คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF ● WOLF's 02
WOLF’s
0 1
PARING : KAIHUN l AUTHOR : _ZENOQ
TWITTER : @horiznx l HASTAG : #ติ๋มตูดใหญ่
“ พี่เซฮุนมาวาดรูปกับหนูหน่อย ” แบคฮยอนดึงมือคนที่นั่งหมอบอยู่ข้างๆให้มาวาดรูปด้วยกันแต่จะทำอย่างนั้นได้ยังไงเพราะเซฮุนนั้นแม้กระทั่งจับดินสอยังทำไม่เป็นเลย ดวงตาคู่สวยเหม่อมองเด็กช่างพูดอย่างไม่เข้าใจ
“ นี่จับแบบนี้นะ ยื่นมือออกมาแบบนี้ ” มือเล็กยื่นออกมาเซฮุนก็ทำตาม
“ แล้วเอานิ้วจับดินสอแบบนี้ ” แบคฮยอนใช้มือเล็กจับมืออีกคนไว้ในท่าฝึกเขียน ตอนนี้เซฮุนเริ่มจะจับดินสอเป็นแล้วก็เริ่มขีดเส้นๆลงบนกระดาษ แต่เส้นที่เซฮุนเขียนออกมามันไม่น่าจะใช่รูปภาพสักเท่าไหร่มีแต่เส้นยาวๆเต็มไปหมด ขณะเดียวกันเด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆก็ลงมือวาดจนเสร็จแถมยังระบายสีอีกด้วย
“ เย้หนูวาดเสร็จแล้ว สวยมั้ย ” แบคฮยอนชูแผ่นกระดาษที่วาดให้อีกคนดู เซฮุนก็ชูกระดาษบ้าง แบคฮยอนเบ้หน้าเล็กน้อยเพราะสิ่งที่อีกคนวาดนั้นออกมาไม่สวย
“ พี่ชายวาดไม่สวยเลยดูของหนูสิสวยกว่าตั้งเยอะ คนนี้พ่อจงอิน คนตรงกลางหนูเอง คนต่อมาพี่เซฮุน คนสุดท้ายลุงจุ๋มๆ ลุงจุ๋มชอบใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยนะ ” เด็กชายเพียงเจ็ดขวบพูดเจื้อยแจ้วอธิบายพร้อมกับชี้สิ่งที่เขาวาด เซฮุนก็ตั้งใจมองเหมือนจะรู้เรื่องนิดๆ
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบบ่ายจุนมยอนพ่อบ้านที่ทำงานอยู่ในครัวทั้งวันก็จัดแจงอาหารมาวางบนโต๊ะเหมือนอย่างเคย เพียงแต่อาหารมื้อนี้ไม่มีจงอินเพราะคนตัวหนาออกไปทำงานตั้งแต่เช้าเหลือเพียงแบคฮยอนกับเซฮุนที่ร่วมอาหารมื้อนี้ด้วยกัน
ทุกอย่างเป็นไปตามเดิมเซฮุนยังคงกระโดดขึ้นโต๊ะแล้วก้มหนาไปเขมือบอาหารในจานจนเละเทะไปหมดเพราะเขาไม่รู้วิธีการกินแบบปกติ ทุกคนคงจะเดาได้แล้วใช่มั้ยว่าเขาน่ะไม่ใช่คนทั่วไป
ขณะที่ทุกคนในบ้านกำลังงงกับท่าทีการกินของชายหนุ่ม เสียงประตูบ้านก็ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับใครสักคน ใครที่ว่าก็คือจงอินนั้นแหละ วันนี้งานที่ไร่ไม่มีอะไรมากเลยฝากจงแดผู้ช่วยดูแลต่อ เมื่อเห็นภาพตรงหน้าเขาก็อึ้งเหมือนเดิม
“ อ่าวทำไมวันนี้กลับบ้านไวล่ะคุณจงอิน ” พ่อบ้านจุ๋มที่ยืนทำความสะอาดโต๊อยู่เอ่ยขึ้น
