สงครามสองภพ

ลำดับตอนที่ #1 : ความฝัน

               เซบาสเตียนเดินไปเดินมาในสวนแห่งนี้นานแล้ว สวนที่เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน ช่างสวยงามเสียจริง เขาคิด มวลพฤกษชาติโผล่ขึ้นมาเหนือดินและอยู่กันเป็นกลุ่มอย่างแน่นหนา เหล่าแมลงพากันมาดอมดมดูดน้ำหวาน เขาเหลียวซ้ายแลขวาพลางมองหาบุคคลที่เขาคุ้นเคยเพื่อหวังที่จะสอบถามว่าที่แห่งนี้คือที่ไหน 
              
               "นั่นไงมีคนอยู่ตรงนั้นจริงๆด้วย" เขาว่าพลางวิ่งไปหาบุคคลผู้นั้น เขาหยุดลงตรงหน้าของเธอหรือนาย
               
               "อุ๊ย ท่าน... ท่านเป็นใครกันทำไมจึงมาอยู่ที่นี่ได้" เจ้าของร่างนั้นกล่าว เซบาสเตียนรู้ได้ทันทีว่าเป็นผู้หญิง ด้วยน้ำเสียงอันไพเราะของนางนั้น
              
               "ข้าชื่อเซบาสเตียนมาจาก ดินแดนแห่งพ่อมดนามว่าเอคเธลิออน" เขากล่าว
               
               "ว่าอะไรนะ ท่าน... ท่าน... ท่านมาจากดินแดนพ่อมดหรอกหรือ แล้วทำไมท่านถึงมาเตร็ดเตร่อยู่ในที่แห่งนี้ได้ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของพวกพ่อมดนะ หากว่ามีคนพบท่านล่ะก็ ท่านอาจตายได้" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย
              
               "ข้าไม่เข้าใจ ทำไมข้าถึงต้องตายด้วย ที่นี่เป็นที่ต้องห้ามอย่างนั้นหรือ"
              
               "ท่านคงไม่เข้าใจจริงๆ เชื่อข้าเถอะท่านรีบหนีไปก่อนดีกว่า ถ้าหากพวกผู้คุ้มกฎแม่มดมาพบท่านล่ะก็..."
              
               "นี่ล่ะคือเหตุผลที่ข้ามาหาท่าน ข้าอยากถามว่าทางออกจากที่แห่งนี้อยู่ที่ไหน ข้าจะได้ออกไป"
               
               "ขอโทษทีข้าไม่รู้ ข้า... ข้าไม่เคยออกจากแดนแห่งนี้เลย" เธอเสียใจ "ข้าไม่อยากเห็นใครตายลงต่อหน้าต่อตาข้าโดยฝีมือของพวกนาง"
              
               "พวกนางหรือ พวกไหนกันล่ะ"
              
               "พวกผู้คุ้มกฎยังไงล่ะ พวกนางจงเกลียดจงชังเหล่าพ่อมดมากถ้าหากว่าพวกนางเจอท่านล่ะก็..." เธอหยุดลงสีหน้าตกตะลึงปรากฎชัดอยู่บนใบหน้า
              
               "เจ้า... เจ้าเป็นอะไรไปน่ะบอกข้าสิ"
               
               "ท่านรีบหนีไปเร็ว พวกนาง...พวกนางกำลังมาแล้วข้ารู้ได้" เธอร้อนรน รีบเร่งให้เซบาสเตียนออกไปจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด
              
               "ข้าไม่รู้นี่ว่าจะออกไปทางไหน เจ้าบอกข้าไม่ได้หรือ" เขาอ้อนวอน "ข้าไม่อยากตายตอนนี้" 
              
               เธอเสียใจแล้วร้องไห้ออกมา
              
              "ข้าไม่รู้จริงๆ" เธอสะอึกสะอื้น "ข้าไม่อยากเห็นใคร... ใครตายอีกแล้ว ข้า..."
              
