คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : OS ● ใต้เตียง
ใ ต้ เ ตี ย ง
[ OS ]
PARING : KAIHUN l AUTHOR : _ZENOQ
TWITTER : @horiznx l HASTAG : #ติ๋มตูดใหญ่
เสียงดนตรีในผับชื่อดังที่อยู่ถัดจากมหาลัยยังคงดังอึกทึกและต่อเนื่อง กลุ่มวัยรุ่นทั้งหญิงและชายยังคงยืนเต้นกันนัวเนียอยู่อย่างนั้น ซึ่งจนอินเองก็เป็นเช่นนั้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นไม่ขาดสาย
" จะโทรเหี้ยอะไรกันนักกันหนา " ร่างหนาสบทพร้อมกับตัดสายนั้นทิ้งอย่างไม่สนใจ รอบกายมีแต่ผู้หญิงอกสะบึ้มสองคนที่กำลังนัวเนียเขาอยู่มีหรือที่จะละสายตาจากตรงนั้นได้
Rrrrrrrrrrrr
เสียงนั้นดังขึ้นอีกสองครั้งจนทำให้เข้าของเครื่องรำคาญแล้วกดรับมันทันที
" ฮันโหล " พยายามข่มเสียงให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขารำคาญที่จะคุยด้วย
" มึงอยู่ไหนวะ กูรอกินข้าวนานแลัวนะ " ปลายสายบ่น
" ทำรายงานอยู่ " จงอินโกหกแต่คำโกหกนั้นเนียนเกินไปหรือเปล่าที่จะทำให้ปลายสายเชื่อได้เพราะเสียงดนตรีก็ดังซะขนาดนั้น
" รายงานอะไรนี่มันจะตีหนึ่งแล้ว กูรอมึงตั้งแต่สองทุ่ม " เซฮุนเริ่มมีน้ำเสียง
" เรื่องของกูมั้ย " จงอินจะคอกกลับ
" มึงไม่ได้ทำรายงาน มึงอยู่กับคนอื่นอีกใช่มั้ย เสียงเพลงในผับดังขนาดนี้ .. " เสียงสั่นเครือเพราะกำลังจะร้องไห้ จงอินนิ่งไปสักพักที่แผนแตก
" เปล่า "
" มึงเคยนึกถึงกูบ้ .. " ยังไม่ทันที่อีกคนจะได้พูดคนตัวหนาก็ตัดสายไปเสียดื้อๆแล้วหันไปนัวเนียผู้หญิงอีกสองคน ใช่แล้วแหละ.. เขาน่ะเบื่อเซฮุนเต็มทนจะให้พูดก็พูดเถอะนะ
ผู้ชายด้วยกันก็แค่แก้ขัดไปเฉยๆสุดท้ายยังไงก็ต้องมาตายรังที่ผู้หญิงอยู่ดี มันเป็นสัจธรรมโลก หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงโทรศัพท์โทรเข้ามากวนใจเขาอีกเลยเพราะกดปิดเครื่องไปเรียบร้อย
คืนนั้นจงอินไม่ได้กลับห้องของตนเองแต่เลือกที่จะไปต่อกับผู้หญิงที่พึ่งรู้จักกันเมื่อครู่ ถ้าให้เดาเซฮุนก็คงจะนอนร้องไห้น้ำตาแตกอยู่ที่ห้องคนเดียว ถึงอย่างนั้นเขาจะแคร์ทำไม จงอินขอเลิกไปหลายรอบแต่คนตัวขาวก็ไม่ยอมขอให้คบกันต่อไป
✁✁✁✁
" ไงมึงเมื่อคืนไม่ได้กลับหอหรอวะดูสภาพนี่ยังไม่ได้อาบน้ำแน่อ่ะสัด " ชานยอลเพื่อนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆบ่น
