คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF ● WOLF's 01
WOLF’s
0 1
PARING : KAIHUN l AUTHOR : _ZENOQ
TWITTER : @horiznx l HASTAG : #ติ๋มตูดใหญ่
“ อย่างนั้นค่อยๆเข้ามา ” มือหนาที่ถือขนมปังแผ่นอยู่พูดอย่างใจเย็นแต่เหมือนอีกคนจะไม่รับฟังเขาเลย เซฮุนกระโดดจากอีกที่มาตะครุบมือของจงอินแล้วแย่งเอาขนมปังแผ่นบางไปนั่งกินอย่างมูมมาม
“ นายนี่มัน ” เจ้าของผิวสีแทนสบทเล็กน้อยแล้วหายใจเข้าลึกๆจากนั้นก็เริ่มแผนการฝึกใหม่ จงอินเอื้อมไปหยิบขนมปังอีกแผ่นออกมาจากถุงยื่นให้คนตรงหน้า เซฮุนกำลังจะเข้ามาแย่งเหมือนเดิม จงอินรู้ทันเลยรีบเอามือหลบ
“ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ นายต้องรอก่อน รอน่ะ ” เซฮุนเอียงหน้าสงสัยเล็กน้อยก่อนจะนั่งอยู่เฉยๆ โดยที่ไม่เข้าไปแย่งขนมปังเหมือนจะเข้าใจกับสิ่งที่จงอินสอน
“ นั่นแหละดีมาก ” จงอินยิ้มกว้างแล้วยื่นขนมปังให้อีกคน เซฮุนทำหน้าสงสัยเหมือนถามนัยๆว่าเขากินได้แล้วหรอ
“ นี่กินสิ ฉันให้นายกินได้แล้ว ” คนที่นั่งอยู่ดีใจแล้วหยิบขนมปังจากอีกคนมากินจนเลอะเทอะไปยันจมูก
“ เก่งมากเซฮุน ” มือหนายกขึ้นก่อนจะวางลงบนหัวอีกคนแล้วลูบมันเบาๆอย่างเอ็นดู
คุณเคยได้ยินเรื่องมนุษย์หมาป่าหรือเปล่า? มันช่างเหมือนละครหลังข่าวหรือไม่ก็หนังในโรงภาพยนตร์นะที่จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบนโลกแต่มันก็เป็นไปแล้วแหละ เหมือนกับจงอินในตอนนี้ที่เลี้ยงเซฮุนไว้จะเรียกว่าเลี้ยงหรือว่าให้อยู่ด้วยดี แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ว่าอีกคนนั้นเป็นคนจริงๆหรือตัวอะไรกันแน่ เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน
“ พ่อๆๆหนูเห็นอะไรก็ไม่รู้หลบอยู่ตรงพุ่มไม้หลังบ้านเรา หนูเห็นมันมีแสงออกมาจากตานะ วาบๆเลย ” เด็กชายแบคฮยอนวัยเจ็ดขวบเรียกชื่อพ่อของตัวเองพลางชี้ไปที่พุ่มไม้หลังบ้าน คนเป็นพ่อจึงละมือจากการพรวนดินในกระถางต้นไม้
“ ตาฝาดแล้วมั้ง ” จงอินยิ้มขำเขาคิดว่าลูกตัวเองคงจะวิ่งเล่นจนเหนื่อยเลยทำให้ตาลายหรือไม่ก็อาจจะเป็นหมา จงอินไม่ได้ใส่ใจอะไรและจัดการกับกระถางต้นไม้ต่อ
“ พ่อต้องไปไล่มันนะ เร็วๆไปไล่มันเร็ว แงไม่งั้นหนูจะฟ้องลุงจุ๋ม ” แบคฮยอนงอแงพร้อมกับดึงแขนจงอินให้ตามไป คนเป็นพ่อส่ายหัวเบาๆแล้วเดินตามไปอย่างง่ายดาย ไม่มีวันไหนที่เขาจะขัดใจลูกคนนี้ได้เลยสักครั้ง
จงอินและแบคฮยอนเดินมาหยุดอยู่ตรงพุ่มไม้หลังบ้าน สายตาคมมองไปรอบๆเพื่อหาสิ่งที่ลูกตนเองบอก จงอินถอนหายใจออกมาแบคฮยอนคงจะโม้กับเขาอีกตามเคย วันหลังต้องจับมาฟาดก้นกันบ้างแล้ว
“ ไหนตัวประหลาดอะไรไม่เห็นมีอย่างที่หนูบอกพ่อเลย ” จงอินมองด้วยสายตาดุเล็กน้อย แต่..
