คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 01.4
นัท :
หลังจากพวกเราได้วิ่งหลบหนีจากพวกโจรได้ พวกเราก็หอบหายใจอีกใหญ่แล้วฉันเงยหน้ามองเธอพบว่า....ถูกยิงเลือดออกแขนขวาของเธอ
" ซีโร่นายถูกยิง " ฉันพูดออกมาอดเป็นห่วงไม่ได้
เธอเงียบแล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ " ไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้วเธอเป็นอะไรไหม ? "
" ไม่เป็นไรหรอกนะ ที่สำคัญนายโดนยิงนะ " ฉันจะทำยังไงดีล่ะ
" แค่ปฐมพยาบาลเบื้องต้นก็ไม่เป็นแล้วน่า " เธอเอานีบมาหยิบกระสุนที่โดนแขนขวาออกโดยไม่ร้องอะไรสักนิดเลย
ฉันก็อึ้งครู่แล้วหยิบผ้ามารัดแขนเธอไว้ห้ามเลือด แล้วเธอพูดขึ้น " ดูเธอจะโมโหนะ "
" จะให้โมโหได้ไง ก็เธอช่วยฉันไว้หนิ...ขอบคุณนะ " ฉันนั่งมองเธอ
เธอก็ส่ายหน้าไปทางอื่นแล้วลุกขึ้นบอก " ในเมื่อแบบนี้เธอมากับฉันอย่างเดียวแล้ว อย่าทำอะไรบ้าบิ่นนะ "
" อะ อืม " อันนั่นควรเป็นเธอ(นาย)มากกว่านะ
แล้วพวกเราสองคนก็เดินอย่างระมัดระวังไม่ให้ผู้ก่อการร้ายจับได้ส่วนใหญ่จะไม่ถูกเจอตัว แต่ก็มีคนจับได้เซล่าฟัดหัวให้สลบไปแล้วลากไว้ห้องเก็บของ แล้วหยิบอาวุธมาโดยต้องพูดอะไร
" ดูเธอกลัวๆนะ..." เธอทักขึ้นที่เงียบอยู่นานเพราะดูสีหน้าของฉันละมั้ง
" ก็จะไม่ให้....กลัวกันเล่า..." ฉันบ่นอุบอิบ
" ก็นะ...ถ้ากลัวก็ไม่แปลกหรอก..." ทำไมพูดด้วยสีหน้านิ่งแบบนั้นหน้าตาเฉย
" ดูเธอจะไม่กลัวเลยนะ " ฉันลองพูดแบบนั้นเพื่อเธอจะมีกริยาอะไรบ้าง
" ก็นะ...เพราะฉันเคยเจอนับไม่ถ้วน เสี่ยงตายมาหลายครั้ง...แต่..." เธอหันมามองฉัน " ตอนนี้ต้องรอดในสถานการณ์แบบนี้ก่อนน่ะ... "
เซล่า หรือ ซีโร่ :
พอผมพูดจบแล้วเดินหาคนที่ยังปลอดภัยโดยเข้าร้านค้ารู้สึกจะเป็นร้านอาหาร
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงข้าวของตก ผมส่งสัญญาณให้เธออยู่นิ่งๆไว้ แล้วผมเดินย่องๆแล้วผลักประตูเบาๆแล้ว แล้วชูปืนจ่อหน้าไว้แล้วพบว่ามีเด็กหนุ่มราวอายุเดียวกับผมได้ ผมสั้นสีเขียวอ่อนดวงตานัยสีเขียวเข้ม รู้สึกเคยเจอที่ไหนกันน่า....