" เออกูเบื่อเลยออกไปหาอะไรสนุกๆจะว่าไปแม่งเด็ดว่ะเมื่อคืน " ชานยอลถอนหายใจกับประโยคเมื่อครู่ที่เพื่อนตัวเองพูดออกมา แล้วส่ายหัวเบาๆ
" มึงไม่สงสารแฟนมึงบ้างหรอวะ "
" สงสารทำไมวะ กูเบื่อจะตายห่ามีแต่อะไรเดิมๆ ภาวนาให้แม่งเลิกสักที "
" แต่มันรักมึงมากมึงก็รู้ "
" พอเลยเปลี่ยนเรื่องนึกละหดหู่ใจชิบหาย " คนตัวสูงเงียบทันที ชานยอลคิดว่าเป็นความผิดตัวเองที่แนะนำให้เซฮุนรู้จักกับจงอิน ช่วงแรกๆเห็นยังรักกันดีอยู่เลยแต่พอมาหลังๆจงอินก็เริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นไม่สนใจเซฮุนเหมือนแต่ก่อน ชานยอลมักจะเตือนเพื่อนสนิทตัวเองบ่อยๆแต่คนตัวหนาก็ไม่ค่อยฟังเขาสักเท่าไหร่ด่ากลับมาอีก
หลังเลิกเรียนเสร็จวันนี้จงอินไม่ได้ไปเที่ยวกลางคืนเพราะตังค์ที่แม่โอนมาเหมือนจะหมดเลยต้องกลับไปนอนหอ ขายาวเดินมาหยุดหน้าประตูห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป เซฮุนยังคงกำลังเตรียมอาหารไว้ให้เขาเหมือนที่เคยทำให้ แต่จงอินก็ไม่ได้กินมันแล้วเดินไปนั่งดูทีวีอย่างสบายใจถึงอย่างนั้นเซฮุนก็ไม่ได้ถามไถ่อะไรต่อแล้วเข้าไปนอนในห้อง
ไม่นานจงอินก็รู้สึกง่วงแล้วก็ตามเข้าไปนอนบนเตียงเดียวกับคนตัวขาว เขารู้ว่าเซฮุนที่นอนหันหลังให้ยังไม่หลับหรอก ความคิดอะไรบางอย่างก็แล่นมาในสมอง
จงอินพลิกตัวหันไปกอดคนตัวบางเซฮุนตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรไม่นานจงอินก็ล้วงมือลงเข้าไปในกางเกงของอีกคนหวังจะปลุกอารมณ์อีกฝ่ายแต่เซฮุนไม่เล่นด้วยแล้วดึงมืออเขาออก
" อะไรวะแค่นี้ทำไม่ได้หรือไง! " จงอินตวาดลั่นห้องพร้อมกับปล่อยมือออก
" .... " เซฮุนไม่ได้พูดอะไรกลับไปเพียงแต่เงียบเพราะน้อยใจน้อยใจมากที่แฟนตัวเองทำแบบนี้ เขายอมมาตลอดรู้ทั้งหมดว่าจงอินแอบไปเที่ยวกลางคืนเกือบทุกวัน เมื่อวานก็เป็นแบบนี้ เขาเองได้แต่เป็นฝ่ายตามและไม่เคยได้รับคำขอโทษเลยสักครั้ง เพียงแค่เขาเป็นผู้ชายจะทำอะไรก็ได้งั้นสิ
" มึงคบกับกูเพราะอะไรวะเพราะรักจริงๆหรือแค่เรื่องทุเรศที่มึงกำลังจะทำตอนนี้ " เซฮุนที่เงียบอยู่พูดขึ้น
" กูไม่รู้ "
