คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 02.5 จบตอนที่ 2 เวลาที่เคยหวนคืน
พอถึงที่หมายที่จะพักกันแล้วทุกคนในกลุ่มทำหน้าที่ตามที่ตกลงกันไว้
ทางสาวๆก็ทำจัดโต๊ะไม้ให้นั่งกันเป็นใหญ่ๆไดันั่งหลายคนซึ่งที่ทำมาคือวิษณุนั้นแหละแล้วเขาก็กลับช่วยด้านสร้างกระถร่อมต่อส่วนพวกโบรณาเสบียงอาหารกัน
ทางด้านเซล่าก็.....
" ให้ฉันช่วยไหม? " ไอรณายิ้มก้มช่วยหยิบของ
" ไม่ล่ะ....เธอไปช่วยสองคนนั่นเถอะ "
เหมือนไอรณาจะไม่ฟังเธอพูดเลย เขาได้หยิบจานข้าวส่วนของทุกคนเลยไปวางบนโต๊ะไม้อ่อน
" ....จริงสิ...เธอก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วหนินะ..." เซล่าพึมพำเบาๆแล้วเดินยกจานแล้ววางไว้
" หืม? เมื่อกี้พูดอะไรเหรอ? " ไอรณายิ้มหันมามองเซล่า
" ไม่มีอะไรหรอก...งั้นมาเริ่มทำอาหารเถอะ.."
" อืม!!! "
ทางด้านชูทร
ตอนนี้ก็กระถร่อมเสร็จไป 70% แล้วก็ใช่เวลา 4 ชั่วโมงเพราะได้เตรียมอุปกรณ์มากันครบเลยเสร็จเร็วกว่าคิดไว้ 8 ชั่วโมง
" นี้ชูนายคิดยังไงกับเซล่าเหรอ? เห็นนายดูสนใจเธอน่ะ " ชาพรชัยที่เป็นเพื่อนซี้ของชูทรแอบส่องดูพฤติกรรมของเขาไว้ขณะที่ชูทรตัดไม้ ส่วนชาพรชัยนั้นจะวางกองไม้มาหมดแล้วเลยถาม
" คิดยังไงน่ะเหรอ? ก็แค่เป็นเพื่อนก็แค่นั่น " ชูทรตอบเสียงเรียบแล้วตอกไม้ต่อ
" จริงงะ " ชาพรชัยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมแหยชูทร
" ถ้าพูดมากก็มาช่วยตัดไม้หน่อยอย่าอู้ " ชูทรพูดตัดจบทันควันไม่อยากให้เพื่อนซี้มาแซวคนที่ถูกใจเข้าแล้ว
" ครับๆ " ชาพรชัยพูดขึ้นหยิบค้อนช่วยตอกไม้ช่วยชูทรก่อนจะทำชาพรชัยพูด " ถ้าเรื่องเซล่าฉันคอยกำลังใจให้นะ "
" ก็บอกไม่ใช่ไงเล่า!! " ชูทรเถียงทันทีเลย
" ฮาๆๆๆ " เสียงหัวเราะของชาพรชัยและเสียงโวยวายชูทรทำให้กลุ่มหาเสบียงได้ยิน
ทางด้านโบรณา
โบรณากับสุธีลาได้ยินเสียงหัวเราะของเพื่อนต่างกันงุนงง
" ดูท่าทางนั้นจะสนุกดีน่า " โบรณาที่หาเสบียงอาหารกับสุธีลาก็รู้สึกอิจฉาเซล่ากับนัททริดาที่ได้เป็นคนทำอาหาร แต่ก็อยากชิมฝีมือของเซล่าเหมือนแฮะ เพราะเห็นนัททริดาบอกว่าฝีมือทำอาหารของเซล่าเป็นเซฟระดับ 5 ดาวได้เลยล่ะ
