คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -- 1 --
-1-
“เฮ้อ เสร็จซะที”เสียงบ่นออกมาจากปากชายหนุ่มร่างบาง พร้อมๆกับที่มือทั้งสองข้างถูกชูขึ้นไปบนอากาศเพื่อคลายความเมื่อย
ดวงตาสีม่วงคู่สวยถูกปิดลงภายใต้เปลือกตาบาง ยิ่งทำให้แพขนตาหนายิ่งเด่นชัด ผมสีทองที่ชื้นเหงื่อบ่งบอกว่าเจ้าตัวทุ่มเทกับงานนี้มากแค่ไหน ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดอะไรได้อีกประโยคก็มีมือปริศนามาคว้ามือทั้งสองข้างของร่างบางไว้ แล้วหมุนเก้าอี้ให้ร่างบางหันมาเผชิญหน้าก่อนจะพูดว่า
“ทามากิ นายทำงานหนักไปแล้วนะ ดูสิเหงื่อออกหมดอยู่ในห้องแอร์แท้ๆ”
“อะ..อ้าว เคียวยะ นายกลับไปแล้วนี่มาทำไมอีก”ทามากิถามพร้อมทำหน้างงๆ จะชักมือกลับ อีกฝ่ายกลับกุมไว้ไม่ยอมปล่อย แถมยังถือวิสาสะเอามืออีกข้างลูบเหงื่อบนใบหน้าออก
เคียวยะถอนหายใจยาว นี่ถ้าเขาไม่กลับมาคนตรงหน้าอยู่ดึกขนาดนี้เขาจะรู้มั้ยนะ ทั้งๆที่งานส่วนใหญ่เขาเอามาทำเองแท้ๆ แล้วทามากิเอางานพวกนี้มาจากไหนกัน โชคดีจริงๆที่วันนี้เขาลืมของไว้ในชมรม
“ฉันลืมของ แล้วนายละทำไมทำงานดึกขนาดนี้ นี่มันห้าทุ่มแล้วนะ”
พอโดนว่าอย่างนั้นทามากิเลยไม่รู้จะแก้ตัวยังไง อ้อมแอ้มตอบกลับไปเสียงเบาพร้อมทั้งหลบตา
“ก็..ก็นายทำงานอยู่คนเดียว ฉันแค่อยากช่วยแล้วงานพวกนี้ก็ต้องให้อาจารย์พรุ่งนี้แล้ว”
“ทำไมไม่บอกฉัน”
“นายงานเยอะแล้วนี่นาเคียวยะ แค่นี้เองฉันทำได้น่า”
ถึงร่างบางจะเถียงไปอย่างนั้นแต่ในใจก็อดกังวลลึกๆไม่ได้ว่าเคียวยะโกรธเหรอ แล้วเขาจะโกรธเราทำไมหรือว่าเป็นห่วง ทามากิส่ายหน้าให้กับความคิดสุดท้ายนั่น
“เฮ้อ” ฉันละเชื่อนายจริงๆทามากิ มีอะไรทำไมไม่บอกเขา เคียวยะถอนหายใจยาวก่อนจะฉุดร่างบางให้ลุกจากเก้าอี้ แต่เพราะร่างบางตั้งตัวไม่ทันเลยเซไปปะทะกับอกเคียวยะอย่างจัง ทามากิช้อนตาขึ้นมองแล้วพบว่าเคียวยะกำลังมองมาทางตนเช่นกันเลยขยับแขนจะผลักเคียวยะออก แต่เคียวยะกลับกอดร่างบางไว้แน่น
สัมผัสนุ่มนิ่มที่กอดอยู่กับกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายนี่มันทำให้เคียวยะโน้มหน้าเข้าไปใกล้โดยไม่รู้ตัว ทามากิหลับตาแน่น พร้อมๆกับที่รู้สึกถึงสัมผัสของอะไรบางอย่างบางเบาบนริมฝีปาก เมื่อเรียวปากของทั้งสองแตะกันลิ้นร้อนก็ล่วงล้ำเข้ามา ทามากิแทบทรงตัวไว้ไม่อยู่ยังดีที่เคียวยะกอดร่างเขาไว้แน่นไม่อย่างนั้นทามากิคงทรุดลงไปแล้ว อากาศที่มีอยู่รอบตัวก็ดูเหมือนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
จนเคียวยะถอนจูบออกทามากิก็ซบหน้าอยู่กับซอกคอของเคียวยะ เคียวยะรับรู้ถึงลมหายใจที่หอบน้อยๆของทามากิจนร่างบางเงยหน้ามามองนั่นแหละ ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อไปถึงใบหูก่อนจะพูดตะกุกตะกัก
“นะ..นะ..นาย”
“ขอโทษ กลับกันได้แล้ว” เมื่อกี้เขาทำอะไรลงไปนะ
เคียวยะลูบปากตัวเองเบาๆ แล้วไม่รอให้ทามากิพูดจบรีบลากตัวทามากิออกจากห้องแล้วขึ้นรถกลับบ้าน
*****
ทำไมจู่ๆเคียวยะถึงจูบเราละ
ร่างบางครุ่นคิดพร้อมๆกับเอามือลูบริมฝีปากนั่งเหม่อลอย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีคนมาทัก
“ทามากิ”
เฮือก!
