The Element

ฝัน (Dream)

--------- ห้อง 417 อาคารบี โรงเรียนแห่งเมืองเรจิเรีย ---------

“โปรดช่วยเราที” เสียงผู้หญิงดังก้องในห้องของผม

ผมสะดุ้งตื่นกลางดึก

“เสียงนี้อีกแล้วหรอ”

ผมคิด ผมยังไม่ลืมตา สักพักลมเย็นๆพัดมาปะทะกับใบหน้าของผม ผมเริ่มลืมตาและเอื้อมมือไป

“ออน”  ไฟในห้องก็เปิดขึ้นมา ทำให้เห็นบรรยากาศรอบตัวชัดเจนขึ้น

ประตูตรงระเบียงเปิดนี่เอง ผมคิด

“โคลส” ประตูเลื่อนมาปิด แต่ก็ยังทำให้เห็นแสงไฟริมทางเดินเป็นแนว ผมลุกขึ้น เอาหน้าแนบและมองออกไปนอกกระจกใส โรงเรียนยามค่ำคืนช่างเงียบสงบอย่างน่าประหลาดใจ ทั้งที่เวลากลางวันมันมีบรรยากาศแห่งความสนุกล้อมรอบ

พักนี้ ผมมักจะตื่นจากเสียงเรียกกลางดึกเป็นประจำ

“พรุ่งนี้วันทดสอบซะด้วยสิ” พลางจ้องมองดูมือตัวเอง พร้อมกับกรีดนิ้วมือเป็นวงเข้าหาตัวเอง ลมหมุนก็เกิดขึ้นมาบนมือ ผมเฝ้ามองมัน ลมหมุนวนอยู่ชั่วครู่ ก็หายไปในอากาศ ผมเดินกลับมาที่เตียงและล้มตัวเองลงนอนอีกครั้ง “ออฟ” สิ้นเสียง ไฟในห้องก็ดับลง

“แซ่ก แซ่ก แซ่ก”

ผมลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองอยู่กลางป่าที่มืดมิด ต้นหญ้าขึ้นสูงท่วมหัว ผมรีบลุกขึ้นยืน พร้อมกับมองไปรอบๆ มีแต่ต้นไม้ใหญ่ รูปร่างเป็นหนามแหลมบ้าง เป็นคมมีดบ้าง ผมขยับเท้าเพื่อยืนให้มั่น แต่ใบหญ้าคมกริบบาดขาเลือดไหลซิบๆ ผมกัดปากตัวเองไม่ให้ร้องเสียงดังออกมา

“กี้” ผมได้ยินเสียงสัตว์ร้องดังและเข้ามาใกล้ เพียงอึดใจ เลือดผมก็ไหลออกมาข้างแก้มช้าๆ เลือดอุ่นไหลลงตามใบหน้าและหยดลง ผมอยู่ในสภาพที่ขยับตัวไม่ได้ “กี้” เสียงร้องดังขึ้นอีกรอบ แต่คราวนี้มันใกล้กว่าเดิม ผมเอื้อมมือคว้าสิ่งที่ผมเห็น ขนฟูนิ่มถูกผมจับอยู่ในมือจนแน่น สัตว์ตัวนั้นขยับไปมา พร้อมกับกางเล็บ “กี้ดดดดดดดด” มันร้องดังในลำคอ ผมตกใจแต่ยังไม่ปล่อยมือ มันสะบัดตัวอย่างแรงอีกรอบ จนมันหลุดมือผมไปได้ มันหมุนตัวกลับลงมายืนบนพื้นหญ้า เผชิญหน้ากับผม สีเขียวมรกตของมันทำให้ผมสะดุดตามาก พลางนึกในใจ ถึงชื่อของมัน ไม่ทันไร มันก็พุ่งกระโจนมาพร้อมกรงเล็บเข้าที่หน้าอก

“ยอมรับมันเถอะ มันเป็นชะตาของเจ้า” สิ้นเสียงผู้หญิงคนเดิม ผมก็ลุกขึ้นพรวด หายใจหอบ เหงื่อไหลเต็มตัว

“ฝันหรอเนี่ย” ผมชำเลืองมองไปที่นาฬิกา ตัวเลขดิจิตอลบอกเวลา 05.49 มันก่อนเวลาที่ผมจะตื่นไปเกือบชั่วโมง แต่ผมคงนอนไม่หลับแล้ว ผมลุกขึ้นมา ไฟในห้องสว่างขึ้นตามเสียงผม

