ขอซิ่งไปชิ่งรัก

ลำดับตอนที่ #1 : รักแรกพบ

'ไหน ๆ แกก็จบ ม.ต้น แล้ว ย้ายมาอยู่กับพี่เถอะน่ะ'
-ผมไม่ย้าย-
'ทำไมแกไม่ย้ายมาอยู่โรงเรียนพี่ล่ะ'
-ผู้หญิงไม่สวย-
'แกรู้ได้ไง'
-ดูจากพี่ซิ-
-*-
.......

"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้หล่ะ" ฉันเล่าเรื่องที่คุยกับน้องให้เพื่อน ๆ ฟัง
"สุดท้ายแกก็ตามใจน้องใช่มะ" 
(-_-) ( _ _ ) (-_-) ( _ _ )
"ฟังเหตุผลของน้องแกแล้วเล่นเอาฉันเครียดเลย"
"บีเอ็ม  น่าหวาน ๆ หุ่นดี ๆ อย่างแก เค้าไม่เรียกว่าสวยแล้วเรียกว่าอะไรฮะ"
"ฉันเห็นด้วย แกเป็นถึง 'เบล' หนึ่งใน Princess เชียวนะ"
ใช่  คนทั้งโรงเรียนเค้าก้รู้ว่าฉันสวยแค่ไหนไม่งั้นฉันคงไม่ใช่ 'เบล' หนึ่งในบรรดาเจ้าหญิงทั้งหลายหรอก
"จะว่าไปแล้วฉันก็ยังสงสัยอ่ะ  ว่าที่  St.เบียลพอท นอกจากผู้หญิงสวยแล้ว ยังจะมีอะไรที่ดีกว่า St.เวสเคต  ของเราอีก  อะไรกันนะ..ที่ทำให้น้องฉันไม่ยอมย้ายมาที่นี่"
"งั้นแกก็ต้องไปดูให้เห็นกับตา"  อิน
"ไปดู ? "
"ใช่ เดี๋ยวพวกเราไปเป็นเพื่อน"  ไอ
"พวกแกแน่ใจนะว่าไปช่วยฉัน ไม่ใช่ไปส่องผู้ชายน่ะ" ฉันรู้นะว่าพวกแกคิดอะรัยกันอยู่
"แหม ไม่ต้องไปส่องไกลถึงนั่นหรอก รุ่นน้องเราปีนี้ก็มีให้ส่องออกเยอะแยะ เนอะ"  เฟส
"ใช่ ๆ อย่างน้องคนนั้นน่ะ  น่ารักจังเลย"  ไม่ทันไรก็จะกินเด็กซะแล้วเพื่อนฉัน    ฉันขอแนะนำตัวก่อนดีกว่า
ฉันชื่อ บีเอ็ม อยู่เกรด 11  St.เวสเคต  ที่เพื่อนฉันบอกว่าฉันเป็นหนึ่งใน Princess ก็ต้องขออธิบายก่อนนะค่ะ  คือว่าเมื่อปีที่แล้วฝ่ายประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนฉันอยากจะเรียกเรตติ้งคืนจากฝ่ายกิจกรรม
ยัยลูกท้อ ซึ่งเป็นเลขาฝ่ายประชาสัมพันธ์ก็ผุดไอเดียเรื่อง การจัดอันดับหนุ่ม-สาว สวยหล่อ ของโรงเรียน ขึ้นมา และเรียกงานนี้ว่า Prince&Princess Of  St.Wescest  ก่อนวันงานมีการติดประกาศรายผู้ที่ผ่านการคัดเลือก
ให้เป็น Prince&Princess  เพื่อที่จะให้คนทั้งโรงเรียนเตรียมเลือกตำแหน่งที่คิดว่าเหมาะสมที่สุด ซึ่งเป็นชื่อของเจ้าหญิงในเทพนิยายให้ในวันงานจริง  พอฉันไปดูรายชื่อที่บอร์ดก็แทบจะลมจับ  ก็เพราะว่ามันมีชื่อฉันอยู่ด้วย
ฉันเองไม่เท่าไหร่หรอก  แต่ยัยเชล เพื่อนสนิทฉันนี่ซิของขึ้น  มันบุกไปอาละวาดที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ จนยัยลูกท้อต้องร้องห่มร้องไห้  เมื่อถึงวันงานคนทั้งโรงเรียนก็ลงคะแนนเลือกตำแหน่งให้บรรดาเจ้าหญิง เจ้าชาย ทั้งหลาย
ทั้งที่เต็มใจและไม่เต็มใจ ( ฉันกับยัยเชล ) เชลได้ตำแหน่งสโนไวท์  เจ้าชายของมัน คือ พี่แบงค์  ฉันล่ะอิจฉาชะมัด ถ้าได้คู่กับคนหล่อ ๆ เท่ ๆ ยังงั้น ฉันก็ยอมนะ ตำแหน่งของฉันคือ เบล เจ้าหญิงเรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูร 
ส่วนอีตาเจ้าชายอสูร  ซึ่งมันเป็นอสูรของแท้ในสายตาฉัน  จะไม่ขอพูดถึงล่ะกัน  แต่ถ้าอยากรู้ต้องอ่านต่อนะค่ะ  ส่วนกระแสตอบรับของงานนี้เรียกได้ว่าดีเกินคาด ฝ่ายประชาสัมพันธ์เลยได้หน้าไปเต็ม ๆ

