คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 01.5 จบตอนที่ 1 วันนี้ปวดหัวเริ่มต้นขึ้น
ไรค์ ของบรรยายต่อจากนี้น่าจะดีกว่าละนะครับ จะมีบางช่วงตัวละครจะบรรยายนะครับ=_=+
เด็กหนุ่มผมยาวลืมตาขึ้นมาพร้อมเห็นใบหน้าเด็กสาวที่หลับปุ๋ยในยามเช้าแล้วเผลอยิ้มออกโดยไม่รู้ตัวทำไมเวลายัยนี้หลับแล้วมันน่ามองเป็นบ้า
เขาส่ายหน้าลบความคิดบ้าๆนั้นทิ้งไปก่อนแล้วลุกขึ้นแล้วไปห้องน้ำ
หลังจากนั้นไม่นานนัททริดาก็ตื่นมาในสภาพยังมึนง่วงอยู่เลยหาวไปหนึ่งหวาดไปตอนแรกเธอก็สงสัยว่าทำไมตัวเองอยู่ห้องนอนได้นะ เมื่อวานนอนอยู่ห้องรับแขกหนิคงเป็นฝีมือเขาอีกละสิ
เธอว่าจะล้างหน้าอาบน้ำให้สบายตัวขึ้นมสหน่อยเลยไม่ได้ยินเสียงในห้องน้ำเลยว่ามีคนใช้อยู่ พอเปิดประตูแล้วได้ยินเสียงของเด็กหนุ่มที่กำลังสระผมอยู่ " ฮืม? อรุณสวัสดิ์นะยัยโง่ "
" กริ๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ตาบ้า อยู่ห้องน้ำก็หัดบอกกันบ้างสิยะ!!" นัททริดาพูดตะโกนลั่นทั้งบ้านแล้วปิดประตูทันที ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอต้องเจอภาพนั้นอีกครั้ง ยิ่งลบภาพนั้นไปเท่าไหร่หน้าเธอยิ่งหน้าแดงแจ๋ยิ่งขึ้นไปอีก
ระหว่างที่เธอเขินอายจนตัวม้วนเด็กหนุ่มผมยาวออกจากห้องน้ำพบว่าเขาใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วแถมผมเขายังชื้นๆอยู่แปลว่าพึ่งอาบเสร็จเขาผ้าขุนหนูมามัดผมไว้ เหมือนเขาไปทำผมมางั้นแหละ
" ก็ฉันอาบอยู่น่ะจะบอกคนที่ยังมึนอย่างเธอละนะ แต่หน้าเธอแดงแจ๋แล้วนะ " เขายิ้มบางออกมาแววตาเจ้าเล่ห์
" คะ ใครหน้าแดงยะ ฉะ ฉันจะอาบน้ำล่ะ " เธอพูดกะตุกกะตักรีบหยิบผ้าขุนหนูเข้าห้องน้ำทันที
" หึๆๆ " เขาเอามือมาปิดปากกลั้นหัวเราะกับกิริยาของเด็กสาวแล้วอดขำไม่ได้คนอะไรน่าแกล้งชะมัด
เขาเดินลงไปที่ห้องครัวทำอาหารเพราะอาศัยบ้านคนอื่นก็ต้องช่วยทำงานบ้านบ้างละนะ งั้นกับข้าววันนี้ก็ " ข้าวผัดไส้กรอกแล้วกัน "
หลังจากที่เธอทำให้ใจเย็นลงก็กินเวลาไปครึ่งชั่วโมง เพราะนี้เป็นครั้งที่สองแล้วแถมในระยะเผาขนด้วย รีบๆลบไปซะน่าดีกว่า เธออาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวแล้วเดินลงมาเผชิญตัวปัญหาสำหรับเธอ นัททริดาเดินมาที่ห้องครัวแล้วเจอเด็กหนุ่มผมที่เหมือนทำอาหารเสร็จไว้กับโตะแล้วเขาเงยหน้ามองมาที่เธอแล้วลากเก้าอี้มานั่ง " เป็นไร ไม่กินข้าวเหรอ? "
" อะ อืม กินสิ " นัททริดาเดินมานั่งกินข้าวตรงข้ามกับเขา ดูจากที่เธอสังเกตุเขาทำข้าวผัดไส้กรอกสินะ เขาทำอาหารเป็นด้วยเนี่ย เลยถามข้อสงสัยนั้นดู " นี่ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ "
พอถามเสร็จ เขาก็เขี้ยวอาหารเสร็จแล้วพูด " อืม ทำอาหารได้ตั้งแต่ยังเด็กแล้วน่ะ "
" ใครสอนเหรอ " " พ่อบ้านน่ะ "
พ่อบ้านงั้นเหรอ แสดงว่าเขาเป็นพวกลูกหนูงั้นเหรอเนี่ย จะว่าไปเธอยังไม่เคยรู้เรื่องของเขาเลยนี่นา จริงๆก็เคยถามไปหนหนึ่งแล้ว ผลเป็นว่า' ไว้สักวันค่อยบอก ' กลับมา สงสัยคราวนี้ก็เหมือนกันแน่ๆ เธอเลยไม่ถามแล้วตักช้อนกินข้าว พอเธอได้ชิมอาหารของผู้ชายทำมันก็รู้สึกแปลกๆยังไงยังงั้นเลย รสชาติอร่อยดีแหะ ชักเริ่มสนใจแล้วสิ โดยแสดงสีหน้าของเธอออกมาโดยไม่รู้ตัวอย่างเห็นได้ชัด
เด็กหนุ่มผมยาวที่กินข้าวแล้วหรี่ตามองมาที่เธอแสดงสีหน้าออกมาชัดเลยว่ารสชาติอร่อย เขาก็ไม่คิดจะพูดอะไรแล้วกินข้าวต่อ
..................................................................