“คะ..เคียวยะ”
“นายเป็นอะไร เรียกตั้งนานไม่ได้ยิน หืมม์” เคียวยะถามพร้อมกับเอาหน้าผากตัวเองมาชนกับทามากิ
และเพราะสัมผัสที่ชิดกันทำให้ทามากิรีบถดตัวออกห่างจากเคียวยะโดยอัตโนมัติ
“ไม่ ไม่เป็นไร นายจะมายุ่งกับฉันทำไม”
“เป็นอะไรไป” จะให้บอกว่าเพราะนายหรือไง เมื่อวานนายเพิ่งจูบฉันแท้ๆวันนี้ยังมาทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เคียวยะขมวดคิ้วกับท่าทางแปลกๆของทามากิ ก่อนจะจ้องตาทามากิ แต่ทามากิกลับเสหลบตาซะอย่างนั้น
“นายไม่ต้องมายุ่งกับฉัน น่ารำคาญ”เพราะถูกเซ้าซี้มากๆเข้าทามากิเลยเผลอตอบออกไปแบบนั้นแล้วก็มานึกขึ้นได้ว่าตัวเองพูดอะไรของไป จะขอโทษเคียวยะกลับพูดตัดหน้าแล้วเดินออกไป
“กินยาด้วยนะ นายเป็นไข้ ฉันไปละ”
ทามากิมองตามหลังร่างสูงของเคียวยะจนลับตาไป ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้แล้วหลับตาลง
“เราพูดอะไรออกไปนะ”
ก็อกๆ
แอด
“รุ่นพี่ทามากิมีคนให้ไปหาที่โรงยิมนะ”คาโอรุเดินมาบอกแล้วขอตัวเดินออกไป
ฮะ เรียกเขาเนี้ยนะ เอาเหอะไปก็ไป
ทามากิเดินออกจากห้องชมรมไปที่โรงยิม พอเดินไปถึงกลับไม่มีใครทามากิเลยเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
แก๊ง !
“ใครนะ”ทามากิส่งเสียงออกไปเพราะรู้ว่ามีคนอยู่แน่ๆแต่กลับเงียบ ไม่มีใครออกมาซักคนพอทามากิหันกลับไปอีกทางกลับมีมือใครบางคนมาปิดปากเอาไว้ พร้อมทั้งล็อคแขนสองข้างไว้ข้างหลัง
“อื้อๆ”
“ชู่ เงียบๆน่ารุ่นพี่ทามากิ”
ทามากิดิ้นจนหลุดออกมาเท้าก็ก้าวถอยหลังพร้อมพูดออกไป
“นายเป็นใคร เรียกฉันมาใช่มั้ย”
“แหม ถามเยอะจริง โทชิ ยามาเสะ ปี 1 ห้อง Aครับ”
“นายเป็นเพื่อนคาโอรุกับฮิคารุนี่ มีธุระอะไรกับฉัน”ทามากิถามพร้อมมองคนตรงหน้า แต่ระยะห่างก็มากพอที่เขาจะพอระวังตัวได้
“ผมชอบรุ่นพี่ ชอบมานานแล้วด้วย”
*****
“ผมชอบรุ่นพี่ทามากิ” โทชิพูดจบก็สาวเท้ามาใกล้ๆทามากิที่เผลอลืมตัวเลยถูกประชิดตัว โทชิยื่นหน้ามากระซิบข้างหูทามากิก่อนจะพูดซ้ำประโยคเดิม
“ผมชอบรุ่นพี่”
ทามากิตัวแข็งทื่อเมื่อริมฝีปากของโทชิขบเม้มบริเวณซอกคอ ทามากิผลักออกแต่คราวนี้กลับไม่เป็นผลสำเร็จ เลยออกแรงมากขึ้น จู่ๆทามากิก็รู้สึกมึนหัวขึ้นมา แรงที่ต่อต้านเลยหายไปดื้อๆ ฝ่ายโทชิเห็นทามากิไม่ขัดขืนอีกเลยได้ใจ ผลักทามากิติดกับกำแพงก่อนจะพยายามจูบทามากิแต่ทามากิเอียงหน้าหลบ โทชิเลยไซร้ซอกคอแทน มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อทามากิก่อนจะลูบไล้ลำตัวทามากิช้าๆ ปากก็กระซิบข้างหู
“ตัวรุ่นพี่นิ่มมากเลย”
ทามากิได้ยินแล้วขยะแขยง อยากจะขัดขืนแต่ทำไม่ได้ เพราะไม่มีแรงเลย อาจเป็นเพราะเขาไม่สบายอย่างที่เคียวยะบอกแน่ๆ
เคียวยะ นายมาช่วยฉันที
ปัง!!!