“ ที่ไร่ไม่ค่อยมีอะไรมากครับเลยฝากจงแดไว้ แล้วทำไมเซฮุนถึงกินเลอะเทอะอีกแล้วเนี่ย ” จงอินบ่นแล้วเดินไปฟาดแผ่นหลังบางเป็นการลงโทษแต่เขาไม่ได้ตีอะไรจริงจังนักเพียงแค่ดุเฉยๆ เซฮุนครางในลำคออย่างขัดใจแล้วกระโดดลงมาหมอบที่พื้นในท่าหงอยๆ จงอินคิดในใจว่าอีกคนงอนเขาอย่างนั้นหรอ
“ มานี่เลย ” คนตัวหนาลากอีกคนออกไปหลังบ้านทิ้งแบคฮยอนกับพ่อบ้านจุ๋มให้งงอยู่อย่างนั้น
✁✁✁✁
จงอินกับเซฮุนมายืนหยุดอยู่ตรงหลังบ้าน บ้านของจงอินนั้นล้อมรอบไปด้วยทุ่งหญ้าที่พึ่งขึ้นเล็กๆส่วนกลังบ้านจะเป็นพื้นที่กว้างเอาไว้สำหรับปลูกต้นไม้เล็กๆ และมีม้านั่งที่ทำจากไม้ตั้งอยู่ จงอินลากอีกคนให้นั่งลงบนม้านั่งแต่เซฮุนก็นอนหมอบลงบนผืนหญ้าแทน
คนตัวหนาถอนหายใจกับความดื้อของอีกฝ่ายจึงนั่งขัดสมาธิลงข้างๆ มือหนาหยิบถึงขนมปังที่แอบถือมาด้วย เขาจำได้ว่าเซฮุนชอบกินพวกคุกกี้กับขนมปังจึงแอบหยิบมา
“ ฉันจะสอนนายให้รู้จักคำว่ารอ โอเคมั้ย ” คนตัวหนายิ้มแล้วหยิบขนมปังแผ่นบางออกมายื่นให้อีกคน เซฮุนได้กลิ่นทำจมูกฟึดฟัดแล้วรีบกัดขนมปังจากมือจงอินทันที
“ ไม่ใช่แบบนั้นต้องรอฉันสั่งก่อน ” จงอินดุทำให้อีกคนก้าวถอยหลังออกไปนอนหมอบที่เดิม เขาหยิบขนมปังชิ้นต่อไปยื่นออกมาอีกครั้ง
“ อย่างนั้นค่อยๆเข้ามา ” มือหนาที่ถือขนมปังแผ่นอยู่พูดอย่างใจเย็นแต่เหมือนอีกคนจะยังไม่เข้าใจ เซฮุนกระโดดจากอีกที่มาตะครุบมือของจงอินแล้วแย่งเอาขนมปังแผ่นบางไปนั่งกินอย่างมูมมามตามเคย
“ นายนี่มัน ” เจ้าของผิวสีแทนสบทเล็กน้อยแล้วหายใจเข้าลึกๆแต่จงอินไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เริ่มแผนการฝึกใหม่ จงอินเอื้อมไปหยิบขนมปังอีกแผ่นออกมาจากถุงยื่นให้คนตรงหน้า เซฮุนกำลังจะเข้ามาแย่งเหมือนเดิม จงอินรู้ทันเลยรีบเอามือหลบ
“ รอ ” เซฮุนเอียงหน้าสงสัยเล็กน้อยก่อนจะนั่งอยู่เฉยๆ โดยที่ไม่เข้าไปแย่งขนมปังเหมือนจะเข้าใจกับสิ่งที่จงอินสอน
“ นั่นแหละดีมาก ” จงอินยิ้มกว้างแล้วยื่นขนมปังให้อีกคน เซฮุนทำหน้าสงสัยเหมือนถามนัยๆว่าเขากินได้แล้วหรอ
“ นี่กินสิ ฉันให้นายกินได้แล้ว ” คนที่นั่งอยู่ดีใจแล้วหยิบขนมปังจากอีกคนมากินจนเลอะเทอะไปยันจมูก
“ เก่งมากเซฮุน ” จงอินเขยิบเข้าไปใกล้คนที่กำลังนั่งกินอยู่แล้วนำมือของตัวเองลงบนหัวกลมๆพร้อมกับลูบเบาๆอย่างเอ็นดู เขายิ้มอ่อนโยนให้คนตรงหน้า ตอนนี้หน้าเซฮุนกับจงอินใกล้ไม่ถึงคืบ คนตัวขาวเงยหน้าขึ้นมาสบตาพอดีทำให้แก้มเนียนขึ้นริ้วแดงเล็กน้อย
