คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 02.2
หลังจากเรียนสั่งการบ้านอะไรเสร็จครูเอมเลยให้นักเรียนในห้องประชุมกันเองว่าจะต้องเตรียมของอะไรกันเพื่อจะเตรียมทันไปพรุ่งนี้ ครูเอมบอกว่า ให้นักเรียนจับฉลากอยู่กลุ่มในกลุ่มที่สุ่มออกมาเพื่อจะยุติธรรมมากที่สุด ในแต่ละกลุ่มในนั้นมีกันแค่ 6 คนเท่านั้น ใครที่เลขเดียวกันในกลุ่ม 6 คนก็อยู่ตามนั้น ซึ่งพระเจ้า(ผู้เขียน) ให้ประทานมาให้อยู่ด้วยกันซึ่งกลุ่มที่เซล่าอยู่มี นัททริดา โบรณา ชูทร ตอนนี้กำลังรอคนที่อยู่กลุ่มด้วยกันที่ได้เลข 10 เหมือนกัน
" เห...ได้อยู่ด้วยกันแฮะลักกี้จริงๆเลย " โบรณายิ้มที่อยู่กับเพื่อนสาวทั้งสองและเด็กหนุ่มรู้จักกันดี
" นั้นสินะ แล้วใครจะมาอยู่กลุ่มเราน่า " นัททริดายิ้มแล้วรอลุ้นเหมือนกันว่าใครจะอยู่กลุ่มเดียวกับเธอ
" ต่อไปก็ชาพรชัยจ้ะ " ครูเอมเรียกชาพรชัยเพื่อมาจับสุ่ม
" ครับ " ชาพรชัยเดินมาจับฉลากแล้วเลขที่คือ " เลข 10 ครับ "
" อ้าว ไงพรชัยดีใจที่นายมาอยู่ด้วยนะ " ชูทรยิ้มแล้วกอดคอชาพรชัยแบบสนิทสนมแบบผู้ชาย
" อ่าฉันก็ด้วย " ชาพรชัยยิ้มแล้วมองเด็กสาวผมดำที่มองเขาอยู่ เขาก็แปลกใจว่าได้อยู่กลุ่มเดียวกับเธอด้วย แบบนี้ค่อยอุ่นใจมาหน่อยแฮะ?
" ต่อไปก็สุธีลาจ้ะ " ครูเอมเรียกชื่อคนต่อไป
" คะ ค่ะ " เด็กสาวผมน้ำตาลอ่อนนัยต์ตาสีฟ้าที่ชื่อสุธีลาเดินมาจับฉลาก
สุธีลา ชื่อเล่นๆคือ สุ เธอก็เป็นนักเรียนที่เด่นอยู่บ้างวิชา คือ วิชา คณิต วิทย์และอังกฤษ จะเรียกว่าผลการเรียนค่อนข้างดีอยู่ เธอก็ไม่ค่อยได้สนิทกับเพื่อนในห้องสักเท่าไหร่ นิสัยเธอขี้อายจนพูดไม่ออกยิ่งเป็นคนที่ไม่รู้จักบางครั้งต้องวิ่งหนีด้วยความอายแต่เธอก็พอสนิทโบรณาอยู่บ้าง ส่วนนัททริดากับเซล่าไม่เคยคุยกันสักครั้ง
ส่วนชาพรชัย ผลการเรียนเด่นเรื่อง กีฬาและดนตรี เขาค่อยนิสัย ใจดีสนิทกับคนอื่นง่าย แต่เสียอย่างหนึ่งคือเขาขี้กลัวอยู่บ้างเช่นตอนเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ที้แล้ว ที่อยู่ในห้าง เป็นต้น
