โลกที่ต่างกัน

เนื้อเรื่อง

                ไม่ว่าจะเป็นโลกมนุษย์หรือในโลกปีศาจ ย่อมมีการเวียนว่ายตายเกิด แต่ในโลกทั้งสองย่อมมีส่วนที่แตกต่างกันออกไป ในส่วนที่ต่างกันคงจะเป็นเขาที่อยู่บนหัวของพวกปีศาจ และปีกสีดำที่ใช้โบยบินไปได้ไม่ว่าจะที่ไหน ถึงจะไม่ใช้ปีกสีดำโบยบินกลางอากาศ เพียงแค่เขาบนหัวเท่านั้นก็ทำให้มนุษย์โลกต่างหวาดกลัวไปมาก

                ผมซึ่งเกิดในโลกปีศาจที่สามารถทำให้มนุษย์หวาดกลัวได้ เกิดคิดสนุกกับการไล่แกล้งมนุษย์โลกที่ตัวสั่นกับการมาของเหล่าปีศาจทั้งหลาย

                เหล่าปีศาจจะออกมายังโลกมนุษย์ได้นั้นมีเพียงแค่เวลากลางคืนจนถึงฟ้าสางของแต่ละวันเท่านั้น

                ในคืนวันหนึ่งที่ผมเล่นสนุกกับการไล่แกล้งมนุษย์อยู่นั่นเอง

เธอใส่ชุดคลุมสีขาวโพลนที่ดูเรียบไปกับผิวสีขาวเนียนของเธอ ผมสีเหลืองทองเป็นรอนน้อยๆ อยู่ปลายผม ดวงตากลมโตสีเขียวมรกตอยู่ข้างหน้าต่างบานใหญ่ในเมือง ถ้าให้เดาเธอก็คงอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปีพอๆ กันกับอายุของผม

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมมาที่โลกมนุษย์เพียงเพื่อได้เห็นใบหน้าของเธอ ผมพูดได้เต็มปากว่าผมหลงเสน่ห์ของเธอเข้าเต็มเปา

ทุกครั้งที่ผมมาที่นี่ ผมจะเห็นเธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่เสมอ เมื่อผมเห็นเธอ ผมจะนั่งลงบนหลังคาบ้าน ฝั่งตรงข้ามกับหน้าต่างบานใหญ่ ก้มลงมองดูเธอที่เกาะติดอยู่ที่หน้าต่าง เธอช่างสวยงามราวกับตุ๊กตายุโรป

วันนี้ก็เช่นกัน ผมมายังโลกมนุษย์เหมือนอย่างเคย แต่วันนี้ผมไม่ได้เห็นเธอที่จะคอยนั่งเกาะอยู่ที่กระจกบานใหญ่เหมือนเช่นเคย ความสงสัยของผมทำให้ปีกสีดำของผมกางออกโดยไม่รู้ตัว แต่แล้วผมก็ต้องเก็บปีกสีดำนั้นลง เพราะถ้าผมลงไปที่หน้าต่าง เป็นไปได้ที่เธอคนนั้นจะเข้าใจผมผิดไป กลัวว่าเธอจะวิ่งหนีผมไป ผมจึงได้แต่นั่งรอคอยอยู่บนหลังคาฝั่งตรงข้ามเท่านั้น

เวลาผ่านไปเนิ่นนานพอสมควร ผมรอไม่ไหวที่จะหยุดอยู่กับที่ ผมเริ่มกางปีกสีดำออกที่ละน้อย ค่อยๆ บินลงไปตรงกระจกบานใหญ่ที่ผมมองอยู่ทุกวัน กวาดสายตาไปรอบห้องของบุคคลที่ผมหลงใหล แต่ในห้องกลับมืดสนิทเหมือนกับปีกสีดำของผมไม่มีผิด

ผมจึงใช้ความสามารถของผมทะลุผ่านกระจกบานใหญ่ไปในห้องที่ดำมืด ที่โลกปีศาจนั้นแต่ละคนก็จะมีความสามารถพิเศษต่างๆ กันออกไป ความสามารถพิเศษของผมนั้นสามารถเดินผ่านทะลุสิ่งใดก็ได้ ถ้าเป็นปีศาจตัวอื่นก็อาจจะเป็นวิธีการปลอมแปลง

ผมสำรวจห้องอยู่นานพอสมควร ผมรู้สึกอยากจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ถึงได้นั่งเกาะกระจกบานนี้อยู่ทุกวัน เมื่อผมเข้าไปใกล้กระจกบานนี้ หันหน้าออกไปด้านนอกกระจก ผมก็เข้าใจได้ในทันทีว่าทำไมเธอถึงชอบที่จะนั่งอยู่ที่นี่

ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นว่า หิมะสีขาวโพลนดั่งสีผิวของเธอค่อยๆ ตกลงสู่พื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลก หิมะสีขาวที่ผมเห็นนั้นทำให้ผมคิดถึงเธอขึ้นมาในทันใด