หลังจากกินข้าวล้างจานเสร็จ ทั้งคู่ก็ไม่รู้ทำอะไร จู่ๆมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมานัททริดาหยิบโทรศัพท์แล้วรับสาย " ฮาโหล โบมีอะไรเหรอ "
[ เออตอนนี้เธอกับเซล่าว่างหรือเปล่า ] นัทก็หันมามองที่เด็กหนุ่มผมยาว เขาได้หยิบกระดาษที่เขียนเสร็จว่า ' ไม่ว่าง '
เธอต้องทำใจแล้วบอกว่า " เออฉันว่างอยู่แต่เซล่าไม่ว่างน่ะ "
[ คือ ช่วยมาเป็นเพื่อนในงานกิจการญาติหน่อยได้ไหม ]
" กิจการเหรอ...ก็ได้นะ " เธอหันมามองที่เด็กหนุ่มที่หยิบกระดาษอีกแผ่นที่เขียนว่า 'ฉันจะไปด้วยในร่างนี้' เขาขยับปากพูดว่า " เธอต้องทำ "
เด็กสาวถอนหายใจเบาๆ " และมีอีกคนที่ไปด้วยเป็นคนรู้จักของฉันน่ะ อายุราวๆพวกเรานั้นแหละ เป็นผู้ชายน่ะ "
[ แฮะๆ มีผู้ชายด้วยน่า หึๆๆจีบกันอยู่เหรอ ] โบหัวเราะแหยใส่เธอ
" ปะ เปล่าสักหน่อยว่าแต่นัดเจอที่ไหนเหรอ "
[ งั้นนัดที่สวนสาธารณะนะ รถฉันจะไปรับให้นะ ]
" อืมๆ งั้นเจอกันนะ " นัททริดาวางสายแล้วมองค้อนใส่เด็กหนุ่มที่นั่งเฉยๆ
" ทำไมนายต้องไปด้วยร่างนั้นเล่าเดี๋ยวก็สงสัยหรอก " เธอบ่นทันทีที่วางสาย
" เพราะถ้ากินต่อเนื่องเวลานานฉันอาจเป็นผู้หญิงไปตลอดเลย ก็เลยพักบ้างน่าจะดีกว่า " เขาพูดไปก็รวบผมมัดผมทรงหางม้า
" ถึงอย่างงั้นก็เถอะ...." " อะไรเป็นห่วงฉันเหรอ? "
" คะ ใครเป็นห่วงนายกันล่ะ ปะ ไปกันได้แล้ว " เธอพูดตัดบทจบแก้เขินแล้วหยิบกระเป๋าสะพาย แล้วเขาก็เดินตามไม่พูดอะไรต่อ
หลังจากนั้นพวกเขาได้มาที่สวนสาธารณะที่นัดกันไว้
โบรณาเดินไปเพื่อนสนิทแล้วเหลือบมองเด็กหนุ่ม นัททริดาเลยรีบอธิบายให้ว่าคือใคร " เออ นี้เขาชื่อว่าซีโร่น่ะ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเซล่าน่ะ "
" ฝากตัวด้วยนะซีโร่สินะ ฉันโบรณาอีกว่า โบก็ได้ " โบรณายิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุด
" อืม " เขารับขานแล้วไม่ค่อยพูดอะไรอีก
" งั้นไปกันเถอะ ฉันเตรียมรถตู้ไว้แล้วน่ะ " โบรณาชี้ตำแหน่งรถตู้ที่จอดไว้ แล้วพวกเขาเดินไปที่รถระหว่างที่เดินไปรถนั้นสาวๆก็คุยกัน
" แหมๆ มีผู้ชายมาเป็นบอดี้การ์ดเนี่ย ไม่เบานะนัท หึๆ " โบรณายิ้มเจ้าเล่ห์แซวเพื่อนสนิท
" ขะ เขาแค่มาเป็นเพื่อนนั้นแหละน่า " นัททริดาพูดแก้เขินทันควัน
" ค่ะๆ " โบรณายิ้มแล้วเดินต่อขึ้นรถ
หลังจากขึ้นรถตู้แล้วมีเสียงมีแค่สองสาวที่คุยกัน ส่วนเด็กหนุ่มไม่พูดอะไรเลยจนถึงที่ปั้มน้ำมัน