แกร่กแกร่ก..
เสียงอะไรบางอย่างดังมาจากพุ่มไม้แบคฮยอนที่ได้ยินก็วิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังคนเป็นพ่อ จงอินบอกให้ลูกตัวเองรออยู่ตรงนั้น เขาตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ … ใกล้เรื่อยๆ .. ใกล้เรื่อยๆ ไม่นานอะไรบางอย่างพุ่งออกมาแล้ววิ่งไปหลบอยู่หลังต้นไม้
“ พ่อตัวอะไรอ่ะ หนูกลัว ” แบคฮยอนตอนนี้ขาสั่นจนฉี่ราดเต็มกางเกงไปหมด
“ เขาเป็นคนนี่ ” จงอินตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้อีกครั้ง
“ เอ่อพวกเราไม่ทำร้ายนายหรอก เฮ้ช่วยออกมาหน่อยได้มั้ย ” จงอินพูดอย่างใจเย็นพร้อมกับยื่นคุกกี้ที่แบคฮยอนติดมือมาด้วย กลิ่นคุกกี้นั้นลอยมาเตะจมูกทำให้คนที่หลบอยู่นั้นคลานออกมา จงอินขมวดคิ้วกับท่าทางแปลกๆทำไมถึงทำท่าเหมือนหมาอย่างนั้นล่ะ
“ อ่ะนี่ลองกินนี่หน่อยมั้ย ” มือหนายื่นถุงขนมออกไป อีกคนรีบหยิบมาเป็นของตัวเองแล้วกินอย่างรวดเร็วจนคุกกี้หล่นเต็มพื้นไปหมด แต่จงอินไม่ได้บ่นอะไรเขาคิดว่าคนตรงหน้าคงเป็นคนที่ไม่มีบ้านถึงได้หิวโซขนาดนี้
“ ที่บ้านฉันมีข้าวนะ ถ้าไม่รังเกียจจะกินด้วยกันก็ได้ ” คนตรงหน้าทำให้เขาประหลาดใจ ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้มีหน้าตาที่มอมแมมเหมือนไปคลุกดินเล่นอย่างนั้น ผมเพร่าก็ไม่ได้ผ่านการตัดหรือทำความสะอาดแต่อย่างใด เสื้อผ้าดูสกปรกเลอะเทอะ รวมนึงนัยต์ตาของผู้ชายคนนั้นเป็นสีเขียวทำไมถึงไม่ใช่สีดำอย่างคนทั่วไป
“ ไปอยู่บ้านฉันมั้ย ” คนตัวหนามองด้วยสายตาอบอุ่นเหมือนสายตาแบบนี้จะทำให้คนแปลกหน้ารับรู้ได้ อีกคนไม่ได้ตอบเพียงแค่เดินตามหลังเขามาเสียง่ายๆซะอย่างนั้น
“ พ่อจะให้เขามาอยู่กับเราหรอ หนูว่าน่ากลัวง่ะ ” แบคฮยอนบ่นอุบอิบระหว่างเดินพร้อมกับมองไปยันคนที่เดินด้วยท่าทางแปลกๆข้างหลัง
“ เอาน่าจะได้เป็นเพื่อนเล่นกับบยอนไง ”
✁✁✁✁
“ อ้าวคุณจงอินกลับมาจากไร่แล้วเรอะ ” พ่อบ้านจุนมยอนที่กำลังยืนล้างจานอยู่เอ่ยถามเจ้าของบ้าน ใช่แล้วจงอินเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้แล้วก็เป็นเจ้าของไร่องุ่นทั้งหมดเกือบแปดสิบไร่ด้วย เขาต้องเป็นคนที่สืบทอดกิจการทั้งหมดเลยต้องย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด ที่นี่มีเพียงไร่กับภูเขา พวกเทคโนโลยอะไรนั้นไม่ค่อยเข้าถึงหรอก
