คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : -- 3 --
-3-
อืม
เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้น แพขนตาหนากระพริบถี่ ภาพตรงหน้าที่เห็นคือฮิคารุกับคาโอรุ ทามากิหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะส่งเสียงถามออกไป
“พวกนายพาฉันมาใช่มั้ย”
“อื้อ ใช่ แล้วรุ่นพี่ทามากิไม่ได้อยู่กับรุ่นพี่เคียวยะเหรอ” คาโอรุถาม ก่อนฮิคารุจะพูดขึ้นมาเหมือนกับว่าคาโอรุเดาเรื่องไม่ออกหรือไง
“ถ้าอยู่แล้วจะไปนั่งหมดสติตรงนั้นได้ไง”
“เอ๊ะ ฮิคารุ” แต่ก่อนที่ทั้งสองคนจะเถียงกันไปมากกว่านี้ ทามากิกลับเป็นฝ่ายชิงพูดขึ้นก่อน
“เปล่า พอดีเคียวยะมีแขก เลยกลับมาก่อน”
แต่แผลที่มือนั่น กับรอยเลือดบนเสื้อนั่นอีก ฮิคารุมองมือของทามากิ จนทามากิที่เห็นสายตาเหมือนอยากรู้ของอีกฝ่ายเลยตอบให้
“หกล้มนะ ฉันซุ่มซ่ามไปหน่อย” ทามากิก้มลงมองเสื้อผ้าชุดใหม่ของตัวเอง กับมือที่มีผ้าพันแผลอย่างดี คงมีคนมาทำให้ระหว่างที่เขาหลับ
“แต่..” ฮิคารุก็ยังอดที่จะสงสัยไม่ได้ แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบเมื่อคาโอรุมองหน้า
นั่นมันแผลเหมือนโดนอะไรบาดมากกว่า ไม่ใช่หกล้มแน่ๆ แล้วก็คงลึกมากพอดู ฮิคารุได้แต่คิดเพราะคงพูดอะไรต่อหน้าคาโอรุไม่ได้
“รุ่นพี่ทามากิทานอะไรหน่อยแล้วกัน พวกผมไม่กวนแล้ว” คาโอรุพูดจบก็ลากฮิคารุออกมาจากห้อง
รุ่นพี่ทามากิคงอยากอยู่คนเดียว
ในขณะที่อีกคน
เคียวยะกำลังนั่งมองหน้าหญิงสาวที่ลากเขามาเพื่อกินอาหารเช้า ทั้งๆที่ในใจเขาอยากไปหาทามากิจะแย่ หญิงสาวผมซอยสั้นเงยหน้ามามองเคียวยะแล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่าน้องชายของเธอกำลังทำท่ากระวนกระวาย อยากกลับขึ้นไปข้างบน
ภาพแบบนี้หาดูได้ยาก โดยเฉพาะเวลาที่มันเกิดขึ้นกับคนตรงหน้า
โอโทริ เคียวยะ
เพราะสำหรับโอโทริแล้ว ท่าทางแบบนี้ไม่สมควรจะเกิดขึ้นและยิ่งเป็นคนตรงหน้าแล้ว โอโทริ เคียวยะ มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเป็นอันขาด
แต่เพราะใครละ ถ้าไม่ใช่เด็กคนนั้น
สุโอ ทามากิ
รอยยิ้มสดใสกับแววตาเปล่งประกาย ที่คงจะครอบครองใจทั้งดวงของเคียวยะไว้เป็นแน่ คิดได้ดังนั้นเธอก็อดหัวเราะไม่ได้
“หัวเราะอะไรมิสะ” เคียวยะถามเมื่อจู่ๆคนตรงหน้าก็หัวเราะออกมา แต่มิสะเพียงแค่ปฏิเสธ