" งะ งั้นพวกเราหาเสบียงเสร็จก็ไปกินข้าวกันเถอะ "
" อืม " โบรณาพยักหน้าแล้วเก็บเสบียงอาหารต่อ
กลับมาทางเซล่าและนัททริดา
" นี่เซล่า " นัททริดาก้มนั่งทำอาหารข้างๆเซล่า
" อะไร..." เซล่าที่กำลังแกะเปลือกมันฝรั่งอยู่เหลือบมองนัททริดาเล็กน้อย
" เธอไม่ดีใจบ้างเหรอที่ได้เจอเพื่อนอีกครั้งน่ะ " นัททริดายิ้มแซวเซล่าถึงหน้าจะยังทำเป็นเฉยๆแต่ลึกๆก็ดีใจแน่ๆ
เซล่าหรี่ตามองเด็กสาวผมชมพู ให้ความรู้สึกว่าผู้หญิงคนตรงหน้านี้ชอบจุ้นเรื่องเขาเหลือเกินนะ แต่เขาได้แค่คิดแล้วตอบส่งๆ " ก็คงงั้น...แล้วยัยนั่นไปไหนล่ะ "
นัททริดารู้ว่ายัยนั่นที่ว่าคือ ' ไอรณา ' เลยรีบตอบ " อ้อเห็นบอกว่าไปหากรนะ "
" ฮืม...หาหมอนั่นเหรอ..." เซล่าก้มหน้าเล็กน้อยแล้วแกะเปลือกมันฝรั่งต่อ
" นี่ๆแล้วเธอรู้จักกับสองคนตั้งแต่ตอนไหนเหรอ? " นัททริดาถามเรื่องของเขาดูเพราะนานทีจะได้ยินจากปากเขา ตอนแรกคิดว่าจะเงียบไม่ตอบเหมือนเคย เขายอมพูดออกมาจนได้
" ...ตั้งแต่สมัยอนุบาลได้แล้วละมั้ง " เซล่าพูดเหมือนพูดลอยๆออกมาแต่นัททริดาได้ยินทุกคำพูดของเขาเลย เขาก็พูดต่อ " ...ตอนแรกๆที่รู้จักนั้นก็..ถูกบังคับให้อยู่กลุ่มเดียวกัน "
" คิ ถูกครูให้บังคับอยู่ในกลุ่มเดียวกับไอซ์เหรอ? " นัททริดาหลุดขำเบาๆ
" เปล่าเลย...ฉันถูกลากให้มาอยู่กลุ่มกับยัยนั่นต่างหาก..." เซล่าแกะเปลือกเสร็จหยิบตะกร้ามันฝรั่งไว้ตรงอื่นก่อนเท้าคางมองนัททริดา และเล่าต่อ " ตั้งแต่นั่นมาเลยอยู่กับยัยนั่นกับเจ้านั่นตลอด..."
" เพราะไม่ค่อยมีเพื่อนสินะ "
" ...ใช่ว่าไม่ค่อยมีเพื่อนแต่ฉันไม่ได้สนิทอะไรมาก..."
" ก็บุคลิกเธอเป็นยังงี้หนิ.." นัททริดาพึมพำเบาๆ
" เมื่อกี้พูดอะไรเหรอ? " เซล่าหรี่ตามองเท้าคางมอง
" เปล่าไม่มีอะไรหรอก " เธอรีบโบกมือพัลวันทันควันแต่โดนจับไต๋ได้
" ก็จริงอยู่...บุคลิกภาพฉันก็ดูแลไม่ค่อยตีสนิทกับใครได้หรอก "
ชะอุ้ยรู้ด้วยว่าเราพูดอะไรออกมา นัททริดาคิดในใจแล้วยิ้มแห้ง เซล่าพูดต่อ
" เวลาที่ฉันอยู่คนเดียวตลอดสองคนนั้นก็ชอบมาเรียกตามฉันลากไปเรื่องต่างๆนาๆจนชินแล้ว..."