“เธอ...” เสียงเด็กผู้หญิงดังมาจากด้านหลังของผม

ผมหันไปทางต้นเสียงทันที ร่างของเด็กผู้หญิงผิวขาวราวกันหิมะยืนอยู่หน้าประตูห้อง ผมไม่รู้จะแก้ตัวกับเธอยังไงดี ผมบุกเข้ามาในห้องของเธอ ผมรู้สึกผิดต่อเธอมาก ผมได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง

“เธอเป็นคนจากโลกปีศาจอย่างนั้นสิ”

“ชะ...ใช่แล้วล่ะ ฉันรู้ว่าในโลกมนุษย์ไม่มีใครที่ชอบปีศาจหรอก”

“ไม่หรอก ฉันชอบนะ” เธอพูดพร้อมทั้งยิ้มให้กับผม เป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุขอย่างแท้จริง ซึ่งผมไม่สามารถเห็นได้เห็นจากมนุษย์คนใดบนโลกใบนี้ รอยยิ้มนั้นสามารถตรึงตราหัวใจของผมให้หยุดนิ่งได้ทุกเวลา

“ธะ...เธอ เธอชอบปีศาจงั้นเหรอ?”

“แล้วมันแปลกหรือไง”

“ไม่รู้สิ โลกมนุษย์มีแต่คนเกลียดปีศาจทั้งนั้น” ผมหลบหน้าเธอในทันที

มือสีขาวโพลนลูบไล้ที่แก้มผมเบาๆ ผมถึงกับตัวแข็งในทันที ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเดินเข้ามาใกล้ผมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอค่อยๆ ไล่มือของเธอบนใบหน้าของผม ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นบนมือสีขาวที่ความจริงแล้วน่าจะเย็นเชียบแท้ๆ

“ฉันอยากจะเป็นเหมือนพวกเธอจัง ฉันอยากจะบินไปบนฟ้าสีดำในยามค่ำคืน แต่ฉันกลับเกิดมาเป็นมนุษย์ ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะโบยบินกลางเวหา” ผมและเธอประสานสายตาซึ่งกันและกันโดยที่ผมไม่รู้ตัว หน้าของผมเปลี่ยนเป็นสีแดงเรืองๆ เล็กน้อย

“พาฉันบินไปบนท้องฟ้าได้ไหม”

“ถ้าฉันพาเธอขึ้นไป แล้วฉันจะได้อะไรอย่างนั้นเหรอ” ถ้าให้มนุษย์มาฟังเช่นนี้ คงจะคิดได้เพียงแค่ ปีศาจต้องการเหล่ามนุษย์ไปบูชายัน หรือเป็นเครื่องสังเวยแก่ปิศาจผู้ยิ่งใหญ่ แต่สำหรับผมแล้ว ที่ผมต้องการไม่ใช่เช่นนั้นแม้แต่น้อย ที่ผมต้องการแท้จริงแล้วคือ การที่ผมจะได้เป็นเพื่อนกับเธอ

“ฉันไม่มีอะไรจะให้เธอได้หรอก สิ่งที่เป็นของฉันมีเพียงแค่ชีวิตเท่านั้นเอง”

ผมถึงกลับตะลึงกับคนพูดที่ผมได้ยิน มนุษย์ที่ผมเคยรู้จักคือคนที่อยากจะมียศถาบรรดาศักดิ์ หรือไม่ก็จะคิดว่าตนมีทรัพย์สินเงินทอง สิ่งของต่างๆ แต่ทำไม? ทำไมเธอถึงตอบกับผมเช่นนั้น ผมจึงลองถามกับเธอ และคำตอบที่ผมได้รับกลับมานั้นเป็นคำพูดที่ผมไม่เคยได้ยินจากมนุษย์คนใดบนโลกนี้ คำที่เธอพูดออกมานั้นทำให้ผมถอนตัวจากเสน่ห์ของเธอไม่ได้อย่างแท้จริง ผมคงจะเป็นปีศาจตนแรกที่ไปหลงรักมนุษย์เข้าแน่ๆ แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมสัญญากับตัวผมเองว่า ผมขอแค่อยู่เคียงข้างกับเธอเท่านั้นก็พอ

“ตกลง ฉันจะพาเธอบินขึ้นฟ้า ถ้าเธอกลัวก็บอกฉันแล้วกัน”

“สิ่งตอบแทนที่ฉันให้ได้มีเพียงแค่ตัวฉันเท่านั้น แต่ถ้าเธอต้องการอย่างอื่นก็บอกฉันนะ ฉันจะหามาให้”

“ฉันไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้เป็นเพื่อนกับเธอหรอกนะ” สิ่งที่ผมพูดออกมานั้นทำให้ผมหน้าแดงขึ้นที่แก้มของทั้งสองข้างเล็กน้อย ไม่มีเพียงแค่ผมเท่านั้น ใบหน้าของเธอก็เช่นกัน ใบหน้าสีขาวดั่งหิมะของเธอก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ ขึ้นให้เห็น