" งั้นฉันไปห้องน้ำหน่อยนะ " นัททริดาลุกขึ้นบอกทั้งสองคน
" อืม/จ้ะ " ทั้งสองคนตอบพร้อมกันแล้วนัททริดาก็เดินไปห้องน้ำส่วนคนขับก็ไปซื้อของนิดหน่อยเหลือแค่เด็กหนุ่มกับเด็กสาวสองคน
" นี่ " โบรณาเริ่มทักก่อนไม่เงียบเกินไป
เขาก็หันมามองที่เธอตั้งแต่ขึ้นรถมาก็ได้แต่เหม่อมองกระจกหน้าต่างรถ " มีอะไรเหรอ? "
" นายนะดูจะสนิทกับนัทดีนะ " โบรณายิ้ม เด็กหนุ่มผมยาวก็หาว่าได้สนใจไม่
" คงงั้น " เขาตอบเสียงเรียบเหมือนพูดลอยๆออกมา
โบรณาดูเด็กหนุ่มที่ไม่ค่อยสนใจโลกเลยถาม " ฉันมีคำถามหน่อยจะได้ไหม แล้วตอบตามตรงๆนะ "
เด็กหนุ่มกอดอกมองเธอ " ว่า "
หลังจากนัททริดาได้ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็กลับมาที่รถและซื้อของกินมาฝากคือ แซนวิช 3 ชิ้นและน้ำเปล่า
" ขอโทษทีมาช้าหรือเปล่า " นัททริดายิ้มเปิดประตูรถดูสองคน
" ไม่หรอกๆ " โบรณาส่ายหน้าเบาแล้วยิ้มพูดต่อ " ว่าแต่ซื้อของอะไรมาบ้างเหรอ? "
" อ้อ ก็เห็นว่าใกล้เที่ยงก็เองซื้อแซนวิชมานะ "
โบรณาก็หยิบแซนวิชส่วนของตัวเอง นัททริดาก็หยิบส่วนตัวเองและของซีโร่ให้โดยไม่พูดอะไรยื่นให้เขา
" นี่ส่วนของนายน่ะ " เขายังไม่ทันได้พูดสักคำโดนเด็กสาวแย่งพูดก่อน เขาก็รับมาอย่างว่าง่ายและไม่พูดอะไรกลับมา หยิ่งชะมัดเลยน่า
ระหว่างรับประทานแซนวิชกัน ซีโร่ที่ได้แต่จ้องแซนวิชของนัททริดาช่วงอึดอัดยังไงไม่รู้
" มะ มีอะไร " นัททริดาถามด้วยความสงสัย
" ยื่นแซนวิชมาหน่อยสิ..." เขาหรี่ตามองเหมือนคำขอแต่จะเหมือนคำสั่งมากกว่า
เธอก็เลยยื่นแซนวิขของเธออย่างงุนงงให้เขาแล้ว เด็กหนุ่มก็ก้มหน้างับแซนวิชให้พอเหมาะแล้วยื่นหน้ากลับไป จู่ๆหน้าของนัททริดาแดงขึ้นมานิดๆ เพราะเธอทำอยู่นั้นเหมือนเธอป้อนให้เขาเลยหนิ
" เอา " ซีโร่ได้ยื่นแซนวิชของเขามาที่เธอ พอเห็นท่าทางของเธอเลยพูด " ถือว่าเท่าเทียมล่ะกันนะ เพราะฉันได้กินส่วนของเธอก็ไม่แฟร์น่ะสิ "
เธอจะทำยังไงดีเนี่ยไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาป้อนเธอก่อนด้วยสิ โชน่ะถึงจะเคยป้อนข้าวมาก่อนแต่กับเขาเนี่ย คนละเรื่องเลย พอเด็กหนุ่มเห็นอาการของเธอก็หงุดหงิดเล็กน้อยเลยขู่
" นี่ถ้าไม่กินเดี๋ยวฉันจะป้อนแบบที่เขาไม่เคยทำมาก่อนนะ " เขาพูดจบยิ้มบางแต่สายตามันเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าอะไรดี
เธอเลยงับแซนวิชคำหนึ่งพอเหมาะอย่างเร็วเลย เพราะสิ่งที่เขาพูดมาจะทำจริงได้ทุกเมื่อแทนที่ดีเลือกทางที่น่าปลอดภัยกว่าอยู่แล้ว