" อย่าทำอะไรผมนะ เอ๋นี่เธอ รู้สึกจะเป็นเด็กที่ย้ายมาห้องฉันหนิ " เด็กหนุ่มก้มหน้าไม่มองผมแต่ก็สักพักมองผม
ใช่จริงๆด้วย หมอนี่ชื่อ...อะไรนะ " รู้สึกว่านายจะชื่อ.....? "
" อ้อจริงสิเธอยังไม่รู้จักฉันสินะ ฉันชื่อว่า ชาพรชัย เรียกฉัน พรชัยน่ะ แต่ช่วยลดปืนลงได้ไหมมันอันตรายนะ " พรชัยยังกลัวที่ผมเอาปืนจ่อหน้าไม่ไว้ลง
" ....นายมาทำอะไรในห้างนี่ล่ะ " ผมลงปืนลงแล้วเก็บปืนไว้ชายกางเกง
" ก็ฉันทำงานกิจการครอบครัวฉันนะ ว่าแต่ทำไมเธออยู่นี้ได้ละ "
" ...ฉันแค่มาแววซื้อของกับนัทและโบนะ ตอนนี้โบออกไปก่อนแล้วส่วนนัทก็..." จริงด้วยยัยนั่น!!!
ผมรีบกลับมาดูเธอพบว่าหายไปแล้ว และหันซ้ายขวามองรอบๆพบว่านอกจากผมกับเจ้าหน้าเขียวเท่านั้น
" ชิโดนลักพาไปจนได้ " ผมกัดฟันแน่น
" เออ เซล่า? " ชาพรชัยรู้สึกว่าควรทักไหม
" เฮ้อ...ให้ตายสิยัยนั่น "
นัท :
ฉันถูกพวกผู้ก่อการร้ายจับมาไว้ในห้องตัวประกัน แล้วถูกมัดเชือกแน่นแล้วผลักนอนกับพื้นไว้ " โอ้ย!!! "
" ชิ นึกว่าไม่มีคนแล้วซะอีก " ชายใส่หน้ากากพูดขึ้นหลังจากขังฉันไว้แล้งออกจากห้องและล็อคประตูไว้
" ฉันว่าควรไปเช็คให้แน่ใจดีกว่าว่ามีอีกไหม " พรรคพวกที่ผู้ก่อการร้ายที่อยู่ข้างพูดขึ้นให้ความแน่ใจ
" เออ เดี๋ยวส่งคนที่ใกล้ๆแถวผู้หญิงนี้อยู่ซ่อนแล้วกัน ถ้าเป็นไปได้จับมาเป็นๆ แต่ถ้าไม่ได้ก็เก็บซะ "
แย่แล้ว ซีโร่ต้องแย่แน่ถึงเขาจะเก่งมาจากไหนก็เถอะ ฉันลองขยับตัวลุกขึ้นนั่งมองรอบๆพบว่าตัวประกันสลบหมดเลย " ฉันควรทำยังไงดีล่ะ ซีโร่ "
เซล่า หรือ ซีโร่
หลังจากผมรู้ว่านัทถูกจับตัวไปก็มีพวกก็การร้ายเข้ามาที่ร้าน แล้วผมก็เก็บไปเกือบหมดเหลือแค่คนเดียวที่ยังไม่เก็บ สภาพคนของผู้ก่อการร้ายก็ไม่มีสู้ในร่างหญิงของผมได้เลย ( ก็เก่งซะขนาดนั้นไม่แปลกหรอก )
ผมก็จับชายเสื้อคนร้ายแล้วดึงมาให้มองผมในร่างหญิงแล้วถามว่า " พวกนายจับตัวประกันไว้ที่ไหน? "
" นะ นี่เธอเป็นใครกันแน่ "
" รีบตอบมา " ผมพูดเสียงเรียบแล้วหยิบมือมาจ่อหน้าขู่ใส่คนร้าย ( โหดเกิน )
" ยะ ยะ อยู่ชั้นสองห้องเก็บของใหญ่ " ชายผู้ก่อการร้ายถึงกับหน้าซีดยอมบอกโดยดี ( ง่ายจัง // ถ้าไม่ตอบก็โดนเก็บสิครับ )
" งั้นเหรอ " พอผมรู้ว่ายัยนั่นอยู่ไหนแล้วก็เอามือฟัดคอเขาให้สลบไปแล้วเก็บปืน ลากพวกผู้ก่อการร้ายมาเป็นกลุ่มๆ