“ ครับกลับมาแล้วมีสมาชิกใหม่มาด้วย ” จุนมยอนได้ยินอย่างนั้นถึงกับละมือจากการทำงานบ้านแล้วรีบเดินออกมาจากห้องครัวเพราะอยากรู้ว่าสมาชิกใหม่ที่จงอินพูดถึงคือใครกันนะ
“ เอ่อ ” พ่อบ้านถึงกับอ้าปากหวอนี่เจ้านายเขาไปรับขอทานมาเลี้ยงไว้หรือไง
“ ผมไปเจอเขามาตรงหลังบ้าน แหะๆ ” จงอินหัวเราะแห้ง
“ คุณนี่ใจดีไม่เปลี่ยนเลยนะ ข้าวเย็นเสร็จแล้วนะครับจะทานกันเลยมั้ย ” แบคฮยอนตาโตเพราะรู้ว่าอาหารมือเย็นกำลังจะมาถึง
“ ลุงจุ๋มหนูอยากกินหมูทอดวันนี้มีมั้ย หมูหมูหมู ” เด็กน้อยวิ่งไปหาจุมนยอมแล้วทำท่างอแง คนที่เห็นก็ยิ้มตามกันยกใหญ่
“ พี่จุนจัดอาหารให้ลูกผมก่อนเลยแล้วกัน ผมคงต้องพาเขาไปอาบน้ำก่อนดูสภาพแล้วคงไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่มั้ง ” จงอินเหล่ตาไปมองสมาชิกใหม่ของบ้าน คนที่ยืนอยู่ทำเสียงครางต่ำในคอเล็กน้อย
“ มานี่เลยฉันจะจับนายอาบน้ำเอง ” จงอินลากอีกคนไปในห้องน้ำแต่เหมือนจะลากกันไปไม่ง่ายสักเท่าไหร่เพราะอีกฝ่ายเหมือนไม่ยอมแถมยังทำเสียงเห่าใส่เขาด้วย นี่เขาคิดผิดหรือเปล่าที่เอามาอยู่บ้านด้วยเนี่ย
หลังจากนั้นไม่นานจงอินก็พาอีกคนมาอยู่ในห้องน้ำจนได้ น้ำอุ่นที่จุนมยอนเตรียมไว้ให้ก็พร้อมสำหรับการอาบแล้ว คนตัวหนาจับอีกคนให้นั่งอยู่บนเก้าอี้เล็กๆจากนั้นก็ถอดเสื้ออีกคนออก แต่อีกฝ่ายไม่ยอมดึงเสื้อตัวเองไว้ซะอย่างนั้น
“ ไม่ต้องอายหรอกฉันก็ผู้ชายเหมือนกัน ” จงอินใช้แรงทั้งหมดดึงเสื้อออกมาจนสำเร็จจากนั้นก็ลงมืออาบน้ำให้อีกคนเมื่อขัดตัวกันเสร็จคราบสกปรกต่างๆก็จางหายไป ตาคมยังคงมองแผ่นหลังบางของอีกคนอยู่อย่างนั้นจนต้องตบหน้าตัวเองแรงๆที่มามองผู้ชายด้วยกัน
“ เอ้อนี่มีชื่อมั้ย ” อีกคนไม่ตอบเพียงแต่มองค้อนๆกลับมาพร้อมทำเสียงขู่คำรามในลำคอ
“ ไม่มีหรอ ” จงอินเลิกคิ้ว
“ งั้นตั้งให้เอาอ่ะไรดี อ้อเซฮุนเป็นไง เคยอ่านชื่อนี้เจอตอนอ่านหนังสืออะไรสักอย่าง”จงอินพูดไปก็สระผมให้อีกคนไปด้วย
“ ฉันชื่อจงอินนะ ไหนลองพูดหน่อย ” ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“ จ-ง-อิ-น ” จงอินพูดเน้นคำให้อีกฝ่ายพูดแต่ไม่มีเสียงกลับมาเช่นเคยหรือจะพูดไม่เป็น
✁✁✁✁
“ นี่เสื้อฉันใส่ไปก่อนนะวันหลังจะพาไปซื้อที่ร้าน ” จงอินยื่นให้เซฮุนทำหน้างง เขาเริ่มจะสงสัยแล้วว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่เหมือนไม่เคยใช้ชีวิตแบบคนแบบนั้นแหละ จงอินเลยใส่เสื้อผ้าให้เซฮุนแล้วพาไปทานอาหารเย็นด้วยกัน