“ทำอะไรกันนะ” เคียวยะถีบประตูมา เห็นภาพตรงหน้าเขาแทบบ้า ไอบ้านั่นทำอะไรทามากินะ ดีนะที่เขาดันนึกห่วงทามากิขึ้นมา เห็นว่าไม่สบายและคิดว่าคงไม่ยอมกินข้าวกินยาแน่ๆเลยขอออกจากห้องประชุมก่อน ที่ไหนได้เจ้าตัวดันไม่อยู่ในห้องชมรมอย่างที่คิด เขาก็ตามหาซะทั่วกลัวเป็นลมยิ่งไม่สบายอยู่ เห็นเจ้าสองแฝดตัวแสบหัวเราะกันอยู่เลยเขาไปถาม กว่าจะซักได้ว่าทามากิอยู่ไหน แทบแย่ มัวแต่เล่นลิ้นอยู่นั่น
เห็นทามากิหน้าซีดๆ ตัวถูกดันติดกำแพง เขาเลยเดินไปด้านหลังกระชากเจ้าเด็กปี 1 ออกมาก่อนจะปล่อยหมัดออกไปเต็มหน้าเจ้านั่น ส่วนเจ้าแฝดสองคนนั่นที่ขอตามมาด้วยพอเห็นเจ้าเด็กปี 1 นั่นถูกเขาต่อยเลยช่วยกันซ้ำอีกหลายที ก่อนจะด่าเจ้านั่น
“โทชิ ใครให้นายทำอย่างนั้นกับรุ่นพี่ทามากิ หา !!!”
“อะไรของพวกนาย บ้าไปแล้วหรือไง แค่นิดๆหน่อยๆเอง”
“ฉันไม่น่าปล่อยรุ่นพี่ทามากิไว้กับนายเลย ให้ตายสิ” พอพวกมันสองคนพูดจบ
ก็เตะเจ้าเด็กนั่นอีกหลายที
“ฝีมือพวกนาย ฉันจะคิดบัญชีทีหลัง” เคียวยะพูดจบก็หันมามองหน้าทามากิที่ตอนนี้นั่งพิงกำแพงที่พื้น พอเขาคุกเข่าลงตรงหน้าเท่านั้นแหละ ทามากิก็เอื้อมสองแขนมากอดเขาไว้ แล้วเอาหน้ามาซุกที่ซอกคอ เคียวยะที่งงๆตอนแรกก็เอามือลูบหัวทามากิพร้อมกอดตอบ แล้วเคียวยะก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ซึมผ่านไหล่ พอจับร่างบางให้หันมามองหน้าถึงได้รู้ว่าทามากิกำลังร้องไห้
“คะ เคียวยะ ฉัน.. กลัว... ฮือออ”
“อืมๆ รู้แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”
นานเท่าไหร่ไม่รุ้ที่ทามากิร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป เคียวยะเลยอุ่มทามากิขึ้นมาก่อนจะโทรเรียกคนขับรถให้มารับ
******
“ทามากิ ตื่นมากินยาก่อน” เคียวยะปลุกทามากิให้ตื่นมากินยา ทามากิก็หลับไม่รุ้เรื่อง แถมยังพลิกตัวหลบไปอีกทางอีกต่างหาก
เคียวยะเลยเอายาใส่ปากตัวเองก่อนจะดื่มน้ำตาม แล้วจับตัวทามากิให้หันมา มือหนาช้อนคอทามากิขึ้นมาก่อนจะประกบปากตามไป ทามากิที่รู้สึกตัวว่ามีอะไรไหลผ่านคอลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะเห็นหน้าเคียวยะที่อยู่ใกล้แค่คืบ แถมตัวเองยังถูกเคียวยะจูบอยู่อีกต่างหาก เลยผลักเคียวยะออกก่อนจะถามทั้งๆที่หน้าตัวเองแดงไปถึงใบหู