สุธีลาได้จับฉลากแล้สหยิบกระดาษมาดูมาตัวเองได้เลขอะไร " เบอร์ 10 ค่ะ "
" อ่ะได้สุมาอยู่ด้วยดีเลย " โบรณายิ้มโบกมือเรียก " นี่!! สุทางนี้ๆ "
" อะ อืม " สุธีลาเดินมาหากลุ่มโบรณาอยู่
" ดีจริงๆที่สุอยู่กลุ่มเดียวกันนะ " โบรณายิ้มให้กับเพื่อนขี้อาย
" อะ อืมฝากตัวด้วยนะ " สุธีลายิ้มเขินเพราะคาแร็กเตอร์ของเธอขี้อายนี่นา
" อืมฝากตัวนะ สุ " นัททริดายิ้มให้กับสุธีลา
" อืม " สุธีลาพยักหน้า
" เออ...ยังไงขอฝากตัวด้วยนะ " สุธีลายิ้มหันมามองเซล่าที่ยืนอยู่ข้างนัททริดา
" อืมฝากตัวด้วย...สุธีลา..." เซล่ายิ้มบางให้สุธีลา
" เอาล่ะยังไง ในเมื่อกลุ่มเราก็ครบแล้วงั้นใครจะเป็นหัวหน้ากลุ่มดีล่ะ " ชูทรยิ้มแล้วหยิบกระดาษส่งรายชื่อในกลุ่ม
" อืม...." คนในกลุ่มนั่งคิดว่าใครควรเหมาะเป็นหัวหน้าดี ทันใดนั้นสายตาของหนุ่มสาวห้าคนมองมาที่เด็กสาวผมดำ
แล้วเซล่าเอานิ้วชี้ที่ตัวเอง " ...ฉันเหรอ? "
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน เซล่าก็ถอนหายใจเบาๆ " ยังไงได้หมดแหละ...."
แต่ละคนก็ยิ้มออกไม่รู้ตัวกับอาการหยิ่งของเซล่าถึงออกจะเห็นบ่อยก็ตามเถอะ " งั้นเป็นอันตกลงนะให้เซล่าเป็นหัวหน้ากลุ่ม ส่วนใครจะเป็นรองดีล่ะ " ชูทรเขียนรายชื่อในกลุ่มและเขียนเซล่าเป็นหัวหน้ากลุ่ม
" งั้นให้โบรณาเป็นล่ะกัน เพราะเพื่อตอนฉันไม่อยู่...จะได้ทำอะไรกันได้..." เซล่าเสนอให้ ทำให้คนที่ถูกเสนอยิ้มออกมา
" แหมให้ฉันเป็นก็ไม่ขัดหรอกยะ แต่ขอลอกการบ้านช่วงวันหยุดนะ " โบรณายิ้มเจ้าเล่ห์แววตาเป็นประกาย
" อืม...เอาสมุดมาทำที่บ้านนัททริดาด้วยแล้วกันเพราะฉันจะไม่ใช่แค่ลอกนะ..." เซล่าพูดเสียงเรียบ
" ค่ะๆ " โบรณายิ้มร่าเริง
" งั้นฉันขอไปด้วยได้ไหม? " ชูทรขอร่วมวงทำการบัานด้วย
" ก็ไม่ขัดหรอก ลองถามเจ้าของบ้านก่อนเหรอ..."