" ไม่รู้มึงพูดมาได้ไงไอเหี้ย! " เซฮุนทุบแขนอีกคนแรงๆพร้อมกับร้องไห้ จงอินรำคาญเลยถีบจนอีกคนตกลงมาข้างล่าง เซฮุนเบ้หน้าเจ็บแล้วนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ใช่เจ็บที่โดนถีบแต่เสียความรู้สึก
" มึงหยุดร้องเลยนะ กูจะนอน " จงอินไม่ได้ใส่ใจอะไรก่อนจะหันหลังไปนอนอย่างไม่ใส่ใจอีก
เซฮุนยังคงนั่งกอดเข่าร้องไห้ที่พื้นได้แต่ตะโกนอยู่ในใจว่าเขาเสียใจแค่ไหนที่จงอินทำแบบนี้ ทำไมไม่เป็นเหมือนวันแรกที่คบกัน เซฮุนเองก็ดูแลคนตัวหนามาตลอดแล้วคิดเสมอว่าจงอินก็รักเขาแต่ตอนนี้มันคืออะไร ความคิดต่างๆมากมายถาโถมมาในสมอง
ถ้าเป็นคนอื่นคงกลับบ้านไปแล้วผิดแต่เซฮุนไม่มีบ้านเหมือนคนอื่นๆ มีเพียงแต่ญาติที่ส่งเงินมาให้เรียน เงินที่ส่งมาใช่ว่าจะพอ แต่ก่อนคิดเสมอว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวเพราะยังไงก็ยังมีจงอินอยู่ข้างๆแต่ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนฝันร้ายสำหรับเขา
เซฮุนหยัดตัวลุกขึ้นเงียบๆ สายตาตัดพ้ออย่างเห็นได้ชัดมองไปยันคนที่นอนอยู่บนเตียง ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากตรงนั้นมุ่งหน้ายันระเบียงของห้อง เซฮุนมองลงไปยันเบื้องล่าง มีแต่พื้นปูนไม่มีอะไรรองรับความเจ็บถ้าตกลงไป
“….. ” มีเพียงเสียงลมกับร่างของใครบางคนที่กำลังตรงดิ่งสู่พื้นเบื้องล่าง ไม่นานก็กลายเป็นเสียงเหมือนของหนักที่ร่วงไปกระแทกพื้น
✁✁✁✁
ตอนนี้ในห้องตกสู่ความเงียบมีเพียงเสียงนาฬิกาที่ยังคงเดินหน้าต่อไป คนตัวหนาที่กำลังหลับอยู่ได้ยินเสียงคนเข้าห้องน้ำเลยตื่นขึ้นในเวลาเกือบตีสี่ คงจะเป็นเซฮุนที่เข้าห้องน้ำอยู่เลยไม่ใส่ใจ
ปังปังปัง!!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง แรงเคาะนั้นแรงมากเหมอนจะทำให้ประตูหลุดออกมาเสียให้ได้ จงอินลุกไปเปิดประตูแต่กลับไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้น มือหนาเกาหัวตัวเองแล้วเดินกลับเข้ามานอนที่เดิม
“ มึงจะเข้าห้องน้ำอะไรนานวะมานอนได้แล้ว ” จงอินตะโกนเรียกเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบโต้ใดใดกลับมา..เขาจะรู้ตัวบ้างไหมว่าเซฮุนนั้นไม่มีตัวตนอีกแล้ว
“ กูเรียกแล้วนะไม่มาก็เรื่องของมึง ”
ปั้งปั้งปั้งปั้ง!!!!!