“ทะ.. ทำอะไรของนาย”
“ก็ป้อนยา” ฝ่ายเคียวยะกลับตอบหน้าตาย ก่อนจะจ้องหน้าทามากินิ่งแล้วถามกลับ
“แล้ววันนี้นายไปโรงยิมทำไม” พอถูกถามกลับอย่างนั้นทามากิเลยตอบกลับไปเบาๆ
“เอ่อ คาโอรุบอกว่ามีคนเรียก แต่... แต่ฉันไม่ได้นัดหมอนั่นนไว้นะ”
เคียวยะมองหน้าทามากิ ดวงตาคู่นั้นหวั่นไหวบ่งบอกวาสเจ้าตัวกำลังกลัว ก่อนปากแดงๆนั่นจะขยับพูดอีกประโยค
“ฉัน.. ฉันพูดจริงๆนะ ฉัน..ฉันไม่รู้” พอทามากิพูดจบก็ก้มหน้าลง รู้ว่าเคียวยะโกรธแน่ ก็นิ่งซะขนาดนั้น ไม่โกรธก็บ้าแล้วที่เห็นเขาไปกอดจูบกับคนอื่น เอ๊ะ! แต่เคียวยะจะโกรธเราทำไมละ ยังไม่ทันที่ทามากิจะคิดไปถึงไหน เคียวยะที่เห็นรอยแดงที่หลังคอนั่น เลยเดินไปใกล้ร่างบางก่อนจะเอามือลูบเบาๆ
มือที่เย็นเฉียบของเคียวยะลูบไปที่หลังคอทามากิแผ่วเบา ก่อนจะโน้มใบหน้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากของเคียวยะสัมผัสที่รอยแดงนั่นซ้ำที่เดิมเหมือนต้องการจะลบมันออกไป ปลายลิ้นร้อนไล่วนเบาๆ ทามากิที่เจอสัมผัสนั้นอีกครั้งถึงกับตกใจ มือบางพยายามผลักออก น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ปล่อย ปล่อย” เคียวยะก้มลงกระซิบข้างใบหูแผ่วเบาจนทามากิยอมหยุด
“ฉันเอง อย่ากลัวนะ ทามากิ” เท่านั้นแหละ ร่างบางที่กำลังสั่นอยู่จึงหยุดลง เผลอช้อนตาขึ้นมองเคียวยะ เคียวยะเลยก้มหน้าลงจูบริมฝีปากนั้นบางเบา ก่อนสัมผัสแผ่วเบานั้นจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ทามากิหลับตาลงรับสัมผัสนั้น ซักพักเคียวยะจึงถอนจูบออก ก่อนจะลูบหัวทามากิเบาๆ
เคียวยะเช็ดตัวให้ทามากิก่อนจะส่งเสื้อผ้าตัวเองให้ทามากิเปลี่ยน ทามากิรับไปเปลี่ยนเสร็จก็เดินมาข้างหน้าเคียวยะ เคียวยะที่นั่งอยู่ปลายเตียงจับทามากิให้นั่งตักก่อนจะเอามือกอดเอวทามากิไว้หลวมๆ หน้าก็ซุกไปที่ซอกคอ ก่อนจะพูดที่ข้างหูทามากิ
“ทีหลังอย่าไปไหนมาไหนคนเดียว รู้มั้ย”
“อืม”
“นอนเถอะ” เคียวยะอุ้มทามากิมานอนที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ
“ฝันดี แล้วก็ ขอบคุณ” สัมผัสแผ่วเบาที่ข้างแก้ม ทำให้เคียวยะหันกลับไปด้านข้าง แต่ปรากฏว่าเจ้าของสัมผัสเมื่อครู่หันหลังให้เขา ทั้งๆที่เมื่อกี้เพิ่งบอกฝันดีอยู่เลยแท้ๆ
“เช่นกัน ทามากิ”
ความคิดเห็น