" นี่ " ผมทักคนที่อยู่กับคนที่ชื่อว่าชาพรชัยที่ยืนอึ้งอยุ่
" คะ ครับ " ชาพรชัยรับขานไว้แล้วเดินมาผม
" นายผูกเชือกพวกนี้ให้แน่นๆแล้วรออยู่นี้ เดี๋ยวพวกตำรวจก็มาช่วย " ผมเอาเชือกที่ร้านข้างๆที่อยู่ติดกันมาให้ชาพรชัย
" คะ ครับ แล้วเซลล่าเธอจะไปไหนเหรอ? " ควรตอบไหมเนี่ย
" ฉันกะจะสำรวจที่อื่นให้แน่ใจ นายรออยู่นี้ซ่อนตัวไว้นะ " ผมบอกเสียงเรียบแล้วลุกขึ้นออกจากร้าน
" ระ ระวังตัวด้วยนะ "
" อืม " ผมก็พยักหน้ารับปากไว้แล้วออกจากร้านไป
" เฮ้อ....วันนี้เป็นวันอะไรกัน ไหนจะเจอเด็กใหม่ที่สวยแถมโหดขนาดนี้และพวกโจรอีก " ชาพรชัยบ่นพึมพำแล้วผูกเชือกตามที่ผมบอก " ขอให้ปลอดภัยนะ "
ระหว่างที่ผมวิ่งไปหายัยนั่นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาผมเลยหาซ่อนตัวรับสาย " เป็นไง เข้ามาได้ยัง "
[ ยังไม่ได้น่ะ จะให้บุกสุ่มสี่สุ่มห้าได้ไง แถมใช้เวลาหน่อย เธอช่วยซื้อเวลาหน่อยได้ไหม ]
" ซักกี่นาที "
[ 20 นาทีน่ะ ฝากด้วยนะ ] ทางนั้นปิดสายแล้วมองรอบๆชั้นสอง ถึงจะแค่ยี่สิบนาทีก็เหลือเฟื่ออยู่
นัท :
ฉันพยายามจะเอือมมือในกระเป๋ากางเกงที่ซ่อนมีดขนาดเล็ก ถ้าถามว่าเอามาจากไหน เซล่า ( ซีโร่ )ให้ฉันก่อนจะมาห้างสรรพสินค้า เธอบอกว่า แค่ไว้ป้องกันเท่านั้นแหละ อย่าไปใช้เล่น ใช้เฉพาะฉุกเฉินจริงๆ ตอนนี้ก็สถานการณ์ฉุกเฉินจริงๆแล้ว ฉันยังคงพยายามเอือมจากข้างหลังหยิบมีดเล็กที่อยู่กระเป๋ากางเกง แต่เอือมไม่ถึงซะทีแล้วได้ยินเสียงคนเดินมาจะเข้าห้อง ฉันรีบนอนแกล้งสลบที่เดิมกลบเกลื่อน พอประตูเปิดขึ้นแล้วได้เสียงของคนที่คุ้นเคยเรียก " นัท!! "
ฉันลองลืมตาขึ้นพบเซล่า(ซีโร่)มาก้มตัวมองฉันระดับเดียวกันแล้วจู่น้ำตาลเริ่มไหลขี้นมา
เซล่า ( ซีโร่ ) เปลี่ยนบ่อยจัง//ตอนนี้ก็ซีโร่จะบรรยายเยอะกว่านางเอกละนะ
ผมหยิบมีดที่อยู่กับตัว?แล้วแก้เชือกให้ ระหว่างที่ผมแก้เชือกนั้นก็สังเกตุมองเธอว่ากำลัง " ร้องไห้ทำไม " ผมลองถามดูด้วยร่างหญิงเสียงเรียบ
" ก็...ฮือ ฉันดีใจที่นายไม่เป็นไรน่ะ "
" นี่ๆฉันยังเป็นผู้หญิงอย่าลืมสิ " ผมโวยวายเล็กน้อยใส่เธอด้วยเสียงเรียบ พอพูดจบก็แก้เชือกเสร็จ เธอก็มากอดผมซะอย่างงั้น
" ฮือ.....ก็ฉันเป็นห่วงนี่ " ดูท่าจะไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยแหะ ผมที่บ่นในใจก็โดนเธอกอดแน่นยิ่งกว่าเก่าและยังร้องไห้ไม่หยุดอีก