              "ก็ได้ข้าจะไปตามทางของข้าเองแต่ก่อนจะไปข้าขอรู้นามของเจ้ากอ่นได้หรือไม่" เขาเอ่ยไม่รู้ว่าเขามีใจให้กับนางไปตั้งแต่เมื่อไหร่
              
              "ข้าชื่อเซลีน... ท่าน ... โอไม่นะ" เธอร้องออกมา "พวกนางมาแล้ว...พวกนาง..."
             
              "อยู่ข้างหลังเจ้าไงล่ะเซลีน" เสียงหนึ่งปรากฎขึ้นข้างหลังของเธอ "ไม่น่าเชื่อ บุตรีแห่งวาดูรินคิดเป็นกบฎต่อพระมารดา แอบคบหากับศัตรู" หนึ่งในพวกนางกล่าวอย่างเย็นชา เสียงแหบแห้งนั้นฟังดูน่าขนลุก
              
              "ไม่ใช่นะท่านผู้นี้บังเอิญมาเจอกับข้าที่นี่เองต่างหาก" เซลีนร้อง "โอ ได้โปรดเถอะท่านฟิเดเลียอย่านำเรื่องนี้ไปฟ้องเสด็จแม่เลย ข้าขอร้อง" 
             
              "เอายังไงดีล่ะมิราล่า" ฟิเดเลียกล่าว เธอยิ้มอย่างมีเลศนัยให้มิราล่า
              
              "ข้าว่าต้องลองถามเจ้าหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนั้นดีกว่า" นางชี้ไปยังเซบาสเตียน
              
              "ข้า... ข้าไม่รู้... แต่เป็นอย่างที่เซ... เอ่อ นางผู้นั้นพูดออกมาจริงๆ" เขากล่าว เหงื่อความกลัวไหลออกมา
              
              มิราล่ากับฟิเดเลียยิ้มใส่กัน
             
              "เจ้าโกหก" ฟิเดเลียว่า "ไม่อย่างนั้นเจ้าจะรู้ชื่อของหล่อนได้ยังไง"
              
              "ข้าคงเชื่อไม่ได้หรอกนะ แม้ว่าใจข้าก็อยากเชื่ออยู่เหมือนกัน นิดๆนะ" มิราล่าหัวเราะอย่างเย็นชา ก่อนที่จะพูดว่า
             
              "พ่อมดมาเตร็ดเตร่ในแดนแม่มด เออนี่ฟิเดเลีย โทษมีว่าอย่างไรนะ" นางถามทั้งๆที่นางรู้อยู่เต็มอก
             
              "แหมๆๆ เจ้านี่ขี้ลืมจังนะ โทษของมันก็คือ ประหารยังไงล่ะ"
             
              "งั้นหรือ คนนี้ข้าขอก็แล้วกัน ข้าอยากเชือดหนุ่มหล่อๆเสียด้วยสิ" มิราล่าเอ่ยขณะเดินเข้าไปใกล้ๆเซบาสเตียน ซึ่งเขายังคงยืนรากงอกอยู่ตรงนั้น ไม่รู้เพราะอะไรขาของเขาจึงไม่ยอมทำงาน
             
              "ไม่ได้นะ" เซลีนร้อง "ท่านไม่มีสิทธิ์ประหารนักโทษที่นี่ เสด็จแม่ตั้งกฎเอาไว้อย่างนั้น"
             
              มิราล่าถอนหายใจก่อนที่จะพูดออกมาว่า
              
              "เสด็จแม่ของเจ้าอนุญาตให้ข้าประหารนักโทษได้ทันทีเมื่อพบ ถ้าเจ้าไม่เชื่อไว้รอข้าเชือดเจ้านี่ก่อนแล้วไปถามกับข้าไหมล่ะ"
              
              เซลีนอึกอัก เธอหมดปัญญาแล้วที่จะหาทางที่จะช่วยให้เซบาสเตียนรอดพ้นจากการประหารของมิราล่าได้
              
