คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Bickering love one ♧
สวัสดีครับผมชื่อ บยอน แบคฮยอน พึ่งย้ายมาจากพูซานมาเรียนในเมือง...วันนี้เป็นวันแรกที่ผมจะเข้าไปเรียน ผมอยู่เกรด 12 ครับปีสุดท้ายแล้ว โรงเรียนที่ผมต้องเข้าไปเรียนเป็นโรงเรียนชายล้วนชื่อดังของโซลเลยทีเดียว..
ผมหิ้วของและกระเป๋าเสื้อผ้าพะรุงพะรังเดินผ่านประตูโรงเรียนแล้ว..ใช่ครับผมต้องมาอยู่หอที่นี่ด้วย โรงเรียนนี่ต้องให้นอนที่โรงเรียนเท่านั้น
“เห้ยตัวเล็กพึ่งย้ายมาหรอ…ให้ช่วยเปล่า” ผมหันซ้ายหันขวามองหาเสียงนั่น..แต่คนนั้นมายืนข้างๆสะแล้ว
“ไม่เป็นไรขอบใจมาก..แค่บอกว่าห้องเรียนไปทางไหนก็พอ คือ..ผมเข้าเรียนสายแล้ว” ผมโค้งขอบคุณคนข้างๆที่มาถามผม เขาส่วนสูงเท่าผม..เจาะหูข้างซ้ายจัดว่าหน้าตาดีทีเดียว
“อ้าวแล้วกระเป๋าเสื้อผ้าละตัวเล็ก”
“คงจะหาที่ฝากไว้ก่อนค่อยเอาขึ้นห้องตอนเลิกเรียน” ถึงผมจะขำกับฉายาที่เขาใช้เรียกผมว่าตัวเล็กก็ตาม..ตัวเขากับผมก็ไม่ได้สูงไปกว่ากันสักเท่าไหร่
“อ่อ..แล้วเรียนห้องไหนละเดี๋ยวเดินไปส่ง”
“B2”
ผมเดินมาถึงห้องเรียนกับจงแด จงแดแนะนำตัวระหว่างที่เดินมาส่งผม…เขาบอกจะเรียกเขาเฉินก็ได้จงแดดูตลกไป..แต่ผมว่าจงแดน่ารักกว่าแล้วเขาบอกว่าจะพาผมเดินชมโรงเรียนตอนเลิกเรียนด้วย
ผมหยุดเดินอยู่หน้าห้อง...กำลังจะหันไปขอบคุณเพื่อนใหม่แต่เขากับเดินเข้าไปในห้องสะแล้ว..ผมยกคิ้วเชิงถามว่าคืออะไร..จงแดได้แต่ยักคิ้วกลับมาให้แทน...ผมเดินไปหยุดหน้าห้องแล้วแนะนำกับครูประจำห้อง ครูประจำห้องเลยให้ผมแนะนำตัวกับเพื่อนในห้อง
“อันยองฮาเซโย เราชื่อบยอน แบคฮยอน เรียกว่าแบคฮยอนก็ได้เราพึ่งย้ายมาจาก…” เสียงผมขาดห้วงไปเพราะผมพึ่งเห็นเขาคนนั้น คนที่ผมเคยเจอบนรถเมล์คนนั้น ปาร์ค ชานยอล เขาเงยหน้ามาฟังผมแล้วก็ฟุบลงกับโต๊ะนอนต่อ ใช่ผมจำไม่ผิดเขาแน่ๆ
“ต่อสิครับบยอน” ผมสะดุ้งกับเสียงของครูประจำห้องที่ทำให้ผมหลุดจากความคิด
“อ่า..เราย้ายมาจากพูซานนะ พูซาน ฝากตัวด้วย”
ผมโค้งให้กับเพื่อนๆในห้อง แล้วครูก็สั่งให้ผมไปที่โต๊ะของตัวเอง..แต่โต๊ะของผมคือมันติดกับเขาที่ตอนนี้นอนหลับอยู่.. ผมได้นั่งข้าง ปาร์ค ชานยอล และโต๊ะตัวหน้าคือจงแดที่ตอนนี้ยิ้มแฉ่งให้ผมอยู่ก่อนแล้ว..ผมเดินเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะเบาๆ กลัวคนข้างๆจะตื่นสะก่อน
“ดีจัง..อยู่ห้องเดียวกับแบคฮยอน” จงแดหันมาพูดแล้วยิ้มให้ผม
