เรื่องนี้เป็นอีกฟิคที่งอกออกมาเพราะไรท์ดันอยากแต่งเรื่องเรื่องคู่แฝดของบาคุโกละนะ (เพราะเรื่องก่อนแฝดมิโดริยะ)
*เตือนก่อนสำหรับคนที่หลงเข้ามาอ่าน เรื่องนี้อาจเป็นภัยต่อตับนะครับ
ป.ล. เรื่องนี้ไรท์ไม่ได้เขียนดองเพื่อเอาไว้หลายตอนนะครับ อัพเมื่อเขียนเสร็จ ถ้าหัวแล่นก็เขียนเร็ว แต่ถ้าไม่ก็ลงช้าหน่อย
ป.ล. รูปปก CR.RED10356
[Cr. @itsbabypears]
-*-
ปาฏิหาริย์นั้นไม่เคยมีอยู่จริง
ถึงแม้ว่าเขาจะสวดภาวนากับพระผู้เป็นเจ้าทุกคืน แต่ว่าสุดท้ายแล้วคนๆ นั้นก็ไม่ได้กลับมาหาเขา
ทั้งๆ ที่เขาโดนเจ็บปวดถึงขนาดนั้น ถึงแม้แต่เขาที่ถือครองตำแหน่งของหนึ่งในราชา แต่เขาก็ไม่มีพลังมากเพียงพอที่จะปกป้องสิ่งสำคัญของเขา
ถ้าหากว่าเขามีโอกาสอีกซักครั้ง...แม้ต้องเสียพลังทั้งหมดไป แต่ถ้าปกป้องเขาคนนั้นได้...เขาก็ไม่เสียดาย
-*-
เป็นเขาเองที่เข้าใจผิด ทั้งๆ ที่คนๆ นั้นเป็นคุณที่ช่วยชีวิตของเขา เป็นคนที่เขาควรจะปกป้องแท้ๆ แต่เขากลับเป็นส่วนหนึ่งของคนที่ทำการสังหาร
...ขอโทษ
แม้จะขอโทษไปเท่าไร แต่ก็รู้ว่าเขาคนนั้นไม่อาจที่จะกลับมายังโลกนี้ได้อีกแล้ว
ราชา...ขอเถอะ ไม่ว่าจะเสียอะไรไป ขอแค่ได้เจอเขาคนนั้น ต่อให้ต้องโดนเผาทั้งเป็นอีกครั้ง...เขาก็ไม่เสียดาย
-*-
And this, too, shall pass away
"แล้วสิ่งนี้ก็จะผ่านไปเช่นกัน"
___โซโลมอน___
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น