“ แม่งจะเคาะห่าไรนักหนาวะกูจะนอน ” ร่างหนาสบทแล้วเปิดประตูออกไปก็พบแม่บ้านและยามอีกหนึ่งคนยืนอยู่ด้วยสีหน้าตกใจกับอะไรบางอย่าง
“ อ้าวป้ามาเคาะอะไรห้องผมดึกๆเนี่ย ”
“ พ่อหนุ่มเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกับหนูโดดตึกลงมารีบลงไปดูเร็วเข้า! ” จงอินตาโตเพราะตกใจยังไม่ทันที่จะถามอะไรต่อก็ถูกลากจนมาอยู่ชั้นล่างสุดจุดเกิดเหตุ
“ ซ..เซฮุน ” เขาถึงกับผงะเพราะตกใจกับภาพที่เห็นแฟนของเขานอนแน่นิ่งไปกับพื้น หัวนั้นหักหันจากด้านหน้าหันมาด้านหลังชุดนอนสีขาวเปื้อนเลือดเต็มไปหมดดวงตานั้นยังคงลืมอยู่ข้างนึงอีกข้างนึงก็หลับไม่สนิท
ท่ามกลางเสียงวุ่นวายจงอินกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เขาวิ่งเข้าไปยันร่างที่ไร้วิญญาณแล้วกอดไว้แน่น น้ำตามากมายไหลลงมาเปื้อนเสื้อเต็มไปหมด ได้แต่แหกปากเรียกชื่อเซฮุนให้กลับมาแต่ทุกอย่างตอนนี้ที่เขาทำนั้นจะสายไปเสียทุกอย่าง
✁✁✁✁
งานศพถูกจัดขึ้นตามพิธีเพื่อนในมหาลัยรวมถึงรุ่นน้องรุ่นพี่ที่รู้จักกับเซฮุนต่างมางานศพด้วยสีหน้าเศร้าหมองรวมไปถึงจงอินที่นั่งซึมอยู่ในงาน ชานยอลเองก็สเยใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้แต่นั่งปลอบคนตัวนาที่นั่งร้องไห้จนงานเลิก จะมาสำนึกอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว..
วันนี้เป็นวันศพวันสุดท้ายทุกอย่างยังคงงดำเนินไปตามพิธีเมื่องานเลิกทุกคนก็มุ่งหน้าลับบ้านของตนเอง จงอินเดินไปยันรถมอเตอร์ไซต์คันโปรดของตัวเองโดยมีชานยอลามมาด้วย
“ ให้กูไปนอนด้วยมั้ยห่า ” ชานยอลมองคนที่กำลังใส่หมวกกันน็อค
“ กูอยู่ได้มึงแหละกลับบ้านดึกแล้ว ” บทสนทนาจบลง จงอินก็ขับรถกลับมาถึงหอ เขาไม่ได้อาบน้ำแต่กะว่าจะนอนเลยด้วยสภาพจิตใจที่แย่บวกกับความเหนื่อยล้าทำให้รู้สึกง่วง
จงอินนอนอยู่บนเตียงโดยเว้นที่ไว้ให้อีกคนอย่างที่เคยทำ เวลาร่วงเลยไปจนทำให้เขานั้นใกล้จะหลับตอนนี้มันเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นอย่างบอกไม่ถูกภาพบางอย่างปรากฎขึ้นเบื้องหน้า จงอินตกใจดันตัวเองชิดกับขอบเตียง
ภาพที่เห็นคือเซฮุนนั้นนอนอยู่ข้างบนตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามปลายเตียงพร้อมกับส่งยิ้มกลับมาให้ จงอินเอ่ยเรียกชื่อคนรักแต่ไม่มีการตอบโต้มีเพียงร้อยยิ้มจางๆบนใบหน้าของอีกคนจะเรียกว่าคนนั้นถูกไหมนะ?