เฮ้ย....สงสัยต้องให้ปล่อยแบบนี้ไปสักพักละนะ ผมพ่นลมหายใจเบาๆก่อนลูบหัวเธอเหมือนปลอบใจเด็กกลัวขวัญ
หลังจากผมให้เธอร้องจนพอใจสัก 10 นาทีเห็นจะได้แล้วก็หยุดร้องผมเลยพูดขึ้น เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มผิดปกติแล้ว " นี่เธอเมื่อไหร่จะปล่อยเหรอ "
เงียบ ผมเลยลองถามอีกรอบดู " นี้เธอจะกอดไปถึงไหนกันเนี่ย ปล่อยได้แล้ว "
เงียบรอบสอง ผมเริ่มแปลกใจล่ะลองเขย่าตัวเธอดูแล้วจู่ๆได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกแล้งมองหน้าพบว่าเธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย "....ให้ได้งี้สิ " ผมเลยถอนหายใจเบาๆอีกรอบแล้วแบกเธอด้วยร่างกายผู้หญิงนี่นะ
พอผมได้อุ้มเธอไว้หลังผมก็เดินมาเอาของที่ทิ้งไว้หน้าห้างสรรพสินค้าแล้วพบพวกตำรวจวิ่งมาหาพวกผมแล้วมาถามผมว่า " เธอไม่เป็นไรใช่ไหม " ตำรวจถามดูด้วยสายเป็นห่วงก็เป็นหน้าที่หนินะ
ผมก็ตอบตามน้ำไป " ค่ะไม่เป็นไรค่ะ " ผมเหลือบมองเธอหลับปุ๋ยอยู่ ผมเลยพูดเสริมไม่ให้สงสัย" ส่วนเพื่อนของหนูก็สลบไปนะค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ "
" งั้นเหรอ ยังไงพวกเธอก็ให้ทีมแพทย์เช็คดูก่อนนะ "
" ค่ะ " ผมรับคำแล้วเดินไปหาทีมแพทย์แล้ววางเธอนอนลงใกล้ผมที่นั่งข้างๆที่ทำแผล
หลังจากทำแผลเสร็จทีมแพทย์บอกให้รอเฉยๆ ผมก็ทำตามนั้นไปแล้วหันมามองที่เธอหลับอยู่ จู่ๆมีหญิงสาวเดินมาหาแล้วทักว่า " ไงไม่ได้เจอกันนะ ซีโร่ "
ผมก็หรี่ตามองเธอด้วยเหมือนเบื่อหนาย จะไม่ให้เบื่อยังไงก็เจอคนที่ไม่ค่อยอยากจะเจอด้วยสภาพแบบนี้กัน " ช่วยเรียกชื่อเซล่าได้ไหม เดี๋ยวก็มีคนสงสัยหรอก "
" หึๆๆ อุตสาห์ได้เจอกันทั้งทีแถมเธอก็เป็นผู้หญิงนี่นาจะตกใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหนิ " เจบียิ้มอย่างแปลกใจมองมาที่ผม
"...เรื่องนั้นเธอเก็บเป็นความลับที่แล้วกัน "
" นี่เหรอคำขอร้องจะมาขอน่ะ " เจบียิ้มแหยใส่
ผมก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนพูด " คุณเจบีขอความกรุณาด้วยครับ "
" ไม่ใช่ ต้องขอร้องสิ ให้ตายสิเธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ เธอเป็นพวกไม่มีมารยาทไปแล้วเหรอเนี่ย " พูดได้เจ็บแสบแถมน่าหงุดหงิดมาก
" เจบีเธอเนี่ยนา มานี่เลย " ผมลุกขึ้นแล้วไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหนในร่างหญิงมาจับข้อมือเจบีด้วยความหงุดหงิด