ห้องเรียน
"งั้น เดี๋ยวพวกเราค่อยไปแถวเวสเคตกันตอนหลังเลิกเรียนแล้วกันนะ"
"วันนี้เลยเหรอ" ฉันว่ามันเร็วไปมั้ง
"แล้วแกจะไปวันไหนอีกล่ะย๊ะ" เฟสหันมาแยกเขี้ยวใส่ฉัน
"สรุป วันนี้หลังเลิกเรียน โอเค๊" อินสรุป
"ถ้าคุยกันเสร็จแล้ว ก็รีบลุกไปจากโต๊ะฉันซะซิ"
เฮือกกกก  เจ้าที่มาทวงที่คืนแล้ว
ฉันกับเชลหันกลับมาที่โต๊ะของตัวเอง ส่วนคนอื่น ๆ ต่างก็แยกย้ายกันกลับที่
"บีเอ็ม  แกถามมันหน่อยสิ ว่าทำไมต้องมานั่งตรงนี้ด้วย" เชลกระซิบข้างหูฉัน
"แกถามดิ" ฉันยังไม่อยากมีเรื่องกับหัวหน้าห้อง
"งั้น ไม่ต้องถาม" เป็นความคิดที่ดี 
บุคคลที่เราพูดถึง คือ ฟูจิ ไอ้หัวหน้าห้องของเราเอง ตั้งแต่มันกับคู่หูย้ายมานั่งหลังด้านหลัง  พวกฉันก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบอยู่ตลอดเวลา เพราะเมื่อก่อนตอนม.ต้น เราเคยมีปัญหากันก็เลยต่างคนต่างอยู่
ถึงแม้ว่าเรื่องราวมันจะผ่านมาหลายปี  และพวกเราเองก็เข้าใจกันแล้ว  แต่ฉันกับฟูจิก็ยังต่างคนต่างอยู่   พอรู้ว่าปีนี้ไอ้เจ้าพวกนั้นมันย้ายมานั่งด้านหลัง  ฉันก็เลยอดแปลกใจไม่ได้
ฟูจิเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากในโรงเรียน  ถึงแม้การเรียนจะไม่ดีเลิศ   แต่ถ้าหากเป็นเรื่องของอำนาจและการต่อสู้  บอกได้คำเดียว หมอนี่ชนะเลิศแน่นอน  เพื่อนในกลุ่มของเค้าหรือ บรรดาโจทก์เก่าของฉัน
ได้แก่   ลาส   คู่หูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เจ้าของตำแหน่งเจ้าชายของซินเดอร์เรล่า   ลาสเป็นผู้ชายที่หล่อมากถึงมากที่สุด    มีแฟนคลับเป็นของตัวเอง ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นพวกรุ่นน้อง  ที่วัน ๆ ไม่มีอะไรทำกัน
ซิด  หนุ่มเท่  หน้าตาคมเข้มบวกกับส่วนสูงที่โดดเด่น ทำให้หมอนี่ได้รับความนิยมไม่แพ้ลาส  เก่งทั้งกีฬาและเรื่องเรียน  แถมยังมีความเป็นสุภาพบุรุษมากที่สุดด้วย  บลู  นักกีฬาของโรงเรียน ที่มีตำแหน่งเป็นเจ้าชายอสูรของฉัน  
ที่ไม่ค่อยอยากจะพูดถึงหมอนี่นักก็  เพราะเราเคยมีเรื่องบาดหมางคลางใจกันมาก่อน ไม่ใช่เรื่องเมื่อตอน ม.ต้น หรอกนะ  แต่เรื่องนั้นมันเพิ่งเกิดเมื่อปีที่แล้ว  อย่าไปพูดถึงมันดีกว่า ฉันไม่อยากอารมณ์เสียตั้งแต่เช้า

