คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue -Restart
ณ โรงเรียนคิโบกามิเนะที่เต็มไปด้วยซากปรากหักพังเต็มไปด้วยกลิ่นอายไปด้วยเลือด ได้ที่ร่างชายหนุ่มที่ไว้ผมยาวเกินหัวเข่าในชุดสุทสีดำที่กำลังเดินออกจากโรงเรียน
โดยชายหนุ่มนั้นหาได้สนใจสิ่งรอบด้านแต่อย่างใด แล้วมุ่งไปยังสถานที่แห่งนึงโดยระลึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เขานั้นได้ออกมาจากโรงเรียน
ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อน
" ...ต่อจากนี้คุณจะทำยังไงต่อไปครับ? " ชายหนุ่มได้เอ่ยถามหญิงสาวผมแดงปล่อยผมยาวที่สภาพของเธอนั้นเต็มไปด้วยเลือดพร้อมกับศพชายหนุ่มที่ได้แน่นิ่งไปพร้อมกับหมดลมหายใจ
" แน่นอนสิ ก็ทำให้เกมที่ฉันคิดขึ้นให้เป็นจริงยังไงล่ะ " หญิงสาวผมแดงยิ้มร่าเริง
ชายหนุ่มที่เห็นใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเต็มไปด้วยเลือด โดยขณะที่หญิงสาวผมสั้นสีดำผู้เป็นพี่สาวของเธอนั้นได้ยื่นผ้าขนหนูมาให้ เธอรับมาด้วยอย่างความเคยชิน
" แล้วเป็นไงบ้างล่ะรุ่นพี่~♡ สนุกมั้ย? " พอเธอเช็ดเสร็จก็เดินดิ่งมาหาเขาอย่างไร้เยื่อใยแก่หญิงสาวข้างๆแม้แต่น้อย
" ...ผมไม่ทราบครับ " ชายหนุ่มผมดำตอบมาออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งภายใต้สายตาอันว่างเปล่า " แต่ดูคุณจะสนุกในฆ่าสิ่งสำคัญด้วยตัวเอง เพื่อให้ตัวเองสิ้นหวังโดยสมบูรณ์ "
" ก็นะ ถ้าฉันไม่ทำมัน เขาก็จะเป็นอุปสรรคแผนการของฉันได้น่ะนะ ส่วนนึงก็เพราะชอบด้วยนั้นแหละค่ะ " เธอตอบออกมาด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย
" จะบอกว่าคุณฆ่าเขาเพราะอยากให้เขาสิ้นหวังแบบที่คุณโปรดปรานสินะครับ "
" ถูกต้องแล้วค่า~~~♡ "
" จุนโกะจังได้เวลาแล้วนะ " หญิงสาวผมดำได้เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ากังวลออกมา
" รู้แล้วน่า ถ้างั้นฉันขอไปก่อนนะคะรุ่นพี่ แล้วก็ที่เหลือฝากด้วยนะคะ "
" แล้วเจอกันใหม่ครับ "
" แล้วเจอกันใหม่อย่างแน่นอนค่ะ รุ่นพี่คามุคุระ~~♡ "
หลังจากชายหนุ่มผมยาวสีดำได้เดินออกมาจากตัวโรงเรียนคิโบกามิเนะที่เริ่มทำมาตรการสถานที่ลี้ภัยจากโศกนาฎกรรมแห่งความสิ้นหวัง ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยสีแดงฉานดั่งกับเลือด โดยระหว่างที่เดินออกมานั้นเขาได้หยิบแท็บแล็บที่เป็นของต่างหน้าจากชายหนุ่มผมสีกรมท่าซึ่งเป็นรักแรกและรักสุดท้ายของหญิงสาวที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสิ้นหวัง ซึ่งหยิบมาในช่วงชุลมุน
โลกที่เขาได้เฝ้ามองจากผลลัพธ์ของหญิงสาวผมทองบอลน์ทวิลเทิล นั้นเขาไร้ใยดีของผู้คนที่เกิดจราจน ฆ่าฟันกัน หลบหนี เสียงกรีดร้อง แล้วเดินมุ่งหน้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ที่เขานั้นสร้างเป็นหลักเป็นฐานชั่วคราว โดยมีจุดประสงค์บางอย่าง
เพราะยังไงเขาก็เป็นผู้เฝ้ามองเหตุการณ์เท่านั้น ไม่ได้เป็นมิตรหรือศัตรูของใคร ไม่ว่าจะเป็นองค์กรความหวังของโลก มิไรคิคัง หรือ ลูกน้องของเอโนะชิมะ จุนโกะ เศษเสี้ยวแห่งความสิ้นหวัง ที่โดนล้างสมอง โลกจะเป็นเช่นไรไปทิศทางไหนมันเป็นเรื่องที่ในหัวของเขานั้นสนอกสนใจอยู่
แต่ทว่า
.
