่คิดมากที่ให้คนอื่นมาเห็นสภาพของตัวเอง
แต่ทำไมกันนะ พอเวลาอยู่กับเขารู้สึกตื่นเต้นทุกที มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่เธอไม่อาจจะเข้าใจได้เลย
ว่าด้วยการเปลี่ยนผ้าพันแผลแต่ละครั้ง จำเป็นต้องทำทีละสองส่วน นั้นคือช่วงบนและช่วงล่าง ช่วงบนตั้งให้เธอถอดเสื้อผ้าจนหมด พอให้แกะผ้าพันแผลออกได้ และทำการทายาแผลให้ดีขึ้น แล้วพันแผลผ้าตัวใหม่
ส่วนช่วงล่างนั้น โชคร้ายที่แผลที่โดนนั้นอยู่ช่วงน่องขาจวนจะสุดอวัยวะเพศหญิงเลยต้องให้เธอกางเกงออกมาให้เหลือเพียงกางเกงในตัวเดียว
ถึงได้บอกไงว่า ต่อให้ทำทุกครั้ง คนอึนมึนอย่างเธอก็เขินเป็นนะ เพราะไม่มีใครทำถึงขั้นนี้เท่าชายหนุ่มผมยาวสีดำคนนี้เลยนี่นา
" ..ถอดเสร็จแล้วนะ "
พอนานามิถอดเสื้อผ้าจนหมด แล้วเอาเสื้อผ้าที่ถอดมาคลุมหน้าอกของตัวเองเอาไว้
คามุคุระที่ได้ยินก็หันมามองซึ่งเห็นแผ่นหลังผิวขาวอมชมพูตรงหน้า แผ่นหลังที่มีผ้าพันแผลตามตัวและมีรอยเลือดที่ซึมอยู่ในตัวผ้า
คามุคุระเลิกสนใจก่อนเถิบตัวค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกมาอย่างรวดเร็วและปราณียมที่สุด
นานามิที่ยังหน้าแดงอยู่ไม่ได้แสดงท่าทีที่ขัดขืนอะไร แถมไม่รู้สึกเจ็บเลยระหว่างถอดออกมา ราวกับว่ามันถอดไปเองยังไงอย่างงั้น
" ...ผมก็สงสัยมาสักพักแล้วนะครับ " คามุคุระเอ่ยขึ้นมาระหว่างที่แกะผ้าพันแผลออก
" อะ อะไรเหรอ? "
" ...ทำไมคุณถึงหน้าแดงเหรอครับ? " คามุคุระถามออกมา แล้วเป็นคำถามที่เธอยังไม่อาจจะตอบได้ด้วย
" ....เออ เพราะปกติชั้นไม่เคยให้คนอื่นมาทำแผลให้น่ะ "
ในชีวิตของเธอ ไม่เคยประสบอุบัติเหตุมาก่อน เลยไม่อาจจะเข้าใจ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนถามแบนนี้ออกมา
" ...แล้ว? "
" ...แบบมันเขินน่ะ " เธอตอบสิ่งที่ตัวเองบอกได้มากที่สุดเท่าที่จะพูด พอเวลาแบบนี้ทีไรเธอมักจะประหม่าเขาตลอดเลย
" ...เขิน คือลักษณะของคนที่มีอาการทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่ไม่เคยเจอ และไม่ใช่ตัวเองสินะครับ " คามุคุระอธิบายออกมาโดยตัวเองนั้นเข้าใจครึ่งไม่เข้าใจครึ่ง
เข้าใจความหมายแต่ไม่เข้าใจความนึกคิดของอาการความเป็นผู้คนเลยแม้แต่น้อย
เท่าที่เขาเคยเจอมานอกจากนานามิ มีเพียงคนเดียวที่ทำแบบนี้ แต่ว่าจะทำตัวเป็นรูปแบบหลายบุคลิก จะเย็นชา บ้าบอ แอ๊บแบ้ว เป็นเดือดเป็นไฟ หดหู่ เรึยกว่าหล่อนเป็นคนแสดงหลายอารมณ์ชวนให้หน่ายใจซะมากกว่า
พอมากับคนปกติทั่วไป อย่างนานามิ ถือว่าเป็นการศึกษาความคิดของคนทั่วไปบ้าง เทียบกันแล้วถ้าให้อยู่กับใครเขาคงจะตอบไม่ลังเลว่าจะเป็นเธอคนนี้แน่นอน
แม้จะน่าเบื่อ แต่ก็ไม่ถึงขั้นจะหน่ายใจ
" อืม...เพราะคามุคุระคุงเป็นคนแรกน่ะ แถมเป็นผู้ชายอีกด้วย " ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เขาได้แกะจนหมดแล้วเริ่มตัวทายารักษาเข้าไป นิ้วมือของเขาที่มาสัมผัสแผ่นหลังที่มีแผลด้วย