" เออ...ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก " นัททริดายิ้ม
" งั้นเป็นอันตกลงนะพรชัยกับสุก็มาด้วยสิ " ชูทรยิ้มโล่งอกแล้วถามเพื่อนในกลุ่ม
" เอ๋ จะ จะดีเหรอ? " สุธีลาถามด้วยความเกรงใจ
" ดีสิ จะได้สนิทกันไว้ย่อมดีกว่านะ " โยรณาตอบแทนนัททริดา
" อืม ก็ได้ " สุธีลาพยักหน้า
" ฉันก็ไปได้ไม่มีปัญหาอะไรหรอก " ชาพรชัยยิ้มตอบ
" ผลเป็นตามนี้หลังจากเข้าค่ายเสร็จก็มาทำการบ้านนะ " โบรณายิ้มชักเครื่องร้อน
" อารมณ์ดีจังนะ โบ " นัททริดาพูดยิ้มพ่นลมหายใจเบาๆ
" แน่นอนสิ พรุ่งนี้เข้าค่ายที่ภูเกตหนิต้องเตรียมชุดว่ายน้ำแล้วสิ " โบรณาพูดด้วยดวงตาลุกเป็นไฟ
" จะว่าไปก็ยังไม่ได้เลือกชุดว่ายน้ำไปใส่เลยแฮะ " นัททริดาก็พูดขึ้นนึกได้ว่ายังไม่ได้เตรียมชุดว่ายน้ำเลย
" แล้วเซล่าล่ะ " ชูทรถามเด็กสาวที้เงียบไปครู่เลยชวนคุยด้วย
" ฉัน...ขอผ่านดีกว่าน่ะ..." เซล่าทำหน้านิ่งหันหน้าไปทางอื่น
" เห...ว่ายน้ำไม่เป็นหรือไม่อยากเล่นเหรอ? "
" ไม่อยากเล่นเท่าไหร่นะ " เซล่าตอบตรงๆโดยไม่ต้องคิดเลย เพราะเธอก็ไม่ค่อยอยากเที่ยวทะเลสักเท่าไหร่
" น่าๆไม่มีชุดว่ายน้ำก็ช่วยเลือกให้นะ " โบรณาพูดเหมือนไม่ได้ฟังคำพูดของเซล่าเมื่อครู่
" ก็พึ่งบอกไปว่า..." เซล่าที่กำลังจะเถียง แต่นัททริดาพูดแทรกขึ้น
" น่าๆ นานๆทีจะได้เล่นสนุกๆกับเพื่อนไม่เสียหายนี่นา " นัททริดายิ้มเจ้าเล่ห์
" เฮ้อ.....เข้าใจแล้วแค่ครั้งเดียวนะ " เซล่าพูดเหมือนไม่เต็มใจเท่าไหร่บอกบุญไม่รับเลย
" อืมงั้นไปเลือกตอนนี้เลย " โบรณาลุกขึ้นยินแล้วมองเด็กสาวผมดำที่พึ่งจะบอกไปเมื่อครู่
" ตอนนี้เนี่ยนะ " เซล่าย้ำอีกรอบให้แน่ใจ
" ใช่ ถ้าไม่ไปตอนนี้ก็ไม่ทันนะสิ เอาล่ะไปรีบไปเถอะ " โบรณาจูงมือเซล่าแล้ววิ่งไปพร้อมกัน
" อ่ะ รอด้วยโบ เซล่า ไปเถอะสุ งั้นชูและพรชัยเจอกันพรุ่งนี้นะ " นัททริดาพูดเป็นเซตไม่เหลือใครแล้วบอกเพื่อนๆในกลุ่มเธอ
" อืม/อ่า " ชูทรและชาพรชัยพูดพร้อมกัน แล้วนัททริดากับสุธีลาได้วิ่งตามเซล่าและโบรณาที่ไปก่อนแล้ว
พอนัททริดากับสุธีลาได้วิ่งตามพวกเซล่าที่ไปก่อนแล้วเกิดหลงทาง นัททริดาหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาเซล่า
" ฮาโหลเซล่าอยู่ไหนเหรอ? " นัททริดายิ้มพอเธอรับสาย
[ อยู่ร้านเสื้อผ้าที่ร้าน S&A น่ะ ]
" อ้องั้นก็ไม่ไกลจากที่เดินมาแฮะ " นัททริดายิ้มดีที่โบรณาไม่พาไปร้านที่ไกลกว่านี้มีหวังเสียเวลานานแน่ แล้วพูดขึ้นก่อนวางสาย " งั้นฉันกับสุจะไปหานะ "