" จนไม่อยากตีออกห่างแล้วอยู่กับพวกเธอสินะ " นัททริดายิ้มออกมาพอเริ่มรู้นิสัยของเซล่าขึ้นมาทีละน้อยแล้ว
เซล่าก็พ่นลมหายใจเบาๆแล้วพูดต่อ " ถ้าไม่อยู่กับพวกนั้นก็มาตามอีกให้ยุ่งยากเลยอยู่กับสองคนนั่นนั้นแหละ " พอพูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของเด็กสาว " หัวเราะอะไรไม่ทราบ "
" คิๆๆ ก็ ก็มัน " นัททริดากลั้นหัวเราะกับเรื่องที่เล่าจากปากเขาแล้วอดขำไม่ได้แล้วหันไปด้านหลังตัวสั่นเบาๆ
" เฮ้อ...ที่เหลือไปฟังจากยัยนั่นเอาเองแล้วกัน " เซล่าเริ่มหงุดหงิดกับท่าทางเด็กสาวที่กลั้นหัวเราะแล้วลุกขึ้นยืน
" อ่าวกำลังคุยอะไรสนุกๆอยู่เหรอ? " ไอรณาที่พึ่งไปคุยกับพรรณกรเสร็จแล้วเห็นสองสาวคุยอย่างสนิทสนมกัน ถึงไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไรกันอยู่
" คุยกันเสร็จแล้วเหรอ? "
" อืม งั้นไปเดินเล่นหน่อยกันไหมล่ะ ทำอาหารก็เสร็จแล้วด้วย "
" ก็ได้อยู่นะแล้วใครจะเป็นคนเฝ้าอาหารล่ะ " นัททริดาพูดขึ้นเพราะถ้าสามคนใครจะเฝ้า
" ไม่เป็นไรหรอกฉันเฝ้าให้เองนะ " อรนุชร์ขึ้น
" ก็ตามนี้ล่ะไปเถอะ " ไอรณาจูงมือเซล่าเดินพร้อมกับเธอ
" อะ อืม..." เซล่าพยักหน้าเบาๆแลัวถูกจูงมือเดินตามไอรณาไป
" รอด้วย " นัททริดาเดินตามสองสาวไป
หลังจากพวกเซล่าได้ไปเดินสักพักพวกด้านหาเสบียงและสร้างกระถร่อมก็เดินมาถึงแล้วพูดคุยกันว่าอีกสามคนไปไหน อรนุชร์บอกว่าสามคนเดินเล่นและบอกกันว่ากินข้าวกันไปก่อนเลย แล้วระหว่างนั้นพวกเซล่าก็กำลัง......
" นี่ซีโร่รู้จักกับเธอกันไงเหรอ? " นัททริดานั่งกับไอรณาที่ไม้หินอ่อน ส่วนเซล่านั้นก็เดินสำรวจรอบๆให้แน่ใจว่าปลอดภัย เลยตอนนี้มีแค่สองคน
" ฉันน่ะเหรอ นั้นสินะงั้นมาเล่ากันดีกว่าแล้วไม่รอเซล่าหน่อยเหรอ? "
" เดี๋ยวฉันคอยเล่าอีกทีแล้วกันน่ะ "
" เอางั้นก็ได้ " ไอรณายิ้มแล้วเริ่มเล่าเรื่องสมัยเด็กของเธอให้ฟัง
" ตอนที่รู้จักกับซีโร่ครั้งแรกก็ตอนสมัยอนุบาลหนึ่งได้ล่ะนะ ตอนนั่นเรียกได้ว่าตอนแรกที่พบกันเนี่ยดูเขาก็มืดมัวไม่กล้าเข้าใกล้เลยล่ะนะ แต่ตอนนั่นฉันกับกรไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไรนะ "
ย้อนไปเมื่อ 10 ปีก่อน
ไอรณา บรรยายนะจ้ะ
ตอนนั่นฉันพูดคุยกับเพื่อนๆกับกรอยู่ฉันพึ่งสังเกตุว่ามีเด็กคนหนึ่งอยู่คนเดียว เป็นเด็กที่ไว้ผมยาวสีดำนัยต์ตาสีแดง ตอนแรกคิดว่าผู้หญิงซะอีกแต่เป็นผู้ชายต่างหากตอนแรกฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นผู้ชาย ฉันเลยเดินไปทักเขาดู
" นี่ไม่ไปคุยกับเพื่อนๆเหรอ? "
เขาก็หันมามองฉันแล้วพูดเสียงเรียบไร้ชีวิตชีวาเอามากๆเลย " ...ฉันไม่มีเพื่อนสักหน่อย..."