“เปล่า เอาน่าไม่ต้องทำท่าอย่างนั้น”
“แล้วตกลงมีอะไรก็พูดมา ฉันไมได้มีเวลามานั่งเฝ้าเธอทั้งวันหรอกนะ”
“อย่าซีเรียสจะได้มั้ย ที่มาวันนี้ฉันก็แค่จะมาขอความช่วยเหลือนิดหน่อย พอดีคุณพ่อจะจัดงานต้อนรับการกับมาของฉันทีนี้ดูเหมือนในงานจะมีหนุ่มๆมากเป็นพิเศษ เนื่องจากเป็นแขกของคุณพ่อที่ฉันอาจโดนยัดเยียดให้ไปเป็นคู่หมั้นของใครซักคน ฉันเลยกะว่าจะควงนายเข้างาน แขกของคุณพ่อจะได้เข้าไม่ถึงตัวฉัน” มิสะพูดจบก็ยิ้มกับแผนการของตัวเอง แต่เคียวยะกลับปฏิเสธทันควัน
“ฉันไม่นำเป็นต้องทำอย่างนั้น ไปละ” พอพูดจบก็ทำท่าว่าจะลุกถ้าไม่ได้อีกประโยคของมิสะที่เขาคิดว่าบางทีข้อเสนอก็เป็นที่น่าสนใจ
“ตั๋วเครื่องบินไปกลับฝรั่งเศส 2 ที่เป็นไง รับรองไม่มีใครรู้เรื่องนี้แน่นอน”
“ตกลง ขอให้เป็นตามที่พูดแล้วกัน” พอเคียวยะตอบตกลง มิสะก็ยิ้มกว้าง
“แต่นายไม่ต้องห่วง เพราะฉันขอยืมตัวนายแค่งานเดียว พอดีแซมติดธุระ คงมาไม่ทันงานนี้”
แซม...
แซดริก แซม ไทต์ ชื่อนี้ลอยเข้ามาในหัว ก่อนเคียวยะจะเริ่มพิจารณาผู้หญิงตรงหน้าใหม่อีกหน
เขาจำได้ว่าคนที่อีกฝ่ายพูดถึงคือประธานใหญ่ของบริษัท ไทต์ทาวน์ ที่ครอบครองธุรกิจส่งออกนำเข้าน้ำมันดิบแทบทั้งหมดของยุโรปและอเมริกา
แน่นอนว่านายคนนี้ภาษีดีกว่าแขกมากมายที่คุณอาเขยของเขาเชิญมาในงาน บางทีก็คงรวมถึงเขาด้วย
ยัยพี่สาวตัวดีคงร้ายใช่เล่น เพราะแซดริก แซม ไทต์ ไม่ใช่คนที่ใครอยากเข้าใกล้นัก
“เอ่อ คุณเคียวยะคะ คุณทามากิไม่ได้อยู่ที่ห้องค่ะ” แม่บ้านที่เขาสั่งให้ยกอาหารขึ้นไปให้ทามากิที่ห้องเดินมาบอก เคียวยะหันหน้าไปมองก่อนจะตอบ
“แล้วไปไหน”
“เอ่อ.. ไม่ทราบค่ะ ดิฉันหาจนทั่วแล้ว” อารมณ์ที่เหมือนจะเย็นๆของเคียวยะหายวับไป
“ทำงานประสาอะไร คนหายยังไม่รู้ตัวอีก” ก่อนที่เคียวยะจะตวาดไล่แม่บ้านที่ยืนอยู่ตรงหน้าไปมากกว่านี้ มิสะกลับไล่แม่บ้านคนนั้นไป แล้วหันมาพูดกับเคียวยะแทน
“ใจเย็นๆ ทามากิไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก”
“เธอรู้ได้ไง”
“ก็เผอิญว่าเด็กคนนั้นกลับไปแล้ว ซักพักแล้วละ คนของนายบอกฉันแล้ว”
“แล้วปล่อยให้ออกไปได้ยังไง ยิ่งไม่สบายอยู่๐ เคียวยะหัวเสีย
“นายไม่ได้สั่งห้ามไว้นี่นะ”