“อาบน้ำดีกว่าเรา”

เมื่อผมถอดเสื้อ ผมเห็นรอยกรงเล็บบนหน้าอก ไม่ใช่รอยสดๆ แต่เป็นเหมือนรอยแผลเป็น แต่สักพักมันก็จางหายไปเอง

“ตาฝาดแน่เลยเรา ” ผมอุทานและจึงเข้าไปอาบน้ำ

--------- โรงอาหาร โรงเรียนแห่งเมืองเรจิเรีย ---------

“ปิ๊ป” ผมกดเลือกเมนูอาหาร เซท ซีไป เมนูนี้เป็นของโปรดของผมเลย ข้าวสวยกับปลาย่างร้อน พร้อมซุปใส เหมาะกับการเริ่มต้นวันใหม่ แต่ในใจก็ยังกังวลเป็นรอยกรงเล็บ เสียงผู้หญิงในหัว และความฝันของเมื่อคืน

“ไง ไซเฟอร์ เมนูเดิมอีกแหละ ไม่เบื่อบ้างหรือไง” เสียงของไรกัสทักทายผมตามปกติ “นายเนี่ยน้า มีอาหารดีๆตั้งเยอะ กินแค่ปลา” ไรกัสเดินผ่านผมไป พร้อมกดเมนูอาหารพิเศษ เซท เอ ซึ่งเป็นเมนูที่ราคาสูงมาก แต่สำหรับไรกัส ลูกชายของเจ้าของธุรกิจส่งออกสินค้าเวทมนตร์อันดับหนึ่งของประเทศ คงเป็นแค่ของราคาถูก

“นายไรกัส ถึงนายจะกินของดีมากกว่านี้ นายก็เรียนเก่งสู้ไซเฟอร์ไม่ได้หรอกน่า ชั้นเอาชุดสลัดดีกว่า” แคทลินเดินตามไรกัสมาติด

ผมรอทั้งสองคนได้อาหารแล้ว จึงเดินมานั่งที่โต๊ะพร้อมกัน ไรกัสเริ่มสวาปามอาหารของเขาทันทีที่ก้นถึงเก้าอี้

“คนของตระกูลนายมาเห็นคงตกใจว่า คุณหนูของอาร์คอินดัสทรี รับประทานอาหารอย่างกับ.... ” 

“หุปปากไปเลย ยัยแมวบ้า” แคทลินยังไม่ทันจะจบประโยค ไรกัสก็สวนทันที

“นายไรกัส อาร์ค กรุณาใช้ถ้อยคำสุภาพด้วยคะ” แคทลินจ้องสายตาไปที่ไรกัส แต่ไรกัสก็ไม่ได้หยุดกินแค่อย่างใด

“เอาน่า แคท รีบกินเถอะ เดี้ยวจะไปไม่ทันนะ” ผมบอกแคทก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่

“ก็ได้จ้ะ” แคทหันมายิ้ม และเริ่มจัดการกับสลัดของเธอ ผมยิ้มตอบ

หลังจากจัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ผมก็เริ่มเดินไปห้องเรียนพร้อมกับทั้งคู่ เวลาที่เดินกับไรกัสและแคทลินนั้น มักจะมีสายตาจับจ้องมาตลอด เพราะทั้งสองคนเป็นลูกของตระกูลใหญ่ของเมืองเรจิเรีย

ไรกัสเป็นเด็กหนุ่มที่สูงและก่ำย่ำกว่าคนทั่วไป กล้ามเนื้อของเขาถูกฝึกมาอย่างดีจากทักษะการต่อสู้ของตระกูล สาวๆมักจะมองไรกัสตาเป็นมันเสมอ และคิดว่าอยากตกเป็นของชายหนุ่มแห่งตระกูลอาร์ค

ส่วนแคทลิน เด็กหญิงที่มาพร้อมความสง่า กล้าพุ่งชนกับปัญหา ผมยาวสีทองของเธอสามารถสะกดทุกสายตา ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง นอกจากนั้น เธอยังชำนาญการเล่นไวโอลินเป็นอย่างมาก

และผม ก็เป็นแค่คนธรรมดา อย่างน้อยตอนนี้ผมก็เชื่อมั่นอย่างนั้นนะ

--------- ห้องเรียนของผม โรงเรียนแห่งเมืองเรจิเรีย ---------

“นั่งที่ได้แล้วจ้ะ นักเรียน” อลิสซ่า อาจารย์ประจำชั้นพูดเมื่อเดินเข้ามาในห้อง

“พร้อมกันหรือยังจ้ะ ทุกคน”