" อื้ม! " เธอร้องออกมาเสียงที่ไม่คิดว่าจะตัวเองคลั่งออกมาได้น่าเอ็นดู
แต่คามุคุระหาได้สนใจก่อนที่ค่อยๆบรรจงทาแผลต่อ เหมือนกับว่าไม่สนใจท่าทีกระตุกกระตักร่างหญิงสาวเลยสักนิด
แต่เปล่าเลยทุกการกระทำของเธอ นั้นคามุคุระจับสังเกตอยู่เสมอ ก็จริงอยู่เขาสามารถทำได้ทุกอย่างอย่างไร้ที่ติ
เขาเชื่อมั่นว่าฝีมือปฐมพยาบาลได้ไม่มีปัญหา ว่าด้วยทำจนคุ้นมืออันรวดเร็วแล้ว
แต่ที่น่าสนใจคือท่าทีการแสดงออกแบบนั้น ที่หลุดเสียงออกมารวมถึงกลิ่นอายของหญิงสาว ที่ตีจมูกของเขา ทำให้ฮอร์โมนของเขามีปฏิกิริยาขึ้นมา ล้วนทำให้ยิ่งสนใจขึ้นไปอีก
น่าแปลกทุกครั้งที่ทำ ทำไมชีพจรเต้นเร็วกว่าปกตินิดนึง แต่ก็ทำงานได้ไม่ติดขัดอะไร เขาเก็บเรื่องนี้ในใจแล้วทำต่อ ฝืนยังค้างคามันทำให้หญิงสาวอึดอัดมากไป
โดยมือทั้งสองข้างตอนนี้ค่อยๆพันผ้าโดยแอบเผลอกอดไปทั้งๆแบบนั้น
นานามิถึงกับหน้าแดงจนถึงใบหูออกมา ส่วนคามุคุระนั้น ปลายจมูกแทบจะชนเส้นผมของเธอ
พอยิ่งเข้าใกล้ตัวของเธอ กลิ่นยิ่งแรงขึ้นออกมา ก่อนที่จะสถานการณ์ที่หากไม่ทำอะไร มีหวังหญิงสาวตรงหน้าเนี่ยล่ะจะทนไม่ไหวเอา
" ...เสร็จแล้วครับ " คามุคุระพูดออกมาก่อนถอยออกมาเล็กน้อย ให้เธอพักหายใจบ้าง
นานามิจึงรีบสวมเสื้อผ้าราวกับไม่ใช่ตัวของตัวเองเลย
" ...ต่อไปที่ขาครับ " คำพูดที่แสนไร้การปราณีหญิงสาวทำให้เธอแก้มป่องออกมาก่อนยื่นมือ
" จะ จะทำเอง "
ฝืนให้ทำต่อมากกว่านี้เธอจะรับไม่ไหว ในหลายๆความหมายเลย
คามุคุระไม่คิดจะถามต่ออะไร เพราะส่วนน่องขานั้นเป็นส่วนให้เห็นชัดกว่าช่วงลำตัว บวกกับท่าทีของเธอที่จะพยายามขัดขืนแม้ว่าจะเปล่าประโยชน์ก็ตาม จึงหยุดทำโดยไม่มีปัญหาอะไร
ส่วนผ้าที่ชุบด้วยน้ำ คงให้เธอจัดการต่อได้
เพราะพอกำลังจะทำอยู่นั้น มือบางก็แยกกะละมังที่ใส่น้ำมาแทน
คามุคุระแอบประหลาดใจ ว่าคนอย่างเธอนั้นจะไม่ค่อยทำเรื่องแบบนี้เป็นซะอีก จากดูบุคลิกนิสัยของหญิงสาวที่สนใจเล่นเกมเพียงแต่อย่างเดียว
และแน่นอนว่าจากเหตุการณ์นี้ ก็ทำให้ตัวของนานามิอาการที่แปลกประหลาดจากแต่ก่อนอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้น
ทำเอาอารมณ์ที่เล่นเกมตลอดมาในวันนี้ที่ได้เล่นนั้นหายไปในพริบตาเดียว เพียงแค่ตัวของเขาใกล้ชิดกับเธอ
แต่ที่น่าแปลกคือ เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าการอยู่ใกล้ๆเขานั้นมันช่างอบอุ่นอะไรยังงี้ แถมเผลอลั่นเสียงที่ตัวเองไม่เคยร้องออกมาด้วย
กลิ่นของเขา….เหมือนกับดวงอาทิตย์...
__________________________________________________________
สนใจจะเอาถุงเลือดนึงถุงมั้ยครับ 55555555 ก็ต้องเข้าใจหน่อยนะว่าความสัมพันธ์ของคู่นี้นั้นค่อนข้างจะยากอยู่ คนนึงก็อึนมึนกับเรื่องความรัก ส่วนอีกคนก็ยังมีความคิดที่เด็ก แอบมีความน่ารักนิดๆ เพราะโลกใบนี้(นิยาย)มีไว้สองคนนี้ยังไงล่ะ ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น