              "เอาล่ะ พ่อหนุ่ม ระลึกถึงดินแดนของเจ้าซะ เอคเธลิออนดินแดนโสมม" นางกล่าวเล็บของลูบไล้ไปตามคางของเซบาสเตียน แม้ว่าใบหน้าของนางจะสวยงามเพียงใดสัมผัสของนางนั้นกลับตรงข้ามยิ่งกว่า สัมผัสแห่งความโหดร้าย โฉดชั่วจนตัวเซบาสเตียนรู้สึกขยะแขยง
             
              "อย่าเอามือสกปรกโสโครกมาแตะต้องตัวข้านะ!" เขาตะโกน มือขวาของเขาปัดมือของนางอย่างแรง 
             
              "ไอ้นี่!" นางตะคอกมือขวาของนางจับของของเซบาสเตียนแล้วยกเขาขึ้นไปในอากาศ เซบาสเตียนรู้สึดอึดอัดจนไม่สามารถพูดออกมาได้ มือของเขาจับอยู่รอบมือของนาง นิ้วทั้งสิบพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะแกะมือของมิราล่าให้ออก แต่ไร้ผล นางเหวี่ยงร่างของเขาไปบนพื้นหญ้า ความเจ็บปวดเข้ามาสู่ร่างกายของเขาทันที 
             
             "เอาล่ะ เตรียมตัวตายได้แล้ว" มิราล่ากล่าว 
            
             "ไม่นะ!" เซลีนร้อง เธอวิ่งไปหาเซบาสเตียนอย่างรวดเร็ว
             
             "จับนางไว้! ฟิเดเลีย" มิราล่าตะคอก ฟิเดเลียทำตามอย่างรวดเร็วเช่นกัน วินาทีนั้นเซลีนยืนนิ่งไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ 
             
             "ได้โปรดเถอะ ท่านมิราล่า" เซลีนร้อง "ได้โปรดอย่าประหารเขา ข้า... ข้า... "
             
             "ข้าไม่อยากเสียเวลากับเจ้าอีกแล้วเซลีน เราจะกลับวังทันทีที่ประหารเจ้านี่เสร็จ ข้าจะราบงานทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่วันนี้ให้ท่านวาดูรินทราบ"
             
             "ไม่นะ ได้โปรดเถอะ" เซลีนสะอึกอื้น น้ำตาพรั่งพรูออกมาจากดวงตาอันสวยงามของหล่อน

             "ฟิเดเลียหุปปากนางซะ!" มิราล่าตะคอก ฟิเดเลียยกมือขึ้นไปในอากาศ ขยำมือไปมาอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นจึงสบัดไปทางเซลีน และวินาทีนั้น เธอล้มลงอย่างไร้สติ
             
             "ไม่นะ!" เซบาสเตียนร้อง "พวกแก... พวกแกฆ่าเธอ" โทสะของเขาปะทุขึ้นภายใจสมอง

             "อย่าเข้าใจผิดสิ นางแค่สลบไปเท่านั้น คนที่จะถูกข้าฆ่าคือเจ้าต่างหาก ไอ้พ่อมดโง่!" นางตะคอกอีกครั้ง "ตายซะเถอะ!"

             เท่าที่เซบาสเตียนเห็นได้ แสงสีแดงสว่างเจิดจ้าขึ้นมาทันที แสงนั้นสว่างจนเขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งอื่นๆรอบๆตัวได้ แม้แต่เซลีนเองก็ตาม แสงนั้นกรีดลึกเข้าไปในร่างกายของเขา เข้าเส้นเลือด เข้าถึงขั้วหัวใจ และในวินาทีนั้นเองเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อไหลเต็มหลังและใบหน้า เขาหายใจหอบถี่ ก่อนที่จะใช้มือปาดเหงื่อบนใบหน้า แล้วล้มตัวลงนอน

             "ก็แค่ความฝันล่ะน่า" เขากล่าว ถึงแม้ว่าเขาไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่ก็ตาม