“ เวลานายเป็นเด็กดีฉันจะลูบหัวแบบนี้ ชอบใช่มั้ย ” มือหนายังคงลูบผมอีกคนอย่างนั้น
“ นี่ผมนายมันยาวไปนะต้องตัดสักหน่อย รอตรงนี้นะเดี๋ยวมา ” เมื่อพูดเสร็จก็วิ่งกลับเข้าไปในบ้านไปหาอะไรบางอย่างมาไม่นานร่างหนาก็เดินมาพร้อมกับกรรไกรและหวี
จงอินจับเซฮุนให้นั่งในท่าตัวตรงแล้วลงมือตัดผมอีกคนอย่างบรรจง ถึงแม้จะไม่ได้เรียนจบช่างตัดผมมาก็เถอะแต่เขาก็พอจะรู้มาบ้างว่าตัดผมน่ะเขาทำกันยังไง คิ้วเข้มขมวดระหว่างเล็มปลายผมให้อีกคน เซฮุนได้แต่นั่งมองอีกคนที่กำลังทำอะไรบางอย่างบนหัวตัวเอง
“ เสร็จแล้ว โห หล่อเลยนะเนี่ย ” จงอินดึงผ้าคลุมออกแล้วปัดเอาเศษผมที่ติดบนบ่าของเซฮุน ก่อนจะยื่นกระจกให้อีกคนดูหน้าตนเอง เซฮุนตาโตเล็กน้อยเพราะเขาก็ไม่เคยส่องกระจก นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิต
“ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปตลาดนะ ที่นั้นมีเสื้อผ้าเยอะเลย เอาแบคฮยอนไปด้วย ” จงอินพูดไปยิ้มไป ทำไมคนตรงหน้าถึงใจดีกับเขาแบบนี้นะ? หลังจากนั้นทั้งคู่ก็กลับเข้าไปในบ้าน
✁✁✁✁
“ พ่อไปไหนมาตั้งนานหนูรออยู่ ” แบคฮยอนเดินมากอดจงอิน
“ โหใครตัดผมให้พี่เซฮุน หล่อๆหนูชอบ ” เด็กน้อยชี้ไปที่อีกคน จงอินยังคงยืนหัวเราะกับท่าทางแก่นของลูกชาย
“ วันหลังพ่อจะตัดให้หนูเอามั้ย ” คนตัวหนาก้มลงไปลูบหัวลูกตัวเองก่อนจะฟัดแก้มป่องๆทั้งสองข้าง จากนั้นแบคฮยอนก็ลากคนตัวขาวให้ไปนั่งระบายสีวาดภาพบนโต๊ะเล็กกลางบ้านเหมือนเคย
จงอินเห็นว่าแบคฮยอนมีเพื่อนเล่นแล้วก็เลยขึ้นไปอาบน้ำบนห้อง เมื่อทำความสะอาดร่างกายกันเสร็จจงอินก็มานั่งเขียนงานของตนเองบนโต๊ะแต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีสมาธิในการทำงาน ภาพดวงตาสีเขียวประกายของเซฮุนที่กำลังมองมาที่เขามันดันเข้ามาในหัวซะได้ แต่เขาจะคิดถึงทำไมกัน นิ้วยาวเคาะโต๊ะเบาๆก่อนจะลุกแล้วเดินลงไปข้างล่าง แบคฮยอนกับเซฮุนยังคงนั่งอยู่และวาดภาพกันเหมือนเดิม
“ ไหนวาดอะไรกันขอดูหน่อยสิ้ ” จงอินนั่งลงระหว่างเซฮุนและแบคฮยอน มือหนาหยิบกระดาษที่ลูกตนเองวาดก็ต้องหัวเราะกับตัวการ์ตูนที่ลูกตาไม่เท่ากัน ก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ตาคมมองไปยันกระดาษที่เซฮุนวาดมันเป็นเหมือนรูปผู้ชายคนนึงในมือถืออะไรบางอย่างแต่ภาพมันขยุกขยุย