ทางด้านเซล่ากับโบรณาที่อยู่ในร้าน S&A ตอนนี้โบรณากำลังช่วยเลือกชุดว่ายน้ำให้เซล่าอยู่
" แล้วเซล่าชอบสีอะไรเหรอ? " โบรณาหันมามองเซล่าที่พูดคุยโทรศัพท์เสร็จ
"....สี...ดำกับขาวละมั้ง " เซล่าตอบแบบส่งๆสีหน้านิ่ง
" งั้นสีดำแล้วกันนะ เพราะเข้ากับเธอดี " โบรณาเลือกชุดว่ายน้ำสีให้เซล่าแล้วให้ถือ แล้วเลือกส่วนของตัวเอง " งั้น...ฉันสีฟ้าแล้วกัน "
" เลือกกันได้แล้วเหรอ? " นัททริดาเดินเข้ามาในร้านพบพวกเธอกำลังเลือกชุดกับสุธีลา
" อืม งั้นเอาส่วนของนัทด้วยไหม? "
" ไม่ล่ะ ฉันเตรียมไว้แล้วนะ " นัททริดาโบกมือปฏิเสธเพราะเธอได้เตรียมช่วงวันหยุดแล้ว
" ฉันก็ด้วยนะ " สุธีลายิ้ม
" งั้นเหรอ...เดี๋ยวไปฉันซื้อให้ " โบรณาดูเซล่าที่กำลังหยิบกระเป๋าตังค์เลยห้ามก่อน
" จะดีเหรอ?..." เซล่ายกคิ้วนิดหนึ่ง
" อืมไม่เป็นไรหรอก คนกันเองน่า เดี๋ยวใช้คืนด้วย "
" ก็ว่าแล้ว...." เซล่าเก็บกระเป๋าที่เดิม
หลังจากที่โบรณาจ่ายค่าชุดว่ายน้ำสองชุดเสร็จต่างคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้าน เซล่ากับนัททริดาก็...
" เลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะน่า " นัททริดาที่เดินมาด้วยกับเซล่าที่ทำหน้าคล้ายเบื่อโลกยังไงไม่รู้ " ....เกลียดไปเที่ยวทะเลเหรอ? "
" เปล่า....คือ...ฉัน " เซล่าขมวดคิ้วเล็กน้อย " ไม่ค่อยชอบใส่ชุดว่ายน้ำน่ะ..."
นัททริดารู้ได้ทันทีว่าเธอรู้สึกยังไงเพราะเธอเป็นผู้ชายแล้วต้องมาแต่งชุดว่ายน้ำของผู้หญิงเนี่ยมันเป็นยังไง " น่าๆ "
" ว่าแต่คราวหน้ามีอะไรหัดบอกบ้างก็ดีนะยัยบ้า " เซล่าหรี่ตามองเบ้ปากใส่
" ค่ะๆ "
" แล้วเธอคิดยังไงกับการเข้าค่ายเหรอ? " นัททริดายิ้มถามเด็กสาวผมดำ
" ก็งั้นๆ " เซล่าหรี่ตามองเธอตอบส่งๆอย่างไม่แคร์เลยสักนิด
" จะว่าไปแล้วก็เธอก็เหมือนจะคุ้นเคยกับการเป็นผู้หญิงดีจังน่ะ " นัททริดาถามข้อสงสัยสำหรับเธอ เพราะยังไงเขาไม่มีทางรู้การใช้ชีวิตเหมือนผู้หญิงแน่
" ......ก็มีคนบอกใช้ชีวิตผู้หญิงเป็นยังไงน่ะ " เซล่าพูดเหมือนพูดลอยๆออกมานั้นทำให้นัททริดาแปลกใจขึ้นไปอีกแปลว่าเขามีเพื่อนผู้หญิงด้วยงั้นเหรอ คนอย่างเขาคบเพื่อนไม่ใช่ง่ายๆแน่ แต่ก็ไม่ใช่สักทีเดียวละมั้ง
" เพื่อนงั้นเหรอ? "
" ...ก็จะว่างั้นก็ได้ นิสัยก็คล้ายๆกับเธอแต่ความดื้อด้านของยัยนั่นมากกว่าเธอละมั้ง...."
