คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 Lost Memory
“กลับมาแล้วเหรอ คามุคุระคุง " เธอเอ่ยขึ้นมาสีหน้าดีใจ
" ครับ " คามุคุระเอ่ยกลับก่อนเดินมาหาเธอแล้วนั่งข้างๆเธอ
หญิงสาวที่สภาพที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลคนนี้คืออดีตนักเรียนคิโบกามินะรุ่นที่ 77
สุดยอดนักเรียนด้านเกมเมอร์ นานามิ จิอากิ
เธอเป็นคนที่เขานั้นได้ช่วยชีวิตเอาไว้ ตอนที่ใกล้จะหมดลมหายใจ ไม่รู้ทำไมร่างกายกลับขยับไปเองแล้วเริ่มลงมือทำการรักษาฉุกเฉินเพื่อยืดชีวิตของเธอไปได้อีกหน่อย เพราะไม่มีเครื่องมือทางแพทย์มากพอจึงต้องขนย้ายไปยังที่โรงพยาบาลร้างเพื่อรักษา แล้วจากนั้นทำการใช้ระบบที่สุดยอดนักเรียนทั้งสามนั้นสร้างขึ้นมากายบำบัดจิตเพื่อนำความทรงจำแต่ก่อนที่เข้ามายังโรงเรียนกลับมาได้
ซึ่งตัวเขาเองไม่อาจเข้าใจได้ว่า ทำไมเขาถึงได้ช่วยชีวิตหญิงสาวคนนี้เอาไว้ ราวกับว่ามีเสียงในจิตใจนั้นอยากให้ช่วยเธออย่างสุดหัวใจ ถึงไม่มีอะไรมารองรับขอสันนิษฐานที่เขาคิดขึ้นก็ตาม
แต่ความเป็นไปได้มากที่สุดที่เขาคิดได้คือ เป็นคนที่ผูกพันกับเขาในอดีต
คาดว่าจะเป็นผู้หญิงคนนี้ก็ได้ที่ทำให้มีเขาอยู่จนถึงทุกวันนี้
ถึงจะรู้ว่าตัวตนก่อนของเขานั้นอาสาที่จะมาเป็นหนูทดลองเพื่อสร้างตัวเขาที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่ไม่อาจรู้ได้ว่าแรงจูงใจที่ว่าเขายอมมาเป็นสุดยอดนักเรียนแห่งความหวังได้ยังไง
แต่ในอีกแง่มุมนึง เขาก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับตัวตนคนนั้น ที่ตัดสินใจพลาด จนไม่อาจกลับมาได้อีก ถูกใช้ให้กลายเป็นเครื่องมือแล้วลบตัวตนเก่าทิ้งไป ราวกับเป็นคนอื่นไปโดยสิ้นเชิง
และเขาไม่คิดจะดึงความทรงจำนั้นกลับมาด้วย เพราะว่ามีความรู้สึกมากเกินไปอาจทำให้ตัวตนของเขาแปรเปลี่ยนไปจากเดิม และไม่รู้ว่าผลที่กลับมานั้นจะส่งผลสมองเขามากแค่ไหน
เลยจึงไม่แตะต้องความทรงจำนั้น แล้วสนใจสิ่งตรงหน้า หญิงสาวที่ทำให้เขาได้หลั่งน้ำตาเป็นครั้งแรกในชีวิตนับจากการลืมตาขึ้นมา ในฐานะ คามุคุระ อิซุรุ
เขาไม่อาจคาดเดาได้เหมือนกับเอโนะชิมะ จุนโกะได้สร้างปาฏิหาริย์ความสิ้นหวังที่เกิดขึ้น
มันจึงเป็นสาเหตุที่เขาช่วยเธอ แล้วเฝ้ามองเธอว่าควรจะทำยังไง เลือกทิศทางไหน เธอตัดสินใจยังไง