" หึ...ก็แค่นี้แหละ " เขายิ้มแล้วกินแซนวิชต่อ
เธอก็พึ่งรู้จักทำอะไรไปแล้วเขินยังไงไม่รู้ นี้เป็นครั้งแรกที่มีคนป้อนให้เธอเนี่ย
พอเขาได้ดูสีหน้าของเธอเห็นแล้วอยากแกล้งต่อแต่ติดที่ว่าเพื่อนของเธอที่นั่งๆเขาเนี่ยล่ะที่หยิบโทรศัพท์ก็รู้เลยว่าจะทำอะไร ( แบล็กเมล์น่ะสิครับ )
หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงที่หมายเรียบร้อยแล้ว ที่ที่พวกเขามานั้นร้านขายขนมปังที่มีชื่อเสียงในกาญจนบุรี(สมมุติน่ะ) ซึ่งญาติของโบรณาได้เป็นเจ้าของกิจการนี้ได้ยินว่า เขาจะสนิทกับโบรณาตั้งแต่เด็ก แถมเธอชอบกินขนมปังเป็นพิเศษด้วย
" ยินดีต้อนรับค่ะ อ่าวน้องโบเองเหรอเนี่ย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนี่ย " เสียงหญิงสาวในร้านทักขึ้นแล้วแปลกใจที่หลานสาวจะมาที่นี้อย่างที่บอกไว้
" ค่ะ ไม่ได้เจอกันนะค่ะ น้าพิน " โบรณากอดน้าสุดคิดถึง
" แหมโตเป็นสาวแล้วสิเนี่ย แล้วไดเอทบ้างเปล่าจ้ะเนี่ย " น้าพินหัวเราะเบาๆ ลองแหยหลานสาวที่ไม่ได้เจอกันนาน
" ไดเอทอยู่แล้วน้าพินเนี่ยไม่เปลี่ยนเลยนะค่ะ " โบรณาเบ้ปากที่คนเป็นผู้ใหญ่มาพูดเรื่องน้ำหนักอีกเนี่ย
" หิๆๆ จ้ะๆ อ่าวน้องนัทหนิไม่ได้เจอกันนานนะจ้ะ "
" ค่ะ ไม่ได้เจอกันค่ะ น้าพิน " นัททริดาไหว้สวัสดีตามมารยาทพร้อมกับเด็กหนุ่ม ก่อนน้าพินพูดทักขึ้น " สวัสดีครับ ผมซีโร่ "
" จ้ะ น้าชื่อพินจ้ะ ผู้ชายเหรอเนี่ยแวบแรกนึกว่าผู้หญิงนะเนี่ย "
" ...ส่วนใหญ่จะเห็นกันแบบนั้นน่ะครับ " เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไร
" งั้นเหรอจ้ะ แต่ปล่อยผมยาวแบบนี้ก็แปลกดีนะเนี่ย น้าพึ่งจะเคยเจอคนแบบเธอเป็นครั้งแรกเนี่ยล่ะ " น้าพินตั้งข้อสังเกตุที่ดูแปลกๆของเด็กหนุ่ม
จะว่าไปนัททริดาก็สงสัยเหมือนกันว่าคนแบบเขาเนี่ยปกติไม่ค่อยมีกันหรอกที่ไว้ผมยาว ส่วนใหญ่จะมีแค่ผู้หญิงที่คิดปล่อยผมเหมือนเธอกับโบรณา น้าพินนั้นไว้ผมสั้นสีดำน้ำตาลอ่อน เธอมีสามีที่ทำกิจการเดียวกันรู้สึกแต่งงานกันมา 2 ปีมาแล้ว
" ....ผมชอบปล่อยผมน่ะ " เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบสีหน้านิ่ง
" งั้นเหรอ แปลกดีนะ " น้าพินยังย้ำคำว่า ' แปลกดี ' แล้วยิ้มก่อนลุกขึ้น " งั้นน้าไปทำงานก่อนนะ เลือกขนมปังตามสบายนะจ้ะ "
" ค่ะ " สองสาวขานพร้อมกันส่วนเด็กหนุ่มนิ่งพยักหน้านิดๆ
หลังจากน้าพินกลับไปทำขนมปังแล้วก็.....