“ เสร็จแล้วหรอคุณจงอินงั้นทานกันเล.. ” ประโยคนั้นของจุนมยอนถูกกลืนลงไปในลำคอทันที อาหารหลากหลายนิดที่ถูกวางอย่างดีบนโต๊ะไม้ ถูกเซฮุนเขมือบจนกระจัดกระจายภายในเวลาไม่กี่นาที แบคฮยอนที่กำลังนั่งจิ้มหมูอยู่ก็ถูกอีกคนแย่งไปกิน น้ำซุปที่อยู่ในถ้วยเซฮุนก็ซดจนหมด จงอินที่กำลังจะนั่งโต๊ะได้แต่ยืนอึ้ง
“ เอ่อในครัวยังมีซุปเหลือมั้ยครับ ” คนตัวหนาหันไปถามพ่อบ้านด้วยสีหน้าตะลึง
มื้ออาหารเย็นผ่านไปอย่างไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่นักทุกคนในบ้านต่างสงสัยว่าเซฮุนไปตายอดตายอยากมาจากไหน แบคฮยอนที่อดกินหมูทอดก็งอแงจนทำให้จุนมยอนต้องเข้าครัวไปทำให้ใหม่ จงอินยอมรับเลยว่าวันนี้มันวุ่นวายสุดๆ
“ โชคดีที่มีห้องว่างเหลือ งั้นนายนอนห้องนี่นะห้องฉันอยู่ข้างๆ ” จงอินชี้ไปห้องข้างๆแต่เหมือนเซฮุนก็ไม่เข้าใจภาษาที่เขาพูด ร่างหนาได้แต่ถอนหายใจก่อนจะหยิบหมอนกับผ้าห่มมาให้ ไม่นานจงอินก็ออกไปจากห้องแล้วปิดประตู เซฮุนตะกุยประตูเหมือนอยากออกไปแต่ไม่มีใครเปิดให้เลยนอนหมอบอยู่อย่างนั้น
✁✁✁✁
จงอินที่ออกมาจากห้องเซฮุนแล้วก็เดินไปยันห้องของแบคฮยอนต่อ เขาแอบเห็นว่าไฟในห้องยังไม่ถูกปิดเลยกะว่าจะไปฝันดีลูกตัวเองสักหน่อย
“ อ่าวยังไม่นอนหรอบยอน ” จงอินยิ้มอย่างใจดีแล้วเดินขึ้นไปนั่งบนเตียงเดียวกับเด็กน้อย
“ หนูรอพ่อมาเล่านิทานก่อนนอน เมื่อวานพ่อบอกจะเล่าเรื่องหมาป่าให้ฟังเล่าให้หนูฟังๆๆๆ ”แบคฮยอนกอดจงอินแล้วยื่นหนังสือนิทานไปให้ คนเป็นพ่อหัวเราะก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวในหนังสือเล่มโปรดของลูกชาย
“ อะแห่ม.. มีหมู่บ้านนึงเป็นหมู่บ้านแสนสงบเมื่อหลายร้อยปีก่อน ในหมู่บ้านนี้อุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชผักและสัตว์มากมาย ” จงอินชี้ภาพประกอบไปด้วยแบคฮยอนเองก็ให้ความสนใจกับหนังสือตรงหน้า
“ แต่แล้ววันนึงแกะที่คนในหมู่บ้านก็หายไปเรื่อยๆ จนทำให้ทุกคนต่างคิดว่าเป็นฝีมือของหมาป่า ทุกคนในหมู่บ้านนั้นเลยไปถามผู้รู้ คนๆนั้นบอกว่าให้ตามหาหมาป่าที่มีนัยต์ตาสีเขียว ”
“ ทุกคนในหมู่บ้านนั้นจึงออกตามหาสิ่งที่ผู้รู้บอกมาจนกระทั่งวันนึงพวกเขาไปเจอหมาป่าสองตัว พวกมันมีดวงตาสีเขียวทั้งสองตัว นายพรานคนนึงจึงเหวี่ยงหอกไปปักหัวใจตัวที่เป็นแม่จนสิ้นลมจากร่างหมาป่านั้นกลับกลายเป็นร่างมนุษย์ทุกคนในที่นั้นตกใจมาก ”
