คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 Lost Part
ดนตรีประกอบฉากกับตัวละคร ทางโทรศัพท์เปิดไม่ได้นะ
SDR2 OST: -3-16- Beautiful Ruin [16bit]
______________________________________________________________________________________
วันถัดมา คามุคุระได้ออกมาจากที่หลบภัยส่วนตัวของตัวเอง เพื่อที่ดูโลกภายนอก ว่ากันตามตรงเขานั้นไม่อยากให้เธอรับรู้ข่าวสาร เพราะแต่ละวันนั้นมีแต่ข่าวที่ไม่ได้สำคัญอะไรมาก โดยส่วนใหญ่มีแต่เหตุการณ์จลาจลทั้งนั้น
แล้วข่าวล่าสุดที่ทำให้คนทั้งโลกได้ตกใจ ต่างปิติยินดี ได้มอบโอกาส มอบความหวังให้แก่มนุษยชาติ
ซึ่งนั้นก็คือตัวการของเรื่องที่ทำให้โลกนั้นกลายเป็นนรกทั้งเป็นนั้น อย่างเอโนะชิมะ จุนโกะได้ตายลงด้วยบทลงทัณฑ์ของตัวเองที่เตรียมขึ้นมา เนื่องจากได้พ่ายแพ้แก่เพื่อนร่วมชั้นของตัวเองที่เหลือรอดอยู่เพียง 6 คน โดยที่ทุกคนไม่ได้สิ้นหวังต่อเมื่อรู้ความจริงของโลกภายนอก
สำหรับเขาแล้วก็เป็นสิ่งเหนือความคาดหมายและกะแล้วด้วยเช่นกัน ว่าด้วยที่มีความเป็นไปได้ที่เธอนั้นจะแพ้ ด้วยสิ่งที่เป็นขั้วตรงข้ามกับเธอ อย่างความหวัง
แล้วมิไรคิคังก็ทำการช่วยเหลือเหล่านักเรียนที่เหลือรอดอยู่โดยให้กลายเสนอให้เป็นสมาชิกมิไรคิคัง โดยแต่งตั้งให้ คิริกิริ เคียวโกะ เป็นหัวหน้าหน่วยที่ 11
ถึงจะฆ่าตัวการของเรื่องได้แล้ว แต่ยังมีเจตนารมณ์ของเธออยู่...
ซึ่งก็คือเศษเสี้ยวความสิ้นหวังที่เธอสร้างขึ้นมา
นักเรียนรุ่นที่ 77 หากไม่นับจากคนที่หนีรอดได้ อย่างมิทาไร เรียวตะ แล้วทุกคนนั้นเป็นศัตรูหมด
แน่นอนว่าเขาเองก็เช่นกัน
ปัญหาก็คือ...หญิงสาวที่อยู่กับเขาด้วย มิไรคิคังนั้นหมายตาตัวของเขาด้วย ก็มีความเป็นได้ที่เธอจะถูกหมายด้วยเช่นกัน แต่คาดว่าเธอน่าจะปลอดภัยกว่าหากอยู่กับเขา
ว่ากันด้วยที่องค์กรนั้นมีหนอนมันไส้อยู่ ซึ่งเป็นหนึ่งคนที่เกี่ยวกับรุ่นที่ 77 ด้วยเช่นกัน แล้วก็เป็นคนที่ทำให้นานามินั้นมีจุดจบแบบนั้นด้วย...
ยูกิโซเมะ จิสะ อดีตสุดยอดนักเรียนด้านแม่บ้าน
ตัวเธอที่ถูกล้างสมองไปนั้นจะทำสิ่งที่ขั้วตรงข้ามของตัวเองอยากจะทำ โดยทำการล้างสมองภายในมิไรคิคัง เพื่อที่จะให้คนสำคัญของตัวเองตกในความสิ้นหวังด้วย
พูดง่ายๆคือตัวของเธอคนนั้นไม่อาจไว้ใจได้ และไม่รู้ว่ามีใครที่ถูกล้างสมองไปแล้วบ้างในองค์กรที่เธอเข้าไปด้วย
เขานั้นได้เห็นตัวเธอตอนที่ถูกพี่สาวของเอโนะชิมะ จุนโกะ
ที่ชื่อว่า อิคุซาบะ มุคุโร่ สุดยอดนักเรียนด้านทหาร ทำการล้างสมองแบบผ่าสมองโดยตรง แถมให้ดูวีดีโอล้างสมองที่เป็นการเข่นฆ่าของเหล่านักเรียน
พูดกันตามตรงแล้วตัวตนของเธอนั้น ไม่สามารถเชื่อถือได้เลย ว่าตัวของเธอคิดจะทำอะไร หากให้ทั้งสองคนมาเจอกัน
คำตอบเดียว....