“ วาดสวยนะเนี่ย ” จงอินหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาเทียบกับหน้าของตัวเอง
“ ใช่ฉันหรือเปล่า ” อีกคนรีบหลบหน้าลง จงอินเลยเอื้อมมือไปลูบหัวกลมๆนั้นอีกแต่ครั้งนี้เซฮุนรับตาพริ้มเหมือนชอบสัมผัสที่จงอินนั้นทำให้
“ พ่อไม่เห็นลูบหัวหนูเลย ลูบหนูด้วยๆๆ ” แบคฮยอนเบะปากจงอินเลยเอื้อมมืออีกข้างไปลูบหัวคนตัวเล็ก
“ คุณจงอินฝากล้างจานหน่อย ข้าศึกบุกผมแล้วท่าทางจะหนักด้วยโอย ” จุนมยอนที่ล้างจานอยู่ในครัวเอ่ยขึ้น ไอ้ข้าศึกที่ว่าคงจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับโถส้วมอีกตามเคย หลังจากนั้นพ่อบ้านก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
“ เด็กๆก็นั่งวาดกันตรงนี้แหละ พ่อไปล้างจานแทนลุงจุ๋มก่อน ” จงอินหยัดตัวขึ้นแล้ววางแผ่นกระดาษไว้ที่โต๊ะ จากนั้นก็เดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนที่วางอยู่มาใส่แล้วลงมือล้านจานทั้งหมด ใครได้มาเห็นเขาในสถานการณ์นี้คงจะเหมือนพ่อบ้านมือใหม่หัดล้างจาน แต่จงอินก็รู้สึกได้ว่ามีอีกคนแอบยืนมองอยู่ตรงหลังประตู คนตัวหนาเลยหันหลังไปมอง
“ อ่าวแอบทำไมเข้ามาสิ ” จงอินพูดทั้งๆที่หน้าตัวเองยังเลอะฟองจากน้ำยาล้างจานอยู่ บุคคลปริศนาที่แอบอยู่ก็คือเซฮุนนั่นแหละ คนตัวขาวเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ จงอินแล้วมองจานมากมายที่อยู่ในซิงค์น้ำ
“ นายมาก็ดีแล้วยกจานไปเก็บบนโต๊ะตรงนั้นหน่อยนะ ” จงอินหยิบจานประมาณห้าใบวางลงบนมืออีกคน ความจริงเขาจะเดินไปเก็บเองก็ได้แต่อยากให้เซฮุนได้ลองช่วยดูบ้าง คนตัวขาวถือจานพวกนั้นไปวางไว้อย่างระมัดระวัง แล้วเดินกลับมายืนอยู่ข้างๆตัวหนา
“ เด็กดีเก่งมากเลย ” จงอินเอ่ยชม เซฮุนเลยเอียงหัวลงมาพร้อมกับมองหน้า
“ ห้ะ? อะไรหรอ ” คนตัวหนาเลิกคิ้วถาม เซฮุนไม่ได้ตอบแต่จับมือจงอินมาวางไว้บนหัวตัวเองเหมือนจะบอกว่าเวลาชมก็ต้องลูบหัวด้วย
“ อ๋อนึกว่าอะไรซะอีก ” จงอินยิ้มแล้วลูบหัวทุยนั้นอย่างเอ็นดู เซฮุนคลี่ยิ้มบางออกมาเล็กน้อย