“แล้วก็ไม่บอกว่าห้องเดียวกัน” ผมตีแขนจงแดไปทีหนึ่ง..จงแดก็หัวเราะแล้วก็หันไปเรียนต่อ
วันนี้มีเรียนแค่คาบเช้า..สบายผมเลยจะได้เอาของไปเก็บในห้องของตัวเอง..ผมกำลังจะลุกขึ้นแต่หันไปมองคนที่หลับตั้งแต่คาบแรกจนถึงตอนนี้ยังไม่ตื่นเลย ไม่อยากจะบอกว่าผมแอบมองเขาตั้งแต่คาบแรกเหมือนกัน ที่ผมมองไม่ใช่อะไรนะผมจะดูให้แน่ใจว่าใช่ปาร์ค ชานยอลคนนั้นจริงๆ ผมเก็บของตัวเองใส่กระเป๋านักเรียนแล้วลุกขึ้น
“ย่าส์!!!” ผมร้องเสียงหลงอยู่ดีๆก็มีมือมาจับไว้ ผมหันไปมองเป็นมือของปาร์ค ชานยอลที่ตอนนี้เอื้อมมือมาจับแขนของผมไว้ แล้วค่อยเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะที่เขาใช้นอนมาครึ่งวันเต็มๆ
“เห็นนั่งมองตั้งแต่คาบแรก..มีปัญหาไรหรอเตี้ย?” เตี้ย???เตี้ยงั้นหรอ
“แค่มองเฉยๆว่าใช่..”
“ใช่คนที่รู้จักเปล่างี้สินะ” ผมยังพูดไม่ทันจบชานยอลก็พูดแทรกขึ้นมาสะก่อน “มุขเก่าๆแบบนี้เขาเลิกใช้ไปนานแล้วนะครับ”
“มุข??”
“มุขจีบไง”
“จีบอะไรของนาย..ฉันพูดเรื่องจริง นายจำ…”
“อย่าๆเขินจนหน้าแดงหมดแล้ว”
“ชานยอล!!!!!” ผมตะโกนจนเสียงดังผมโกรธมากตอนนี้ คือผมกำลังจะอธิบายให้เขาฟังว่าผมที่เขาลุกให้ผมนั่งบนรถเมล์วันนั้น ผมจะได้ขอบคุณอย่างเป็นทางการอีกสักที แต่เขากับมาพูดอย่างงี้
“อู้วววววววว สงสัยจะชอบฉันมากละสิ รู้ชื่อกันด้วยหรอเตี้ย” พอชานยอลพูดงี้ผมของขึ้นยิ่งกว่าเดิม!!! ผมไม่อยากจะเชื่อว่าไอคนที่ยืนกวนปากหมาอยู่ตรงหน้าจะเป็นคนเดียวกับชานยอลบนรถเมล์ของผม ผมกระโดดเตะชานยอลจนล้มไปกองกับพื้น แล้ววิ่งหนีออกมา
“ไอเตี้ย!!!!!!!!!!! ฝากไว้ก่อน” ผมได้ยินเสียงชานยอลตะโกนมาไกลๆ เพราะตอนนี้ผมเดินออกมาไกลแล้ว
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เจอบนรถเมล์นั่นคือคนเดียวกับไอหูกางนี่!!!” ผมสบถด่ามาตลอดทางที่ไปเอาของไปเก็บที่ห้อง
“มาๆช่วยนะตัวเล็ก” จงแดมาแย่งกระเป๋าของผมไปช่วยถือใบหนึ่งและมากับเพื่อนเขาชื่อโอเซฮุน เขาตัวขาวๆสูงมากๆ ทำผมสีทองคือจัดว่าหล่อมาก ทำไมเด็กโรงเรียนน่าตาดีจัง แน่นอนรวมผมด้วย
“ขอบใจมากๆนะจงแด เอ่อนายด้วยซุนโฮ” ผมโค้งขอบคุณทั้งสองที่ช่วยยกของมาถึงบนห้องของผม
“เซฮุนไม่ใช่ซุนโฮ” เซฮุนตอบมาแบบหน้านิ่งๆ นิ่งจนดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่
“อ่าขอโทษนะเซฮุน ขอโทษๆ” ผมรีบโค้งขอโทษเป็นเชิงขอโทษ