" เอ๋เด็กผู้ชายเหรอเนี่ยฉันพึ่งรู้ว่าเธอเป็นผู้ชายนะเนี่ย " ฉันอุทานอย่างแปลกใจ
" ...มีปัญหาด้วยหรือไง..." เขาเอียงคอเล็กน้อยแบบไร้เดียงสา
" ไม่เหงาบ้างเหรออยู่คนเดียวเนี่ย "
" ...ไม่หนิ... " เขาหันมามองไปทางอื่น
หมอนี้ดูท่าจะคบยากนะเนี่ย
ฉันเลยลองชวนเขาเข้ากลุ่มดู " นี่มาอยู่กลุ่มฉันไหมตอนนี้เหลือคนเดียวพอดีเลย "
" ขอผ่าน..." เขาตอบได้ทันควันโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยเลย
แต่ฉันยังตื้นให้เขามาเป็นเพื่อนให้ได้ " ไม่มีเพื่อนเดี๋ยวตายไวนะ "
" แล้วเธอยุ่งอะไรไม่ทราบ..."
" ก็ฉันอยากเป็นเพื่อนเธอไง "
เขาเงียบแล้วหันหลังเหมือนไม่ได้ยินอะไนทั้งนั้น ฉันเลยไม่สนว่าเขาจะบ่นว่ายังไงแต่ต้องให้เขาเป็นเพื่อนให้ได้เลย เลยจับคอเสื้อหลังของเขาแล้วลากเขาไปกลุ่มฉันซึ่งมีกรรออยู่
" ...นี่ปล่อย " เขาสั่งเสียงเรียบ
" ไม่เธอต้องมาอยู่กลุ่มฉันนะ!! " ฉันดุใส่
" จุ้นไม่เข้าเรื่อง..." เขาบ่นพึมพำแล้วลุกขึ้นแล้วแกะมือฉันแล้วพูดแนวไม่เต็มใจเท่าไหร่ " แค่ครั้งนี้นะ..."
ฉันยิ้มออกมาแล้วตอบกลับว่า " อืม "
แล้วหลังจากอยู่ด้วยกันจบอนุบาล ตอนประถมก็ได้กันอีกแล้วเป็นเรื่องที่บังเอิญไปหรือเปล่าฉันได้เจอเขาอีกครั้ง ตอนนั่นเขาก็ยังคงทำตัวเงียบเหมือนเคยอีกนั้นแหละ ฉันกับกรเลยเดินไปทักทายเพื่อนอนุบาลอีกครั้ง
" ไงเจอกันอีกแล้วนะ " ฉันยิ้มทักทาย
" ...อะไรกันเธออีกแล้วเหรอ? " เขาเหลือบมองที่ฉันแถมพูดเหมือนเบื่อโลกมาห
" อะไรเล่า อุสาห์ได้เจอกันทั้งทีว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ(พึ่งจะมาถามชื่อเนี่ยนะ) "
" ...แล้วทำไมฉันต้องตอบคำถามเธอด้วย..." เขาตอบเสียงเย็นชาไม่ใช่เด็กยังไงอย่างงั้น
" ก็ฉันเป็นเพื่อนเธอไงเล่า " ฉันตอบกลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว
" ฉันก็ด้วย " พรรณากรเสริม
" เฮ้อ...ซีโร่..." ซีโร่พ่นลมหายใจเบาๆ
" เอ๋? "
" ซีโร่...นั่นชื่อฉันเอง...เธอชื่อไอรณาสินะ ส่วนนายก็พรรณากร "
" ก็ใช่อยู่หรอก แต่ช่วยเรียกชื่อเล่นได้ไหม ฉันชื่อกรฝากตัวด้วย "
" ฉันชื่อไอซ์ฝากตัวด้วยนะ ซีโร่ " ฉันยื่นมือส่งซีโร่
" หึ " เขาหลับตาแล้วจับมือฉันแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