เวลาผ่านไปงานบ้านทุกอย่างก็สิ้นสุดลงตอนนี้เป็นเวลาของอาหารมื้อค่ำ ทุกคนในบ้านเตรียมพร้อมสำหรับการทานมื้อค่ำครั้งนี้รวมถึงจงอิน เพราะเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่สอนเซฮุน คำว่า รอ นั้นจะได้ผลหรือเปล่า อาหารมาวางอยู่บนโต๊ะทำให้กลิ่นอาหารอบอวลไปทั่วบ้าน คนที่นอนหมอบอยู่ตรงประตูรีบวิ่งมาหวังจะกระโดดกินอีกตามเคยแต่
“ รอ ” แค่คำๆเดียวทำให้คนตัวขาวหยุดทันที แบคคฮยอนและจุนมยอนนั้นอึ้งเป็นไข่ห่านไม่สิห่านน้อยไปต้องไข่จระเข้แล้วแหละงานนี้
“ เก่งมากเซฮุน ” ประโยคนั้นถูกเอ่ยชมพร้อมกับสัมผัสเบาบนหัวทุยๆนั้น จงอินกำลังลูบหัวเซฮุนอยู่
“ กินได้ ” เมื่อจงอินสั่งคนตัวขาวก็รีบกินทันที
“ ช้าๆได้มั้ยข้าวจะหกแล้ว ” จงอินหันไปดุ เซฮุนรีบละมือจากจานข้าวและค่อยๆกินมันอย่างช้าๆ
✁✁✁✁
“ พ่อวันนี้เล่านิทานให้หนูฟังอีก ” แบคฮยอนที่นอนกอดตุ๊กตาหมีเน่าของตัวเองอยู่บนเตียงบ่นขึ้น พร้อมกับทำปากงุ่ยๆใส่พ่อตนเอง จงอินคงจะยิ้มอีกตามเคยน้อยโอกาสนักที่จะเห็นเขาร้องไห้หรือหน้าบึ้ง ผู้ชายคนนี้เลือกที่จะยิ้มให้ทุกคนในบ้าน
“ โอเคพ่อเล่าให้ฟังก็ได้ ” จงอินหยิบหนังสือนิทานเล่มเดิมที่เหมือนกับเมื่อวานออกมาเปิดอ่าน พร้อมกับกอดลูกน้อยของตนเอง
“ ทุกคนในหมู่บ้านนั้นจึงออกตามหาสิ่งที่ผู้รู้บอกมาจนกระทั่งวันนึงพวกเขาไปเจอหมาป่าสองตัว พวกมันมีดวงตาสีเขียวทั้งสองตัว นายพรานคนนึงจึงเหวี่ยงหอกไปปักหัวใจตัวที่เป็นแม่จนสิ้นลมจากร่างหมาป่านั้นกลับกลายเป็นร่างมนุษย์ทุกคนในที่นั้นตกใจมาก ”
“ เวลาเดียวกันหมาป่าตัวที่เป็นลูกจึงวิ่งหนีออกมาถึงแม้จะเป็นเพียงสัตว์ก็มีน้ำตาไหลออกมาจากหางตาเหมือนกับคน มันวิ่งหนีไปเรื่อยๆ จากนั้นหมาป่าตัวนั้นก็กลับมารอแม่ของมันในที่แห่งเดิม ”
“ เวลาผ่านไปหลายปีแม่ของมันก็ไม่กลับมาจนกระทั่งมีใครบางคนผ่านมาในป่านั้นแล้วเจอกับหมาป่าตัวที่เป็นลูก ตอนแรกมันหลงดีใจที่ได้เจอแม่ตนเองแต่แท้จริงแล้วกลายเป็นมนุษย์ ” จงอินก้มลงไปจุ๊บหน้าผากเด็กน้อยระหว่างเล่า
“ มันพยายามจะหนีแต่เหมือนเรี่ยวแรงที่หนีมาตลอดมีน้อยนิดเลยไม่ได้วิ่งหนีอย่างที่เคยทำ มนุษย์ผู้นั้นบอกกับมันว่าจะไม่ทำร้ายมันเหมือนคนอื่นๆ แล้วเก็บหมาป่าตัวนั้นมาเลี้ยงไว้ที่บ้านของตนเอง ”
“ เวลาล่วงเลยไปความสัมพันธ์ระหว่างมันและเจ้านายมากขึ้น จนเรียกได้ว่าเหมือนเพื่อนคู่ชีวิตเลยก็ว่าได้ มนุษย์คนนั้นเลี้ยงดูและเอาใจใส่มันอย่างดี เวลาเข้าป่ามันมักจะตามไปด้วยเสมอแต่แล้ววันนึงนายพรานและคนอื่นๆก็จับได้ว่าหมาป่าดวงตาสีเขียวยังมีชีวิตอยู่ จะ..” เสียงกรนเล็กๆของแบคฮยอนดังขึ้นขัดจังหวะการอ่าน