สำหรับเขาแล้ว ความหวังและความสิ้นหวัง สิ่งไหนที่เป็นสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้กันแน่
แล้วเธอคนนี้ มีแค่ความทรงจำเพียงตอนที่ก่อนเข้าเรียนคิโบกามิเนะ ฉะนั้นแล้วเขาคงหวังคำตอบของเธอในตอนนี้ไม่ได้
เพราะเธอจำอะไรไม่ได้กับเหตุผลที่เป็นอยู่ตอนนี้
สิ่งที่เขาทำก็คือบรรเทาความเครียดให้เธอนั้นฟื้นตัวให้ดีขึ้นก่อน แล้วค่อยบอกความจริงไป
ซึ่งจริงๆเขาได้บอกไปแค่ส่วนนึง
ที่ว่าตอนนี้โลกภายนอกไม่ปลอดภัย แล้วบอกว่าที่นี่เป็นที่หลบภัยและรักษาตัว เธอเพียงประสบอุบัติเหตุเขาแค่ช่วยชีวิตเอาไว้เท่านั้น
" อาการเป็นยังไงบ้างครับ " คามุคุระเอ่ยถามขึ้นพลางมองหญิงสาวที่มีลูกไฟขึ้นมาพอเขากลับมา
" ก็ดีขึ้นเยอะเลยล่ะ เอาล่ะมาเล่นเกมกันเถอะ " เธอนั้นมีไฟที่อยากเล่นเกมกับเขาเป็นอย่างมาก
ตอนแรกที่ฟื้นนั้น เธอเอาแต่อยากจะเล่นเกมแบบท่าเดียวเลย เขาจึงต้องประณามไปว่า 'ให้รักษาตัวให้พอสมควร' ถ้าเห็นว่าให้เล่นจึงให้เล่น ทีแรกๆเขานั้นไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอทำเลยแม้แต่น้อย
แต่เธอออกปากชวนเขาก็เล่นตามน้ำไป ผลก็คือระหว่างเล่นเกมก็วิเคราะห์สไตล์การเล่นเกมที่เล่นไป ผลก็คือเขาชนะเธอตลอด
สิ่งที่น่าแปลกใจมากสำหรับเขาเลยคือ นานามิกลับสนุกแล้วท้าดวลเขาเล่นต่อ
เขาไม่อาจเข้าใจความคิดของหญิงสาวตรงหน้าได้ ไม่รู้ว่าทำไมแพ้แล้วยังยิ้มให้ แม้ว่าแพ้ไปหลายครั้ง บางครั้งก็ทำหน้าหงุดหงิดไปบ้าง ผลรวมคือสนุก พอจะอ้อมมือให้เธอลองชนะขึ้นมาบ้าง เผื่อเปลี่ยนไป ผลคือโกรธแทน เธอไม่ชอบและดูออกด้วยว่าเล่นแบบไม่เอาจริง เหมือนดูถูกไปด้วย
คามุคุระจึงเริ่มเข้าใจนิสัยของเธอขึ้นมาบ้าง ถึงจะจะแพ้ก็ไม่เป็นไร หากได้เล่นกับเขาก็ถือว่าสนุกไปด้วย เหมือนว่าเธอนั้นให้กำลังใจเป็นการขอบคุณ
เขาเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่พอบรรเทาเจ็บปวดได้ดีจึงได้ให้เธอเล่นเกม
" ทำไมคุณถึงไม่เสียใจบ้างเหรอครับ? " ในที่สุดเขาก็เป็นคนเอ่ยถามขึ้นมา เพราะว่าด้วยเล่นเกมมาพักขึ้นแล้ว
" เรื่องอะไรเหรอ? "
" ก็คุณเล่นเกมแพ้ผมตลอด 20 ตา น่ะครับ " คามุคุระพูดพลางหันไปมองจอผลการดวลแข่งต่อสู้ แบบชนะติดต่อกัน