" โอ้ย นี่ซี..." ผมแทบหันมามองจ้องสายตาดุใส่ผมพึ่งจะบอกไปเมื่อกี้นี้ " เซล่าเบามือหน่อยสิ "
นัท :
หลังจากฉันเผลอหลับไปตอนนี้ฉันก็เริ่มจะตื่นแล้วล่ะ ฉันได้ยินเสียงคนพูดคุยกันแถมเสียงคนที่คุยนั้นคุ้นเคยเหลือเกิน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆแล้วมองรอบๆว่าสบายเป็นยังไง
" ถ้างั้นฝากด้วยนะ " ฉันเห็นเซล่าพูดคุยกับหญิงสาวแปลกหน้าที่ไม่รู้จักเสร็จผู้หญิงคนนั้นก็ได้เดินจากไปแล้วเซล่าเดินมาหาฉันแล้วนั่งข้างๆฉัน ฉันเลยลองถามดู " นี่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรู้จักเหรอ? "
" ก็ประมาณนั้น...แล้วไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม "
" อืม ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ เป็นห่วงฉันเหรอ " ฉันลองแหยเธอเล่นๆดู
ดูมาเกินคาดเขาปฎิเสธทันควันว่า " ปะ เปล่าสักหน่อย ไปกันได้แล้วเพื่อนเธอไม่เป็นห่วงเหรอ? "
" หึๆๆ จ้ะๆ " ฉันหัวเราะแล้วรับคำของเธอไปแล้วลุกขึ้นพร้อมกับเธอ
.............................................
ไรต์ : ขอบรรยายเอง นานๆทีจะได้บรรยายสักที
หลังจากพวกเซล่าได้ออกห้างสรรพสินค้าแล้วพบโบแล้วบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว กว่าจะคุยเสร็จก็กินเวลาอยู่พอสมควร
" ถ้างั้นมีอะไรก็ปรึกษากันด้วยนะ รักษาตัวด้วยนะนัท เซล่า " โบบอกเพื่อนสนิทและเพื่อนใหม่ด้วยความเป็นห่วง
" จ้ะ โบก็ด้วยนะ " นัทยิ้ม
" อืมแล้วเจอกัน " เซล่าทำหน้านิ่งเสียงเรียบ
แล้วทั้งสามก็แยกย้ายกันกับบ้าน ระหว่างกลับบ้าน เซล่าที่อยู่บ้านของนัทชั่วคราวก็ต้องกลับทางเดียวกับเธอด้วยเช่นกัน นัทที่เดินกับเธอแอบกังวลใจเรื่องร่างกายของเซล่าอยู่เลยพูดขึ้น " นี่จะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ "
เซล่าหันมามองพูดเสียงเรียบ " ไม่เป็นไรอะไรมากหรอก ถึงจะเคลื่อนไหวไม่สะดวกแต่ถ้าให้ทำงานตามปกติก็ไม่มีปัญหาอะไร "
นัทก็มาแย่งถุงแค่บางส่วนที่ข้างขวาที่เจ็บอยู่แล้วพูดว่า " เธอเนี่ยหัดดูสภาพร่างผู้หญิงบ้างสิ "
" หึ ยุ่งไม่เข้าเรื่องน่ายัยโง่ " เซล่าเผลอบ่นออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วให้ของแต่โดยดี