ใช่แล้วครับ วันนี้คือวันทดสอบ ซึ่งเป็นวันที่จะทดสอบเหล่านักเรียนว่าพลังเวทของตนเองสังกัดอยู่ธาตุใด เท่าที่ผมรู้ ปัจจุบันมีทั้งหมด 8 ธาตุ คือ แสงสว่าง ความมืด ดิน น้ำ ลม ไฟ น้ำแข็ง และสายฟ้า การทดสอบจะทำให้เรารู้ว่าเราควรฝึกฝนแบบไหนจึงจะเหมาะกับตัวเองที่สุด

“ใจเย็นนะจ้ะ ไม่ต้องกังวลไปน้า” อลิสซ่ายิ้มให้กับนักเรียนทุกคน

“จารย์ลิสจัง น่ารักจังเลยฮ๊าฟฟฟฟ” นักเรียนชายในห้องเกือบทุกคนพูดออกมาเกือบจะพร้อมกัน

“ดีมากเลยจ้าทุกคน” อลิสซ่าพูดและหันมามอง “ไรกัสกับไซเฟอร์เนี่ย ไม่ตกหลุมเวทของอาจารย์เลยนะ”

“แน่นอนครับ อุปกรณ์ของอาร์คอินดัสทรี สามารถป้องกันเวททั่วไปได้ระดับหนึ่งและก็สามารถป้องกันคนที่อยู่ข้างได้ด้วยนะครับ” ไรกัสอวดอุปกรณ์ของตนเอง พร้อมเอามือมาแตะบ่าของผม

“แต่ว่า เวทของอาจารย์ก็ไม่ธรรมดานะคะ ร่ายเฉพาะเพศเสียด้วย” แคทลินพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“แม้ แม้ ไม่ใช่หรอกจ้ะ มันเป็นเพราะเสน่ห์ของอาจารย์ต่างหาก จริงมั้ยจ้ะ ทุกคน” อลิสซ่ายังคงไม่หยุดใช้เวทของเธอ

“จริงครับ จารย์ลิสจัง” เสียงเด็กหนุ่มดังตอบ

“เห็นมั้ยจ้ะ มิสคาโรซี่” อาจารย์แซวแคทลินอย่างต่อเนื่อง

“วันนี้ ไม่มีการเรียนนะจ้ะ อีก 1 ชั่วโมง ขอให้นักเรียนทุกคนไปพร้อมกันที่ห้องทดสอบนะจ้ะ ลิสจังไปก่อนนะจ้ะ” พออลิสซ่าเดินออกจากห้องไป เหล่าเด็กหนุ่มในห้องก็หลุดจากเวทของเธอทันที

“สมเป็นอาจารย์อลิสซ่าเลยนะเนี่ย” แคทลินกล่าว “เห็นเล่นๆแบบนั้น เก่งชะมัดเลย ชั้นอยากเป็นแบบอาจารย์จังเลย”

“อย่างเธอ คงติดที่ตรงนี้มากกว่าที่เป็นแบบลิสจังไม่ได้นะ” ไรกัสจิ้มไปที่หน้าอกของแคทลิน

“ตูมมมมมมมม” สิ้นเสียงไรกัสก็โดนแคทลินซัดลงไปกับพื้น

ผมยิ้มและหัวเราะ พลางดึงตัวไรกัสขึ้นมาจากพื้น “เวทเธอแรงจังเลย แคท เอาซะอุปกรณ์ของไรกัสทำงานไม่ทันเลย”

“ยิ้มได้สักทีนะ ไซ การทดสอบไม่มีไรหรอกน่า” แคทลินยักคิ้วให้ไรกัส ผู้ร่วมแผนการที่จะทำให้ผมผ่อนคลาย

ถึงผมจะไม่ได้บอกไรกัสและแคทลินว่าผมกังวลเรื่องอะไร แต่ทั้งคู่ก็มักจะสัมผัสได้เสมอว่าผมกำลังเครียดอยู่ เพียงแต่ว่าครั้งนี้ ทั้งคู่เดาผิดว่าผมเครียดกับการทดสอบ แต่จริงๆแล้วผมกำลังเครียดเรื่องอื่นมากกว่า

--------- โปรดติดตามตอนต่อไป ---------