" อืม....ไม่นะ ถึงจะน่าเจ็บใจที่เอาชนะคามุคุระคุงไม่ได้เลยสักตาเดียว แต่ว่าชั้นสนุกมากเลยล่ะที่ได้เล่นเกมกับเพื่อนน่ะ " เธอทำหน้าเจ็บใจเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มออกอย่างพอใจสิ่งที่ตัวเองทุ่มเทไปแล้ว
เพื่อน....เหรอ
สำหรับเขา เพื่อนคือ คนสร้างสายสัมพันธ์ที่ทุกชะตากัน เพื่อหวังผลประโยชน์ เพื่อกลบความรู้สึกความโดดเดียวของตัวเอง
จากที่เขาได้เหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบนั้น เขารู้ได้เลยว่าเธอนั้นเป็นคนที่เสมือนเป็นความหวัง ให้กำลังใจ เตือนสติ ไม่ยอท้อ แล้วทำเพื่อเพื่อน มีบางอย่างที่ดูแล้วตัวเองเพียงคนทำอะไรไม่ได้เลย
เพราะเป็นคนแบบนี้ เอโนะชิมะ จึงใช้เธอเป็นเครื่องมือให้คนอื่นๆนอกจากเธอให้จากเป็นเศษเสี้ยวความสิ้นหวัง
โลกภายนอกตอนนี้สำหรับเขาและเธอ ต่างไม่ปลอดภัย
ตัวเขาน่ะ ไม่เท่าไหร่ แต่หญิงสาวตรงหน้านั้นเป็นบุคคลที่ถูกระบุว่าเสียชีวิตไปแล้ว เพราะงั้นจะให้เศษเสี้ยวหรือมิไรคิคังล่วงรู้ถึงการมีชีวิตอยู่ของเธอไม่ได้
" คุณสนุกงั้นเหรอครับ? "
" อืม แล้วคามุคุระคุงล่ะ? สนุกมั้ย? "
เขาได้หรี่ตาลงสีหน้าเอือมนิดๆ " น่าเบื่อครับ "
" เหรอ สำหรับชั้นถือว่าเป็นเกมที่เล่นแข่งได้สนุกดีนะ ต่อไปจะเล่นแบบช่วยสู้นะ " เธอหยิบตลับเกมอันใหม่อย่างมีไฟขึ้นมา
" ....เรียกว่าสมกับเป็นสุดยอดนักเรียนด้านเกมเมอร์สินะครับ " เขาเอ่ยขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้รู้แย่นักก่อนที่จะเปลี่ยนโหมดเล่นเกมอยู่
ระหว่างมือและสายตานั้นกำลังจับจ้องจอโทรทัศน์นั้น ได้มีคลื่นบางอย่างในสมองของเขาได้โผล่ภาพความทรงจำมาแว็บนึง
ซึ่งเป็นภาพที่ใครสักคนอยู่สวนสาธารณะระหว่างตึกคิโบกามิเนะกับตึกคลาสสำรองในช่วงพระอาทิตย์ตก แล้วได้ยินเสียงเกม ซึ่งเป็นเกมรูปแบบ8bit แล้วมีหญิงสาวเดินเล่นโดยไม่สนใจตรงหน้า เขาไม่อาจเห็นใบหน้าของเธอได้ เนื่องจากมันเป็นใบหน้าที่ไม่ทราบได้ มันถึงขีดกากบาทไม่รู้ว่าเป็นใคร
" Gala Omega..." คามุคุระได้เอ่ยขึ้นมาทำให้นานามิหันมามองเขาแบบทันควัน
" หืม? นายรู้จักเกมนั้นด้วยเหรอ? " นานามิพูดขึ้นมาแววตาเป็นประกายออกมา
" ไม่ครับ...ผมแค่พูดออกมาลอยๆน่ะ มันเป็นเกมเหรอครับ? " คามุคุระได้พูดไปตามตรง เพราะพึ่งนึกจากความทรงจำที่ไม่ใช่ของตัวเอง...
ไม่สิ เป็นความทรงจำของตัวตนเดิมของเขามากกว่า...