✁✁✁✁
คืนนี้เป็นคืนที่สองที่จงอินต้องนอนห้องนี้อยู่คนเดียวเมื่อนึกกลับไปเขาเองก็เคยทำแบบนี้กับเซฮุนอยู่บ่อยครั้งจนถึงตอนนี้เขาเองที่กลับเป็นฝ่ายที่มานอนอยู่คนเดียว สมองสั่งการให้เขาหลับอีกครั้งเมื่อหลับได้ไม่นานกลับรู้สึกว่าตัวเองต้องตื่นขึ้นมา
“ จ..จงอินฮือออออ ” เสียงยานเอ่ยขึ้นคนที่หลับอยู่ต้องตกใจจนตัวเองนั้นสะดุ้งออกจากเตียง เซฮุนที่เป็นวิญญาณกำลังยื่นคร่อมตัวเขาอยู่โดยที่ใบหน้านั้นเลื่อนลงมาหาเขาใกล้เรื่อยๆ มันไม่ใช่ใบหน้าปกติอย่างที่เคยเห็นสภาพคือดวงที่แทบจะทะลุออกจากเบ้ารวมถึงเลือดที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ที่ตกใจไปกว่านั้นคือหัวของเซฮุนหันมาทางด้านหลัง
“ เหี้ยมาหลอกกูทำไม ออกไป!! ” จงอินปัดมือไปทั่วตะโกนลั่นห้อง
“ เพราะมึงไม่รัก..กู ” เสียงเย็นชวนขนลุกพูดขึ้นแต่แฝงไปด้วยความเศร้าใบหน้านั้นเศร้าหมองก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นโกรธแค้น
“ ไปอยู่ด้วยนนะจงอิน ” สิ้นประโยคจงอินรีบใช้โอกาสนั้นวิ่งหนีออกมาพร้อมกุญแจรถ เสียงของเซฮุนยังคงหลอกหลอนอยู่ในหัวคนตัวหนารีบใส่กุญแจรถแล้วขับรถอออกไปจากหอทันที
✁✁✁✁
“ จะทำไงต่อดีวะ ” จงอินที่พึ่งเล่าเรื่องชวนสยองให้เพื่อนคนสนิทฟัง ถามวิธีการแก้ปัญหาขึ้น ชานยอลเองก็ขวัญเสียไม่น้อยไม่นึกว่า คนที่ตายไปแล้วยังจะตามมาหลอกหลอนอีก
“ กูรู้จักคนๆนึงเขาพอจะรู้เรื่องพวกนี้เดี๋ยวโทรไปถามให้ ” ชานยอลรีบหาเบอร์ใครบางคนในรายชื่อโทรศัพท์แล้วกดออกทันที ไม่นานปลายสายก็รับชานยอลคุยโทรศัพท์สักพักก็วางสายไป
“ เขาบอกว่าให้มึงกลับไปที่ห้องแล้วนอนอยู่ใต้เตียงสี่วัน ถ้าทำครบผีจะไม่เห็นแล้วก็ไม่ตามมาหลอกมึงอีก ”
“ ให้กูกลับไปอีกหรอวะเหี้ย ”
✁✁✁✁
จงอินทำตามแผนที่ชานยอลบอกมาโดยการกลับไปที่ห้องแล้วนอนอยู่ใต้เตียงจนตอนนี้เป็นวันที่สามแล้วดูเหมือนแผนจะได้ผลอย่างผิดคาดเซฮุนไม่ตามมาหลอกเขาอีกคืนนี้ก็เช่นกัน จงอินยังคงข่มตานอนอยู่ข้างล่างของเตียง
ครืดดดครืดดด ..
เสียงเหมือนลากอะไรบางอย่างดังมาจากทางระเบียงของห้องหรือแค่หูฝาด จงอินไม่ได้สนใจอะไรมากมายพร้อมกับข่มตานอนต่อไปแต่เสียงนั้นกลับใกล้เข้ามา ตาคมมองผ่านทางช่องเตียง เหงื่อกาฬไหลผุดบนใบหน้าคมใบหน้าซีดลงในทันที
เซฮุนใช้หัวตัวเองไถลกับพื้นเหมือนพยายามจะดันทำให้ตัวเองนั้นเคลื่อนที่ได้ ภาพตรงหน้ามันขนลุกมากทำให้จงอินอ้าปากเหวอจนต้องใช้มือปิดปากตัวเองแน่น ร่างไร้วิญญาณเคลื่อนที่มาใกล้เรื่อยๆ ใบหน้าซีดที่มีเลือดกรังเปรอะอยู่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ ไปอยู่กับกูเถอะจงอิน ”