พอต่อจากนั้นมาพวกเราก็สนิทสนมกันมากขึ้นมีครั้งหนึ่งที่เคยชวนเขาไปเที่ยว แต่โดนปฏิเสธกลับมาฉันเลยขอร้องเขาหลายสิบรอบจนเขายอมมาจนได้ และกิจกรรมเป็นกลุ่มซีโร่มักจะไม่อยู่กับเพื่อนเสมอเลย ต้องวิ่งตามหาตลอด แต่มาพอเป็นช่วงม.ต้น เขาก็ดันมาอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันและกรอีก นี้ใช่เรื่องบังเอิญแน่เหรอเนี่ย ช่วงม.ต้นซีโร่กลับยอมมาอย่างว่าง่ายไม่เหมือนเมื่อก่อน ตอนนั่นฉันเลยถาม
" นี่ซีโร่ " ฉันเดินกลับบ้านพร้อมซีโร่และกร เพราะทางกลับบ้านทางเดียวกันและถามขณะเดิน
" อะไร.." เขาขานแต่ไม่หันมองฉันเหมือนเดิม
" ทำไมนายถึงยอมมากับพวกเราล่ะ ทั้งทีเมื่อก่อนปฏิเสธแท้ๆ "
เขายื่นมือหยิกแก้มฉันเบาๆแล้วพูดว่า " ถ้าฉันหนีพวกเธอไปยังไงก็ต้องตามหาฉันให้เสียเวลาไปเปล่าๆ เลยยอมอยู่กับพวกเธอเลยดีกว่า...พอใจยัง " พูดจบก็ปล่อยแก้มฉัน
ถึงฉันกับกรจะสนิทกับซีโร่กันมานานก็ยังไม่เห็นเขายิ้มออกมาสักเลย ไม่สิ มีอยู่ครั้งหนึ่งนะที่เขาเผลอยิ้มออกให้เห็น ฉันไม่มีวันลืมเลยล่ะ วันที่เขายิ้มออกคือวันเกิดเขาเนี่ยล่ะ วันเกิดของเขาคือวันที่ 2 ธันวาคม ซึ่งฉันพึ่งจะรู้ตอนม.ต้นเอง ที่ฉันรู้นั่นเพราะไปแอบหยิบสมุดประวัติของเขามาดู
วันที่ 2 ธันวาคม วันนี้ก็เหมือนเป็นวันที่วิเศษสำหรับเขาแต่เจ้าของวันเกิดทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอนเย็นขากลับฉันเดินกลับบ้านกับซีโร่แค่สองคนส่วนกรนั่นซ่อมกีฬาเลยกลับช้า ซึ่งฉันได้เตรียมของขวัญให้เขาแล้วล่ะ ถึงอย่างงี้ฉันก็เลือกเป็นนะ
ซีโร่พ่นลมหายใจกลายเป็นไอเพราะอาการหนาวของฤดูเดือนธันวาคม ( เห็นว่าอีก 15 ปีข้างหน้าโลกจะกลายเป็นขั้วโลก อันนี้ผมได้มาจากครูที่โรงเรียนมานะครับ แบบนั่นก็อืม...รอดูเอาเองล่ะกันอีก 15 ปี ) แล้วหันมามองฉันแล้วพูดขึ้น " นี่ทำไมเธอเอาแต่จ้องฉันอยู่ได้ "
" เออ..โทษทีคิดอะไรเพลินๆน่ะ " ฉันยิ้มเขินกลบกลื้น
" นี่ซีโร่ " ฉันตัดสินใจเรียกเขาอย่างจริงจัง
" อะไร "
" อ่ะนี้ " ฉันยื่นกล่องของขวัญให้เขาแล้วพูดต่อว่า " สุขสันต์วันเกิดนะ "
เขาก็ยืนอึ้งเงียบไม่พูดอะไรเพราะว่า ฉันไปรู้ว่าเขาเกิดวันนี้ทำให้เขาแปลกใจ ถึงว่าทำวันนี้เงียบผิดปกติ แล้วเขาก็รับอย่างว่าง่าย
เขาถามด้วยความสงสัย " นี่เธอ...รู้ได้ไงว่าวันนี้วันเกิดฉัน? "
" เออคือ..."