“แท้ที่จริงแล้วปีศาจต้องการเพียงเท่านี้เหรอ”

“ปีศาจทุกตนน่ะอยากเป็นเพื่อนกับมนุษย์ มีเพียงแค่มนุษย์เท่านั้นแหล่ะที่หวาดกลัวปีศาจ ทำให้ปีศาจรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ในเมื่อมนุษย์กลัวพวกเรา งั้นเราก็ทำให้มนุษย์หวาดกลัวไปเลยก็แล้วกัน แต่ฉันก็ไม่ค่อยชอบวิธีนี้สักเท่าไหร่หรอกนะ”

ผมให้เธอขึ้นมานั่งอยู่บนหลังของผม ผมเริ่มกางปีกสีดำออก เริ่มบินอย่างช้าๆ เหมือนกับเครื่องบินเริ่มออกสตาร์ท ผมเริ่มบินสูงขึ้นสู่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าอันมีความสุขของเธอ ในตอนนี้ผมไม่คิดด้วยซ้ำไปว่าตัวเองเป็นปีศาจหรือมนุษย์ สิ่งที่ผมคิดอยู่ตอนนี้มีเพียงเรื่องของผมและเธอ ถึงผมจะพบเธอไม่นาน แต่ผมก็รู้สึกดีที่ได้พบกับเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่วิเศษที่สุดเท่าที่ผมเคยพบมา ไม่ว่าเธอจะเป็นมนุษย์หรือปีศาจ ของเพียงแค่ผมได้อยู่ข้างๆ เธอเท่านี้ผมก็พอใจมากแล้ว

หลังจากที่ผมพาเธอไปในที่ต่างๆ แล้ว ผมก็พาเธอกลับมายังห้องที่มีกระจกบานใหญ่ เธอกล่าวขอบคุณผมนับครั้งไม่ถ้วน นี่เป็นความสุขที่สุดแล้วที่ผมเคยได้รับมา

พระอาทิตย์กำลังจะส่องแสงสว่างให้กับมนุษย์อีกครั้ง

“ฉันคงต้องกลับแล้ว ทุกคืนฉันจะมาหาเธอ”

“ถ้าโลกนี้ไม่มีกลางวัน มีแต่กลางคืนเราคงจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเลยเนอะ”

“ฉันน่ะ ไม่ได้ไปไหน แต่อยู่ที่หัวใจของเธอมากกว่า” ผมเอานิ้วชี้สัมผัสกับหน้าอกด้านบนของเธอบริเวณหัวใจ

“ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป”

นั่นเป็นคำพูดก่อนที่ผมจะจากไปก่อนแสงสว่างจะปกคลุมทั่วราชอาณาจักร หลังจากนั้นเธอจะนอนในเวลากลางวัน และตื่นในเวลากลางคืนเป็นประจำ

จนวันหนึ่งที่ผมหายไป ไม่ได้ไปหาเธออยู่เป็นสัปดาห์ เธอเศร้าใจกับการหายตัวไปของผมมาก เธอร้องไห้อยู่ทุกวันที่ผมไม่มาหาเธอ เธอเฝ้าภาวนามาตลอดที่ผมหายไป เธอเสียใจมากที่ผมไม่บอกกล่าวอะไรกับเธอ

รุ่งเช้าของวันถัดมา

“ก๊อก ก๊อก”

เสียงประตูหน้าห้องของเธอดังขึ้น เธอค่อยๆเดินมาเปิดประตูให้กับผู้ที่ส่งเสียงอยู่ด้านนอก

“ขอประทานโทษนะครับคุณหนู ที่กระผมหายตัวไปซะเนิ่นนาน” ผมพูดให้กับเธอ พร้อมยิ้มกว้างให้

เมื่อเธอพบผม น้ำตาที่ผมได้เห็นแล้วครั้งหนึ่งก็เอ่อล้นออกมาจากด้วยตาอีกครั้ง ผมเล่าเรื่องราวที่ผมหายไปให้กับเธอฟัง

วันที่ผมไม่ได้ไปหาเธอนั้น ผมได้ตายจากโลกปีศาจไป เนื่องจากผมมีความรักให้กับผู้หญิงบนโลกมนุษย์ แต่เนื่องจากในโลกปีศาจผมได้ทำความดีความชอบไว้มาก ท่านราชาจึงให้ผมมาอยู่ในร่างของมนุษย์แทน

“ฉันมาทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้”

เธอส่งยิ้มให้ผม พร้อมน้ำใสๆ อุ่นๆจากดวงตาสีเขียวมรกตของเธอ

ผมใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาที่ไหลรินของเธอออกช้าๆ แล้วผมก็ค่อยๆบรรจบริมฝีปากของผมกดลงบนริมฝีปากของเธออย่างช้า

‘และนี่ ก็เป็นสัญลักษณ์แทนคำสัญญาของพวกเรา’