พอมิสะพูดจบเคียวยะก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วเดินออกไป แต่ก็ยังไม่วายได้ยินยัยพี่สาวตัวแสบพูดไล่หลังว่า
“อย่าลืมนะที่ตกลงกันไว้อาทิตย์นี้”
***
“คุณฮิคารุ คุณคาโอรุ มีคนมาหาค่ะ”
“ใครครับ” คาโอรุถามแม่บ้าน ก่อนที่แขกปริศนาคนนั้นจะเดินเข้ามา
“ฉันเองจ๊ะ”
“มิสะ !” ทั้งคาโอรุและฮิคารุพูดออกมาพร้อมกัน ก่อนจะพากันเข้าไปกอดมิสะคนละที
“กลับมาเมื่อไหร่นะ”
“ทำไมไม่เห็นบอกพวกเราเลย”
มิสะมองหน้าสองแฝดรุ่นน้องที่ยิงมาคนละคำถาม ก่อนจะตอบทีละคน
“ก็เพิ่งมาเมื่อเช้า นี่ก็เพิ่งไปหาเคียวยะมา แล้วก็ตรงมาหาพวกนายนั่นแหละ เอ๋ ว่าแต่เพื่อนของพวกนายอยู่ไหนละ”
“ใครละ” ฮิคารุถาม
“ก็ ทามากิไง ฉันว่าเขาน่าจะอยู่ที่นี่นะ”
“เธอรู้จักทามากิได้ไง” คาโอรุพูด เพรามิสะไม่เคยเจอทามากิด้วยซ้ำจะมารู้จักได้ยังไง
มิสะไปอิตาลีตอนพวกเขาอยู่ม.ต้นปีแรก แล้วรุ่นพี่ทามากิก็เพิ่งเข้ามาตอนพวกเขาอยู่ปีสาม มิสะจะรู้จักทามาได้ยังไง
“เรื่องของน้องชายสุดที่รักทั้งที ก็ต้องรู้เป็นธรรมดา”
“เธอรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอเนี้ย” ฮิคารุคราง ก่อนคาโอรุจะร้องอ้อเหมือนคนเพิ่งเข้าใจเรื่องราวต่างๆมากขึ้น
“งั้นเมื่อเช้ามิสะก็อยู่ที่บ้านรุ่นพี่เคียวยะ มิสะไปทำอะไรบ้างหรือเปล่า อย่างเช่นกอดกันอะไรอย่างเงี้ย”
“ก็หอมแก้ม” มิสะตอบยิ้มๆ
“ว่าแล้วเชียว รุ่นพี่ทามากิถึงมีสภาพแบบนั้น” จบคำพูดของคาโอรุ ฮิคารุก็เข้าใจเรื่องต่างๆก่อนจะพูดขึ้น
“เป็นใครก็คงเข้าใจผิด ปกติรุ่นพี่เคียวยะให้คนอื่นโดนตัวที่ไหน”
“เอาเหอะ บางทีสองคนนั้นอาจจะรู้ใจตัวเองบ้าง เอหรือว่ารู้แล้ว แต่ไม่ยอมพูด คราวนี้อาจจะทำให้สองคนนั้นพูดอะไรๆออกมาก็ได้นะ เพราะฉะนั้นพวกนายสองคนต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ไม่ต้องบอกใครทั้งนั้น” มิสะพูดเองเออเองเสร็จสรรพ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวกลับ ก่อนจะนึกขึ้นได้เลยหยิบการ์ดสองใบออกมาส่งให้
“สำหรับอาทิตย์นี้ รับรองสนุกแน่ มาให้ได้นะ”
การ์ดลวดลายสวยงามที่เป็นบัตรเชิญไปงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของมิสะ ใบแรกเขียนถึงชื่อของสองแฝด แต่อีกใบเป็นชื่อของ
สุโอ ทามากิ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น