✁✁✁✁
ตอนนี้เกือบสี่วันที่จงอินไม่ได้ไปเรียนที่มหาลัยขาดการติดต่อ ชานยอลโทรไปเกือบร้อยสายได้ก็ไร้วี่แววของเพื่อนตัวเองเลยตัดสินใจเข้าไปตามหาในหอพัก มือหนาเขย่าลูกบิดประตูเพื่อที่จะเปิดมันออกแต่ห้องถูกล็อกไว้ เจ้าของหอเลยเอากุญแจมาไขให้
เมื่อประตูถูกเปิดออกห้องนั้นตกอยู่ในความมืดมองไม่เห็นทางแต่อย่างใดกลิ่นเหม็นสาปอะไรบางอย่างลอยเข้ามาในจมูกอย่างจัง ทั้งชานยอลและเจ้าของหอต้องอุดจมูกลงทันที
“ แน่ใจหรอพ่อหนุ่มว่าเพื่อนอยู่ที่นี่ ” ชานยอลไม่ตอบแต่เดินหาจงอินจนทั่วทุกมุมห้อง ขาก็ดันไปเตะอะไรบางอย่างที่ใกล้ๆกับเตียง ตาคมจ้องลงไปมองเหมือนมีอะไรโผล่มามันเหมือนมือคนเลยก้มลงไปใต้เตียง
“ จงอิน! ” ชานยอลตกใจมากจึงตะโกนลั่น เขาเห็นสภาพเพื่อนตัวเองนอนตาค้างเหมือนช็อคกับอะไรบางอย่าง ร่างสูงลากร่างของเพื่อนตัวเองออกมาจากใต้เตียงแล้วก้มลงไปฟังการเต้นชีพจรแต่คำตอบนั้นทำให้เขาผิดหวัง.. หัวใจไม่เต้นอีกต่อไป
ชานยอลโทรแจ้งตำรวจให้มาที่หอแห่งนี้พร้อมกับโทรไปหาคนที่บอกให้เพื่อนเขาไปนอนอยู่ใต้เตียง
“ ไหนบอกว่าทำแบบนี้แล้วได้ผลไงวะ ” ร่างสูงตะหวาดคนปลายสาย
“ เกิดอะไรขึ้น ”
“ เพราะมึงบอกว่าให้ไปหลบอยู่ใต้เตียงจนตอนนี้เพื่อนกูตาย กูจะแจ้งตำรวจจับมึง ”
“ ห้ะ? มันจะเป็นไปได้ยังไง ผีที่บอกมาก่อนตายใช้อะไรลงพื้น ” ชานยอลรีบเดินไปถามเหตุการณ์จากแม่บ้านว่าตอนที่เซฮุนตายนั้นใช้ส่วนไหนลงพื้นคำตอบที่ได้คือหัวกระแทกพื้น
“ หัว ”
“ ถ้าแบบนั้นวิญญาณจะใช้หัวเดินเลยทำให้เห็นคนที่นอนอยู่ใต้เตียง ”
“ มึงสัญญาแล้วนะว่าจะอยู่กับกูตลอดไป ”
“ กูสัญญา ”
✁✁✁✁
แต่งมาแบบงงๆกับตัวเองอยู่ดีๆแต่งผีซะได้
มีใครสงสัยม้ายว่าจงอินตายยังไงประมาณว่าช็อคไรงี้
ไม่รู้คนอ่านจะหลอนมั้ยอ่ะแต่ตอนแต่งเราหวั่นตูดอยู่ ;__;
เราอยากสื่อถึงความรักที่มันไม่สมบูรณ์แบบ
เลยเป็นเหตุที่คนสมัยฆ่าตัวตายบ่อยๆ ถือว่าเป็นอุทาหรณ์นะคะ
สรุปแล้วทั้งคู่คงจะได้อยู่ด้วยกันแต่คงเป็นอีกโลกนึง..
ได้แรงบันดาลใจจากเดอะช็อคเคยฟังอยู่แต่จำชื่อเรื่องบ่ได้
ไรท์เตอร์นามปากกา _zenoq นะคะ อย่าจำผิดหนา
เรื่องแท็กเราใช้ติ๋มตูดใหญ่ทุกเรื่องเลยนะแจ้ะเม้าส์เลยแกร
อยากฝอยที่แท็กนี้เลย : #ติ๋มตูดใหญ่
TWITTER : @horiznx
✁✁✁✁
ความคิดเห็น