" มันเป็นเกมยิงจรวด 8bit ที่ยิงยานอวกาศให้ระเบิดน่ะ เป็นเกมเก่าคลาสสิคที่ชั้นชอบมากเลยล่ะ " นานามิอธิบายเกมให้คนตรงหน้าพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
" งั้นเหรอครับ..."
" อืม มีเกมนี้หรือเปล่า? "
" จากที่หยิบมานั้น ไม่มีครับ... "
" งั้นเหรอ " นานามิทำหน้าเสียดายออกมาอย่างเห็นได้ชัด
" ถ้าหากออกไปคราวหน้าจะไปหาดูนะครับ " คามุคุระเอ่ยขึ้นมา โดยปกติเขาจะไม่สนใจว่าเธอจะมีความเห็นยังไง
แต่นี่รู้สึกเป็นครั้งแรกที่เขานั้นเริ่มสนใจสิ่งที่เธอบอกมามากขึ้นแต่ก่อน
" สัญญานะ " เธอยื่นนิ้วก้อยมา
" นี่คือ? " เนื่องจากเขาไม่อาจรู้ได้ว่าเธอต้องการจะทำอะไร
" เกี่ยวก้อยสัญญาไง "
" รู้สึกว่า...จะเป็นใช้นิ้วก้อยของทั้งสองฝ่ายมาก้อยกันให้ทำตามสัญญาที่คนใดคนนึงได้รับปากมาสินะครับ " คามุคุระเอ่ยขึ้นมาจากสิ่งที่เขารู้จากข้อมูลที่ตัวเองมี
" อืม " เธอพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่นิ้วใหญ่ของคามุคุระเกี่ยวก้อยกับนิ้วเล็กของเธอเบาๆ
" ...จะเล่นต่อหรือเปล่าครับ? " คามุคุระถามขึ้นมา เพราะเห็นว่ายังคงเล่นเกมค้างกันอยู่
" อื้อ แน่นอนสิ "
จากนั้นพวกเขาก็เล่นเกมกันต่อ โดยไม่สนใจโลกภายนอกจากนั้นกำลังประสบภัยกันอยู่
แต่หารู้มั้ยว่า สิ่งที่เธอนั้นปราถนาที่อยากจะเล่นเกมกับเขาอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอกัน 2 ปีนั้นจะกลายเป็นจริงอีกครั้ง ในรูปแบบเช่นนี้
ซึ่งต่างคนต่างไม่รู้ว่าตัวเองเคยได้สัญญากันเอาไว้
พอเล่นเกมกันจบ คามุคุระก็ทำการอุ้มเธอขึ้นมาด้วยท่าเจ้าสาว ว่าด้วยที่ขาบางของเธอนั้นยังไม่อาจทรงตัวขึ้นได้ จึงทำให้เขานั้นต้องอุ้มขึ้นมา ให้พาไปทำไหนมาไหน
เช่น เวลาเธออยากให้เข้าห้องน้ำ ก็ต้องให้พาไป เวลาอาบน้ำเขาก็จะพาไปให้
เหมือนกับว่าเขานั้นเป็นแม่ที่คอยดูแลลูกยังไงอย่างงั้น
แต่สำหรับนานามินั้น ถึงปากจะไม่พูดอะไรแต่หน้าแดงออกมาอย่างขัดเขินชัดเจน เวลาเขาวางตัวลงโถส้วมหรืออ่างอาบน้ำนั้นจะให้เขาหันหลังไม่ให้ดูตลอดเวลา
ว่ากันตามตรงตอนแรกๆเธอไม่กล้าให้เขาทำด้วยซ้ำ แต่ผิดคาดที่เขาเอาใจใส่เธอทุกระเบียบนิ้ว
ซึ่งจริงๆเธอก็รู้แหละว่าเขานั้นไม่ได้รู้สึกรู้สานัก กับเรื่องรูปร่างกายของผู้หญิง เหมือนกับว่าเขาไม่เคยทำมาก่อน แม้ว่าจะไม่ชอบใจที่เขาทำไปก็ทำให้รู้สึกลวงละเมิดก็ตาม
แต่ที่น่าสนใจคือคำตอบ ตอนที่กำลังอาบน้ำให้คือ..
