เสียงหัวใจ ร่ำร้องเรียกหาแค่เธอ

It’s Love !!

ณ ร้านข้าวมันไก่เจ้าประจำหน้ามหาวิทยาลัย ร้านเก่าแก่ที่ภายในร้านฝาผนังต่างๆ ถูกคราบสกปรกกัดซะจนกำแพงสีขาวกลายเป็นสีเหลืองซีดพื้นปูนที่เคยเป็นสีเทาขาวตอนนี้ก็เป็นสีเทาดำ โต๊ะไม้ในร้านที่เมื่อก่อนยังสภาพดีอยู่ตอนนี้ก็สภาพผุพังไปบ้าง แต่ก็ยังใช้การได้อยู่ ลูกค้าประจำที่แวะเวียนมาร้านข้าวมันไก่ นี้แน่นอนว่าหนีไม่พ้นบรรดานักศึกษาในมหาวิทยาลัยและคณาจารย์หรอกค่ะ ฉันเข้ามานั่งในร้านได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงสนทนาดังขึ้น

“เธอ..คนนั้นหล่อแบบน่ารักดีเนอะ”

“ใช่ๆ ไม่รู้ว่าเขามีแฟนรึยัง”กรี๊สสส

ฉันได้ยินเสียงสาวๆ โต๊ะข้างๆ จดๆจ้องๆ มาที่โต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสาวๆพวกนั้นถึงได้เม้ากันมันปาก เพราะเพื่อนสาวของฉัน วันนี้ควงสาวหล่อมาทานข้าวกลางวันด้วย แต่จะว่าไปสาวหล่อคนนี้ก็ดูดี ปากนิด จมูกหน่อย รวมๆดูดีแถมเท่ห์เป็นบ้าเลย >//< อุ๊ย !! ฉันคิดอะไรของฉันเนี๊ยเขาเป็นแฟนเพื่อนเรานะ เฮ้อ... หลังจากที่ฉันคิดอะไรต่อมิอะไรเรื่อยเปื่อย เราก็ทานข้าวเสร็จพอดี พวกเราก็เดินเข้ามาในมหาลัย

“วันนี้กลับเองนะ พี่มีธุระคงกลับดึกๆอ่ะ”

“ได้ค๊า....”

คู่นี้จะสวีตกันอีกนานมั๊ยเนี๊ย คนตั้งเยอะแยะไม่อายบ้างรึไงกันนะ

“ฉันเป็นส่วนเกินใช่มั๊ย?” ฉันพูดออกไปหลังจากที่เฝ้าดูทั้งสองคนสวีตกันหวาน...อย่างไม่อายฟ้าอายดิน ทั้งสองคนได้ยินแบบนั้นถึงกับหัวเราะออกมาทันที จากนั้นก็แยกย้ายกันไป ฉันกับเพื่อนสาวก็ตรงไปที่ห้องสมุดทันที ที่จริงเราสองคนเลิกเรียนตั้งนานแล้ว แต่เผอิญอาจารย์ดันสั่งรายงาน ฉันกับเพื่อนเลยต้องแก่วอยู่ที่นี่ต่อเพื่อเตรียมตัวทำรายงาน เฮ้ย...

นึกไปก็สงสารตัวเอง ฉันเลยเดินไปเลือกหนังสือมาเป็นสิบๆเล่มแต่ที่ใช้ได้เพียงแค่สองเล่มเท่านั้น ฉันอุส่าแบกมาหนักก็หนักแถมยังใช้ไม่ได้อีก แล้วก็ต้องแบกกลับอีกเกือบสิบเล่ม หลังจากที่ได้หนังสือ เราก็พากันกลับบ้าน ใช้เวลาประมาณ 30 นาที ก็ถึงจุดหมายที่เราสองคนจะไป รถมาจอดที่หน้าคอนโดกลางเมือง ข้างนอกดูหรูหรา อยากจะรู้จังว่าข้างในจะหรูเหมือนข้างนอกรึเปล่า ไม่ทันที่ฉันจะได้ไปสำรวจคอนโดที่หรูหรา ทันใดนั้นฉันก็หันไปเจอบุคคลที่เจอกันตอนกลางวันเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ปาล์ม สาวหล่อที่ชอบไปรับไปส่งเพื่อนสาวของฉันนั้นเอง แอบมาอยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี๊ย เอ๊ะ..ถึงห้องแล้วหรอO_O ไม่รู้ด้วยเลย