“มึงก็ทำขรึมแท้วะไอฮุน เดี๋ยวตัวเล็กก็เกร็งหรอกยิ้มๆหน่อย ฮ่าๆ” จงแดหันไปแหย่เพื่อนตัวเองจนโดนตบหัวไปทีหนึ่ง จงแดหันมายิ้มผมแล้วบอกเดี๋ยวเย็นๆพาเดินชมโรงเรียนแล้วก็เดินหายไปกับเซฮุน
ผมย้ายของเรียงตามชั้นแบ่งของใช้ของตัวเอง โรงเรียนนี้ดีอย่างนอนหอแต่เป็นห้องส่วนตัวนอนคนเดียวไม่มีรูมเมทเพราะเขากลัวเด็กๆจะไม่ถูกใจรูมเมทกันและกันจึงให้น้องเดี่ยวไปเลย ผมก็ว่าดีเหมือนกันจะได้ทำไรอะไรสะดวกกว่า ห้องของผมอยู่ชั้นสามของตึก อยู่เกือบห้องสุดท้าย..ผมไม่รู้ว่าห้องข้างๆที่เป็นห้องสุดท้ายเป็นห้องของใคร แต่ที่รู้ๆคือระเบียงของผมกับเขาติดกัน
ผมเผลอหลับไปจนถึงเย็นตอนที่จงแดมาเคาะห้องชวนไปกินข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียน..ผมเดินตามจงแดที่แนะนำส่วนของโรงเรียนไปเรื่อยตลอดทาง จงแดเป็นคนชวนคุยเก่งผมจึงไม่ค่อยเกร็งเท่าไหร่จึงขำและคุยได้อย่างสบายๆ
“เห้ยไอเฉินทำไมมากับไอเตี้ยนี่วะ” ผมและจงแดหันไปมองเสียงนี่พร้อมกัน
“เตี้ยพ่องกระทบกูสัด นี่แบคฮยอนเด็กใหม่ที่นั่งข้างๆมึงไงไอชาน กูพาเขามากินข้าว”
“มากินเองไม่เป็นหรอครับ?” ชานยอลหันมายักคิ้วกวนประสาททางผม
“แล้วมายุ่งอะไรด้วยไม่ทราบไอหูกาง ขาโก่ง!!” ผมหันไปตอบคนตัวสูงแบบนั้น คนตัวสูงเอามือปิดหูตัวเอง แล้วก็หนีบขาตัวเองทันที
“หึ เตี้ยแล้วยังปากดี แบบนี้ต้อง…”
จุ๊บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มันก้มลงมาหอมแก้มผมครับ..ผมยืนทำไรไม่ถูกช๊อคกับสถานการ์ณเมื่อกี้..จงแดก็เงียบไม่พูดอะไรสงสัยคง งง เหมือนกันแต่ผมนี่งงสุด ผมเอามือมาลูบแก้มตัวเองเช็คสัมผัสเมื่อกี้จากคนตัวสูง
“ฮ่าๆ ตลกดีว่ะ เงียบเลยดิไปละดูกันดีๆนะไอเฉิน”
“เห้ยแบคเป็นไรเปล่า?” จงแดเดินมาเขย่าตัวผมทันที เพราะผมยืนนิ่งไม่พูดอะไรเพราะเกิดอาการช๊อคอยู่
“ไปทำอะไรชานเนี่ยถึงไม่ถูกกัน”
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลย อยู่ดีๆหมอนั่นก็มาหาว่าไปจีบมันอ่ะ” ผมตอบจงแดไปแต่มือผมก็ยังลูบอยู่ที่แก้มตัวเอง
“แล้วอยู่ห้องติดกันอีก..ทะเลาะกันตาย” อืมอยู่ห้องติดกันทะเลาะกันตาย
“หา??? อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เซอร์ไพรส์!!”
ไม่นะห้องแสนสงบของ บยอน แบคฮยอน!!!!!!!!!!!!
#คุยกัน ฮอลลลลลลลลลลลลลล แต่งกีทีก็ได้แค่แบบนี้
ฝากด่วยนะครับ เม้นให้กำลังใจกันหน่อยนะๆๆๆๆๆ จุ๊บๆๆ ชานแบคจงเจริญเนอะๆๆๆ
ความคิดเห็น