จงอินยีผมน้อยๆแล้วห่มผ้าห่มให้คนตัวเล็ก เมื่อมองกลับมายันหนังสือนิทานทำไมเขาถึงรู้สึกห่ดหู่กับแปลกๆ เรื่องราวในนิทานมันกำลังบอกอะไรบางอย่างนั้นหรือ ความรู้สึกในสมองมันบอกแบบนั้นกับเขา แต่จงอินไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก หันไปฟัดแก้มตุ่ยๆของลูกชายแล้วเดินออกไปจากห้อง
ห้องของเซฮุนอยู่ห้องแรกไม่ไกลจากห้องนอนของเขาสักเท่าไหร่ เมื่อคืดได้จงอินเลยแอบเดินเข้าไปดูสักหน่อยว่าอีกคนหลับหรือยัง มือหนาค่อยๆบิดลูกบิดประตูเบาๆเพราะกลัวอีกคนจะตื่นนอน
แสงในห้องนั้นริบหรี่มองเห็นลางๆเพราะแสงไฟจากหน้าบ้านที่เปิดไว้นั้นสะท้อนเข้ามาภายในตัวห้อง ทำให้เขาเห็นอีกคนคุกเข่ามองออกไปยันนอกหน้า จงอินเดินเข้ามาใกล้จนอีกคนรู้สึกได้ ดวงตาสีเขียวประกายหันมามองสักพักแล้วก็นั่งลงกับพื้นเซฮุนนั้นถือดินสอไม้ส่วนมืออีกข้างก็ถือกระดาษไว้
จงอินเดินไปเปิดไฟให้มีแสงสว่างแล้วนั่งลงข้างๆคนตัวบาง มือหนาหยิบกระดาษนั้นขึ้นมาดูว่าอีกคนนั้นวาดอะไร ในภาพคือบ้านแล้วก็มีเหมือนพวกดอกไม้แล้วยังมีผู้ชายสี่คนยืนอยู่หน้าบ้าน
“ นายวาดพวกเราหรอ ” เซฮุนก้มหัวเบาๆ จงอินเลยเอื้อมมือไปลูบหัวอีกคนอย่างที่เคยทำ
“ เก่งนะเนี่ยไม่กี่วันวาดรูปได้สวยแบบนี้น่ะ พรุ่งนี้เอาไปอวดแบคฮยอนด้วยนะ ” คนตัวหนาหัวเราะ หลังจากนั้นเซฮุนก็กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงเล็กของห้อง
“ อ่าวง่วงแล้วหรอเซฮุน ” ไม่มีเสียงตอบกลับมาเหมือนเดิมจงอินเลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าอีกคนนอนหันหลังหลับตาพริ้ม เลยหยิบผ้าห่มที่วางอยู่ข้างๆมาห่มให้ ก่อนจะยีหัวทุยนั้นอีกหนึ่งทีแล้วเดินออกจากห้องนั้นไป
“ ความโดดเดียวที่ไม่มีใครรู้ ”
✁✁✁✁
ฮันโหลยังมีคนอยู่มั้ยเอ่ย
มาอัพฟิคอะไรจะตีหนึ่งแล้วคนเรา
ไรท์อยากรีบอัพให้จบนะกลัวว่าเปิดเทอมมาละยุ่งจนไม่ว่างงี้
เห้อเรื่องนี้จะเป็นอย่างไรต่อดีหนอ
ตอนจบอยากได้แบบไหนกันสปอยมาเร็ว 5555555555
เซฮุนพูดไม่เป็นนะคะทุกคนเพราะเซฮุนเป็นหมาป่าเนอะ
แล้วเรื่องนิทานอาจจะมีซัมติงหรือเปล่ายังไง วู้ว
โปรดให้กำลังใจและรักฟิคเรานานๆนะคะ รักคนอ่านจังเลย
อยากฝอยที่แท็กนี้เลย : #ติ๋มตูดใหญ่
TWITTER : @horiznx
ความคิดเห็น