" คงแอบไปดูไฟล์ประวัติส่วนตัวของฉันล่ะสิ " เขาหลับตาพูดเสียงเรียบ
ชึก ฉันสถบเลยค่ะ สมเป็นหมอนี่จริงๆ " ก็ ก็นายไม่เคยบอกอะไรที่เกี่ยวข้องกับนายเลยนี่นา ทำไงได้ล่ะฉันอยากรู้จักนายมากขึ้นน่ะ..."
" โฮะ...." เขาหรี่ตามองมาที่ฉันทำให้รู้สึกประหม่ำอย่างบอกไม่ถูกเลย
" มะ มะ ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งหรอกนะ " ฉันรีบตอบเสริมไม่ให้มีอะไรแอบฝาง
" ...เธอหน้าแดงอยู่นะ ไม่สบายหรือไง " ซีโร่เดินมาหาฉันแล้วเอาหน้าผากของเขาสัมผัสกับหน้าผากของฉันแถมหน้าของเขาก็....ใกล้มากจะเรียกได้ว่าปลายจมูกแทบสัมผัสกันแล้ว ยิ่งทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นผิดปกติอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
" ก็ไม่ได้เป็นไข้..." ซีโร่วัดอุณหภูมิก็สังเกตุหน้าฉันแดงมากๆจนเป็นมะเขือเทศแล้ว " เธออายอะไรเหรอ หน้าแดงจนกลายเป็นมะเขือเทศแล้ว...."
" ปะ ปะ ปะ ปะเปล่าสักหน่อย " ฉันรีบตอบอย่างกระตุกกระตักเพราะเขินอายกับการกระทำของเขา
" แต่ยังไง..." เขายื่นมือมาลูบหัวฉันแล้วก็.." ขอบใจนะสำหรับของขวัญวันเกิดฉันนะ ยัยบ้า " เขายิ้มออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่รู้จักด้วยซ้ำ ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมากกว่าเดิมที่เป็นซะอีก
" มะ ไม่เป็นไรหรอก " ฉันหันหน้าไปทางอื่นไม่กล้ามองเขาด้วยซ้ำ เขาพึ่งจะบอกขอบคุณแท้ๆ ซึ่งคนอย่างเขาไม่ค่อยบอกขอบคุณกับใครที่ไหนหรอก อาจจะเป็นฉันคนแรกก็ได้ที่เห็นเขายิ้มแบบนี้แล้วทำให้เขาดู.....
น่ารักขึ้นมากเลย........
ระหว่างที่ฉันกำลังเขินอยู่นั้นซีโร่แกะกล่องของขวัญอย่างไม่รอช้าอะไรพบว่าข้างในคือ สร้อยคอรูปแมวสีดำ จะเรียกว่าเข้ากับเขาดีหรือเปล่าเนี่ย
" สร้อยคอรูปแมวดำเหรอ? " เขากระตุกยิ้ม " เธอเนี่ย...เข้าใจเลือกมาได้นะ "
" ก็เห็นเหมาะกับนายดีน่ะ " ฉันตอบยังคงหน้าแดงอยู่เริ่มกลับมาเป็นปกติ
" หืม..." เขาหยิบสร้อยคอมาสวมใส่ไว้เลย " ฉันจะเก็บรักษาไว้แล้วกัน "
" อืม และ ปีต่อๆไปฉันจะให้ของขวัญอีกนะ "
" พอเถอะ ฉันใช่ว่าจะรับของขวัญจากคนอื่นบ่อยนักหรอกนะ "
" ถึงอย่างงั้นฉันก็จะให้ปีต่อไปอีกนั้นแหละน่า "
" จุ้นไม่เข้าเรื่องจริงๆเลยน่าเธอเนี่ย..." เขาหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