.
.
.
.
ความสิ้นหวัง ที่หญิงสาวที่มีความโลภแห่งความสิ้นหวังก็ได้แสดงถึงสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้ กับ...
ความหวัง ที่หญิงสาวที่ไร้ซึ่งพลังที่แม้แต่ชีวิตก็ไม่อาจรักษาได้ เขากลับหลั่งน้ำตาออกมาแก่เธอคนนั้นโดยไร้สาเหตุ ได้ก่อเกิดสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้เช่นเดียวกัน
ล่าสุดเอโนะชิมะได้คิดแผนการใหญ่เพื่อสร้างความบันเทิงให้โลกได้รับรู้ นั้นก็คือเกมแห่งการฆ่ากันที่เปิดโชว์โดยการขัดขืน ซึ่งเป็นกลุ่มคนที่เคยเป็นเพื่อนกันแล้วฆ่าฟันกันเอง เพื่อให้มีชีวิตรอด โดยที่ระหว่าง ฆาตกร หรือผู้บริสุทธิ์จะรอด เป็นเกมที่ใช้ชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพัน
สำหรับเขาก็เหมือนเป็นเกมที่เล่นจิตวิทยาโดยจี้จุดอ่อนของผู้คนมาให้ฆ่ากัน ไม่ว่าจะเป็น สิ่งสำคัญของตัวเอง ความลับที่ไม่อยากให้ใครรับรู้ ความโลภที่อยากครอบครอง หักหลังเพื่อเป้าหมายหรือเพื่อนพ้อง ความเชื่อใจที่ถูกทรยศ ความจริงที่ไม่อาจถูกเปิดเผย ความจริงที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายจนไม่อาจเดินหน้าต่อไปได้
นี่คือความสิ้นหวังที่เอโนะชิมะ จุนโกะต้องการให้ผู้ชมทั้งโลกได้เห็น
สำหรับชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็น สุดยอดนักเรียนแห่งความหวังมนุษยชาตินั้น เป็นเกมอย่างนึงที่มีจุดจบได้เพียงสองทางคือ
เอโนะชิมะ ชนะ กับ เพื่อนร่วมชั้นของเธอที่เหลือรอดรุ่นที่ 78 ชนะ ไม่ว่าจะจบแบบไหนเขามองว่าเป็นผลลัพธ์นึงที่ไม่คิดจะไปยุ่ง
กลุ่มคนที่ทำการทำลายล้างโลก และเป็นเศษเสี้ยวความสิ้นหวังที่ถูกล้างสมองให้ทำตามสิ่งที่เป็นขั้วตรงข้าม อย่างเช่นกันการช่วยโลก ก็กลายมาเป็นทำลายล้างโลกแทน
ผลความสำเร็จที่เธอได้เรียนรู้มาจากสุดยอดนักเรียนด้านแอนิเมชั่น มิทาไร เรียวตะ เป็นสร้างวีดีโอความหวัง เธอใช้ประโยชน์สิ่งนั้นเพื่อล้างสมองผู้คนให้เป็นไปตามที่เธอต้องการ
ถึงเขาจะถูกกล่าวหาว่าเป็นเศษเสี้ยวความสิ้นหวังไปด้วยก็ตาม แต่ไม่ได้สนใจ สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงแค่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น อุดมคติของเอโนะชิมะ จุนโกะจะไปถึงได้นานแค่ไหน นั้นคือสิ่งเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะจุดจบเมื่อไหร่
สิ่งที่พอมาต่อกรกับเธอคือ ความหวัง องค์กรที่ทำเพื่อมนุษยชาติ อย่างมิไรคิคังที่ถูกก่อตั้งได้ไม่นานหลังจากเกิดเหตุการณ์ขึ้น เพื่อกำจัดความสิ้นหวังให้หมดสิ้นไปจากโลก
สิ่งที่เขาทำได้แค่เฝ้ามองดูเท่านั้น....