" ยัยนั่นเหรอ? " นัททริดาขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่า ' ยัยนั่น ' คือใคร
" ไว้สักวัน...คอยเล่าให้ฟัง..." เซล่าพูดจบก็หยุดเดิน
เพราะตอนนี้พวกเธอกลับมาถึงบ้านแล้ว แล้วหลังจากนั้นก็กินข้าวตามปกติ แล้วเซล่าเตรียมจัดข้าวของในห้องของตัวเอง ส่วนนัททริดาก็ทำส่วนการบ้านของวันนี้ ส่วนหนึ่งเธอก็จะลอกของเซล่าเพราะ ถ้าให้ทำเสร็จเร็วๆก็ต้องลอกอย่างเดียว แต่ถึงอย่างงั้นเธอก็พลอยศึกษาคำตอบของเซล่าที่ทำไปด้วยเช่นกัน
ตอนนี้ก็เวลาเที่ยงคืนแล้ว
" ฮาวววววววววว " นัททริดาเอามือปิดปากฮาวไปหนึ่งหมวด เก็บการบ้านเสร็จส่วนใหญ่แล้ว เก็บแรงไว้สำหรับเดินทางพรุ่งนี้ดีกว่า เพราะพรุ่งไปเช้าหน่อยประมาณ 6 โมงเช้าด้วย
นัททริดาลุกขึ้นไปห้องน้ำเพื่อจะไปล้างหน้าแปรงฟันนอน พอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเธอก็เดินมาดูห้องของซีโร่แล้วเปิดประตูเล็กน้อยมองเด็กหนุ่มที่กำลังทำงานใช้โน๊ตบุ๊กทำงานอยู่ เหมือนเขาจะทำงานไม่ใช่การบ้านทางโรงเรียนแน่ล่ะ เพราะการบ้านที่ให้กลับมาทำในสมุดทั้งสิ้น เหมือนเขาจะหูนรกหรือยังไงรู้ว่าเธอเปิดประตูแล้วทันว่า " ยังไม่นอนอีกเหรอ? "
" อืมแล้วนายยังไม่นอนอีกเหรอ? พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าน่ะ " นัททริดาเดินเข้าห้องดูเด็กหนุ่มที่กำลังพิมพ์สายตาเขาไม่หันมามองเธอเลยสักนิด
" ฉันยังมีต้องสะสางอยู่น่ะ อีกเดี๋ยวฉันก็นอนแล้วล่ะ " ซีโร่พูดเสียงเรียบพร้อมพิมพ์แป้นพิมพ์ต่อ
" งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะ " นัททริดาพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้อง
" อืม..." ซีโร่รับคำขานแล้วทำงานต่อ พอเธอปิดประตูเสร็จ เขาก็หันมามองสมุดการบ้านที่อยู่บนโต๊ะเขา มีสมุดการบ้านของเขาประมาณ 10 เล่มที่ให้ลอกการบ้านไปแล้วเขาสังเกตุเห็นกระดาษชิ้นเล็กๆติดอยู่สมุดเล่มหนึ่งของเขา มีข้อความเขียนว่า
' หัดให้คนอื่นช่วยบ้างก็ได้นะ คนที่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจะตายไวนะ >wO '
" หึ...ยัยบ้านั่น " ซีโร่เผลอยิ้มขำออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วเก็บกระดาษนั้นไว้ในสมุดบันทึกของเขาที่เก็บไว้ไม่ให้นัททริดไว้ได้รู้ว่าเขามีสมุดนี้อยู่ พอเก็บเสร็จทำงานต่อสักพักแล้วปิดโน๊ตบุ๊กปิดไฟแล้วนอนนิทราในที่สุด
ความคิดเห็น