เธอฆ่าลูกศิษย์ด้วยมือตัวเองอีกครั้ง โดยไม่มีการลังเลแน่นอน
เพราะฉะนั้นนานามิ จิอากิ เป็นเครื่องสังเวยแก่ให้กำเนิดเศษเสี้ยวความสิ้นหวังสำหรับคนที่เหลืออยู่
ตอนนี้เขาพอเริ่มเห็นแล้วว่าเจตนาของนานามิออกแล้วว่า จะทำอะไรต่อไปพอหลังจากรักษาหายดีแล้ว หลังจากรู้เรื่องนี้เข้า
เขาเดินไปยังตัวเมืองที่สภาพรกร้างราวกับโลกที่ประสบจากสงครามในยุคสมัยก่อน แต่ระหว่างนั้นเขาได้มองโทรทัศน์ที่ฉายถึงบทสรุปเหตุการณ์ที่โรงเรียนคิโบกามิเนะให้ทุกคนได้รับรู้
แต่ส่วนใหญ่ล่วงรู้กัน เพราะตัวบ่งการนั้นฉายรายการเกมฆ่ากันตั้งแต่แรก
ซึ่งที่มิไรคิคังทำอยู่นั้นคือกำลังทำชื่อเสียงให้โลกรับรู้ว่า นาเอกิ มาโคโตะ คือสุดยอดนักเรียนแห่งความหวังที่สามารถโค่น เอโนะชิมะ จุนโกะลงได้
คามุคุระได้เลิกสนใจก่อนเดินไปยังร้านเกม เพราะเขาได้รับปากหญิงสาวคนนั้นแล้วว่าจะซื้อเกมนั้นกลับไปฝาก
" ย้ากกกกกก!!! " จู่ๆมีประชาชนวัยทำงานนั้นได้ถือกระบองเหล็กขึ้นมาฟัดที่หัวของเขาระหว่างเดินอยู่สบายๆ
คามุคุระได้เถิบตัวหลบเล็กน้อยก่อนผลักตัวของเขากระเด็นจนกำแพงขึ้นมาแล้วถูกย้อมไปด้วยเลือด
สำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว ที่มีคนมาทำร้ายเขาระหว่างทางมา แม้บางคนพูดจารู้เรื่อง ก็ยอมปล่อยไป
เพราะเขาที่ทำไปมันเป็นสัญชาตญาณในการป้องกันตัว
พลังของเขาสามารถปิดชีวิตผู้คนได้แค่ฝ่ามือเดียว
จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกเบื่อหน่ายกับความสามารถที่ทำได้ทุกอย่างของตัวเอง
การที่สมบูรณ์แบบมากเกินไป มันทำให้น่าเบื่อเช่นนี้
เพราะงั้นเลยเขาได้ตกลงร่วมมือกับเอโนะชิมะ
ย้อนกลับไปช่วงที่ เอโนะชิมะ จุนโกะยังมีชีวิตอยู่ ในเหตุการณ์คดีที่ 3
' หืม~~~อัลเตอร์เอโก้ งั้นเหรอ น่าสนใจดีเหมือนกันนะ ว่ามั้ยคะ รุ่นพี่ ' เอโนะชิมะได้โทรหาเขาในช่วงที่กำลังเฝ้าจับตามองนานามิ จิอากิอยู่
' เอไอที่ถอดแบบบุคลิกนิสัยจากตัวตนจริงของคนที่ใส่ข้อมูลไป ปัญญาประดิษฐ์เหรอครับ '
' ค่ะ! ชั้นล่ะโคตรโคตาระจะสนใจเลยล่ะ นี่ๆ รุ่นพี่มีเรื่องขอร้องนะ ' เอโนะชิมะพูดเสียงออดอ้อนออกมา
' ...อย่างคุณทำได้ไม่ใช่เหรอครับ? '
' อย่าพูดเหมือนกับว่าชั้นทำได้ซะทุกอย่างสิคะ รุ่นพี่ ก็แค่อยากจะสร้างสีสันขึ้นมา เผื่อกรณีที่ชั้นจะแพ้ด้วยไงคะ ถึงจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะนะ ' เธอบ่นออกมาติดตลกตัดเพ้อเล็กน้อย
เป็นผู้หญิงที่พูดมากซะจริง….