"แกแน่ใจนะว่าไม่ผิด" ฉันถามเฟสเพื่อความชัวร์
"แน่ใจสิ พวกเบียลพอทชอบมานั่งร้านนั้นแหละ"  เฟสชี้ให้ดูร้านที่ว่า
"บีเอ็ม น้องแกเรียนที่นี่ตั้งนาน  แกไม่รู้อะไรเลยรึไง"เชลหันมาถาม
(_- )( -_)(_- )( -_)
เราสองคนไม่ค่อยได้คุยกันซักเท่าไหร่ ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะไม่รู้เรื่องของน้อง เฮ้อ ฉันเป็นพี่ที่ใช้ไม่ได้เลยจิง ๆ มิน่าน้องฉัน. โอ๊ย!!!! ฉันล้มลงกองกับพื้น
"บีเอ็มเป็นอะไรรึเปล่า"
เชลมาประคองฉันลุกขึ้น เมื่อกี้ฉันเดินไปชนใครเข้าเนี่ย
"โอ๊ยยย จะ..เจ็บเท้า " ดันล้มลงบนขอบบันได เจ็บชะมัด
"เอ่อ ผมขอโทษนะครับ เป็นอะไรมากรึเปล่า"
ฉันหันไปมองเจ้าของเสียง  o_o  คนอะไรอ่ะหล่อชะมัดเลย  ยังกะเจ้าชาย หน้าขาวใสยังกะเด็ก  จมูกโด่ง  ปากเรียวอมชมพู  ตาสีน้ำตาลเข้ากับผมสีดำซอยสั้นระต้นคอม๊าก มาก
"เค้าก็บอกอยู่ว่าเจ็บ" ผู้ชายผมสีน้ำตาล  หน้าเข้ม  ที่ยืนข้างเจ้าชายพูดขึ้น
"รู้แล้วน่า " เค้าหันไปแขวะเพื่อน
"จะว่าไปแล้วเธอเองก็..หน้าคุ้น ๆ  เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า" เจ้าชายจ้องหน้าฉัน แหม เล่นมองกันตรง ๆ ยังงี้ฉันก็เขินเป็นน่ะ // ^_< //
"คงไม่หรอกค่ะ" ไอกระแทกเสียงตอบแทนฉัน
"เรากลับกันเถอะ เธอไหวรึเปล่าบีเอ็ม"
"อืม พอจะ.."
"นึกออกแล้ว!"อยู่ดี ๆ อีตาหน้าเข้มก็ตะโกนขึ้นมา อะไรของเค้ากันนะ เค้าเดินไปหาเจ้าชายแล้วกระซิบกระซาบกันเบา ๆ พูดอะไรกันน่ะ
"เอ่อ เพื่อเป็นการไถ่โทษ ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะครับ"
ส่งฉันที่บ้าน หูฝาดรึเปล่ายัยบีเอ็ม  เจ้าชายจะไปส่งแก แต่ตามมารยาทฉันควรปฏิเสธเค้า
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  ฉันกลับกับเพื่อนได้" ใจจริงก็อยากไปอ่ะนะ
"กว่าจะกลับถึงบ้านเท้าคงจะบวมมากแล้ว ให้ผมไปส่งเถอะ"
"ไม่ต้องห่วงหรอก เพื่อนฉันไว้ใจได้  ฉันรับประกัน "แล้วมีใครที่ไหนบอกว่าเพื่อนตัวเองไว้ใจไม่ได้ล่ะพ่อหน้าหวาน หัวแดง
"ให้เค้าไปส่งก็ดีนะบีเอ็ม ไม่งั้นเท้าแกได้กลายเป็นเท้าช้างแน่"เชลสนับสนุน
"งั้น เราไปกันเถอะ รถผมจอดอยู่ตรงนั้นครับ"