จู่ๆนัทก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเพราะพึ่งจะเริ่มเข้าใจเธอ(เขา)มากขึ้นแล้วสิ พอถึงเข้าบ้านปุ้บร่างเซล่ากลับมาเป็นซีโร่อีกอย่างประหลาดใจสำหรับนัทอยู่ เพราะยังไม่หมดเวลาเร็วกว่ากำหนด ซีโร่พูดขึ้น " ฉันกินยาแก้ตอนอยู่ในห้างน่ะ "
" นี่มียาแก้ด้วยเหรอ " นัทถามด้วยความสงสัย
" อืมมันมียาแก้ก็ปกติ แต่กว่าจะออกฤทธิ์ก็กินเวลา 3 ชั่วโมง "
" กินไปตอนไหนเหรอ " " ตอนที่ช่วยเธอน่ะ "
" แต่ตอนนี้ไว้เรื่องที่หลังแล้วกัน เธอน่ะไปอาบน้ำก่อนเถอะ " จู่ๆเขาก็เปลี่ยนบทสนทนาซะเฉยๆ
" เอ๋ทำไมล่ะ " " วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วน่ะ รีบไปอาบน้ำซะหรือว่าจะให้ฉันถอดเสื้อผ้าให้น่ะ "
จู่ๆหน้าของเด็กสาวก็แดงขึ้นมา " ตะ ตาบ้า ไม่ต้องเลยฉันจะถอดเอง " พอพูดจบแล้วรีบหยิบผ้าขุ่นหนูมาแล้วเดินไปเปิดเข้าห้อง
พอเด็กสาวได้เข้าไปห้องน้ำ เด็กหนุ่มผมยาวเดินไปที่ห้องรับแขกแล้วนอนตัวไปที่โซฟาด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องจัดการพวกโจรอีก เอามือข้างหนึ่งมาแตะที่หน้าผากแล้วได้หลับไปอย่างไม่รู้ตัว.....
ผ่านไป 10 นาทีนัทก็ทำใจให้เย็นลงหลังจากที่เขาพูดอะไรทำให้เธอใจเต้นไม่ปกติ
" ซีโร่ ห้องน้ำว่างแล้..." เธอกำลังเดินมาบอกเด็กหนุ่มว่าตอนนี้ห้องน้ำว่างแต่ก็ลืมไปหมดว่าจะพูดอะไร เพราะเห็นภาพที่เหมือนตอนเช้าอีกครั้ง ภาพที่เด็กหนุ่มผมยาวหลับนั้นเหมือนเด็กผู้หญิงในวัยเยาว์ยังไงอย่างนั้นเลย แต่ไม่ติดที่ว่าเขาเป็นผู้ชายละนะ แถมมีลอยบาดแผลตอนกลางวันอีก
" ทำไมฉันต้องห่วงตานี่ด้วยนะ " เด็กสาวเผลอยิ้มออกมาแล้วนั่งๆเขาที่หลับปุ๋ยอยู่ แล้วเผลอถือวิสาสะลูบหัวเขาอย่างเบามือกลัวมาจะตื่น
" ผมนุ่มจังแฮะ " นัทพูดพึมพำแล้วลูบหัวเขาต่อเหมือนเธอเป็นพี่เลี้ยงให้กับเขาเลยนะ
" อืม...." เสียงครางของคนที่ละเมอหลับอยู่จนทำเอาเธอสะดุดเก็บมือทันที
ดูท่าจะตื่นแล้วสินะ นัทคิดในใจแล้วกะจะลุกขึ้นไม่รบกวนเขาแล้ว จู่ๆมือของคนละเมอมาจับมือเธอ เธอหันมามองด้วยความงุนงงปนตกใจเล็กน้อย แล้วถูกดึงมานอนกับเขาซะแถมโดนกอดด้วยอย่างงั้นเหมือนเธอจะเป็นหมอนข้างของเขาไปซะแล้ว
" ดะ เดี๋ยวสิ " นัททุบอกซีโร่แก้เขินแต่ใบหน้าของเธอตอนนี้แดงแจ๋แล้วล่ะสิ
คนที่ยังหลับไม่ตื่นก็พึมพำพูดออกทำให้เธอถึงกับเงียบไปทันที " อย่าไปไหนนะ...ขอร้องล่ะ..."