' ….เข้าใจแล้วครับ ผมจะทำให้แต่ว่ามันคงจะได้ใช้ก็เมื่อคุณพ่ายแพ้แล้วครับ '
' ใจร้ายจังนะคะ รุ่นพี่ อย่ามาแช่งสุดยอดนักเรียนความสิ้นหวังนะ '
' อยากจะอ้วกวะ คนอย่างชั้นเนี่ยนะจะแพ้น่ะ ยังเร็วไป 2 หมื่นปีเฟ้ยยยยยย! '
นั้นคือสิ่งที่เธอได้พูดกับเขาก่อนวาระสุดท้ายของเธอก็มาถึงจริงๆ
ตัวเขารับปากยอมสร้างอัลเตอร์เอโก้ตามที่เธอขอร้องมา ซึ่งเขาทำออกมาเป็นสองชิ้นด้วยกัน แต่ว่าดูเหมือนหลังจากนั้นก็ถูกขโมยไปโดยฝีมือเด็กสาวผมเขียวที่เป็นเบี้ยแก่เอโนะชิมะ
แล้วบวกกับที่มีข่าวว่าคนที่เกี่ยวข้องกับนักเรียนรุ่นที่ 78 ต่างถูกลักพาตัวกันด้วย
เขาคาดเดาได้ว่าเด็กนั้นคงจะสร้างเกมในแบบของตัวเอง โดยเป็นการต่อสู้ระหว่าง
เด็ก ปะทะ ผู้ใหญ่
เขาน่ะแค่วิเคราะห์ก็อ่านออกเลยว่า จุดประสงค์ของเกมนี้คือ ล่อมิไรคิคังให้มาแทรกแซง และสร้างเอโนะชิมะ จุนโกะ ขึ้นมาใหม่
....มันช่างน่าเบื่อ
ตามหลักทฤษฏีแล้วการคืนชีพคนตาย จะให้มาสิงร่างเนี่ย มันหลุดขอบเขตของวิทยาศาสตร์ไปแล้ว
เขามองว่าเป็นการละเล่นของเด็กที่เรียกร้องความสนใจ ว่าตัวเองเหนือกว่าผู้ใหญ่เท่านั้น
รู้สึกว่าจะมีคนนึงที่ไปอยู่กับเด็กพวกนั้น ที่เป็นข้ารับใช้
เป็นคนที่เขาไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ ก็แค่คนที่แสวงหาความหวังเท่านั้น
คามุคุระได้เดินมาถึงร้านเกมที่ ณ ตอนนี้กลายเป็นร้านที่ร้างไปแล้ว
เขาเดินเข้ามายังมองหาเกมต่างๆ ที่คิดว่าเธอคนนั้นจะเล่น
จากการที่ใช้ชีวิตร่วมกัน ทำให้เขานั้นคาดการณ์บุคลิกของเธอ แล้วว่าชอบเล่นเกมแบบไหน
ส่วนใหญ่เธอมักจะเล่นเกมแนวแอ็คชั่น เกมเอาตัวรอด เกมไขรหัสปริศนา เกมพิชิตดันเจี๊ยน แต่มีบางเกมที่เธอเล่นแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจ อย่างเกม18+ ในเนื้อหาทางเพศ
แล้วเขาก็พบตลับเกมที่ชื่อว่า Gala Omega แล้ว
แต่พอเห็นสิ่งที่แล้วทำไมเขากลับรู้จักมันขึ้นมาได้กัน และชวนให้รู้สึกคิดถึงอย่างน่าประหลาดใจ
คงเป็นความทรงจำตันตนของเขา ฮินาตะ ฮาจิเมะสินะ
เขาหยิบขึ้นมาแล้วเก็บใส่ถุงแล้วสะพายกลับไป ถือโอกาสนี้ก็เอาเสบียงอาหารมาตุนไว้ด้วยเลย แล้วมองตัวเองผ่านกระจกของตัวเอง
' อยากจะเล่นเกมกับฮินาตะคุง...อีกนะ ' คำพูดสุดท้ายของเธอที่ก่อนจะหมดลมหายใจไปในตอนนั้น
ทำไมนานามิ จิอากิถึงได้แคร์ตัวตนของเขาในอดีตนัก
แต่ตอนนี้ก็เริ่มพอเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วล่ะนะ
เขาเลิกมองกระจกภายในร้านแล้วเดินกลับไปยังฐานลับของตัวเอง โดยถ้ำกลางเมืองเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของผู้คนราวกับว่าไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาแม้แต่น้อย
เพราะมีคนอยากจะตั้งตารอที่จะเล่นเกมกับเขาอยู่…..