“ เวลาเดียวกันหมาป่าตัวที่เป็นลูกจึงวิ่งหนีออกมาถึงแม้จะเป็นเพียงสัตว์ก็มีน้ำตาไหลออกมาจากหางตาเหมือนกับคน มันวิ่งหนีไปเรื่อยๆ จากนั้นหมาป่าตัวนั้นก็กลับมารอแม่ของมันในที่แห่งเดิม ”
“ เวลาผ่านไปหลายปีแม่ของมันก็ไม่กลับมาจนกระทั่ง.. ” คนเป็นพ่อที่กำลังเล่านิทานเพลินๆหันไปมองเด็กน้อยก็พบว่าแบคฮยอนนั้นนอนหลับไปแล้ว
“ ฝันดีนะบยอน ” จงอินจุ๊บหน้าผากของลูกตัวเองด้วยความเอ็นดูแล้วนอนมองหน้าเด็กน้อยอยู่อย่างนั้น ทุกคนคงจะคิดว่าจงอินแต่งงานมีครอบครัวแล้วแต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นเลยเขาเองยังไม่เคยมีครอบครัว ส่วนแบคฮยอนเป็นลูกของคนงานในไร่ที่มาขอลาออกไปก่อนจะทิ้งเด็กคนนี้วัยในวัยเพียงสองขวบ
เขาเลยตัดสินใจรับเด็กคนนี้มาเป็นลูกบุญธรรมทุกคนในบ้านรู้ดีรวมถึงตัวของแบคฮยอนเองก็รู้ว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆของจงอิน แต่ทุกวันนี้จงอินเองก็เลี้ยงดูเด็กคนนี้เหมือนลูกคนนึง
✁✁✁✁
“ เซฮุนลงมากินข้าวเช้าเร็ว ” จงอินเปิดประตูห้องก็เห็นว่าเซฮุนนอนหมอบอยู่หน้าประตู คนนี้ๆนี่เป็นยังไงกันทำไมชอบทำตัวเหมือนหมา
“ ลุกเร็วเข้า ” จงอินเขย่าแขนเซฮุนจนทำให้อีกคนตื่นขึ้นมา เหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อย
ทั้งคู่เดินลงมาข้างล่างก็พบกับอาหารมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ แบคฮยอนที่นั่งรออยู่นานแล้วเห็นว่าทุกคนลงมาครบจึงลงมือกินทันทีแต่เซฮุนนั้นเห็นอาหารนั้นไวกว่าจึงรีบวิ่งมายันโต๊ะก่อนจะกระโดดขึ้นไปหยิบอาหารมากมายเข้าปาก จนอาหารนั้นกระเด็นเต็มโต๊ะไปหมด
“ พี่ทำแบบนี้ไม่นะแล้วหนูจะกินอะไรอ่ะ พ่อหนูไม่ยอมๆๆๆ ” แบคฮยอนงอแง
“ แฮร่ ” เซฮุนหันมาขู่เด็กน้อยทำให้แบคฮยอนนั้นหยุดร้องทันที ไม่นานอาหารต่างๆก็ถูกซัดจนหมด
“ มีข้าวเหลือมั้ยครับ ” จงอินหันไปถามจุนมยอนด้วยสีหน้าตกใจ
“ ฉันว่าต้องฝึกการกินของนายใหม่แล้วนะเซฮุน ”
✁✁✁✁
กรีสสสสเรื่องใหม่เรามาละ
อย่างแรกบอกก่อนว่าแรงบันดาลใจมาจากนั้งดูชิงร้อยชิงล้านแล้วนึกถึง
เรื่อง a were wolf boy เราเลยอยากแต่ง 55555555
คนอ่านพอจะเข้าใจมั้ยง่าแบบเซฮุนพูดไม่เป็นนะได้แต่คำรางแฮร่ๆขู่งี้
คือนางเป็นหมาในร่างคนแหละ ฉากไหนสงสัยถามเราได้นะ
กลัวทุกคนงง T___________T แง้
ขอบคุณที่อ่านนะยูเราส่องเม้นท์ทุกอันเลย ฮิมีกำลังใจ
อยากฝอยที่แท็กนี้เลย : #ติ๋มตูดใหญ่
TWITTER : @horiznx
✁✁✁✁
ความคิดเห็น