' ผมเห็นหมดตั้งแต่รักษาคุณแล้วครับ... '
นั่นคือสิ่งที่เธอนั้นทำใจยากและเขินอายอย่างมากที่ชายตรงหน้านั้นเห็นทุกอย่างของเธอหมดแล้ว แต่มันช่วยไม่ได้ เพราะเธอยังบาดเจ็บอยู่ คนที่ดูแลเธอตลอดที่ฟื้นขึ้นมาก็คือเขา
จึงเลยไม่มีตัวเลือกให้เขาช่วยทำทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นงานบ้าน ทำความสะอาดเช็ดตัวล้างแผล ทำอาหาร เอาใจใส่ซะจนเธอนั้นไม่อาจโต้แย้งได้เลย
ระหว่างที่นานามิกำลังติดกระดุมเสื้อหลังจากอาบน้ำเสร็จและใส่ชุดชั้นในด้วยสีใบหน้าที่ยังคงแดงอยู่ เพราะตอนอาบน้ำเสร็จ คามุคุระก็อุ้มมาทั้งๆอย่างงั้นโดยที่สิ่งที่ปกปิดร่างกายมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว แม้ว่าจะเป็นบางวันก็ตาม เพราะส่วนมากมักจะให้ถอดเสื้อและเช็ดตัวให้ตลอด
หลังจากนั้นเขาก็ทำการเสริฟอาหาร
เขาทำหน้าที่ดูแลเธอเป็นอย่างดีไร้ที่ติ จนเธอได้แต่จุกคำลงในลำคอไป
พอได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาได้สักประมาณนึง เธอเริ่มจะเข้าใจลักษณะนิสัยของคามุคุระขึ้นมาบ้างแล้ว
เวลาเขาจะทำสิ่งใดสิ่งนึงสำเร็จ เขาจะแสดงสีหน้า...ซึ่งจริงๆเขาแสดงสีหน้าตายหน้านิ่งเพียงอย่างเดียว เธอเลยดูจากแววตาและการกระทำของเขาเป็นส่วนใหญ่ พอทำได้อย่างง่ายดายเขาก็จะเบื่อทันที แต่พอเป็นสิ่งแปลกใหม่เข้ามา เขาจะดูเปร่งประกายขึ้นมาทันที ราวกับว่าเหมือนเด็กยังไงอย่างงั้น
นานามิก็ไม่ชอบเรื่องขุดคุ้ยเรื่องของคนอื่นนัก เลยจึงรักษาความสัมพันธ์แบบนี้ต่อไป
แต่ที่แปลกใจคือปกติเธอเหมือนจะไม่ได้สนใจคนอื่นเป็นพิเศษ เพราะสนใจเล่นเกมอย่างเอามันส์ และเพลินที่ได้เล่น
ทว่าตอนนี้เธอเหมือนคบหาผู้ชายคนนี้ได้ง่ายขึ้นจนน่าตกใจ ราวกับว่าตัวของเธอนั้นดูสนิทสนมกับที่นับว่าเป็นเพื่อนได้คนนึงเลย
ความทรงจำก็ขาดๆหายๆเลยได้ทำใจยอมรับกับมัน แล้วเขาก็บอกว่าต้องใช้เวลากว่าจะนำความทรงจำที่ขาดหายกลับมาได้
ถึงตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาใหม่แล้วตื่นเต็มไปด้วยบาดแผล
จนถึงตอนนี้เธอยังเก็บมาคิดถึงอยู่ตอนนี้
แล้วมีสิ่งที่ชายหนุ่มผมยาวสีดำยังไม่ได้บอกเธออีกมาก
ทั้งเรื่องของเธอและสภาพของโลกในตอนนี้...
End Chapter 1 Lost Memory
To be continued.....
__________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น