แต่ว่า....
เขานั้นยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่...
เขาได้เดินไปยังสถานที่แห่งนึงซึ่งระหว่างทางเดินนั้นเต็มไปด้วยผู้คนหลบหนี ฆ่าฟันกันโดยสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว และมีบางคนเข้ามาทำร้ายเขา
เขาก็แค่ตอบโต้กลับไปจนทำให้พวกเขาถึงแก่ความตายด้วยความสามารถของโชคลาภ โดยไร้ความรู้สึกราวกับเครื่องจักรสังหาร
สถานที่ที่เขาจะไปนั้น เป็นที่อยู่ชั่วคราวเพื่อให้รักษาตัวและปราศจากผู้คน ไม่ว่าจะเป็นเศษเสี้ยวความสิ้นหวังหรือมิไรคิคังไม่รู้สถานที่นี้ เรียกว่าเป็นสถานที่หลบภัยเท่าที่หาเจอได้ ซึ่งมีของที่อยู่ในมือของเขา ที่ถือถุงที่ใส่เครื่องเกมต่างๆ
พอเข้าสิ้นสุดเดินหน้าแผ่นเหล็กสีดำที่อาจดูกลมกลืนกับสถานที่ที่ภายนอกนั้นกลายเป็นตึกร้าง แต่ภายในนั้นยังคงสมบูรณ์ตามเดิม เขาได้ยื่นมือมาแตะที่กำแพง เกิดช่องสี่เหลี่ยมรอบมือของเขา ก่อนเกิดประตูลับขึ้นมาแล้วเปิดออกมา
พอเข้ามาปุบ ก็ได้ยินเสียงดนตรีวีดีโอเกมดังขึ้น แล้วเผยแสงจอโทรทัศน์ออกมาหน้าทางเข้า
คามุคุระได้เดินเข้ามาโดยถอดรองเท้าหน้าประตูแล้ว สิ่งที่เห็นคือหญิงสาวผมสั้นตัดหน้าม้าสีชมพูอ่อนที่อยู่ในชุดคนไข้ในโรงพยาบาล บนศีรษะก็พันผ้าแผลเอาไว้ นัยต์ตาสีชมพูนั้นจับจ้องที่เล่นเกมหน้าจอโทรทัศน์ มือบางนั้นกำลังกดปุ่ม
ซึ่งเป็นจังหวะที่เธอนั้นเล่นเกมจบพอดี ก่อนหันมามองเขาด้วยสีหน้าที่ยิ้มดีใจออกมา
" ยินดีต้อนรับกลับมานะ คามุคุระคุง "
ใช่ นี่คือเรื่องราวของสองคนที่ชีวิตในโลกที่เต็มไปด้วยการเขนฆ่ากัน โลกที่ล่มสลายไปด้วยฝีมือของกลุ่มนักเรียนรุ่นที่ 77 เพื่อนของเธอที่ทำให้โลกนั้นตกให้อยู่ความสิ้นหวัง
และบทสรุปของสองขั้วที่มาพบกันจะเป็นเช่นใด...
To be continued.....
______________________________________
เนื่องจากว่าแฟนของเรื่องนี้ส่วนใหญ่จะดูจากอนิเมะมาแล้วคงไม่ต้องบรรยายอะไรใครยังไงนะครับ 5555555 เดี๋ยวตอนต่อไปจะตามมาทีหลังครับผม และไรท์ทำการรีใหม่ตั้งแต่ต้นนะครับ
ความคิดเห็น