" งั้นมาเลือกขนมปังกันดีกว่านะ " โบรณายิ้มคึกคัดรอเลือกขนมปังของน้าพินที่ไม่ได้ชิมซะนาน
" อย่ามากเกินไปล่ะ เดี๋ยวอ้วนนะโบ " นัททริดาแซวเพื่อน
หลังจากเพื่อนสนิทพูดจบโบรณาทำเบ้ปากใส่ " ค่ะๆ เพื่อนยาก "
บทสนทนาทั้งสองคนทำให้เด็กหนุ่มเผลอหัวเราะเบาๆ ก็นะบทสนทนาแบบนี้ก็คล้ายๆเหมือนมีพี่สาวที่ต้องคอยบอกให้น้องสาวไม่มีผิด
เขารีบทำหน้านิ่งให้เหมือนเดิมแล้วหยิบโทรศัพท์มาแอบถ่ายสาวๆที่กำลังเลือกขนมปังกันแล้วเก็บโทรศัพท์อย่างแนบเนียนไม่ให้ผิดสังเกตุแล้วนั่งเก้าอี้
" นี่ซีโร่นายชอบกินขนมปังไส้อะไรเหรอ? " นัททริดาหันมามองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ทำอะไรเลยถาม
เด็กหนุ่มก็นั่งคิดครู่หนึ่งแล้วตอบแบบส่งไปๆ " เอาเหมือนเธอแล้วกัน เดี๋ยวมานะ "
" แล้วไปไหนเหรอ? " " ห้องน้ำ " หลังจากเด็กหนุ่มพูดเสร็จก็เดินไปทางเข้าที่น้าพินเคยเข้า เพราะทางไปห้องน้ำกับห้องครัวทางเดียวกันเลยทำให้เธอไม่แปลกใจแลัวหันมาเลือกขนมปังต่อ
เด็กหนุ่มผมยาวที่ทำธุระเสร็จก็เดินมาดูห้องครัวเห็นน้าพินกำลังทำขนมปังอยู่
" อ่าวซีโร่ มีอะไรเหรอจ้ะ " น้าพินที่กำลังทำขนมปังสังเกตุเด็กหนุ่มเข้ามา
" ...ผมแค่มาดูคุณทำขนมปังน่ะครับ " เด็กหนุ่มเดินมาดูใกล้โต๊ะทำอาหาร น้าพินพึ่งจะเริ่มทำขนมปัง
" งั้นเหรอจ้ะ ว่าแต่ซีโร่ทำขนมปังเป็นไหมจ้ะ " น้าพินถามมาเพราะดูจากสีหน้าเด็กหนุ่มเลยถามขึ้นมา
" ...ไม่เป็นนะครับ " ซีโร่ยกไหล่เบาๆ
" แล้วอยากทำเป็นไหม? "
" ก็อยากนะครับ ผมรู้ไม่หมดเพราะมีเวลาจำกัดที่อยู่นี้น่ะครับ " จริงๆอยากจะทำแต่อยู่ได้แค่วันนี้ด้วยเพราะยังไงพรุ่งนี้ต้องไปเรียนที่กรุงเทพเหมือนเคย
" งั้นน้าจะสอนให้คราวๆก่อนล่ะนะกันนะ เดี๋ยวแปบหนึ่งนะ" น้าพินเดินไปที่ห้องพักของเธอแล้วหยิบอะไรบางอย่างให้เด็กหนุ่ม พอเธอได้ออกมานั้นของที่หยิบมานั้นคือสมุดวิธีการทำขนมปังฉบับของคุณพิน
" อ่ะนี้จ้ะสมุดวิธีทำขนมปังของน้าน่ะจ้ะ ปกติออกวางขายแล้วนี้เป็นเล่มที่น้าพึ่งจะเขียนสูตรเมื่อวานมานี้เองนะ " น้าพินยื่นสมุดมาให้เด็กหนุ่มผมยาว
" ...ผมรู้สึกเกร-." ซีโร่จะปฎิเสธอยู่แต่น้าพินพูดตัดหน้าก่อน " ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้าเป็นเธอน้าให้ฟรีๆเลยจ้ะ "
ความคิดเห็น