และนับแต่นั้นมาก็มีบางครั้งที่เห็นเขายิ้มในบางเวลาที่สนุกร่วมกันสามคนจนถึงม.ปลาย
กลับมายังปัจจุบันที่เขตป่าไม้ที่ภูเกต ไรต์กลับมาบรรยายอีกครั้ง
" โอเคก็แค่นี้แหละ " ไอรณาเล่าจบ
" เห...ซีโร่เป็นคนแบบนั่นมาก่อนเหรอเนี่ย " นัททริดาที่นั่งฟังตั้งแต่แรกจนจบก็ยิ้ม
" อืม ถึงตอนนี้หมอนั่นจะไม่อยู่ก็เถอะ สักวันก็คงได้เจอล่ะนะ "
" หึๆๆ ฉันคอยเอาใจช่วยนะ " นัททริดายิ้มให้กำลังใจ แต่ลึกๆก็รู้สึกผิดที่รู้ว่าเขาอยู่ใกล้ๆเธอแต่ไม่สังเกตุเท่านั่น
ระหว่างที่สองสาวคุยกันอยู่นั้น คนที่แอบฟังตั้งแต่แรกที่ซ่อนหลังต้นไม้ดึงสร้อยคอเบาๆดูสร้อยคอที่เป็นของขวัญชิ้นแรกของไอรณาถึงตอนนี้ก็ยังคงใส่ไว้แต่ไม่ให้คนอื่นเห็น เพราะอย่างงั้นเลยใส่ได้แค่ตอนใส่ชุดพละเท่านั้น แล้วเขาก็เก็บซ่อนไว้แล้วเหลือบมามองสองสาวที่คุยสนุกกันแล้วมองท้องฟ้า ตอนนี้ใกล้มืดแล้วด้วยสิ แถมยังเมฆทำท่าจะตกด้วย เซล่าจึงตัดสินใจเดินไปบอกพวกนัททริดาให้กลับกลุ่มของตัวเองได้แล้ว
" นี่!! ได้เวลากลับแล้ว "
" จ้ะ " สองสาวพูดพร้อมกันแล้วลุกขึ้นยืน
แล้วทันใดนั้นเองลมพัดก็พัดแรงมาก
" นี่กลับได้แล้วอยู่แบบนี้ไม่ปลอดภัย " เซล่าพูดขึ้น พอพูดจบจู่ๆลมพัดแรงทำให้ต้นไม้ล้มฟาดแขนขวาที่พึ่งจะหายของเซล่าอย่างจัง " อุบ!!!!!!! " เซล่ากัดรับแรงกระแทกอย่างแรงจนกระเดนกลิ้งร่วงลงตกหน้าผาทำให้สองคนรีบวิ่งหาเซล่าที่ตกหน้าผา " เซล่า!!!!!!!!!!!!"
นัททริดากับไอรณาถึงกับหน้าซีดทันทีแล้วโล่งอกพบว่าเซล่ายังไม่ตกหน้าผา( จะตกอยู่แล้ว ) เซล่าเกาะแท่งไม้ไว้ทันใช้มือซ้ายจับแต่ไม่รู้ว่าเซล่าจะคงไว้นานแค่ไหนเพราะโดนแรงกระแทกต้นไม้ทำให้แขนขวาจะเรียกได้ว่ารอยร้าวซ้ำเติมแผลที่พึ่งหายอีก
" เซล่า!!! ไม่เป็นไรนะ ฉันจะช่วยเธอเอง ส่งมือมาสิ " นัททริดาก้มยื่นมือส่งให้เซล่า
" ยัยบ้า!!! มาทำไมเล่า รีบกลับไปเดี๋ยวนี้เดี๋ยวก็โดนตกหน้าหรอก " เซล่าตะคอก
" มาช่วยเธอไงเล่า!!! เอายื่นมามือสิเร็วเข้า " ไอรณาก้มยื่นมือส่งให้เซล่าเพื่อช่วย
เซล่าพยายามขยับแขนขวาอย่างสุดความสามารถและทันใดนั้นเอง พื้นที่ๆนัททริดากับไอรณายืนอยู่นั้นก็ถล่มบริเวณรอบพวกเธอ ทำให้ทั้งสามคนล่วงลงตกหน้าผากในที่สุดพร้อมกับอาการสภาพที่แปรป่วน และเสียงกริ๊ดของเด็กสาวสองคน " กริ๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
ตอนที่ 2 เวลาที่เคยหวนคืน จบ
ความคิดเห็น