__________________________________________________________________________________
ณ ห้องหลบภัยที่นานามิอาศัยอยู่
หญิงสาวผมสั้นผมชมพูอ่อนที่กำลังนั่งเล่นเกมตัวคนเดียวมาได้สักพักนึงแล้วก็ได้หยุดกดเล่นไปพักนึง โดยที่แววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยคำถามเต็มไปหมด
เท่าที่เธอจำได้นั้น เป็นช่วงที่ตัวของเธอกำลังเข้าไปยังโรงเรียนคิโบกามิเนะ ซึ่งเป็นโรงเรียนที่รวบรวมคนที่มากความสามารถในแต่ละด้านมารวมกัน แต่ได้เข้าไปเท่านั้น จากนั้นหัวของเธอก็ปวดขึ้นมาอย่างทรมานราวกับว่า หากพยายามนึกให้ออกก็ยิ่งปวดกว่าเดิม หนำซ้ำทำไมตัวของเธอรู้สึกตัวเองลืมเรืื่องสำคัญไปอย่างมาก ที่แน่ๆคือไม่ใช่แค่อย่างเดียว
พอรู้สึกตัวอีกทีก็ฟื้นขึ้นมาในสภาพร่างกายที่บาดเจ็บสาหัสโดยที่มีผ้าพันแผลพันรอบตัวไว้ ถึงจะไม่เจ็บมากแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวไปไหนด้วยตัวคนเดียว
คนแรกที่โผล่จากการที่เธอฟื้นขึ้นมา เป็นชายหนุ่มผมผมยาวสีดำทมิฬนัยต์ตาสีแดง แววตาที่พอมองลึกๆแล้วเป็นแววตาที่ว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก ราวกับว่าไม่ใช่มนุษย์
แต่ว่ามันแปลก
ตรงที่ว่าทำไมพอเธอเห็นชายตรงหน้าแล้วน้ำตาของตัวเองกลับไหลออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุขึ้นมา เธอทั้งสบสันปนดีใจอย่างประหลาด ราวกับว่าตัวเองเจอเรื่องร้ายๆที่ไม่เจอจนถึงชีวิิตมาก่อน
เขามีชื่อว่า คามุคุระ อิซุรุ เขาบอกแบบนั้น
คามุคุระเป็นคนบอกรายละเอียดว่าทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่พร้อมกับสาเหตุที่บาดเจ็บลงด้วย
เขาแค่ว่าเธอเผลอเข้าไปสถานที่อันตรายจนบาดเจ็บสาหัสเกือบปางตาย แค่นั้น
เธอนั้นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ว่าสภาพตัวเองที่เจอมานั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเกิดขึ้นมาจริงๆ
จากนั้นเขาก็ถามต่อว่า ' จำได้แค่ไหน? ' เหมือนคาดการณ์ไว้แล้วว่าเธอนั้นต้องสูญเสียความทรงจำงั้นแหละ
ใช่ เธอความจำเสื่อมจริงๆ นี่คือความจริงที่เธอรู้
แถมเขาเล่าสถานการณ์โลกภายนอกตอนนี้ไม่ปลอดภัย จึงให้รักษาตัวอยู่ที่นี่ แต่เธออดห่วงไม่ได้ว่าคนที่ช่วยเธอไว้จะไม่เป็นจริงเหรอ
เขาตอบหน้านิ่งๆด้วยความมั่นใจหรือว่าเป็นตายด้านกันแน่ที่ตอบมา
‘ …เอาอยู่ครับ ’
เป็นเรื่องเหลือเชื่อนะ ตรงที่ว่าเขานั้นเป็นจัดการรักษาตัวเธอ รวมถึงซ่อนตัวที่หลบภัย มีทั้งเสบียงอาหาร ไฟฟ้าใช้ได้ อุปกรณ์ใช้งานที่จำเป็น ห้องน้ำ โรงอาบน้ำ จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ ทุกอย่างล้วนมีครบจนไร้ที่ติ แล้วเขาเป็นจัดการทุกอย่างทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว
เธอเลยถามไปว่าเขาเป็นสุดยอดนักเรียนหรือเปล่า? เพราะการจัดการงานบ้านได้ระดับนี้โดยไม่เสียเหงื่อเลยเนี่ย ขนาดเธอที่ไม่ค่อยรู้มากก็ยังรู้เลยว่า เขาไม่ใช่คนธรรมดา
เขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น เธอเลยถามต่อว่าสุดยอดนักเรียนด้านอะไร แล้วตอบว่า
‘ สุดยอดนักเรียนแห่งความหวังครับ ’
เธอได้เอียนคอเล็กน้อยอย่างงุนงงจากคำตอบที่ได้มา สุดยอดนักเรียนความหวัง ด้านอะไร? ไม่เคยได้ยินมาก่อน เพราะมันเป็นฉายาที่ดูคลุมเครืออย่างมาก
พอเธองุนงงเขาจึงตอบต่อจากนั้น
‘ …หากให้เฉพาะเจาะจงคือ ผมมีพรสวรรค์ที่สามารถทำได้ทุกอย่างในทุกด้านอย่างไร้ที่ติครับ ’
พอฟังแล้วตัวตนของเขาดูสุดยอดเลยไม่ใช่เหรอ อย่างกับตัวละครเกมที่สุดOP ที่ปลดล็อกความสำเร็จสกิลทั้งหมด
แต่ทั้งๆที่มีพรสวรรค์มากขนาดนั้นแล้วเหมือนกับว่าเขาดูเบื่อโลกยังไงอย่างงั้น ราวกับว่าสิ่งที่ตัวเองทำได้นั้นมันเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับเขา
ทั้งเธอและเขาต่างอยู่สภาพที่ชวนให้อึดอัดกัน เพราะไม่รู้ว่าจะพูดคุยกันอย่างไงดี เพราะเธอใช่ว่าเป็นคนที่พูดคุยกับคนอื่นเก่งซะที่ไหน
นอกจากเกมแล้วเธอไม่เคยมีเพื่อนด้วยซ้ำไป ถึงจะไม่่ค่อยสนใจอย่างการมีเพื่อนก็ตาม
ดูๆแล้วทั้งเธอและก็เขามีจุดเหมือนกันก็คือไม่ค่อยมีเพื่อนนั้นเอง และไม่ใช่คนที่ชอบพูดเปิดประเด็นก่อนด้วย
พอไม่ได้ทำอะไรเธอเริ่มอยากจะเล่นเกมขึ้นมา เพราะอยากจะเล่นเกมมาก
เท่านั้นเองเธอนึกขึ้นได้ก่อนหันมามามองชายหนุ่มที่กำลังจะเสริฟอาหารให้เธอ
‘ นี่คามุคุระคุง ’
‘ ครับ ’
‘ มีวีดีโอเกมให้เล่นมั้ย? ’ เธอถามขึ้นมาว่าด้วยอยากจะเล่นแก้เบื่อ
‘ ไม่มีครับ ’ คำตอบที่แน่นิ่งราวกับไร้หัวใจยิงที่หัวใจของเธอให้คอตกอย่างหมดหวัง
‘ อยากเล่นเหรอครับ? ’ เธอพยักหน้าเบาๆ เพราะขยับตัวมากไม่ได้ ว่าด้วยร่างกายยังเจ็บอยู่
‘ …ไว้ผมไปข้างนอกไปเอามาให้นะครับ ’ ผิดคาดที่เขานั้นตอบกลับมาเหมือนให้ความหวังกับเธอขึ้นมา ก่อนมือของเขาวางถาดลงบนหน้าโต๊ะตรงหน้าเธอ
‘ ขอบใจนะ ’ เธอยิ้มออกมา
แล้วจากนั้นวันถัดไป เขาก็แบกของที่เป็นแผ่นเกมต่างๆนาๆรวมถึงเครื่องเล่นทุกชนิดมาด้วย เรียกว่าเขาเหนือความคาดหมายของเธอในหลายๆความหมายเลย
ถึงจะดูลักษณะใบหน้าไม่ค่อยจะออก แต่พอดูการกระทำของเขาแล้ว เป็นคนดีกว่าที่คิดไว้ซะอีก
แน่นอนว่าเขาให้เล่นแต่ก็กระชับว่า
‘ …ไว้ร่างกายดีขึ้นแล้วค่อยเล่นครับ ’
คามุคุระคุง…..
นายน่ะเป็นแม่ของเธอหรือไงกันเนี่ย เค้าอยากจะเล่นอ่ะ!!!!!!!!
_________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
ครึ่งแรกมืดๆครึ่งหลังขำๆในตอนท้าย สำหรับตัวละครสองคนนี้เริ่มต้นก็จะประมาณนี้ไปก่อน เพราะต่างฝ่ายต่างพึ่งรู้จักกันจริงๆ และใช่ว่าความคิดจะเปลี่ยนไปไวขนาดนั้นเหมือนอันก่อนนะครับ 555555555555555555555
ความคิดเห็น