“เป๊ปเปอร์ๆๆๆ”

“หือ”
“แกเป็นอะไรของแก เอาของไปเก็บซิ เราจะได้มาเล่นเกมส์กัน ฮร่าาาาา”
“โอเคๆ แกขำชั่วร้ายมาก" 

หลังจากที่ฉันเอาข้าวของอันน้อยนิดไปเก็บ พวกเราก็มานั่งเล่นเกมส์ มันเป็นเกมส์ Spin a Bottle อุปกรณ์ที่ใช้ ขวดเปล่าหนึ่งขวด ขนาดไหนก็ได้ ขอให้มันหน้าตาเหมือนขวดธรรมดาทั่วๆไป วิธีเล่น คล้ายๆกับเกมบร๊ะราชาในหนังและอนิเมะญี่ปุ่น-เกาหลีทั่วๆไป ผู้เล่นทั้งหมดจะต้องนั่งล้อมวงอยู่รอบขวดเปล่าที่เตรียมมา แล้วให้ใครสักคนหมุนขวดเพื่อเริ่มเกม
ถ้าหากปากขวดหันไปหาใครตอนมันหยุดหมุน คนที่หมุนจะให้คนที่โดนปากขวดชี้เลือกมา 1 ใน 2 อย่างนี้ คือ Truth (จริง) หรือ Dare (ท้า) ฉันว่ามันก็หน้าสนุกนะ แต่ถ้าฉันต้องตอบคำถามที่ไม่น่าตอบล่ะ เฮ้อ...

“คัยจะเริ่มก่อนอ่ะ” ฉันพูด

“เป่ายิ้งฉุบ” เบลล์เสนอความคิด และทุกคนก็ตกลงตามนั้น คัยแพ้ต้องเป็นคนเริ่มเกมส์ก่อน

ยันยิงเยาปั๊กกะเป้ายิ้งฉุบ… ฉุบ… นั้นไงยัยเบลล์ชนะ ไม่รอช้าเธอก็หมุนขวดทันทีจากหมุนแรงๆมันก็เริ่มเบาลงและปากขวดก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันจะซวยอะไรอีกมั๊ยเนี๊ย..

“เป๊ปเปอร์ จริงหรือท้า”
“เอ่อ...จริง” ฉันตอบว่าจริงแค่นั้งเองรอยยิ้มที่มุมปากของยัยเพื่อนตัวดีก็พลุดขึ้นมาทันที

“เธอเคยแอบชอบใครรึเปล่า บอกมา”
“เคย..ฉันเคยแอบชอบเพื่อนร่วมห้อง ตอนนั้นฉันอยู่ม.6 แต่ฉันก็ไม่เคยบอกความรู้สึกไปนะ จนมาวันนี้ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วล่ะ คนเราไม่ได้ติดต่อกันมาเป็นปีๆ ความรู้สึกมันก็เปลี่ยน พอแระๆตาฉันบ้าง” จากนั้นฉันก็เริ่มหมุนขวดบ้าง ฉันภาวนาให้ปากขวดไปหยุดที่เบลล์ แต่ที่ไหนได้ปากขวดดันไปหยุดที่หน้าคนที่ฉันไม่อยากถาม

“พี่ปาล์ม จริงหรือท้าค่ะ”

“จริงค่ะ..” สาวหล่อตอบโดยที่ไม่ต้องคิดเลยซักนิดเดียว

“พี่ปาล์ม…” ฉันหยุดคิด ฉันจะถามคำถามนี้จริงๆหรอ? ฉันต้องการรู้คำตอบนี้จริงหรอ? จากนั้นฉันก็ตัดสินใจถามออกไป

“พี่ปาล์มรักยัยเบลล์มากมั๊ย?”

“รักมากซิ..ก็มีกันอยู่แค่สองคน”

ทำไมมันรู้สึกเจ็บแปลบๆที่หัวใจ ทำไมต้องเป็นคนนี้ ทำไมต้องเป็นแฟนเพื่อน ทำไมต้องเป็นคนที่ฉันไม่ควรให้ใจเลย ความรู้สึกที่มีไม่ควรบอก ความรูสึกที่ควรเก็บไว้คนเดียวเท่านั้น ทำไมมันชั่งทรมานเช่นนี้