เธออยากจะรู้ว่าที่เขาพูดถึงใครแต่ประเด็นนั้นคงไม่เกี่ยวแล้วล่ะตอนนี้หน้าเธอตอนนี้ใกล้เขามากจนห่างกันไม่อีกเซนเอง ให้ตายสิทำให้เขาถึงได้ทำให้เธอต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ
แต่ไม่รู้ทำไมพออยู่ใกล้กับเขาแล้วถึงได้รู้ว่าปลอดภัยแล้วเผลอละเมอหลับไปด้วยอีกคนเข้าสู่เจ้าหญิงนิทรา
.............................................
ตอนนี้เวลา 00.00 น.
เด็กหนุ่มผมยาวลืมตาขึ้นมาพบว่าเขากอดเด็กสาวที่หลับปุ๋ยด้วย ทำให้เขาอยากจะกระโดดออกจากสถานการณ์นี้ยังไงยังงั้นเลย แต่ไม่อยากรบกวนการนอนของเธอเท่าไหร่ เขาเลยตัดสินใจปล่อยเธอในอ้อมกอดของเขาแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ แล้วกินข้าวเอาแรง ตอนนี้ก็เตรียมที่จะนอนล่ะ เขากลับมาที่ห้องรับแขกเพื่อมารับเจ้าหญิงนิทราที่หลับปุ๋ยอยู่ เขาเลยอุ้มเธอทั้งๆที่ยังหลับอยู่ ก่อนจะไปห้องนอนนั้น เขาพาเธอไปที่ห้องน้ำเพื่อแปรงฟันให้เธอด้วย? ( แปรงฟันให้คนหลับอยู่เนี่ย ) พอดีเขาพึ่งรู้ข้อมูลของเธอมาบ้างจากพ่อแม่และน้องชายของเธอมาบ้างละนะ ว่า นัททริดาเป็นพวกที่หลับแล้วถ้าทำอะไรแรงๆหรือกระตุ้นอะไรบ้างอย่างจะตื่น นอกนั้นไม่ตื่นเลย
พอเอาเข้าจริงก็เป็นอย่างที่ว่าเลยเธออ้าปากพอถูกสัมผัสกับแปรงสีฟัน เขาค่อยแปรงฟันให้เธอเสร็จแล้ว เขาใช้อันที่เป็นของเธออีกโดยไม่รู้ตัว พอหน้าแปรงฟันเสร็จก็อุ้มไปที่ห้องนอนของเธอ แล้ววางร่างเธอไว้กับเตียง พอวางเสร็จเขาก็ว่าจะนอนห้องของพ่อแม่ของเธอแต่พอจะไปนั้นมือเธอก็มาจับชายเสื้อเขาเบาๆ เขาก็หันมามองเด็กสาวที่หลับอยู่แล้วพึมพำเบาๆแต่เขาได้ยิน " ช่วยอยู่กับฉันนะ..."
เขาก็เงียบมองสีหน้าไม่รู้สาของเธอนั้นเลยใจอ่อนให้ แล้วพูดเสียงเบาๆว่า " รู้แล้วน่า...." พอพูดจบเขาก็นอนตัวข้างๆเธอเผลอพูดสิ่งที่เขาคิดออกมาเบาๆ " พอหลับจากเจ้าหญิงเป็นองค์หญิงงั้นเหรอ..."
แล้วเขาได้หลับนิทราใกล้ๆเธอในที่สุด....
ความคิดเห็น